Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2016 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2016 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa C. S. we Francji

przeciwko P. B. (poprzednio S.)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego P. B. na rzecz powódki C. S. we Francji kwotę 60 222,79 zł (sześćdziesiąt tysięcy dwieście dwadzieścia dwa złote 79/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 listopada 2012r w wysokości 0,71 % w stosunku rocznym z uwzględnieniem dalszych zmian odsetek ustawowych we Francji,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8 106,44 zł (osiem tysięcy sto sześć złotych 44/100) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 737/15

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2014r powódka C. S. w G. spółka prawa francuskiego złożyła pozew o zasądzenie od pozwanego P. S. kwoty 60 222,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 24 listopada 2012r . oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwany wielokrotnie pośredniczył w zakupywaniu od powódki kawy na rzecz K. M. (1) z którym powódka współpracowała. Pozwany kupował też kawę na własny rachunek. W dniu 17 października 2011r pozwany odebrał z magazynu powódki we Francji towar zamówiony w dniu 14 października 2011r. Pozwany nie uiścił zapłaty za odebrany towar przy jego odbiorze, a przedstawiciel pozwanej przystał na późniejszą zapłatę z uwagi na długoletnią znajomość z K. M. (1). Powódka wskazała, że pozwany nigdy nie zgłaszał zastrzeżeń co do jakości wydanego mu towaru. Pomimo to zapłata za nabyty towar nie wpłynęła na konto powódki. Pozwany wezwany do zapłaty za sprzedany towar, początkowo zaprzeczał że zamawiał towar u powódki, później twierdził, że zapłacił za towar gotówką przy odbiorze.

W dniu 6 lutego 2015r. wydany został w sprawie przez referendarza sądowego nakaz zapłaty.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany (aktualnie noszący nazwisko B.) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując , że pozew w niniejszej sprawie wniesiony został po upływie dwuletniego terminu przedawnienia.

Z ostrożności procesowej pozwany wskazał, że należność za zakupiony towar został już przez pozwanego zapłacona. Potwierdzeniem tego jest zapis na fakturze nr (...) z dnia 4 października 2011r „zaliczka z tytułu faktury proforma lub gotówka przy załadunku. Pozwany twierdził w dalszej części sprzeciwu iż zawsze płacił gotówką w walucie euro przed załadunkiem . Pozwany potwierdził także iż zaksięgował faktury powoda. Potwierdził także i to że odbierał towar w imieniu K. M. (1)

Powódka w odpowiedzi na sprzeciw pozwanego wskazała, iż prawem właściwym w niniejszej sprawie jest prawo francuskie, gdzie termin przedawnienia wynosi 5 lat. Jednocześnie powódka wskazała, że wniosła o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej czym przerwała bieg przedawnienia, jednakże pozwany nie wyraził zgody na zawarcie ugody. Powódka wskazała także,, że twierdzenia pozwanego o zapłacie za sprzedaną kawę pozostają w sprzeczności z dowodami zgromadzonymi w sprawie w szczególności z korespondencją mailową.

Sad ustalił następujący stan faktyczny:

C. S. w G. jest spółką prawa francuskiego. Powódka prowadzi działalność polegająca na handlu kawą. W latach 2010-2013 powódka współpracowała intensywnie z polskim przedsiębiorcą K. M. (1) zamieszkałym w S., który wielokrotnie po odbiór towaru przyjeżdżał z P. S.. Także pozwany P. S. rozpoczął w 2010r prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu kawą pod firmą (...) w S.. Pozwany nabywał od powódki kawę na potrzeby własnego przedsiębiorstwa.

Współpraca między stronami odbywała się w ten sposób, że najpierw składane były zamówienia mailowe, a następnie pozwany odbierał towar z magazynu powódki we Francji, mieszczącego się niedaleko P.. Towar dla pozwanego zamawiał K. M. (1). Zamówienia potwierdzane były mailowo na adres elektroniczny K. M. (1).

Pozwany wyjeżdżał po towar do Francji także z kolegą A. D.. Przy wydaniu towaru uczestniczył przedstawiciel powodowej spółki (...).

