Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ludmiła Dulka - Twarogowska

Protokolant: sekr. sąd. Arleta Ratajczak

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2016 roku w Wąbrzeźnie na rozprawie

sprawy z powództwa: T. K.

przeciwko: G. S.

- o zapłatę,

1.  oddala powództwo,

2.  ustala, że koszty procesu ponosi powód.

Sędzia

Ludmiła Dulka - Twarogowska

Sygn. akt I C 347/15 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 marca 2015 r. powód T. K., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego będącego adwokatem, domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego G. S. kwoty 2.500 złotych wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strony zamieszkują w lokalach TBS w W.. W dniu 31 lipca 2013 r. powód wyprowadził się z mieszkania przy ul. (...), w którym uprzednio na przełomie listopada i grudnia 2012 r. zamontował na własny koszt nowe okno i drzwi balkonowe, zachowując jednocześnie oryginalne ich odpowiedniki. W rozmowie z prezesem TBS w W. ustalił, że z kolejnym najemcą tegoż lokalu może dokonać rozliczenia nakładów poczynionych na wymianę stolarki okiennej, a w przypadku, gdy nowy najemca nie zgodziłby się na zapłatę, powód miał zamontować okna oryginalne. Przed wyprowadzką mieszkanie oglądał trzykrotnie pozwany, któremu powód zaproponował cenę za wymienioną przez siebie wcześniej stolarkę okienną, informując jednocześnie, że w przypadku nie wyrażenia przez niego zgody, może wstawić pierwotne okna. Pozwany jednak stwierdził, że stolarka okienna ma pozostać i zobowiązał się zapłacić za nią powodowi 2.500 zł. Gdy po dwóch tygodniach zapłata nie nastąpiła, powód upomniał pozwanego, który ponownie zobowiązał się uiścić cenę. Kolejne ponaglenia nie przynosiły rezultatu, po czym pozwany oświadczył, że nie zapłaci powodowi za okna (k.2-11).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 08 kwietnia 2015 roku, sygn. VI Nc 187/15, Sąd nakazał pozwanemu G. S., aby zapłacił stronie powodowej dochodzoną kwotę wraz z odsetkami oraz kwotę 25,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (k.15).

Wskazany nakaz zapłaty pozwany zaskarżył w całości sprzeciwem, w którym zgłosił zarzut braku biernej legitymacji procesowej. Podniósł, że lokal przy ul. (...) w W. jest własnością RW TBS w W.. Od sierpnia 2013 r. do 31 marca 2015 r. był najemcą tegoż lokalu, który przejął po poprzednim najemcy T. K. – na podstawie protokołu odbiorczo – zdawczego i umowy najmu zawartej z RW TBS w W.. Opuszczając lokal pozwany pozostawił go w takim samym stanie i z takim samym wyposażeniem (w tym z oknami wcześniej zamontowanymi przez powoda), jak w momencie jego obejmowania. Zaprzeczył, aby zawierał z powodem umowę kupna – sprzedaży okien i drzwi balkonowych. Wskazał także, że przedmiotowe okno i drzwi balkonowe są własnością RW TBS w W., stąd „nieprozumieniem” był fakt „usiłowania” ich zbycia przez powoda pozwanemu. Podniósł, że w tym zakresie powód winien zwrócić się do właściciela lokalu, a nie do krótkotrwałego najemcy. Fakt nachodzenia przez powoda i kierowanych do pozwanego żądań zapłaty za stolarkę okienną, pozwany wielokrotnie zgłaszał w TBS, gdzie był informowany przez prezesa, że okna są własnością RW TBS i nie ma możliwości samowolnej ich wymiany bez zgody właściciela mieszkania (k.25-31).

