Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym
w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Religa

Protokolant: Łukasz Gajowniczek

Przy udziale oskarżyciela funkcjonariusza Straży Miejskiej Rafała Wójcika

po rozpoznaniu w dniu: 26.04.2016r.

sprawy P. L., syna H. i I., ur. (...) w L.

obwinionego o to, że:

w okresie od dnia 24 marca 2015r. do dnia 30 marca 2015r. tj. w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, w W. przy ul. (...) jako właściciel pojazdu marki J. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej m.st. W. komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 lutego 2015r. ok. godz. 20:50,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dn. 20.06.1997r. „Prawo o ruchu drogowym” (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.)

orzeka

I.  Obwinionego P. L. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dn. 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym skazuje go, a na podstawie art. 96 § 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

II.  Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt IV W 52/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lutego 2015 roku pełniący służbę patrolową funkcjonariusze Straży Miejskiej znajdując się na ulicy (...) w W. około godziny 20:50 ujawnili wykroczenie polegające na postoju pojazdu marki J. o nr rej. (...) zaparkowanego w strefie znaku B – 36 „zakaz zatrzymywania się”. Ponieważ powyższa okoliczność stanowiła naruszenie dyspozycji art. 92 § 1 Kodeksu Wykroczeń czyn ten został udokumentowany sporządzeniem notatki urzędowej oraz wykonaniem przy użyciu aparatu cyfrowego zdjęcia pojazdu. Następnie na miejscu sporządzone zostało wezwanie do osobistego stawienia się w terminie 7 dni w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W. przy ul. (...) w W., które umieszczone zostało na przedniej szybie ujawnionego samochodu. Na przedmiotowym wezwaniu zawarte było m.in. pouczenie, że właściciel lub posiadacz pojazdu ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania we wskazanym czasie. W pouczeniu tym jednocześnie widniała adnotacja, że niespełnienie tego obowiązku naraża zobowiązanego na odpowiedzialność za samoistne wykroczenie. W związku z niestawieniem się na wezwanie Straży Miejskiej w siedzibie VI Oddziału Terenowego, do ustalonego w zbiorze danych Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców MSWiA właściciela pojazdu marki J. o nr rej. (...) P. L. wysłane zostało następnie wezwanie wraz z oświadczeniem oznaczonym jako część B i C. Część B zawierała oświadczenie o udzieleniu informacji komu P. L. powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 lutego 2015 roku, zaś część C zawierała odmowę wskazania komu P. L. powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie z jednoczesnym wyrażeniem zgody na przyjęcie grzywny w drodze mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100zł. W przedmiotowym wezwaniu P. L. ponownie został pouczony, iż spoczywa na nim obowiązek poinformowania Straży Miejskiej odnośnie osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania i że w przypadku niespełnienia tego obowiązku poniesie odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 96 § 3 kodeksu wykroczeń. Jednocześnie w zaadresowanym na ustalony adres P. L. wezwaniu wskazany został termin 7 dniowy, w którym to okresie zobowiązany został do odesłania listownie wypełnionych oświadczeń na adres VI Oddziału Terenowego Straży Miejskiej m.st. W.. Wezwanie wraz z załącznikami zostało doręczone P. L. w dniu 23 marca 2015 roku, którego odbiór pokwitował własnoręcznym podpisem. Będąc do tego zobowiązany i prawidłowo pouczony P. L. nie udzielił jednak w terminie 7 dni licząc od dnia odebrania wezwania informacji kto był użytkownikiem pojazdu marki J. o nr rej. (...) w dniu 27 lutego 2015 roku, nie stawił się osobiście do siedziby Straży Miejskiej, oraz nie nadesłał żadnych wyjaśnień na piśmie w związku z ewentualnymi trudnościami związanymi z osobistym stawiennictwem. W związku z powyższym Straż Miejska uznając wysłane pod ostatnio znany adres P. L. wezwanie za doręczone, biorąc pod uwagę brak nadesłania przez niego adresu do doręczeń pomimo prawidłowego pouczenia o takiej okoliczności w wysłanym wezwaniu, odstąpiła od przesłuchania P. L. informując go o skierowaniu przeciwko niemu do Sądu wniosku o ukaranie za czyn z art. 96 § 3 kodeksu wykroczeń. Pismo to zostało odebrane przez P. L. w dniu 25 czerwca 2015 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: notatkę urzędową (k. 1); wezwania (k. 2, 3a, 7); zdjęcie (k. 3); oświadczenie (k. 4); pokwitowania odbioru (k. 6, 8); oraz dane o karalności (k. 22).