W dniach 29 września 2011r, 14 października 2011r i 20 października złożone zostały zamówienia na kawę dla firmy (...) prowadzonej przez pozwanego.

Pozwany w dniach 17 października2011r, 26 października 2011r odebrał zamówioną kawę.

Powódka wystawiła pozwanemu w związku ze sprzedażą kawy następujące faktury Vat:

- fakturę nr (...) z dnia 4 października 2011r za sprzedaż 1 620,26 kg kawy za kwotę 11 229,18 euro,.

- fakturę nr (...) z dnia 17 października 2011r za sprzedaż 1 686 kg kawy za kwotę 14 478,72 euro,

- fakturę nr (...) z dnia 26 października 2011r za sprzedaż 1 678 kg kawy za kwotę 15 713,28 euro,

Na każdej z faktur znalazła się adnotacja : „warunki płatności: zaliczka z tytułu faktury proforma lub gotówka przy załadunku” oraz: „należność należy wpłacić na rachunek (...) nazwa banku : S. Generale P.”.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Wydruk z (...) Firmy Handlowo Usługowej (...) k.12

-

Historia wpisu (...)

-

Protokół przesłuchania świadka P. S. z dnia 19.08.2013r. k.15-17

-

Wydruk korespondencji elektronicznej wraz z tłumaczeniem na język polski k. 20-29

-

Faktury Vat wraz z tłumaczeniem k.30-35

-

Zeznania świadka A. D. k.171-172

-

Zeznania pozwanego P. S. k.229-231

W dniu 13 grudnia 2011r reprezentant powódki przesłał na adres mailowy: lavazza@lavazza. (...).pl wiadomość elektroniczną, że nie otrzymał żadnego przelewu z Gryfu, poprosił aby dać znać kiedy mają zostać wykonane przelewy z Gryfu. 20 grudnia 2011r powódka przesłała wiadomość „czy wiedzą państwo, kiedy Gryf dokonał lub dokona płatności. W dniu 7 marca 2012r przesłana została wiadomość: „A co się dzieje w kwestii płatności od P. ( (...)) Nie otrzymałem od niego żądnej płatności”.

W dniu 16 marca 2012r przesłano wiadomość: „witam Potrzebuję pieniędzy, aby wykonać wiele płatności dla moich dostawców. Proszę przekazać przelewem bankowym lub samochodem najwięcej jak to możliwe: potrzebuję co najmniej (...) tygodniowo co tydzień przez kolejne 2-3 tygodnie. I także z Gryfu.” W dniu 17 marca 2012 przyszła kolejna wiadomość elektroniczna zawierająca zestawienie płatności dotyczące firmy (...). W końcowej części wiadomości znalazła się informacja, że w załączeniu przesłane zostało także zestawienie dotyczące sytuacji (należności) od spółki (...). Kwota przypadająca do zapłaty 41 421,18 E.

W dniu 27 kwietnia 2012r przyszła wiadomość w której znalazła się adnotacja: I proszę poprosić P. , aby dokonał płatności z Gryfu.

W dniu 8 września 2012r powódka napisała: ale powinni państwo także spróbować dokonywać płatności z rachunku bankowego : z rachunku bankowego firmy z rachunku bankowego Gryfu (za faktury Gryfa) . W wiadomości z 23 listopada 2012r znalazł się zapis: 2. Dla firmy (...) wszystkie faktury z 2011r pozostają nieuregulowane. Proszę o dokonanie płatności kwoty całkowitej 41.421,18 Euro”. W dniach 11 marca 2013r,12 marca , 14 marca 2013r powódka kontaktowała się z pozwanym za pośrednictwem adresu internetowego pozwanego: icekiti icekiti@o2.pl . pozwany odpowiadając na pytania powódki dniu 11 marca 2013r. wskazywał , że był zatrudniony u K. M. (1) jako kierowca oraz że został namówiony do otworzenia firmy (...), a także że nie wie dlaczego K. M. wziął faktury bez jego wiedzy .

