Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 17 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant:Sylwia Warszyńska-Kufel

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2016 w S.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.,

przeciwko M. M.,

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S., na rzecz pozwanej M. M. kwotę 2417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 524/14

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu „zwykłym”

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. pozwem złożonym w dniu 21 sierpnia 2013 roku, wniosła o zasądzenie od pozwanych M. M. i Z. M. (1) kwoty 20 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 listopada 2011 roku do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana M. M. przyjęła do przewozu przesyłkę, której nie dostarczyła do miejsca przeznaczenia w W., ale w inne miejsce, skąd go skradziono, co spowodowało powstanie po stronie powodowej spółki szkody, gdyż zapłaciła ona odszkodowanie swojemu zleceniodawcy. Z. M. (1) faktycznie wykonywał przewóz.

Nakazem zapłaty wydanym w dniu 6 września 2013 roku w postępowaniu upominawczym (I Nc 886/13) Sąd Rejonowy w Goleniowie nakazał pozwanym zapłatę na rzecz powódki całości dochodzonego w pozwie roszczenia.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana M. M. zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, że wykonała przewóz zgodnie z warunkami otrzymanego zlecenia. Zaprzeczyła jakoby ponosiła odpowiedzialność za utratę towaru jako przewoźnik sukcesywny. Podkreśliła, że nie łączyła ją z powódką umowa. Wyjaśniła, że nie ponosi winy za zaistniałe zdarzenie. Podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

Pozwany Z. M. (1) złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany Z. M. (1) zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 7 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w Goleniowie I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt I C 1270/13 odrzucił sprzeciw pozwanego Z. M. (1) od nakazu zapłaty.

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanej powódka wskazała, że zlecenie transportowe, na które powołuje się pozwana nie stanowi dokumentu prywatnego. Wyjaśniła, że Z. M. (1) przyjął towar wraz z listem przewozowym, a treść listu wskazywała miejsce przeznaczenia towaru – W. ul. (...). Podkreśliła, że pozwana nie wydała również towaru swojemu zleceniodawcy, ponieważ przyjęła zlecenie od K. Z. (1), a odbiór Towaru pokwitował K. Ż.. Zaprzeczyła też, aby roszczenie było przedawnione, gdyż nastąpiło przerwanie biegu terminu w związku z doręczeniem pozwanej odpisu wniosku o zawezwanie do próby ugodowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódkę (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. łączyła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. umowa o usługi przewozowe, w której postanowiono, iż powódka świadczyć będzie na rzecz spółki (...) usługi transportowe własnymi samochodami, zgodnie z przekazywanymi zleceniami spedycyjnymi.

Niesporne, a ponadto dowód:

- zeznania świadka, B. K. (1), k. 249 – 250,

- zeznania świadka, J. B. (1), k. 251 – 252,

- zeznania R. R. – k.351-352

-protokół zeznań P. G. (1)- k.295-297(oryginał w aktach sprawy SO w Katowicach XIII GC 172/11/B).

W dniu 2 grudnia 2010 roku pracownik powódki - J. B. (1) skontaktował się z pracownikiem spółki (...) celem ustalenia, czy spółka ta ma zapotrzebowanie na transport towaru. J. B. (1) otrzymał bowiem ofertę przewozu od osoby, która przedstawiła się jako K. Z. (1) prowadzący działalność pod firmą PHU (...). P. G. (1) uzyskał informację, iż do przewiezienia gotowy jest ładunek alkoholu ze S. do W.. Zadzwonił więc do J. B. (1) i telefonicznie zlecił powódce wykonanie transportu na tej trasie, trzema samochodami. J. B. (1) w tejże rozmowie przyjął zamówienie do realizacji, a następnie podzlecił wykonanie transportu firmie PHU (...). Przed zleceniem nie otrzymał od niego dokumentów w postaci polisy (...), numeru NIP, REGON ani dokumentów rejestracyjnych firmy.

Niesporne, a ponadto dowód:

- zeznania świadka, B. K. (1), k. 249 – 250,

- zeznania świadka, J. B. (1), k. 251 – 252,

- treść zeznań świadka J. B. (1) w aktach XIII GC 172/11/B.

- zeznania R. R. – k.351-352

-protokół zeznań P. G. (1)- k.295-297(oryginał w aktach sprawy SO w Katowicach XIII GC 172/11/B).