W kolejnych pismach procesowych oraz na rozprawie strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 30 listopada 2004 roku powód wraz z żoną (...) Sp. z o.o. w W. zawarli umowę najmu nr (...) na czas nieokreślony lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...). Bp J. D. (...) stanowiącego własność RW TBS w W.. W oparciu o zapis § 10 ust.1 pkt 5 tejże umowy nie obciążała najemcy wymiana stolarki okiennej i drzwiowej po komisyjnym stwierdzeniu ich zużycia nie z winy najemcy. Z kolei zgodnie z § 11 ust. 2 umowy wprowadzenie ulepszeń i remontów podwyższających wartość wynajmowanego lokalu wymagały zgody wynajmującego wyrażonej na piśmie pod rygorem utraty prawa domagania się zwrotu nakładów poniesionych na ich realizację. Zgodnie zaś z zapisem § 11 ust. 5 nakłady poniesione przez najemcę na podniesienie standardu lokalu bez zgody wynajmującego nie podlegały zwrotowi przez wynajmującego w przypadku gdy nie było możliwe ich odłączenie i zabranie przez najemcę w związku z rozwiązaniem umowy najmu.

Okoliczność bezsporna, ponadto dowód:

- kopia umowy najmu nr (...) z dnia 30.11.2004 r. – karta 62-67.

W roku 2011 lub 2012 powód wraz z żoną złożyli w (...) Sp. z o.o. w W. pisemny wniosek o wymianę stolarki okiennej i balkonowej w wynajmowanym mieszkaniu, z uwagi na jej nieszczelność. W odpowiedzi komisja złożona z pracowników RW TBS w W. dokonała oględzin przedmiotowych okien i stwierdziła, że nie ma potrzeby wymiany stolarki okiennej. Jednocześnie poinformowała ustnie o powyższym powoda, wskazując, że jeżeli ma taką wolę, to może wymienić stolarkę okienną na własny koszt. Pisemna dokumentacja z powyższych czynności, w tym zgoda na wymianę stolarki okiennej przez najemcę w wynajmowanym mieszkaniu nie została sporządzona.

W związku z powyższym w listopadzie lub w grudniu 2012 roku powód osobiście – z racji tego, że pracował w zakładzie stolarskim i posiadał odpowiednie kwalifikacje, wykonał i zamontował okno oraz drzwi balkonowe w dużym pokoju. W tym czasie nie planował wraz z rodziną szybkiej wyprowadzki z wynajmowanego mieszkania i był świadom tego, że koszty ulepszenia lokalu nie zostaną mu zwrócone przez (...) Sp. z o.o. w W.. Nie prowadził także żadnych rozmów z właścicielem lokalu w zakresie sposobu rozliczenia poczynionych nakładów na wynajmowane mieszkanie. Jednocześnie zachował pierwotną stolarkę okienną, którą wcześniej wymontował.

W lipcu 2013 roku powód wraz z żoną stanęli w (...) Sp. z o.o. w W. do przetargu o nowe mieszkanie, który wygrali. Wówczas udali się do Prezesa RW TBS w W. z zapytaniem o koszty wymiany stolarki okiennej w wynajmowanym mieszkaniu, które mieli opuścić. Prezes RW TBS w rozmowie oświadczył, że koszty wymiany stolarki okiennej przez powoda na ponadstandardowe nie zostaną mu zwrócone, jednak jeżeli dojdzie do porozumienia w kolejnym najemcą w zakresie zwrotu poczynionych nakładów, to mogą one w mieszkaniu pozostać. Natomiast w przypadku braku takiego porozumienia z nowym najemcą, ma zamontować poprzednie okna, które były w wyposażeniu lokalu w momencie jego wynajmowania powodowi. Dokumentacja pisemna na powyższą okoliczność nie została sporządzona.

Okoliczność bezsporna, ponadto dowody:

- zeznania świadka M. Ś. – k. 55-55v;

- zeznania świadka D. K. – k.56;

- zeznania powoda T. K. – k. 72-72v,73.

W sierpniu 2013 roku, krótko przed opuszczeniem przez powoda i jego rodzinę mieszkania przy ul. (...). Bp. J. D. (...) w W., lokal ten przyszły obejrzeć trzy rodziny, jako potencjalni przyszli najemcy. Każdą z oglądających osób powód informował o uprzedniej wymianie przez siebie stolarki okiennej w dużym pokoju na ponadstandardową i jej cenie w kwocie 2.500 zł. oraz, że w przypadku gdy nie wyrażą woli, aby ona pozostała w mieszkaniu, to wymieni ją na poprzednią. Informację taką przekazał także pozwanemu i jego żonie.