W dnu 14 marca 2013 pozwany w wiadomości mailowej do powódki napisał między innymi iż w swojej sprawie rozmawiał z trzema prawnikami , którzy powiedzieli mu żeby się nie przejmował, gdyż wynika z tych faktur że są zapłacone oraz że były wzięte bez wiedzy pozwanego i upoważnienia . W odpowiedzi powódka przesłała pozwanemu wiadomość: ale twoje faktury nie zostały zapłacone. K. nigdy nie zapłacił tych faktur, za każdym raze3m K. mówił, że odda później.

W kolejnej wiadomości z tego samego dnia pozwany napisał, że nie rozumie jak mógł coś kupić na firmę (...) jeśli nigdy nie rozmawiał i nie składał zamówienia oraz że nie zna języka angielskiego.

Dowód:

- wydruk korespondencji elektronicznej wraz z tłumaczeniem na język polski k. 38-63-29

W marcu 2013r reprezentant powódki L. F. osobiście przyjechał do Polski aby wyjaśnić brak płatności za towar sprzedany K. M. (1) i fimie Gryf. W tym też czasie okazało się że K. M. (1) zaginął, później że nie żyje. Podczas śledztwa związanego z zaginięciem K. M. (1) P. S. był przesłuchiwany.

W dniu 11 marca 2014r powódka złożyła wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej. Do ugody nie doszło.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k.64-65

-

Zeznania reprezemntanta powódki L. F. 189-194

Pozwany P. S. w dniu 9 sierpnia 2014r zawarł związek małżeński i przyjął nazwisko żony (...) .

Dowód:

- odpis skrócony aktu małżeństwa.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

W pierwszej kolejności ustalenia wymagało jakie prawo właściwe będzie miało zastosowanie w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, iż strony umowy miały siedziby w różnych państwach: powódka jest spółka prawa francuskiego , zaś pozwany prowadził działalność gospodarczą w Rzeczpospolitej Polskiej. Siedziby stron znajdowały się w państwach członkowskich Unii Europejskiej, bezsporne było, że strony nie zawarły umowy pisemnej.

Właściwość prawa dla stosunków z zakresu prawa prywatnego związanych z więcej niż jednym państwem reguluje ustawa z dnia 4 lutego 2011r Prawo prywatne międzynarodowe (DZ. U. 2011r, Nr 80, poz. 432) – art. 1 . Zgodnie z art. 28 ust. 1 prawo właściwe dla zobowiązania umownego określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008r w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (R. I) (Dz.Urz.UE L 177 z 04.07.2008 str. 6). Podstawową zasadą wynikającą z postanowienia 11 preambuły oraz art. 3 Rozporządzenia jest swoboda wyboru prawa przez strony. Jednakże w sytuacji takiej jak w tym procesie , w razie braku wyboru prawa właściwego , poszukiwania prawa właściwego dla zobowiązań umownych- t.j wynikających z umowy sprzedaży , należy dokonywać ze wskazówkami zamieszczonymi w art. 4 ust.1 a) Rozporządzenia.

Stosownie zaś do art. 4 ust. 1 a ) powołanego rozporządzenia w zakresie w jakim nie dokonano wyboru prawa właściwego dla umowy zgodnie z art. 3 i bez uszczerbku dla art. 5-8, prawo właściwe dla umowy ustala się następująco: a) umowa sprzedaży towarów podlega prawu państwa , w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. (…) . Z punktu 17 preambuły powołanego rozporządzenia wynika natomiast, iż w odniesieniu do prawa właściwego w przypadku braku wyboru prawa pojęcia „świadczenie usług” i „sprzedaży towarów” należy interpretować w ten sam sposób , co w przypadku stosowania art. 5 rozporządzenia (WE) nr 44/2001 w zakresie w jakim to rozporządzenie obejmuje sprzedaż towarów i i świadczenie usług (…). Tym samym zgodnie z cytowanym przepisem umowa sprzedaży towarów podlega prawu państwa , w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. Zgodnie zaś z art. 19 ust.1 Rozporządzenia do celów tego rozporządzenia za miejsce zwykłego pobytu spółek uznaje się miejsce siedziby ich głównego organu zarządzającego. W niniejszej sprawie zatem siedziba powódki mieści się we Francji , a zatem prawem właściwym w sprawie o zapłatę ceny sprzedaży jest prawo siedziby powódki – prawo francuskie.