Osoba podająca się za K. Z. (1) prowadzącego działalność pod firmą PHU (...) zawarła umowę zlecenia z dwoma przewoźnikami, w tym z M. M., którą reprezentował Z. M. (1). W zleceniu nr (...) jako miejsce rozładunku wskazano S. ul. (...). Wskazano też, iż nastąpi tzw. „neutralizacja dokumentów”, to znaczy, że przewoźnicy mają dostarczyć towar do innego miejsca, aniżeli wskazany w liście przewozowym.

Dowód:

- zlecenie k.42

- zeznania świadka Z. M. (1), k. 300 -303

- zeznania pozwanej M. M., k. 360 - 361

J. B. (1), po otrzymaniu danych kierowców i ich pojazdów od osoby podającej się za pracownika firmy PHU (...), w dniu 4 grudnia 2010 roku przekazał je za pomocą wiadomości SMS P. G. (1). Dane zawierały imię i nazwisko kierowcy, numer i serię dowodu osobistego oraz numer rejestracyjny pojazdu i naczepy. Termin odbioru towaru początkowo ustalono na piątek 4 grudnia 2010 roku, jednakże na prośbę K. Z. (1) J. B. (1) uzyskał od P. G. (1) zgodę na zmianę terminu na poniedziałek 6 grudnia 2010 roku. Po odbiór towaru mieli zgłosić się Z. M. (1) i A. P..

Niesporne, a ponadto dowód:

- wydruk k. 64,

- zeznania świadka, B. K. (1), k. 249 – 250,

- zeznania świadka, J. B. (1), k. 251 – 252,

- zeznania strony powodowej R. R., k. 351 – 352,

-protokół zeznań P. G. (1)- k.295-297(oryginał w aktach sprawy SO w Katowicach XIII GC 172/11/B).

Na podstawie informacji uzyskanych od J. B. (1) P. G. wystawił list przewozowy nr (...), w którym wskazano, iż nadawcą przesyłki jest POLMOS STAROGARD, przewoźnikiem (...) Sp. z o.o., miejscem dostarczenia SOBIESKI w W. przy ul. (...), firmą przewożącą powódka S. - Logistyka, przewożonym towarem wódka, a kierowcą Z. M. (1). Wartość towaru wynosiła 274 544,64 zł.

Dnia 6 grudnia 2010 roku w magazynie nadawcy (...) Sp. z o.o. stawili się kierowcy wskazani przez pozwaną m.in. Z. M. (1). Na miejscu dokonano sprawdzeniach danych z informacjami otrzymanymi od J. B. (1). Następnie wydano Z. M. (1) towar wyszczególniony na fakturze VAT nr (...).

M. M., na polecenie swojego zleceniodawcy posługującego się nazwiskami Z. i Ż., wystawiła dokument przewozowy CMR, w którym wskazała jako miejsce odbioru towaru S. ul. (...). List przewozowy przekazała Z. M. (1). Z. M. (1) dostarczył ładunek pod wskazany adres, gdzie towar został odebrany wraz z dokumentacją – z fakturą VAT nr (...) opatrzoną pieczątką firmową PHU (...) oraz parafą. Odbiór towaru potwierdzono pieczątką firmową PHU (...) oraz parafą na dokumencie CMR wystawionym przez pozwaną. Z. M. (1) otrzymał wynagrodzenie za wykonaną usługę transportową.

M. M. była objęta ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej ponoszonej na podstawie zawartych umów przewozu przez (...) Spółkę Akcyjną.

Dowód:

- list przewozowy k. 22

- CMR, k. 43

- faktura VAT – k. 23,

- zeznania świadka Z. M. (1), k. 300 -303

- zeznania pozwanej M. M., k. 360 - 361

- zeznania świadka, B. K. (1), k. 249 – 250,

- zeznania świadka, J. B. (1), k. 251 – 252,

- zeznania strony powodowej R. R., k. 351 – 352,

-protokół zeznań P. G. (1)- k.295-297(oryginał w aktach sprawy SO w Katowicach XIII GC 172/11/B).

- certyfikat k. 74,

- Umowa ubezpieczenia k. 75-79,

Towar nie dotarł do W., o czym powódka powzięła wiadomość dopiero po dwóch dniach. P. G. (1) poinformował J. B. (1) o niedotarciu przesyłki na miejsce. J. B. (1) uzyskał wówczas telefonicznie informację od Z. M. (1) o miejscu dostarczenia przez niego przesyłki. Kontakt telefoniczny z K. Z. (1) okazał się niemożliwy.

