Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 10 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant:Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. S.

przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powódki S. S. kwotę 2340 zł (dwa tysiące trzysta czterdzieści złotych) wraz z odsetkami ustawowymi a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 717 zł (siedemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 916/15

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

Pozwem z dnia 23 czerwca 2015 roku S. S. wniosła o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej V. (...) w W. kwoty 2.340 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 16 stycznia 2014 r. oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, iż powódka nabyła wierzytelność względem pozwanej z tytułu odszkodowania obejmującego koszty związane z wynajmem auta zastępczego na czas naprawy uszkodzonego pojazdu. Wskazała, że pozwana wypłaciła powódce odszkodowanie w wysokości 780 zł netto. Podniosła, że pojazd faktycznie pozostawał w warsztacie naprawczym przez okres 15 dni.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) spółka akcyjna V. (...) w W., wniosła o oddalenie powództwa i obciążenie powódki kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwana zarzuciła, że pojazd mógł być użytkowany do czasu oddania go do serwisu. Wskazała, że technologiczny czas naprawy pojazdu wynosił 3 dni.

W ustosunkowaniu się do odpowiedzi na pozew, powódka podtrzymała stanowisko w sprawie, a nadto podała, że poszkodowana nie mogła sama określić czy pojazd jest „jezdny”. Wyjaśniła, że ustalenie technologicznego czasu naprawy pojazdu jest bez znaczenia z punktu widzenia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 października 2014 roku doszło do kolizji drogowej samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. z samochodem, którego kierowca posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Wskutek zgłoszenia szkody pozwana prowadziła postępowanie likwidacyjne oznaczone numerem szkody nr (...).

W wyniku kolizji doszło do uszkodzenia m. in. dachu i przedniej szyby pojazdu.

Niesporne a ponadto dowód:

- dokumenty w aktach szkody, k. 36 – 211,

- zeznania świadka Ł. O., k. 222.

W dniu 7 października 2014 r. rzeczoznawca towarzystwa ubezpieczeń wykonał oględziny uszkodzonego pojazdu i wykonał kosztorys naprawy.

Dowód:

- ocena techniczna, k. 43,

- kosztorys, k. 130 – 131.

W dniu 3 listopada 2014 r. uszkodzony pojazd został przekazany do warsztatu.

Dowód:

- zlecenie naprawy, k. 10a.

Poszkodowana zawarła z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego – samochodu F. (...), nr rej. (...). Najem samochodu zastępczego trwał od dnia 5 listopada 2014 r. do dnia 18 listopada 2014 r. Wynagrodzenie za każdą rozpoczętą dobę najmu bez limitu kilometrów ustalono na kwotę 319,80 złotych brutto (260zł netto). Ustalono kaucję w wysokości 500 zł.

Dowód:

- umowa najmu, k. 9v.

W dniu 7 listopada 2014 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń zaakceptowało kosztorys warsztatowy. Części zamienne zostały dostarczone w dniu 8 listopada 2014 r. W dniu 10 listopada 2014 r. zakład naprawczy nie pracował. W dniu 14 listopada 2014 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń zaakceptowało końcowy kosztorys napraw.

Naprawa uszkodzonego pojazdu została zakończona w dniu 17 listopada 2014 r. W tym samym dniu odbyły się oględziny ponaprawcze. (...) zostało wydane poszkodowanej w dniu 18 listopada 2014 r.

Niesporne a ponadto dowód:

- wiadomość e-mail, k. 104,

- zeznania świadka Ł. O., k. 222.

Z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego powódka wystawiła na rzecz poszkodowanej w dniu 18 listopada 2014 roku fakturę VAT o numerze (...) za 12 dni najmu w cenie netto 260 złotych. Faktura opiewała na kwotę 3.120 złotych netto, tj. 3.837,60 złotych brutto i zakreślała termin płatności do dnia 25 listopada 2014 roku.

Dowód:

- faktura, k. 10.

Powódka nabyła wierzytelność przysługującą (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. względem pozwanej z tytułu wystawionej faktury VAT na mocy umowy cesji wierzytelności zawartej dnia 18 listopada 2014 roku.

Dowód:

- umowa cesji – k. 5v – 6,

- faktura, k. 10.

W toku postępowania likwidacyjnego, pozwana stwierdziła, że zasadnym było wynajęcie pojazdu zastępczego na okres 3 dni, zgodnie z wyliczonym technologicznym czasem naprawy. (...) spółka akcyjna V. (...) w W. ustaliła stawkę za dobę wynajmu w kwocie 280 zł. Pozwana pismem z dnia 25 listopada 2014 r. poinformowała poszkodowaną, że dokonuje refundacji kosztów wynajmu pojazdu zastępczego do kwoty 780 zł netto.

Dowód:

- faktura, k. 10,

- decyzja, 7v.

Poszkodowana, nie zgadzając się z decyzją pozwanej, w dniu 8 stycznia 2015 r. wezwała ją do zapłaty kwoty 2.340 zł.

W odpowiedzi, pozwana podtrzymała swoje stanowisko i odmówiła wypłaty dodatkowej kwoty odszkodowania.