Jednakże prawo właściwe wskazane przez to rozporządzenie będzie miało zastosowanie jedynie w zakresie w jakim swojego zastosowania w sprawie nie będzie miała Konwencja Narodów Zjednoczonych ( (...)) o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów sporządzona w W. 11 kwietnia 1980 r (Dz.U 1997r., Nr 45 poz.286).

Polska i Francja są krajami konwencyjnymi .Na dzień 21 maja 1996r konwencja ratyfikowana została przez 48 państw , w tym przez Francję. Polska ratyfikowała konwencję 1 czerwca 1996r. Konwencja ma pierwszeństwo przed ustawodawstwem krajowym. Dla stosowania konwencji nie ma znaczenia miejsce zawarcia umowy, miejsce składowania sprzedanego towaru, ani też to czy umowa przewiduje przesłanie towaru za granicę lub czy dojdzie do przemieszczenia towaru przez granicę w wykonaniu umowy. Konwencja znajduje bezpośrednie zastosowanie do umów sprzedaży, które mieszczą się w zakresie jej regulacji określonym przede wszystkim w art. 1-5. W tym wypadku decydujące jest przede wszystkim czy doszło do zawarcia umowy sprzedaży w rozumieniu konwencji (lub ma do tego dojść), czy strony mają siedziby handlowe w innych państwach, a państwa te są stronami konwencji oraz brak jest okoliczności wyłączających zastosowanie konwencji (por. Konwencja wiedeńska o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów . Komentarz pod red. Maksymiliana Pazdana , Zakamycze 2001, str. 33 – 34) .

Bezspornie zaś strony umowy sprzedaży miały siedziby handlowe w różnych państwach – stronach Konwencji wiedeńskiej. Konwencja wiedeńska reguluje zawarcie umowy sprzedaży oraz prawa i obowiązki stron wynikające z tej umowy (art. 4) i w tym zakresie jest to prawo właściwe.

Obowiązki stron zostały uregulowane w Konwencji Obowiązki sprzedającego zostały określone w przepisie art. 30 Konwencji wiedeńskiej, z którego wynika, że sprzedający obowiązany jest dostarczyć towary, przekazać wszelkie dokumenty ich dotyczące oraz przenieść własność towarów, zgodnie z umową ii niniejszą konwencją.

Natomiast obowiązki kupującego zostały określone w art. 53 Konwencji wiedeńskiej, , z którego wynika, że kupujący obowiązany jest zapłacić cenę za towary i przyjąć dostawę, zgodnie z umową i niniejszą konwencją.

Biorąc zaś pod uwagę essentialia negoti umowy międzynarodowej sprzedaży towarów , określone w art. 30 i art. 53 Konwencji wiedeńskiej rzeczą powódki było wskazanie takich dowodów , których przeprowadzenie pozwoliłoby na ustalenie faktu zawarcia umowy na podstawie której powódka dostarczała pozwanemu kawę oraz wystawiła załączone do pozwu faktury.

Powódka wykazała okoliczności określone w art. 30 Konwencji wiedeńskiej . Należy wskazać, że zgodnie z art. 11 Konwencji umowa sprzedaży nie wymaga do jej zawarcia lub potwierdzenia formy pisemnej i nie podlega żadnym innym wymogom co do formy. Umowa sprzedaży może być udowodniona w jakikolwiek sposób.

Strony pozostawały w stosunkach handlowych. Należy stwierdzić, że do zawarcia umowy doszło w sposób konkludentny. Do zawiązania kontaktów doszło za pośrednictwem K. M. (1). Także z jego udziałem odbywało się zamawianie towarów dla przedsiębiorstwa pozwanego. Pozwany – co należy podkreślić nie kwestionował, że nabył kawę w przedsiębiorstwie powódki. Potwierdził, że zamówienia towaru dokonywał na rzecz swojego przedsiębiorstwa za pośrednictwem K. M. (1).