Okoliczność bezsporna, ponadto dowody:

- zeznania świadka A. S. – k. 56v-57,

- zeznania R. R. – k.71-71v,

- częściowo zeznania D. K. – k. 56-56v,

- częściowo zeznania powoda T. K. – k. 72-72v,73.

- zeznania pozwanego G. S. – k. 72v.

Pozwany oświadczył wówczas, że na dany moment stolarka okienna ma pozostać w mieszkaniu, jednak nie zadeklarował wprost, że w przypadku stania się kolejnym najemcą przedmiotowego mieszkania, uiści jej cenę. Takiej deklaracji nie złożyła także żona pozwanego podczas kolejnych wizyt w mieszkaniu powoda. W związku z wątpliwościami co do tego, kto jest właścicielem przedmiotowej stolarki okiennej wymienionej w wynajmowanym lokalu przez powoda, pozwany udał się z takim zapytaniem do Prezesa (...) Sp. z o.o. w W., któremu przedstawił problem. Tam uzyskał informację, że stolarka okienna w lokalu przy ul. (...). B. J. D. (...) własność (...) Sp. z o.o. w W..

Dowody:

- zeznania świadka A. S. – k. 56v-57,

- zeznania R. R. – k.71-71v,

- zeznania pozwanego G. S. – k. 72v,

- pismo Prezesa (...) Sp. z o.o. w W. z dnia 24.11.2015 roku – k.53.

W dniu 20 sierpnia 2013 roku pomiędzy pozwanym i jego żoną A. S. oraz (...) Sp. z o.o. w W. została zawarta umowa najmu nr (...) na czas nieoznaczony lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...). Bp J. D. (...) stanowiącego własność (...) Sp. z o.o. w W..

Okoliczność bezsporna, ponadto dowód:

- kopia umowy najmu nr (...) z dnia 20.08.2013 r. – karta 29-31v.

W mieszkaniu tym w dużym pokoju pozostała stolarka okienna i balkonowa uprzednio wymieniona przez poprzedniego najemcę. Powód wraz z żoną kilkukrotnie zwracali się w różnych okolicznościach do pozwanego i jego żony o zwrot 2.500 zł z tytułu pozostawienia w lokalu przy ul. (...). Bp J. D. (...) w W. uprzednio wymienionej przez siebie ponadstandardowej stolarki okiennej. Pozwany odmawiał zapłaty, wyrażając podczas niektórych z rozmów zgodę na wymianę tejże stolarki przez powoda, jednak po uprzednim uzyskaniu zgody od właściciela mieszkania – czyli (...) Sp. z o.o. w W. i w obecności jego pracowników. Do wymiany okien jednak nie doszło.

Dowody:

- zeznania świadka A. S. – k. 56v-57,

- zeznania pozwanego G. S. – k. 72v.

Powód zbył oryginalną stolarkę okienną w październiku 2013 roku za kwotę 200 zł.

Dowody:

- częściowo zeznania D. K. – k. 56-56v,

- częściowo zeznania powoda T. K. – k. 72-72v,73.

W dniu 30 marca 2015 roku pozwany wraz z rodziną wyprowadzili się z wynajmowanego mieszkania przy ul. (...) . Bp J. D. (...) w W., po uprzednim wypowiedzeniu umowy, pozostawiając w lokalu stolarkę okienną uprzednio wymienioną przez powoda.

Dowody:

- zeznania świadka A. S. – k. 56v-57,

- zeznania pozwanego G. S. – k. 72v.

- zeznania świadka M. Ś. – k.55-56.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy powołanych powyżej oraz w oparciu o zeznania pozwanego i świadków: A. S., M. Ś., R. R., a także częściowo zeznania (w zakresie, w jakim nie pozostawały one w sprzeczności z ustalonym w sprawie stanem faktycznym): powoda i świadka D. K..

