Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 2 grudnia 2015 roku, w sprawie sygn. akt II W 212/15, P. S. został uniewinniony od popełnienia czynu polegającego na tym, że w okresie od 11 listopada 2014 roku do 12 listopada 2014 roku w miejscowości D. umieścił na banerze wyborczym B. K. rysunki i napisy o treści (...) bez zgody zarządzającego tym miejscem tj. wykroczenia z art. 63a § 1 k.w.

Jednocześnie Sąd Rejonowy uznał P. S. za winnego tego, że w dniu 13 listopada 2014 roku w miejscowości D. W. umieścił na banerze wyborczym B. K. ulotkę o treści „B. bankrut, oszust sprzeda gminę” bez zgody zarządzającego tym miejscem tj. popełnienia wykroczenia z art. 63a § 1 k.w. i na podstawie tego przepisu wymierzył obwinionemu karę 500 zł grzywny oraz zwolnił obwinionego od kosztów sądowych.

Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony apelacją w części obejmującej ukaranie za czyn z pkt. 2 przez obrońcę obwinionego, który zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, tj. art. 5 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i zasady domniemania niewinności oraz przyjęcie, że zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przypisanie obwinionemu popełnienia zarzucanego mu w pkt. 2 wykroczenia;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wyroku, polegający na uznaniu obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. 2 czynu mimo braku dowodów pozwalających na takie ustalenie.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu w pkt. 2 wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionego P. S. nie była zasadna.

Kwestionując przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, a także dokonane w oparciu o nią ustalenia faktyczne obrońca nie wykazał skutecznie, aby dokonując oceny dowodów Sąd Rejonowy wykroczył poza granice wskazane przepisem art. 7 k.p.k., tj. aby ocena ta nie obejmowała wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz aby nie uwzględniała ona zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przybierając charakter oceny dowolnej.

Kwestionując sprawstwo obwinionego obrońca zarzucił Sądowi Rejonowemu oparcie rozstrzygnięcia na zeznaniach B. K. nie podając jednocześnie żadnych nowych okoliczności, które mogły wpłynąć na zmianę oceny zebranego materiału dowodowego.

Nieprzyznanie się obwinionego do zarzucanych mu wykroczeń nie mogło skutecznie sprzeciwiać się dokonanej przez Sąd I instancji ocenie pozostałych zebranych w sprawie dowodów.

Należy przypomnieć, że B. K. zeznała, iż w dniu 13 listopada 2014 roku, gdy wieczorem przejeżdżała drogą w miejscowości D. W. na jej banerach wyborczych nie było żadnych innych plakatów ani napisów. Po chwili zawróciła i zobaczyła, że przy jej banerze wyborczym stoi obwiniony, który coś do niego doczepiał. Na widok B. K. obwiniony wsiadł za kierownicę swojego samochodu i odjechał.

B. K. sprawdziła, że na banerze wyborczym umieszczony został napis „B. bankrut, oszust sprzeda gminę” (k.- 61).

Z okoliczności wynikających z zeznań B. K. w sposób niebudzący wątpliwości, w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wynika wniosek, że obwiniony był sprawcą umieszczenia przedmiotowego napisu na banerze wyborczym B. K.. Bezpośrednio wcześniej napisu na banerze nie było. Obwiniony został rozpoznany przez B. K. kiedy doczepiał coś do baneru i na jej widok uciekł do swojego samochodu i odjechał z miejsca zdarzenia. Nie ulega zatem wątpliwości, iż to on był osobą, która umieściła kwestionowany napis na banerze wyborczym B. K..

Sąd Rejonowy oceniając zeznania B. K. nie wykroczył poza granice zasady swobodnej oceny dowodów. Miał na uwadze fakt, iż B. K. nie pomawiała bezzasadnie obwinionego o popełnienie analogicznych wykroczeń w dniach 11 i 12 listopada 2014 roku, co doprowadziło do uniewinnia obwinionego od czynu z pkt. 1, relacjonując jedynie przebieg zdarzenia, którego była naocznym świadkiem.

Zeznania B. K. znajdowały potwierdzenie w załączonej do akt ulotce doczepionej do jej baneru wyborczego oraz w dokumentacji potwierdzającej, że samochód którym odjechał z miejsca zdarzenia obwiniony stanowił jego własność.

