Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Łożyńska

Protokolant: : sekr. sądowy

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2016 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. W. (1)

przeciwko T. J.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  koszty sądowe, od których był zwolniony powód ponosi Skarb Państwa;

3.  odstępuje od obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu poniesionych przez niego kosztów procesu;

4.  nakazuje wypłacić adw. J. W. (2) prowadzącemu Kancelarię Adwokacką w T. przy ul. (...) ze Skarbu Państwa - Kasy Sądu Okręgowego w T. kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) plus podatek VAT z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

SSO Hanna Łożyńska

IC 904/15

UZASADNIENIE

J. W. (1) pozwem osobistym z dnia 15.05.2015r. domagał się zasądzenia od pozwanego T. J. kwoty 100.000zł. tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych wraz z ustawowymi odsetkami.

W uzasadnieniu podał, że T. J. był kierownikiem Miejskiego Schroniska (...) w T., w którym powód przebywał. To pozwany składał wnioski o leczenie odwykowe powoda i o jego umieszczenie w Domu Pomocy Społecznej bez jego zgody. Koniecznie chciał doprowadzić do uznania, że powód jest osobą chorą psychicznie, co faktycznie nie nie miało miejsca i nie ma. Efektem działania pozwanego było to, że powód nie został skierowany na leczenie odwykowe ze względu na stan zdrowia, natomiast został skierowany do Domu Pomocy Społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych na mocy art. 39 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Zdaniem powoda jest to zasługa pozwanego, który podał do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w T. nieprawdziwe informacje stanowiące podstawę do złożenia przez ten Ośrodek wniosku do Sądu o umieszczenie powoda w DPS na mocy art. 39 w/w ustawy. Z tego powodu J. W. (1) czuje się poniżony i upokorzony przez pozwanego.

Pozwany T. J. w odpowiedzi na pozew (k. 20) wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów ewentualnego zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że powód rzeczywiście przebywał w okresie od 1998r. do 2012r. z przerwami na pobyty w szpitalu w Schronisku (...) w T., którego jest kierownikiem. Od początku swojego pobytu J. W. (1) był człowiekiem uzależnionym od alkoholu i środków psychoaktywnych. W związku z tym nie kontrolował swoich zachowań polegających na lekceważeniu wszelkich zasad współżycia społecznego, nie rozumiał prostych poleceń, nie dbał o higienę osobistą. Swoje potrzeby fizjologiczne załatwiał w miejscach publicznych, sypiał na ulicy, zachowywał się agresywnie w stosunku do pracowników Schroniska i pracowników MOPR, współmieszkańców i innych przypadkowych osób. Z tego też powodu wielokrotnie interweniowała Policja i Straż Miejska. Zachowanie J. W. (1) zagrażało jego zdrowiu i życiu. Został nawet pobity przez nieletnich, polany rozpuszczalnikiem i podpalony, na skutek czego przebywał długo w szpitalu i do dnia dzisiejszego odczuwa skutki tego zdarzenia, bo ma problemy z poruszaniem się. Na samym początku jego pobytu w Schronisku w 1998r. został skierowany przez Sąd Rejonowy w T. na przymusowe leczenie odwykowe, ale nie został przyjęty przez żaden z ośrodków, natomiast kiedy ponownie Sąd zajmował się tą sprawą i skierował powoda na badania do biegłego lekarza psychiatry, to biegły ten stwierdził, że ze względu na stan zdrowia psychicznego, powód nie może być skierowany na leczenie odwykowe. Jego stan zdrowia pogarszał się i dlatego kierownik MOPR w T. wystąpił do Sądu Rejonowego w T. z wnioskiem o skierowanie powoda do Domu Pomocy Społecznej bez jego zgody. Postanowieniem z dnia 9.07.2012r. Sąd Rejonowy w T. po przeprowadzeniu badania przez biegłego lekarza psychiatrę i sporządzeniu przez niego opinii postanowił umieścić powoda w Domu Pomocy Społecznej. Pozwany zaprzecza aby naruszył jakiekolwiek dobra osobiste powoda, a w szczególności aby go upokorzył, czy poniżył wskazując, że powód na tą okoliczność nie przedstawił żadnych dowodów. Wręcz przeciwnie działania pozwanego miały na celu udzielenie pomocy powodowi, który nie był zdolny do samodzielnego zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych i wymagał stałej opieki i pielęgnacji. Schronisko (...) w T. nie jest instytucją, która mogła mu taką opiekę zapewnić, a jej brak stanowił zagrożenie dla jego zdrowia i życia.