Dokumenty stanowiły dowód tego, że osoby, które je podpisały, złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 kpc), ponadto ich prawdziwość nie była przez strony kwestionowana. Sąd także nie znalazł podstaw do ich podważenia.

Przed przystąpieniem do szczegółowej analizy osobowych źródeł dowodowych wskazać należy, iż podstawą prawną roszczenia dochodzonego przez powoda stanowi przepis art. 353 ¹ kc, określający zasadę swobody zawierania umów, zgodnie z którym strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Właśnie w oparciu o powyższą normę prawną strony mogły zawrzeć nienazwaną umowę w zakresie rozliczeń nakładów poczynionych przez powoda na cudzą rzecz – w tym przypadku na wynajmowane mieszkanie, którego najemcą następnie stał się pozwany.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było, czy rzeczywiście do zawarcia takowej umowy doszło.

Według twierdzeń powoda oraz jego żony D. K., pozwany zanim stał się najemcą przedmiotowego mieszkania złożył oświadczenie, w którym zobowiązał się do zapłaty kwoty 2.500 zł w zamian za pozostawienie przez powoda w tymże lokalu ponadstandardowej stolarki okiennej, którą powód wcześniej wymienił na swój koszt. Oświadczenie to pozwany miał powtórzyć jeszcze kilkukrotnie już po tym jak stał się najemcą przedmiotowego lokalu.

Z kolei pozwany i jego żona A. S. w swych zeznaniach kategorycznie zaprzeczyli, aby podczas oglądania mieszkania, jeszcze przed staniem się najemcami oraz w okresie późniejszym, gdy najemcami już byli, wyrażali wolę zapłaty powodowi za pozostawioną w mieszkaniu wymienioną stolarkę okienną. Zgodnie zeznali, iż rzeczywiście powód podczas pierwszej wizyty w przedmiotowym mieszkaniu – jeszcze przed zawarciem umowy najmy pomiędzy pozwanym i (...) Sp. z o.o. w W., zażądał od pozwanego zapłaty kwoty 2.500 zł. w zamian za pozostawienie wymienionych okien, oświadczając jednocześnie, że w przypadku gdy pozwany nie będzie ich chciał, to może je wymienić na stare okna. Zeznali także, iż pozwany w odpowiedzi oświadczył powodowi, że na obecny moment okna te mają pozostać w mieszkaniu, jednak w żadnym momencie nie wyrażał werbalnie zgody na zapłatę powodowi kwoty 2.500 zł, jako ceny za te okna. Pozwany zeznał, iż jego zamiarem było bowiem uprzednie (jeszcze przed wstąpieniem w stosunek najmu) zorientowanie się w (...) Sp. z o.o. w W. kto jest właścicielem stolarki okiennej w mieszkaniu stanowiącym w istocie własność RW TBS w W.. Tam uzyskał informację, że stolarka okienna jest własnością RW TBS. Pozwany zeznał ponadto, iż mieszkanie chciał wynająć od RW TBS, a nie od powoda, który był jedynie najemcą lokalu, w związku z czym to RW TBS decydował o lokalu, a nie powód. Z kolei w zakresie ewentualnej wymiany okien przez powoda, pozwany wskazał, iż wyrażał na to zgodę, jednak za porozumieniem z właścicielem mieszkania – czyli RW TBS i w obecności pracowników właściciela. Pozwany wyraził obawę, że w przeciwnym razie w momencie opuszczania mieszkania, RW TBS mogłoby od niego żądać takich samych okien, jak w momencie obejmowania lokalu w najem.

Zeznania pozwanego oraz świadka A. S. zasługują w całości na przyznanie im waloru wiarygodności. Są one bowiem zgodne, logiczne i wzajemnie się uzupełniające, zgodne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego. Ponadto znalazły odzwierciedlenie w dowodach z dokumentów oraz zeznaniach świadków: R. R. i M. Ś., które Sąd uznał także w całości za wiarygodne, jako spójne i zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, w oparciu o który sąd dokonał ustaleń faktycznych w sprawie. Świadek R. R. zeznał, iż był obecny przy jednej rozmowie prowadzonej pomiędzy stronami podczas oglądania mieszkania przez pozwanego jeszcze przed wyprowadzeniem się przez powoda. Potwierdził, iż słyszał, jak pozwany wraz z żoną oświadczyli, że nowe okna w mieszkaniu mają pozostać. Nie słyszał natomiast, aby powód wskazywał kwotę – cenę okien oraz zeznał, że nie pamięta, czy pozwany oświadczył, że zapłaci za okna powodowi. Z kolei świadek M. Ś. zeznał, że w momencie wynajmowania mieszkania pozwanemu cała stolarka okienna w nim zamontowana stanowiła własność (...) Sp. z o.o. w W..