Należy także zaznaczyć, że B. K. nie dążyła za wszelką cenę w toku postępowania do uzyskania wobec obwinionego wyroku skazującego zeznając, iż nie posiada wiedzy o tym, kto umieszczał napisy na jej banerach wyborczych w dniach 11 i 12 listopada 2014 roku. Nadto nie posiadała żadnego powodu, dla którego miałaby niezasadnie pomawiać obwinionego narażając się w ten sposób na odpowiedzialność karną.

Reasumując należy uznać, że dokonana przez Sąd I instancji ocena zebranych w sprawie dowodów jest całkowicie prawidłowa i znajduje pełną ochronę w treści przepisu art. 7 k.p.k. Ocena ta jest wszechstronna, staranna oraz w pełni merytoryczna. Zawiera jasno sprecyzowane argumenty, które doprowadziły Sąd meriti do określonych wniosków co do wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów. Sąd I instancji w ramach tejże oceny nie pominął żadnego istotnego ze zgromadzonych w sprawie dowodów. Przeprowadził kompleksową, wyczerpującą ocenę wyjaśnień obwinionego oraz zeznań świadków jak i dowodów o charakterze nieosobowym. Żaden z dowodów nie został w owej ocenie pominięty.

Zarzuty apelacji obrońcy polemizujące z ustaleniami Sądu I instancji należało zatem uznać za niezasadne. W szczególności ocenie zeznań dokonanej przez Sąd Rejonowy nie stały na przeszkodzie zeznania żony obwinionego. Nie poważały one z żadnym zakresie prawidłowości oceny zeznań B. K., ani nie wykluczały ustaleń o sprawstwie obwinionego wykroczenia z dnia 13 listopada 2014 roku.

W przedmiotowej sprawie nie została także naruszona zasada in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k., ani zasada domniemania niewinności z art. 5 § 1 k.p.k.

Sąd Rejonowy kierując się właśnie zasadą in dubio pro reo uniewinnił obwinionego od pierwszego z zarzucanych mu wykroczeń. Co do czynu z punktu 2 stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie ujawniono takich wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść obwinionego. Ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodu według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla obwinionego. O wartości dowodu decyduje bowiem jego treść, to znaczy wewnętrzna spójność, konsekwencja oraz przewaga w konfrontacji z innymi dowodami. Każdy dowód musi być oceniony na tle wszystkich pozostałych dowodów zebranych w sprawie. Nie wolno korzystać z rozwiązania wskazanego w art. 5 § 2 k.p.k., gdy nasuwające się wątpliwości mogą być usunięte przy zastosowaniu oceny zebranego materiału dowodowego zgodnie ze standardami wytyczonymi przez zasadę z art. 7 k.p.k. Wnioski, jakie Sąd Rejonowy wysnuł z oceny dowodów i przyjął za podstawę ustaleń faktycznych zależą od wewnętrznego przekonania Sądu. Pozostają one pod ochroną art. 7 k.p.k. jeżeli Sąd zaprezentuje swoje stanowisko w uzasadnieniu wyroku w taki sposób, iż będzie ono możliwe do weryfikacji w postępowaniu odwoławczym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2015 r., II A Ka 265/15).

Sprawstwo obwinionego w zakresie czynu z pkt. 2 zostało ustalone bez żadnych wątpliwości w oparciu o zeznania B. K. potwierdzone ujawnioną treścią napisu umieszczonego na banerze wyborczym.

Wymierzonej obwinionemu kary grzywny nie można uznać za rażąco surową. Uzasadniając wymiar kary Sąd I instancji słusznie wskazał, iż będzie ona odpowiednia dla osiągnięcia celów ogólnoprewencyjnych oraz powinna uświadomić obwinionemu konieczność przestrzegania porządku prawnego, stanowiąc jednocześnie dolegliwość dla obwinionego.

Mając na uwadze powyższe rozważania, uznając zarzuty apelacji za niezasadne, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego tj. nieuwzględnienie apelacji obrońcy Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, na którą złożyły się: kwota 50 tytułem opłaty od kary grzywny, ustalona na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 oraz art. 28 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 ze zm.), oraz kwota 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków w postępowaniu odwoławczym - ustalona na podstawie § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. Nr 118, poz. 1269).