Na rozprawie w dniu 11.09.2015r. strony podtrzymały swoje stanowiska.

(e-protokół k. 135 oraz płyta z nagraniem z tej rozprawy k. 140)

Następnie w piśmie procesowym z dnia 16.11.2015r. (k. 160-164) pełnomocnik powoda ustanowiony dla niego z urzędu podtrzymał stanowisko powoda i sprecyzował je w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 100.000zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, albowiem nie zostały one opłacone ani w całości ani w części. Dodatkowo jeszcze wniósł na podstawie art. 194 paragraf 3 k.p.c. o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Gminę M. T.. Jako podstawę prawną żądania powoda wskazał art. 448 k.c.

Na rozprawie w dniu 21 czerwca 2016r. pełnomocnik powoda wniósł jak w pozwie i dalszych pismach procesowych, a pozwany także wniósł jak w odpowiedzi na pozew oraz o oddalenie wniosku o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Gminę M. T..

(e- protokół k. 205 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 21.06.2016r. k. 208)

Sąd ustalił co następuje:

J. W. (1) w okresie od 1998r. do 2012r. był mieszkańcem Schroniska (...) w T., które początkowo mieściło się przy ul. (...), a od jakiegoś czasu przy ul. (...). W 1998r. pozwany T. J. w tym Schronisku był zatrudniony na stanowisku pracownika socjalnego i wtedy też poznał powoda. Nie utrzymywali ze sobą żadnych prywatnych relacji. Na początku swojego pobytu w Schronisku powód praktycznie jedynie korzystał z noclegów, a jego dalsze pobyty były nieregularne i zależały od tego czy przebywa w innych placówkach np. w szpitalu. Wkrótce pozwany został kierownikiem tego Schroniska.

(dowód: zezn. T. J. k. 205 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 21.06.2016r. k. 208)

J. W. (1) był człowiekiem uzależnionym od alkoholu i środków odurzających. Często można go było spotkać w centralnych punktach miasta np. Starym Rynku w T., gdzie bywa wielu turystów indywidualnych i zorganizowanych wycieczek dorosłych ale też i dzieci czy też mieszkańców, czy też w okolicach Teatru im. W. H., a nawet na schodach tego budynku. Wtedy albo wdychał rozpuszczalnik, albo miał worek na głowie z jakąś inną substancją odurzającą. To wzbudzało ogólne zgorszenie. Zdarzało się też, że swoje potrzeby fizjologiczne załatwiał na placach zabaw dla dzieci, zaczepiał też przechodniów, awanturował się. Swoim zachowaniem wywoływał też agresję wśród innych osób, które nie tolerowały takiego zachowania. Bywało, że współpasażerowie autobusu miejskiego, bądź tramwaju, którym podróżował wyrzucali go z tego środka komunikacji miejskiej z uwagi na odór jaki od niego się rozchodził. Wielokrotnie też J. W. (1) leżał w różnych częściach miasta na klatkach schodowych, na przystankach autobusowych, na chodniku, w boksie na śmieci, zimą w śniegu i zawsze albo w stanie upojenia alkoholowego, albo pod działaniem środka odurzającego. Wówczas nie tylko siał zgorszenie, ale też zagrażał swojemu życiu. W takim stanie był zabierany przez policję lub Straż Miejską z ulicy lub innych miejsc, bądź do szpitala, bądź do Izby Wytrzeźwień, ewentualnie do Schroniska (...) jak już nikt nie chciał go przyjąć. Tam ;pracownicy musieli umyć powoda i zadbać o niego, co nie było łatwe, bo powód był agresywny i wszczynał jeszcze awantury..

(dowód: zezn. M. B. k. 138v oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 11.09.2015r. k. 140, zezn. T. J. k. 205 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 21.06.2016r. k. 208, pismo ze Straży Miejskiej wraz z notatkami urzędowymi i protokołami doprowadzenia k. 35- 132, pismo z policji k. 133)

Taki stan budził niepokój przede wszystkim pozwanego, który podjął działania mające na celu pomoc powodowi. W pierwszej kolejności w 2007r. zwrócił się do Prokuratury Rejonowej w T. z wnioskiem o wszczęcie postepowania zmierzającego do złożenia wniosku do Sądu Rejonowego w T. o skierowanie powoda na przymusowe leczenie odwykowe. W tym zakresie toczyło się postepowanie, jednak biegły, który sporządzał opinie do tej sprawy stwierdził, że powód wprawdzie jest uzależniony, to jednak ze względu na stan zdrowia nie może podjąć leczenia odwykowego.