Sąd zważył co następuje:

Wina obwinionego P. L. w tym okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. O fakcie popełnienia wykroczenia przez obwinionego świadczy bowiem zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy. Na wstępie wskazać należy, że Sąd na podstawie art. 76 § 1 k.p.w. uznał za ujawnione bez odczytywania dokumenty załączone do akt sprawy albowiem żadna z obecnych na rozprawie stron się temu nie sprzeciwiła.

Jakichkolwiek wątpliwości nie może budzić fakt, że pojazd marki J. o nr rej. (...) został zaparkowany w miejscu w objętym znakiem B – 36 „zakaz zatrzymywania się”, a więc niezgodnie z obowiązującymi przepisami, co wynika zarówno z notatki urzędowej (k. 1) jak i wykonanego na miejscu zdarzenia i załączonego do niego zdjęcia z ujawnionego wykroczenia (k. 3). Autentyczność sporządzonej przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej notatki i prawdziwość zawartej w niej treści daje w tym względzie pewność i jasność sytuacji.

Żadnych wątpliwości nie budzi także okoliczność, że obwiniony już w wezwaniu pozostawionym w dniu 27 lutego 2015 roku na przedniej szybie pojazdu marki J. o nr rej. (...) (k. 2) zobowiązany został do osobistego stawienia się w terminie 7 dni w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W. przy ul. (...) w W., na którym to wezwaniu zawarte było jednocześnie pouczenie, że właściciel lub posiadacz pojazdu ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania we wskazanym czasie, przy czym niespełnienie tego obowiązku narażało zobowiązanego na odpowiedzialność za samoistne wykroczenie. Pomimo tej okoliczności P. L. nie zjawił się w siedzibie Straży Miejskiej. Nie uczynił tego także pomimo następczego osobistego odebrania wezwania (k. 6) z dnia 13 marca 2015 roku (k. 3a) zawierającego załącznik w postaci oświadczeń oznaczonych jako część B i C (k. 4). Co więcej obwiniony nie nadesłał na adres siedziby Straży Miejskiej listownie w terminie 7 dni licząc od daty odebrania wezwania oświadczenia wraz z udzieleniem informacji kto był użytkownikiem pojazdu marki J. o nr rej. (...) w dniu 27 lutego 2015 roku, oraz nie nadesłał wyjaśnień uniemożliwiających jego osobiste stawiennictwo w siedzibie Straży Miejskiej. Nie uczynił tego będąc jednocześnie prawidłowo pouczony zarówno o takim obowiązku jak i o konsekwencjach takiego stanu rzeczy, a więc w przypadku braku wskazania, odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 kodeksu wykroczeń.