Sąd zatem , w myśl przepisu art. 229 k.p.c. był zwolniony z obowiązku prowadzenia dowodu na okoliczność zawarcia umowy.

W pierwszej kolejności zatem rozważyć należało podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia .

Instytucja ta nie jest uregulowana w Konwencji wiedeńskiej. Natomiast zastosowanie Konwencji o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów z N. z 14 czerwca 1974r nie mogło mieć miejsca gdyż Francja nie jest stroną tej Konwencji. W tej sytuacji – jak wyjaśnił sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 października 2008r V CSK 63/08 pozostaje zgodnie z at. 7 ust.2 Konwencji wiedeńskiej sięgnięcie po prawo prywatne międzynarodowe (wyrok SN z 28 listopada 2009r. V CSK 261/08, Lex 619663).

Wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 26 ustawy z 4 lutego 2011r prawo prywatne międzynarodowe przedawnienie podlega prawu właściwemu dla tego roszczenia. W konsekwencji dla rozstrzygnięcia kwestii przedawnienia roszczeń o zapłatę ceny sprzedaży zastopowanie znajduje prawo właściwe dla tego roszczenia – t.j. prawo francuskie.

W myśl zaś francuskiego kodeksu handlowego przedawnienie wynosi 5 lat (artykuł L 110-4 ). Powódka dochodziła zapłaty z faktury nr (...) z dnia 17 października 2011r. Tym samym należność ta ulega przedawnieniu z dniem 18 października 2016r. Mając na uwadze, że pozew wytoczony został 9 grudnia 2014r – to w chili jego złożenia dochodzona należność nie była przedawniona. Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia okazał się bezzasadny.

Zgodnie z art. 53 Konwencji wiedeńskiej na pozwanym ciążył obowiązek wykazania faktu zapłaty ceny za nabyty towar.

To czy należność za towar została uiszczona. ta była główną osią sporu stron niniejszego procesu. Pozwany utrzymywał , że rozliczył się z powódką. W jego ocenie świadczyć o tym miały adnotacje dokonane na fakturze: „zaliczka z tytułu faktury pro forma lub gotów przy załadunku”. Fakt zapłaty potwierdzić miały też zeznania świadka A. D., który towarzyszył pozwanemu w podróży do Francji po towar.

Odnosząc się do tych twierdzeń, należy wskazać, że na fakturach załączonych do pozwu obok adnotacji, na które powoływał się pozwany znajdowały się też adnotacje: „należność należy wpłacić na rachunek n: (...): (tu podany był numer) dalej : Nazwa banku : S. Generale P. (...)/S.: (...) . Takie zapisy w ocenie Sądu świadczą raczej o tym , że zapłata winna nastąpić przelewem na rachunek bankowy, niż gotówką. Ponadto, mało wiarygodne wydaje się, że pozwany płacąc tak duże kwoty – faktura będąca przedmiotem sporu opiewa na kwotę 14 478,72 euro nie żąda żadnego potwierdzenia wpłaty gotówki. Ponadto zeznania świadka okazały się mało przekonujące, skoro A. D. nie był naocznym świadkiem wręczania gotówki. Swoją wiedzę o tym że pozwany dokonywał płatność za towar który kupował opierał na ty, że widział plik banknotów, oraz „że gdy pozwany wracał to saszetka nie była wypchana”.

W ocenie Sądu wiarygodność zeznań świadka i pozwanego podważa konsekwentne stanowisko powodowej spółki o braku zapłaty. Ponadto świadczy o tym treść wiadomości przesyłanych z adresu mailowego powódki o nazwie : conseil.initiative@gmail.com w których powódka cały czas dopytuje się o płatność za towar sprzedany P. S. i firmie (...). Zapytania o płatność zaczynają się już w październiku . W dacie 24 października 2011r pojawia się pytanie: w załączniku przesyłam fakturę proforma na 4 palety na środę 26/10 dla spółki (...). Czy mają Państwo informacje na temat przelewów bankowych z Gryfu? Aż po jedną z ostatnich z załączonych wiadomości, wysłanych na adres mailowy którym posługiwał się K. marczak przy składaniu zamówień i kontaktach z powódką: lavazza@lavazza. (...).pl. – z dnia 23 listopada 2012r. : „dla firmy (...): wszystkie faktury z 2011r pozostają nieuregulowane. Proszę o dokonanie płatności kwoty całkowitej 41 421,18 euro”.