(dowód: zezn. T. J. k. 205 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 21.06.2016r. k. 208, pismo pozwanego do komendanta Straży Miejskiej k. 66)

Uzależnienie powoda pogłębiało się, bo coraz częściej wdychał rozpuszczalnik i pił alkohol. Doszło do takiej sytuacji, że kiedy leżał w śmietniku, to nieletni wylali na niego rozpuszczalnik i podpalili. Powód doznał licznych poparzeń. Długo przebywał w szpitalu. Od tego czasu miał ogromne problemy z chodzeniem. Nie poruszał się samodzielnie, tylko o kuli. Co nie przeszkadzało mu nadal wąchać rozpuszczalnik. Stał się jeszcze bardziej agresywny, w tym także do opiekunów w Schronisku (...) dokąd go przywożono z ulicy, ale też do innych pensjonariuszy tego schroniska. Wtedy się awanturował i to wywoływało agresję pozostałych mieszkańców. T. J. godnie zachowywał się wobec powoda, a i on nigdy się nie skarżył na pozwanego. Nie miał do niego żadnych pretensji.

(dowód: zezn. M. B. k. 138v i 139, zezn. P. R. k. 138v i 139 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 11.09.2015r. k. 140)

Pozwany w trosce o los powoda, który w ogóle nie dbał o swoje zdrowie, mimo, że przyznawał, że jest uzależniony, to nic nie chciał z tym problemem zrobić, wielokrotnie zgłaszał trudną sytuację powoda do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w T., którego kierownik dnia 7.03.2012r. złożył do Sądu Rejonowego w T. wniosek o skierowanie J. W. (1) do domu pomocy społecznej bez jego zgody. To działanie miało na celu udzielenie powodowi pomocy. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą IIIRNs 217/12. W tej sprawie został dopuszczony dowód z opinii biegłego lekarza psychiatry A. M.. Ta biegła stwierdziła, że J. W. (1) cierpi z powodu choroby psychicznej – zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane używaniem substancji psychoaktywnych, uzależnienie mieszane od alkoholu i lotnych rozpuszczalników, początek procesu otępiennego w przebiegu używania środków psychoaktywnych. Ponadto stwierdziła, że w chwili badania występowały u niego nasilone problemy dotyczące kontroli zachowania, szczególnie w zakresie agresji, drażliwość, brak koncentracji uwagi, pogorszenie funkcji pamięci, labilność afektu oraz stwierdziła, że nie jest on zdolny do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (jak leczenie, czy utrzymywanie higieny ciała) oraz pełnienia ról społecznych i nie ma możliwości korzystania z opieki i pielęgnacji.

Postanowieniem z dnia 9.07.2012r. w sprawie IIIRNs 217/12 Sąd Rejonowy w T. umieścił w domu pomocy społecznej J. W. (1) w trybie art. 39 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego bez jego zgody. Na postawie tego postanowienia decyzją Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w L. z dnia 17.12.2012r. orzeczono umieszczenie powoda w Domu Pomocy Społecznej w L. dla osób przewlekle psychicznie chorych przy ul. (...). W dniu 2.01.2013r. powód karetką pogotowia został przewieziony do tego domu. Na postanowienie Sądu Rejonowego w T. J. W. (1) wprawdzie złożył apelację, która postanowieniem z dnia 18.12.2013r. została oddalona przez Sąd Okręgowy w T., Wydział VIII Odwoławczy, to jednak jakoś szczególnie nie protestował kiedy otrzymał decyzję o przydziale do konkretnego DPS w L..

(dowód: z akt Sądu Rejonowego w T. IIIRNs 217/12, wniosek k. 2 i 3, kwestionariusz wywiadu rodzinnego k. 4-12, zaświadczenie od lekarza psychiatry k. 10, postanowienie k. 16, opinia psychiatryczna k. 21-23, postanowienie k. 32, pismo (...) k. 43, pismo z policji k. 58, postanowienie Sądu Okręgowego k. 165, z akt Sądu Okręgowego w T. IC 904/15 - zezn. P. R. k. 138v i 139 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 11.09.2015r. k. 140)

Pismem z dnia 15.05.2015r. powód J. W. (4) wystąpił z wnioskiem do MOPR w T. o przeniesienie go do DPS w T.. Następnie 13 lipca 2015r. przed zakończeniem postępowania przez MOPR w T. powód złożył pismo, w którym cofnął swój wniosek o zmianę placówki. Z tego względu postępowanie w tym zakresie zostało umorzone.