Niesporne, a ponadto dowód:

- zeznania świadka, B. K. (1), k. 249 – 250,

- zeznania świadka, J. B. (1), k. 251 – 252,

- zeznania strony powodowej R. R., k. 351 – 352,

-protokół zeznań P. G. (1)- k.295-297(oryginał w aktach sprawy SO w Katowicach XIII GC 172/11/B).

- zeznania świadka Z. M. (1), k. 300 -303

Powódka złożyła w Komendzie Powiatowej Policji w S. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wskazując, iż w toku realizacji zleceń transportowych w ramach świadczenia usług spedycyjnych, dwa ładunki zawierające alkohol nie dotarły do miejsca docelowego. Postanowieniem z dnia 30 maja 2011 roku śledztwo wszczęte w przedmiotowej sprawie zostało umorzone wobec niewykrycia sprawcy.

Niesporne

Dnia 14 grudnia 2010 roku (...) Sp. z o.o. wystawiła na rzecz spółki (...) notę obciążeniową , którą spółka ta zapłaciła w całości i wystawiła notę obciążeniową powódce na tą samą kwotę.

W dniu 17 maja 2011r (...) sp. z o.o. w P. wniosła pozew o zapłatę przeciwko (...) sp. z o.o. Odpis pozwu doręczono (...) sp. z o.o. w dniu 27 maja 2011r. Wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2012 roku Sąd Okręgowy w Katowicach XIII Wydział Gospodarczy zasądził od powodowej spółki na rzecz (...) sp. z o.o. w P. kwotę 476 761,09 zł z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia w zapłacie od dnia 11 stycznia 2011 roku. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania w wysokości wartości utraconego ładunku w postaci wyrobów alkoholowych należących do nadawcy (...) Sp. z o.o. m.in. objętego listem przewozowym nr (...). Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach oddalono. Powodowa spółka zapłaciła kwotę wskazaną w wyroku, a w pozostałej części (nieobjętej wyrokiem) szkoda w postaci wartości utraconych w transporcie została zaspokojona w drodze potrącenia wierzytelności, dokonanego przez spółkę (...).

Dowód :

-pozew w aktach sprawy SO w Katowicach XIII GC 172/11/B.

- wyroki – k. 17, 18

- nota obciążeniowa nr (...) – k. 20,

- oświadczenie o potrąceniu, k. 21,

- dokument doręczenia odpisu pozwu k. 67,

- protokoły k. 68, 70,

- pismo k. 69.

- zeznania strony powodowej R. R., k. 351 – 352,

W dniu 21 listopada 2011r „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wystąpiła przeciwko M. M. i Z. M. (1) z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie zapłaty kwoty 520 940,16 zł tytułem odszkodowania za utracony ładunek.

Zawezwanie kierowane było na adres Żołnierska 13 A/1 pod którym pozwana nie mieszkała. Jej ówczesny adres zamieszkania to ul. (...) w M.. W dniu 15 lutego 2012 r. przewodniczący w Sądzie Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I Wydział Cywilny stwierdził na rozprawie, że do ugody nie doszło.

W dniu 14 sierpnia 2012 r. „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wystąpiła przeciwko M. M. i Z. M. (1) z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie zapłaty kwoty 520 940,16 zł tytułem odszkodowania za utracony ładunek.

W dniu 25 lutego 2013 r. przewodniczący w Sądzie Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I Wydział Cywilny stwierdził na rozprawie, że do ugody nie doszło.

Dowód:

- kopia dowodu osobistego pozwanej k44-45

- wniosek, k. 2 w aktach sprawy SR Szczecin - P. i Zachód w S. I Co 316/11,

- protokół, k. 36 w aktach sprawy SR Szczecin - P. i Zachód w S. I Co 238/12,

- wniosek, k. 2 w aktach sprawy SR Szczecin - P. i Zachód w S. I Co 238/12,

- protokół, k. 25 w aktach sprawy SR Szczecin - P. i Zachód w S. I Co 238/12,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne.

Przedmiotem sporu jest szkoda wynikła w związku z wykonywaniem przewozu krajowego. Do przewozu tego znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 15 listopada 1984r – Prawo przewozowe (t.j. Dz.U. z 2000 Nr 50 poz. 601 ze zm.), a w zakresie nieuregulowanym przepisy Kodeksu cywilnego.