Wiarygodność pozwanego podważa też fakt, że początkowo zaprzeczał , że zamawiał i kupował kawę na rzecz swojej firmy. Później zaś okoliczności tej nie kwestionował, powoływał się jedynie na złe samopoczucie w związku z zaginięciem K. M. (1) i depresję.

W ocenie Sądu pozwany nie udowodnił w trakcie tego procesu , że zapłacił za kupioną od powódki kawę, a to na nim spoczywał ciężar tego dowodu (art. 232 k.p.c) . Wskazać przy tym należy, że pozwany był przedsiębiorcą a więc profesjonalistą , prowadzącym własną działalność gospodarczą nastawioną z zasady na osiągnięcie zysku. W jego interesie było – skoro uważa że zapłacił cenę – zadbać o to, by mieć potwierdzenie jej uiszczenia. Tym bardziej , że kupno odbywało się z kontrahentem zagranicznym. Brak jakichkolwiek potwierdzeń zapłaty , podpisanych przez reprezentanta powódki, z którym dokonywał transakcji powoduje, że twierdzenia o uiszczeniu zapłaty jawią się jako niewiarygodne.

W tej sytuacji należało uznać, że pozwany jest zobowiązany do zapłaty kwoty 60 222,79 zł stanowiącej równowartość w złotych polskich kwoty 14 478,72 euro za kawę nabytą na podstawie faktury wystawionej 17 października 2011r.

O wysokości stopy odsetek ustawowych za opóźnienie należnych wierzycielowi na podstawie art. 78 konwencji wiedeńskiej rozstrzyga prawo właściwe dla umowy wskazane przez normę kolizyjną legis fori (art. 7 ust.2 Konwencji) czyli prawo francuskie. Uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest konsekwencją naruszenia umówionego między stronami obowiązku, a zatem regulacja odsetek mieści się w pojęciu zobowiązania wynikającego z umowy. Statut kontraktowy jest właściwy dla wszelkich kwestii związanych z wykonaniem i skutkami naruszenia umowy . Prawo prywatne międzynarodowe nie przewiduje przełamania zasady jedności statutu kontraktowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 paździ9ernika 2008r V CSK 63/08). Stopę odsetek przyjęto na podstawie ustawy nr 89-421 z dnia 23 czerwca 1989r. Zgodnie z art. 1 tej ustawy ustawowa stawka odsetek jest w każdej materii ustalana w Dekrecie na okres roku kalendarzowego (por. tłumaczenie na k. 206)

We Francji od dnia 1 stycznia 2012r do 31 grudnia 2012r obowiązywała stawka ustawowa 0,71% (Dekret 2012-182 z dnia 7 lutego 2012r.) (por. tłumaczenie k.206-209).

Konsekwencją powyższego jest orzeczenie o obciążeniu pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Powództwo zostało uwzględnione w całości, w związku z czym powódka jest stroną wygrywającą sprawę w całości w rozumieniu art. 98 k.p.c. Koszty powódki zamknęły się w kwocie 8 106,44 ZŁ. (3 012 zł – opłata sądowa od pozwu, 3 600 zł – koszty zastępstwa procesowego, 17,00 zł – koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, koszty tłumaczeń 1 033,20 zł – k.73 oraz przyznane wynagrodzenia dla tłumaczy przez Sąd zł k. 233,. 234).

Podstawą prawną zasądzonych kosztów stanowił art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 oraz § 2 ust. 1 i § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron

2.  Postanowienia z dnia 16.06.2016r prawomocne z dniem 24.06.2016r.

3.  Wypłacić tłumaczom wynagrodzenie z zaliczki 500 zł.

4.  Zwrócić pozostałość zaliczki w wysokości 55,76 zł