(dowód: decyzja MOPR k. 143)

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków: M. B., P. R., zeznań pozwanego, częściowo zeznań powoda oraz dokumentów zarówno prywatnych jak i urzędowych, które zostały zgromadzone w niniejszej sprawie oraz w sprawie Sądu Rejonowego w T. IIIRNs 217/12.

Za wiarygodne Sąd uznał zgromadzone w obu sprawach wszystkie dokumenty, gdyż ich prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich prawdziwości. Są to głównie informacje uzyskane ze Straży Miejskiej w T. łącznie z notatkami urzędowymi, protokołami i innymi załącznikami oraz z Komendy Miejskiej Policji w T., a także orzeczenia i decyzje. Pochodzą one od uprawnionych organów, które wielokrotnie interweniowały w sprawie powoda.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. B. k. 138v, zezn. świadka P. R. k. 138v i 139 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 11.09.2015r. k. 140), podobnie jak i zeznaniom pozwanego T. J. (k. 205 i 206 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 21.06.2016r. k. 209) w całej rozciągłości, albowiem są one spójne, logiczne korespondują ze sobą i stanowią jedną całość łącznie z informacjami ze Straży Miejskiej w T. i Komendy Miejskiej Policji w T. oraz wszystkimi załącznikami.

Co do zeznań powoda J. W. (1) (k. 139 oraz płyta z nagraniem z rozprawy z dnia 11.09.2015r. k. 140), to Sąd dał im wiarę w tylko w takim zakresie w jakim są one zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Przede wszystkim nie dał wiary co do tego, że nie był agresywny do mieszkańców i opiekunów ze Schroniska (...) oraz co do tego, że pozwany chciał z niego zrobić wariata i psychicznie chorego. W tym zakresie jego zeznania pozostają w rażącej sprzeczności z zeznaniami świadków M. B., P. R. i samego pozwanego. Ponadto powód w swoich zeznaniach pokazał niekonsekwencję, która podważyła jego wiarygodność, albowiem najpierw podał, że powód go poniżył i upokorzył, kiedy po chwili zeznał, że pozwany nie skrzywdził go, ani nie upokorzył.

Sąd na rozprawie w dniu 21.06.2016r. oddalił wniosek zgłoszony przez pełnomocnika powoda ustanowionego dla niego z urzędu w piśmie z dnia 13.11.2015r. o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Gminę M. T., albowiem z pozwu osobistego powoda wyraźnie wynikało, że ma on pretensje do pozwanego jako osoby fizycznej, której zarzuca, że go poniżył i upokorzył przez swoje działanie i chęć umieszczenia go w domu pomocy społecznej bez jego zgody dla osób chorych psychicznie. Potwierdził to także w swoich zeznaniach już po przesłuchaniu zawnioskowanych świadków. Zatem proces ten znajdował się już w końcowej fazie postępowania. Do przesłuchania pozwanego nie doszło na tej samej rozprawie tylko z powodu braku czasu.

Powód wywodził swoje roszczenia z naruszania jego dóbr osobistych w czasie pobytu w Schronisku (...) przez T. J..

Zgodnie z art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny (art. 24.k.c.)

Jak wynika z przytoczonych przepisów polskie prawo nie przewiduje zamkniętego katalogu dóbr chronionych prawnie. Tym niemniej aby dochodzić zadośćuczynienia za ich naruszenie, nie wystarczy samo wskazanie zdarzenia, które spowodowało to naruszenie, ale także powód musi wskazać jakie konkretnie dobra osobiste zostały naruszone. Przy wyjaśnianiu istoty dóbr osobistych i związanych z nimi praw osobistych dominujący jest pogląd wskazujący, iż przy ocenie czy doszło do naruszenia dóbr osobistych decydujące znaczenie ma nie tyle subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ile to jaką reakcję wywołuje w społeczeństwie to naruszenie. Podkreśla się przy tym, że przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, którego ochrony domaga się osoba zgłaszająca żądanie należy brać pod uwagę całokształt okoliczności, a nie np. zwrot wyrwany z całej wypowiedzi. (tak Komentarz do Kodeksu Cywilnego. Księga pierwsza. Część Ogólna Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki, uwagi do art. 23 k.c. Wydawnictwo Lexis Nexis, Warszawa 2007). Ocena czy doszło do naruszenia dobra osobistego danego podmiotu oparta jest na przesłankach subiektywnych i obiektywnych. Przepisy art. 23 i 24 k.c. w odniesieniu do ogólnej reguły dowodowej nakładają na powoda obowiązek wykazania, iż doszło do naruszenia jego dobra osobistego i wskazania jakie dobro zostało naruszone.