Dowód:

- pismo, k. 6v – 7.

Uzasadniony czas naprawy pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...) wynosił 12 dni. Na okres naprawy składały się: technologiczny czas naprawy – 3 dni, czas organizacyjny – 7 dni, dni wolne od pracy – 2 dni. Zakres uszkodzeń uniemożliwiał bezpieczne i zgodne z przepisami użytkowanie pojazdu. Sporządzenie dokładnego kosztorysu wymagało demontażu szyby.

Dowód:

- opinia pisemna biegłego sądowego M. M., k. 237 – 243.

- ustne wyjaśnienia biegłego – k.267-268

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanego ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporne jest nabycie wierzytelności odszkodowawczej przez powódkę. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił kwotę 780zł netto, na którą składa się odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego wyliczone jako iloczyn 3 dni i stawki 260zł netto .

Strona powodowa w niniejszym procesie domaga się dopłaty odszkodowania. Strony są zgodne, co do stawki najmu w kwocie 260zł oraz rozliczenia w kwocie netto. Spór dotyczy więc nie zasady odpowiedzialności pozwanej ale wysokości odszkodowania, a ściślej jednego elementu tj. uzasadnionego okresu najmu.

Faktura wystawiona przez powódkę za najem pojazdu zastępczego nie odzwierciedla wysokości należności, jaką za najem miałby uiścić powódce zlecający (poszkodowany). W zamian za udostępnienie pojazdu poszkodowany miał przelać na powódkę przysługujące mu względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Zatem świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powódka dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych jest znacznie więcej.

Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353 ¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów.

Przy przyjęciu modelu rozliczeń stosowanego przez powódkę polegającego na kumulowaniu w jej osobie zarówno podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania (w następstwie nabycia roszczeń z tego tytułu od poszkodowanego) oraz wynajmującego (a zatem kształtującego poprzez swoją usługę - jej zakres i standard), dla wykazania wysokości roszczenia odszkodowawczego przysługującego powódce względem pozwanego po usunięciu szkody nieodzowne było przedstawienie dowodu z opinii biegłego.

W niniejszej sprawie taka opinia została sporządzona. Biegły ustalił uzasadniony okres przebywania pojazdu w warsztacie, a w konsekwencji okres wynajmu pojazdu zastępczego na 12dni (tak sprecyzował na rozprawie). Zarzuty pozwanej jakoby okres ten powinien być krótszy z uwagi na „jezdność” pojazdu oraz na możliwość skumulowania przyjęcia pojazdu i wykonania kosztorysu w jednym dniu są bezzasadne. Sąd podziela wywody biegłego, że uszkodzenia związane z przednią szybą, nawet o niezbyt dużym zakresie uniemożliwiają korzystanie z pojazdu. Jest to uzasadnione, gdyż jest to element kluczowy dla bezpiecznego funkcjonowania pojazdu. Jego uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla użytkownika danego pojazdu jak i innych uczestników ruchu. Biegły wyjaśnił też zasadność demontażu szyby na potrzeby sporządzenia kosztorysu. W świetle opinii biegłego nie ma też podstaw do uznania, że wykonanie przyjęcia pojazdu i sporządzenia kosztorysu w różnych dniach była nieuzasadnione. W niniejszej sprawie uszkodzony pojazd posiadał gwarancję, jego naprawa musiała więc odbyć się w (...), a poszkodowany na jej przebieg nie miał żadnego wpływu. Placówki tego typu są dużymi warsztatami i nie jest możliwe zajmowanie się tylko tym pojazdem, dlatego też przyjęcie pojazdu pierwszego dnia, i wykonanie kosztorysu dnia następnego jest zwykłym działaniem warsztatowym.

Sąd nie znalazł podstaw do tego by dowodowi z opinii biegłego i jego ustnym wyjaśnieniom odmówić wiarygodności. Stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów dowód z opinii biegłego ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.)

W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłowo opinię pisemną. Przy sporządzaniu opinii biegły uwzględnił materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy. Argumentacja biegłego nie zawiera niespójności lub niekonsekwencji logicznych. Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji i wyjaśnień opartych na wiedzy i doświadczeniu.

Reasumując powódce należy się wynagrodzenie za 12 dni, które przy bezspornej stawce najmu oraz uwzględnieniu wypłaty odszkodowania w kwocie 780zł, czyni niniejsze powództwo uzasadnionym w całości.

Odsetki przyznano na podstawie 817 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu. Żądanie w zakresie odsetek i wskazywany termin płatności nie były kwestionowane przez pozwaną, nie naruszają one także obowiązujących przepisów .

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z zeznań świadka oraz dowód z opinii biegłego i jego wyjaśnień. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Świadek Ł. O. przybliżył okoliczności naprawy wpływające na czas jej trwania.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec powyższego zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 717zł, na którą składa się opłata od pozwu 100zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17zł oraz kwota 600zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.), w stawce minimalnej adekwatnie do wartości przedmiotu sporu.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3. (...)

4. (...)

5.(...)