Biorąc pod uwagę powyższe nie ulega jakiejkolwiek wątpliwości, że zachowanie P. L. polegające na tym, że będąc właścicielem pojazdu marki J. o nr rej. (...) na wezwanie Straży Miejskiej m.st. W. Referat Oskarżycieli Publicznych przy ul. (...) w W. w okresie od 24 marca 2015 roku do dnia 30 marca 2015 roku na piśmie lub w siedzibie Straży Miejskiej przy ul. (...) w W. wbrew obowiązkowi nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 lutego 2015 roku ok. godz. 20.50, stanowiło naruszenie przepisu art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Należy bowiem wskazać, że obowiązek określony w art. 78 ust. 4 cyt. ustawy ciąży zarówno na właścicielu, jak i na użytkowniku pojazdu. Na żądanie uprawnionego organu osoba taka winna zatem wskazać, kto w danej chwili był użytkownikiem pojazdu. Realizacja tego obowiązku ma bowiem ułatwić ustalenie kierującego pojazdem w razie m.in. popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Obowiązek ten ciąży zarówno na właścicielu pojazdu, jak też na kierującym pojazdem, przy czym wykonanie tego obowiązku przez właściciela pojazdu następuje, gdy wskaże osobę, której oddał pojazd do kierowania, wtedy też obowiązek ten przechodzi na tę osobę. Osoby te zwolnione są jednocześnie z tego obowiązku w razie wykazania, że użycie pojazdu nastąpiło bez ich zgody, tj. w wyniku np. kradzieży lub samowolnego użycia pojazdu. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że wykonanie tego obowiązku może nastąpić zarówno przez ustne podanie żądanych danych lub uczynienie tego na piśmie. Obowiązek ten jest zatem spełniony, gdy na piśmie zostanie poinformowany właściwy organ o tych okolicznościach, a naruszony w sytuacji, gdy na piśmie odmówi się ich podania. Jednocześnie gdy pytany zachowa się natomiast biernie i nie udzieli żadnej informacji co miało miejsce w przedmiotowej sprawie to zachowanie takie w istocie jest identyczne, pod warunkiem że pismo zostało prawidłowo doręczone. W niniejszej sprawie obwiniony nie stawił się do siedziby Straży Miejskiej, nie nadesłał w terminie 7 dni oświadczeń wraz z udzieleniem informacji kto był użytkownikiem pojazdu marki J. o nr rej. (...) w dniu 27 lutego 2015 roku oraz, nie nadesłał żadnych wyjaśnień uniemożliwiających mu osobiste stawiennictwo w siedzibie (...). Zachowanie obwinionego w pełni wyczerpuje zatem znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 k.w., który jest usankcjonowaniem obowiązku wynikającego z przepisu o charakterze porządkowym, zawartego w treści art. 78 ust. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym. Należy bowiem podnieść, że wykroczenie określone w art. 96 § 3 k.w. ma charakter indywidualny, a zatem popełnić ten czyn może jedynie właściciel lub posiadacz pojazdu, przy czym nastąpić to może zarówno poprzez działanie gdy osoba taka odmówi udzielenia wskazania, jak również przez zaniechanie działania tj. gdy osoba taka w ogóle nie udzieli odpowiedzi na pismo, w sposób umyślny lub nieumyślny, która wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wskazania wymaga, że znamię określone w treści art. 96 § 3 k.w. może być zrealizowane wówczas, gdy mamy do czynienia z bezczynnością, zaniechaniem, np. brakiem odpowiedzi na pismo czy ustnie zadane pytanie, osoby zobowiązanej do wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub użytkowania w oznaczonym czasie. O ile pewne wątpliwości mogłoby budzić przy braku innych dowodów doręczenie pośrednie kierowanego pisma, np. poprzez jego doręczenie dorosłemu domownikowi, czy doręczenie zastępcze, tj. w wyniku pozostawienia pisma w wydziale komunikacji, odnośnie tego czy wskazane pismo zostało faktycznie odebrane przez zobowiązanego do udzielenia odpowiedzi adresata to jednakże nie budzi żadnej wątpliwości, że popełnia czyn z art. 96 § 3 k.w. ten zobowiązany, który osobiście odebrał kierowane do niego pismo uprawnionego organu i nie udzielił na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechał. Należy zatem wskazać, że obwiniony wykazał całkowitą bierność nie tylko w postaci braku stawiennictwa w siedzibie Straży Miejskiej w związku z wystawionym i umieszczonym na szybie pojazdu wezwaniem, ale także nie udzielił jakiejkolwiek odpowiedzi na kierowane do niego przez Straż Miejską wezwanie z dnia 13 marca 2013 roku, a konkretniej nie wypełnił żadnego z załączonych do niego oświadczeń, w tym nie stawił się w siedzibie Straży Miejskiej i nie złożył żadnych wyjaśnień.

Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował dotychczasową niekaralność obwinionego (dane o karalności k. 22).

Sąd nie dopatrzył się jednocześnie okoliczności obciążających wykraczających poza sam przedmiot ochrony określony w dyspozycji art. 96 § 3 k.w.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu P. L. karę 300 złotych grzywny, uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również realizującą swoje cele w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę obwinionego. Tak wymierzona kara będzie nadto sprawiedliwa w odczuciu społecznym. W ocenie Sądu orzeczona kara grzywny uwzględnia również okoliczności art. 24 § 3 k.w. jakie należy mieć na uwadze wymierzając karę grzywny. Zapłata grzywny w wysokości 300 złotych nie jest kwotą wysoką a zatem jest dla obwinionego w pełni możliwa i nie zagraża jego egzystencji. Jednocześnie jednak będzie na tyle dolegliwa, że uświadomi obwinionemu charakter popełnionego wykroczenia i nieuchronność odpowiedzialności za nie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. uznając, iż brak jest powodów uzasadniających zwolnienie obwinionego od obowiązku ich poniesienia.