Sąd w części nie dał wiary zeznaniom powoda oraz świadka D. K. – mianowicie w zakresie ich twierdzeń, co do wyrażenia przez pozwanego zgody na zapłatę powodowi kwoty 2.500 zł w zamian za pozostawienie w mieszkaniu wymienionej stolarki okiennej i tym samym w zakresie zawarcia umowy pomiędzy powodem i pozwanym w sprawie zwrotu kosztów nakładów poczynionych przez powoda w wynajmowanym mieszkaniu. Po pierwsze w tym zakresie pozostają one w sprzeczności z logicznymi i spójnymi zeznaniami pozwanego oraz jego żony. Po wtóre, co najbardziej istotne, nie wytrzymują konfrontacji w świetle zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego. Wszak mieszkanie to nie stanowiło własności powoda, lecz było jedynie przez niego wynajmowane. Powód był świadomy, że dokonał wymiany okien na ponadstandardowe w cudzym mieszkaniu na własny koszt (przy czym w momencie wymiany nie nosił się z zamiarem szybkiego wyprowadzenia, więc było to uzasadnione). Ponadto mało prawdopodobne wydaje się, iż przyszły potencjalny najemca (jeszcze przed uzyskaniem pewności, że wygra przetarg na najem tegoż mieszkania) zawiera umowę w oparciu, o którą zobowiązuje się zapłacić koszty poczynionych przez poprzedniego najemcę nakładów na ulepszenie cudzej rzeczy – bez uprzedniego poczynienia w tym zakresie ustaleń i uzgodnień z właścicielem mieszkania będącym jednocześnie wynajmującym. Sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania wydawałoby się także zawarcie takowej umowy już po zawarciu umowy najmu przez kolejnego najemcę, w sytuacji, gdy wynajmujący poinformował go, że okna stanowią własność wynajmującego oraz gdy w istocie nowy najemca nie nosił się z zamiarem zamieszkiwania w tymże mieszkaniu przez dłuższy czas (świadek A. S. zeznała, iż nie planowali mieszkać długo w mieszkaniu przy ul. (...). Bp J. D. (1) (...) w W. – k. 56v-57). Kierując się logiką, przy hipotetycznym przyjęciu wersji prezentowanej przez powoda, zastanawiające jest także nie sporządzenie pisemnej umowy chociażby w momencie gdy pozwany po raz kolejny odkładał termin zwrotu żądanej przez powoda kwoty za stolarkę okienną i nie zakreślenie pozwanemu terminu płatności, a także nie podejmowanie konsekwentnych rozmów i prób rozwiązania problemu za pośrednictwem (...) Sp. z o.o. w W., jako właścicielem mieszkania (wszak z zeznań Prezesa RW TBS M. Ś. wynikało, że wyraził on ustną zgodę na wymianę stolarki okiennej na oryginalną w przypadku nie dojścia do porozumienia powoda z nowym najemcą co do zwrotu kosztów zamontowania okien ponadstandardowych – k. 55-57) oraz zbycie oryginalnych okien przez powoda w październiku 2013 roku (k.72).

