Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 6 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie o sygn. DZKW/(...) Kw Nr (...) odrzucił zażalenie uczestnika (...) S.A. z siedzibą w W. na postanowienie z dnia 30 grudnia 2013 r. odrzucające skargę na wpis dokonany przez referendarza sądowego.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że zarządzeniem z dnia 17 stycznia 2014 r. uczestnik został wezwany do uiszczenia opłaty od zażalenia w kwocie 40 zł oraz przedłożenia jednego odpisu zażalenia i załącznika do zażalenia w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia zażalenia, W zakreślonym czasie uczestnik uiścił opłatę i przedłożył odpis zażalenia, nie przesłał natomiast odpisu załącznika do tego zażalenia, tj. odpisu z KRS. Uczestnik przedłożył natomiast kopię postanowienia Sądu Rejonowego dla M. St. Warszawy w W. z dnia 10 stycznia 2014 r. (sygn. WA.XIII NS-REJ.KRS/(...)). W tej sytuacji, wobec złożenia odpisu zażalenia bez odpisu jego załącznika dla doręczenia go osobie uprawnionej, niemożliwym było zdaniem Sądu Rejonowego nadanie sprawie biegu.

Zażalenie na postanowienie wniósł uczestnik (...) S.A. z siedzibą w W., domagając się jego uchylenia.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu Sądu I instancji naruszenia art. 130 § 1 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że niedoręczenie odpisu KRS dla uczestnika postępowania stanowi brak formalny uniemożliwiający nadanie biegu zażaleniu oraz art. 8 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym poprzez jego niezastosowanie i pominięcie okoliczności, że wszelkie dane zawarte w odpisie z KRS są jawne i od dnia ogłoszenia ich w rejestrze nikt nie może zasłaniać się ich nieznajomością.

Do zażalenia skarżący załączył informację odpowiadającą odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jako zasadne podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 128 § 1 k.p.c, do pisma procesowego należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika do akt sądowych.

Nieprzedłożenie odpisów ww. dokumentów powoduje, że pismo dotknięte jest brakami formalnymi, które powinny być usunięte przez stronę je składającą. Nie dotyczy to jednak wszystkich braków formalnych, a jedynie takich, które powodują, że pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu (art. 130 § 1 k.p.c.), np. gdy wskutek braku przedłożenia odpisu pisma nie można doręczyć go przeciwnikowi procesowemu. Sąd Okręgowy zwraca tutaj uwagę na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2006 r. (VCZ 103/06), przywołane zresztą w zażaleniu, zgodnie z którym, rano legis art. 128 k.p.c. polega na umożliwieniu osobom biorącym udział w sprawie zaznajomienia się z materiałem procesowym oraz przygotowanie się do udziału w postępowaniu. Natomiast do innych pism przepis ten nie znajduje zastosowania. Tym samym wyłączona jest jakakolwiek dowolność i nieuzasadniona jest praktyka, która zmierza do odrzucenia środka zaskarżenia pomimo niewykonania zarządzenia przewodniczącego w takim zakresie, w jakim brak formalny nie uniemożliwia nadania sprawie dalszego biegu.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że niedoręczenie uczestnikowi postępowania (wnioskodawczym) odpisu z KRS skarżącego w żaden sposób nie uniemożliwi mu zaznajomienia się z materiałem procesowym czy przygotowania się do udziału w postępowaniu, a to z tej prostej przyczyny, że rejestr ten jest jawny i każdy ma prawo dostępu do danych w nim zgromadzonych za pośrednictwem Centralnej Informacji KRS (art. 8 ustawy). Ponadto podmiot ten bezpłatnie udostępnia, w ogólnodostępnych sieciach teleinformatycznych, aktualne informacje o podmiotach wpisanych do rejestru oraz listę dokumentów zawartych w katalogu, zaś pobrane samodzielnie wydruki komputerowe aktualnych informacji o podmiotach wpisanych do rejestru mają moc zrównaną z mocą dokumentów urzędowych (art. 4 ust. 4a-4aa ustawy). Reasumując nie przedłożenie odpisu z KRS nie uniemożliwiało nadanie sprawie biegu.

Sąd Okręgowy mając na uwadze formalizm, który jest charakterystyczny dla postępowania wieczystoksięgowego, pragnie zwrócić uwagę na prezentowane w orzecznictwie i podzielane przez skład rozpoznający sprawę stanowisko, że zagwarantowane w art. 176 ust. 1 Konstytucji prawo do rozpoznania sprawy przez sąd II instancji nie może być ograniczane przez nazbyt restrykcyjne i rygorystyczne podejście do oceny spełnienia ustawowych wymagań stawianych wnoszonym przez strony zwyczajnym środkom odwoławczym (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2007 r., IV CZ 40/07).

Mając na uwadze powyższe zaskarżone postanowienie podlegało zmianie poprzez jego uchylenie, o czym orzekł Sąd Okręgowy na mocy art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.