Powódka upatruje podstawy odpowiedzialności pozwanej w art. 6 ust 1 i 3 prawa przewozowego oraz w stanowiącym odpowiednik tych przepisów art.789§2 i 3 k.c.

Zgodnie z art. 6 ust. 1. prawa przewozowego przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. W ustępie 3 tego przepisu wskazano, że przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu.

Stosownie do art. 5 prawa przewozowego przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów art. 5 i 6 różna jest sytuacja, gdy przewoźnik posługiwał się inną osobą jako podwykonawcą, od sytuacji tzw. przewoźnika sukcesywnego (czy też solidarnego, z uwagi na solidarną odpowiedzialność jaką ci przewoźnicy ponoszą w stosunku do nadawcy lub odbiorcy), tj. wykonującego przewóz na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego.

Przez zawarcie umowy, o jakiej mowa w art. 6, zostaje nawiązany bezpośredni stosunek zobowiązaniowy między nadawcą a wszystkimi przewoźnikami biorącymi udział w wykonaniu przewozu. Ustawa stanowi, że do stosunku tego w sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu (por K. Wesołowski Komentarz do art. 6 ustawy - Prawo przewozowe teza 1 w rozdziale II opubl. LEX ). Art. 6 dotyczy przewozu wykonywanego wspólnie przez kilku przewoźników. Od sytuacji powierzenia przewozu w rozumieniu art. 5 różni się tym, że obydwaj przewoźnicy świadczą usługi i ponoszą odpowiedzialność za wykonanie swoich zobowiązań. Wspólne wykonywanie przewozu może polegać na wykonywaniu przez każdego z przewoźników przewozu na części trasy. Może też polegać na obsłudze linii komunikacyjnej przez dwóch przewoźników wspólnie. Wspólne dokonywanie przewozu może dotyczyć przewoźników tego samego rodzaju albo różnych rodzajów. Komentowany przepis dotyczy sytuacji, w której istnieje jeden dokument przewozu na cały przewóz. Przykładem może być wspólny list przewozowy albo bilet na dwa środki transportu jednocześnie (por. A. Jaworski Komentarz do art.6 ustawy - Prawo przewozowe teza 1 i 2 opubl. LEX ).

Inna jest natomiast sytuacja przewidziana w art. 5 Prawa przewozowego, który odnosi się do sytuacji podwykonawstwa. W tym przypadku przewoźnik, który faktycznie wykonuje przewóz czyni to na podstawie umowy zawartej z przewoźnikiem, który zawarł umowę o przewóz z nadawcą i nie staje się stroną tej ostatniej umowy jak to ma miejsce w przewozie sukcesywnym. Posłużenie się przez przewoźnika osobą trzecią nie prowadzi do powstania stosunku prawnego pomiędzy nadawcą a tą osobą trzecią. Stronami stosunku zobowiązaniowego są w dalszym ciągu jedynie nadawca i przewoźnik, którzy zawarli umowę przewozu. Nadawca może więc dochodzić roszczeń tylko od przewoźnika, z którym zawarł umowę (D. Dąbrowski Komentarz do art. 5 ustawy - Prawo przewozowe teza 3 w rozdziale I opubl. LEX ).

W niniejszej sprawie niesporny jest fakt, że powódka sama otrzymała zlecenie przewozu od T., następnie zleciła ten przewóz podmiotowi trzeciemu, który z kolei – zmieniając miejsce rozładunku – zlecił go pozwanej.

List przewozowy wystawił P. G., pracownik firmy (...) (podmiotu, który zawarł umowę z nadawcą), jako nadawcę przesyłki wskazano POLMOS STAROGARD, jako przewoźnika (...) Sp. z o.o. Powódkę określono w liście jako firmę przewożącą, a Z. M. (1) był w niej wskazany wyłącznie jako kierowca, a nie jako przewoźnik, nadto w owym łańcuszku kolejnych przewoźników w ogóle nie wskazano podmiotu, któremu powódka zleciła przewóz i który z kolei zlecił wykonanie przewozu pozwanej. Nie jest też ujawniona sama pozwana. To nie powódka przekazała pozwanej list przewozowy. Trzeba dodać, że wprawdzie pozwana (jej kierowca) przyjęła tak wystawiony list przewozowy, lecz nie budzi wątpliwości, że uczyniła to w wykonaniu umowy, zawartej z osobą przedstawiającą się jako K. Z. (czy też Ż.), a nie w zamiarze przystąpienia do umowy zawartej przez powódkę z T. na opisanych w niej warunkach, czego dodatkowym potwierdzeniem jest to, że wystawiła własny list przewozowy, zgodny z treścią zlecenia, jakie sama otrzymała. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że powodowa spółka jako przewoźnik, dla wykonania przyjętego zlecenia transportowego, posłużyła się innym podmiotem do wykonania całego przewozu, ten z kolei podmiot posłużył się pozwaną, a więc zaistniał przypadek o jakim mowa w art. 5 Prawa przewozowego, mianowicie podzlecania przewozu kolejnym przewoźnikom, nie był to natomiast przewóz sukcesywny. To z kolei oznacza, że pozwaną nie łączyła z powódką umowa i powódka nie może skutecznie żądać od pozwanej naprawienia szkody w związku z odpowiedzialnością kontraktową.