Mając na względzie powyższe okoliczności stwierdzić należy, iż strona powodowa nie wykazała zasadności swego roszczenia skierowanego w stosunku do pozwanego i tym samym istnienia po jego stronie legitymacji procesowej biernej. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala bowiem na ustalenie, jakoby doszło do zawarcia umowy, na którą powód powołuje się w pozwie oraz w kolejnych pismach procesowych i w swych zeznaniach. Do zawarcia umowy koniecznym jest bowiem złożenie co najmniej dwóch zgodnych oświadczeń woli zmierzających do powstania, uchylenia lub zmiany uprawnień i obowiązków podmiotów składających te oświadczenia woli. Umowy są zawsze co najmniej dwustronnymi czynnościami prawnymi. W niniejszej sprawie w istocie nie doszło do złożenia przez pozwanego oświadczenia woli w zakresie zawarcia przedmiotowej umowy z powodem.

Przy czym w tym miejscu zaznaczyć należy, iż za takowe oświadczenie woli nie sposób uznać słów pozwanego, że okna wymienione przez powoda na ówczesną chwilę mają pozostać w mieszkaniu przy ul. (...). Bp J. D. (2) (...) w W..

Zgodnie z utrwalonymi poglądami doktryny oraz orzecznictwa sądowego „w przypadku niewyraźnych (niejednoznacznych) zachowań zawsze istnieje konieczność dookreślania ich sensu w drodze wykładni. Przyjmuje się, że reguły wykładni oświadczeń woli należy stosować nie tylko do ustalenia treści złożonych oświadczeń woli, lecz także samej "egzystencji" oświadczenia woli, a więc dla udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy dane zachowanie stanowi w ogóle oświadczenie woli (Z. Radwański, Wykładnia oświadczeń woli składanych indywidualnym adresatom, Wrocław 1992, s. 27; tenże, Glosa do wyroku SN z dnia 8 czerwca 1999 r., II CKN 379/98, OSP 2000, z. 6, poz. 92; wyr. SN z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK 70/06, OSNC 2007, nr 4, poz. 59; wyr. SN z dnia 14 maja 2009 r., I CSK 401/08, Lex nr 515726; wyr. SN z dnia 12 października 2011 r., II CSK 73/11, Lex nr 1103005). W świetle art. 60 kc oświadczenia woli nie można pojmować jako fikcji prawnej, skutki prawne bowiem wywołuje tylko wola realnie powzięta i w pewien sposób wyrażona (wyr. SN z dnia 29 marca 2006 r., IV CK 411/05, Lex nr 179733). Ustalenie, czy konkretne zachowanie danej osoby ma walor dorozumianego oświadczenia woli oraz jaka jest jego treść, wymaga każdorazowo uwzględniania informacji pochodzących z bezpośredniego kontekstu, w jakim miało ono miejsce. Artykuł 60 kc pozwala uznać czyjeś zachowanie za oświadczenie woli tylko wówczas, gdy wyraża ono wolę dokonania czynności prawnej w sposób dostateczny. W wyroku z dnia 10 marca 2004 r. (IV CK 95/03, Lex nr 84431) Sąd Najwyższy stwierdził, że zamiaru stron dokonania czynności prawnej nie można domniemywać, musi on być dostatecznie uzewnętrzniony” (por. Komentarz d art. 60 kc – Andrzej Janiak, LEX ).

Przenosząc powyższe zapatrywania na kanwę niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż wyżej przytoczone słowa wypowiedziane przez pozwanego podczas oglądania mieszkania nie sposób uznać za złożenie przez niego oświadczenia woli dokonania czynności prawnej w postaci zawarcia z powodem umowy. Okoliczności, w których zostały przez niego wypowiedziane, moment ich wypowiedzenia (tj. podczas pierwszego oglądania mieszkania zajmowanego przez powoda, jeszcze przed rozstrzygnięciem kto ostatecznie będzie kolejnym najemcą, bez wiedzy uzyskanej bezpośrednio od właściciela mieszkania, jakie stanowisko w tym przedmiocie zajmuje RW TBS) i dalsza postawa pozwanego (wyrażenie zgody już jako najemca na wymianę okien przez powoda tylko za zgodą RW TBS i w obecności jego pracowników), przeczą temu.

W tym stanie rzeczy powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu – pozwany wygrał proces w całości, nie ponosząc kosztów, stąd ustalono, że koszty procesu ponosi strona powodowa.

Sędzia Sądu Rejonowego

Ludmiła Dulka – Twarogowska