Z treści art. 24§1 k.c. wynika jednoznacznie, iż ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym. Przesłanka bezprawności działania jest przesłanką konieczną do udzielenia ochrony o charakterze niemajątkowym. Przesłanka bezprawności działania jest ujmowana w kodeksie cywilnym szeroko. Przyjmuje się mianowicie, że bezprawne jest każde działanie sprzeczne z normami prawnymi, a nawet z porządkiem prawnym oraz zasadami współżycia społecznego. W orzeczeniu z 19 października 1989 roku (II Cr 419/89 OSP 11-12/90, poz. 377) Sąd Najwyższy wskazał, iż za działania bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeśli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je. Sąd Najwyższy wskazał, iż do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych zalicza się: działanie w ramach porządku publicznego tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego, działanie w obronie uzasadnionego interesu społecznego.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód nie wykazał aby jakiekolwiek jego dobro osobiste zostało naruszone. W żaden sposób nie wykazał, że pozwany T. J. naruszył jakiekolwiek jego dobra osobiste, a w szczególności aby go upokorzył, czy poniżył. Za poniżanie powód uważał doprowadzenie do umieszczenia go w domu pomocy społecznej. Jednakże to nie na skutek działań pozwanego powód trafił do tego domu. Wniosek o umieszczenie w DPS bez zgody powoda złożył kierownik MOPR w T.. Później na rozprawie w dniu 11.09.2015r. w niniejszej sprawie powód podał, że faktycznie pozwany żadnej krzywdy mu nie wyrządził i nie upokorzył go, tylko zrobił z niego psychicznie chorego, a faktycznie nim nie był. Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w sprawie IIRNs 217/12 Sądu Rejonowego w T. pozwany w żaden sposób nie był zaangażowany w tym postępowania, nie miał też wpływu na treść opinii biegłego lekarza psychiatry powołanego w tej sprawie, która to opinia była kluczowym i niezbędnym dowodem w postępowaniu o skierowanie powoda do domu pomocy społecznej na podstawie art. 39 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego bez jego zgody.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.) na stronie spoczywa ciężar udowodnienia faktu z którego wywodzi ona skutki prawne. Oznacza to, iż J. W. (1) miał obowiązek wykazania, iż w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia jego dóbr osobistych.

W niniejszej sprawie powód nie wykazał, aby doszło do naruszenia jego dóbr osobistych, aby wyrządzono mu krzywdę bądź szkodę i nie wskazał jakie dobra osobiste miałyby zostać naruszone przez T. J..

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd oddalił powództwo.

Powód przegrał sprawę, a więc na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. winien on zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu tj. koszty zastępstwa procesowego.

Sąd jednak na mocy art. 102 k.p.c. postanowił odstąpić od obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu, albowiem uznał, że w tym przypadku zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek. Jak wynika z oświadczenia majątkowego złożonego przez powoda, że jedynym źródłem jego utrzymania jest zasiłek z MOPR w T. w kwocie 158,70zł. Ten fakt znalazł potwierdzenie w złożonej przez powoda decyzji MOPR w T. z dnia 7.05.2013r. z której wynika, że został powodowi przyznany zasiłek stały dla osoby samotnie gospodarującej od 1.03.2013r. do odwołania w wysokości 529zł. miesięcznie płatnej w ten sposób, że 70% tego zasiłku tj. w kwocie 370,30zł. płatne jest na konto depozytowe DPS w L., zaś 30% zasiłku stałego tj. kwota 158,70zł. płatna jest na konto depozytowe DPS. (decyzja k. 4 i oświadczenie majątkowe k. 8- i 9)

W związku z tym, że powód przegrał sprawę, to wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu podlegało wypłaceniu ze Skarbu Państwa na podstawie przepisu § 6 pkt. 6 rozporządzenia z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które zostało powiększone o podatek VAT.

Nieuiszczonych przez powoda kosztów sądowych nie ponosi żadna ze stron – por. art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.