Przywołany art. 6 ust. 3 z racji swojego usytuowania dotyczy tylko przewozu sukcesywnego opisanego w ustępie 1 tego przepisu, a w związku z tym nie może być podstawą roszczeń powódki wobec pozwanej.

Powódka jako podstawę prawną wskazywała także art. 415 k.c. wywodząc, że pozwana nie dostarczyła towaru do miejsca wskazanego w liście przewozowym i podjęła decyzję o zmianie miejsca przeznaczenia ładunku bez dyspozycji od podmiotów wpisanych do listu. Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Odpowiedzialność odszkodowawcza na gruncie tego przepisu wymaga jednak wykazania naruszenia norm (nakazów lub zakazów) o charakterze powszechnym, a nie tylko obowiązków wynikających z łączącego strony stosunku obligacyjnego. Takiego naruszenia strona powodowa w ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie udowodniła. Zasady dysponowania przesyłką, opisane w prawie przewozowym, nie stanowią norm o charakterze powszechnie obowiązującym, lecz są kierowane do stron umowy przewozu.

W niniejszej sprawie pozwana nie zmieniła samowolnie miejsca rozładunku, lecz wykonała przewóz zgodnie z umową (zleceniem k.42), którą sama zawarła. W zleceniu kierowanym do pozwanej wyraźnie zastrzeżono, że z przewozem wiązała się będzie neutralizacja, co w praktyce firm przewozowych jest powszechnie stosowane w związku ze zmianą miejsca dostawy (gdy np. towar dostarczany jest nie do kupującego ale bezpośrednio do kolejnego klienta) lub w związku z obawą przed „podbieraniem” klientów i sprowadza się do zatajania w listach przewozowych faktycznego nadawcy lub odbiorcy. Praktyka ta jest powszechna i często narzucana przez większe firmy transportowe (które nierzadko monopolizują pewnych nadawców) mniejszym. Nie można więc czynić pozwanej zarzutu, że chcąc zarabiać, dostosowuje się do wymogów rynku. Na fakt stosowania neutralizacji w praktyce wskazali m.in. świadkowie J. B. , B. K. i Z. M.. Wydanie przesyłki osobie innej niż zleceniodawca (podnoszona przez powódkę rozbieżność w nazwisku rzekomego zleceniodawcy – Z. lub Ż.) także mogłoby być traktowane, co najwyżej jako brak należytej staranności w wykonaniu umowy (która jednak stron procesu nie łączy), a nie jako naruszenie obowiązków powszechnych.

Nie można nie zauważyć tego, że w zasadniczy sposób do powstania szkody przyczyniła się powódka, a konkretnie jej pracownik, który zlecił przewóz firmie nie sprawdzonej, z którą nigdy wcześniej nie współpracowano, nie uzyskawszy od niej standardowych dokumentów (wskazują na to m.in. zeznania J. B.). W niniejszej sprawie w przewóz zaangażowane były firmy o dużym stopniu organizacji (Polmos, powódka, (...) sp. z o.o.), które znając charakter przesyłki, nie zapewniły bezpieczeństwa jej transportu. Do kwestii tej podchodziły dosyć lekko zawierając kolejne umowy przewozu. Efektem tego było to, że w liście przewozowym w ogóle nie widniały dane K. Z. (czy też Ż.) bądź firmy (...) oraz brak było danych pozwanej, a mimo tego towar został wydany kierowcy. Tak akcentowana przez powódkę treść pierwotnego listu przewozowego nie odpowiadała więc wszystkim okolicznościom sprawy.

Próba przerzucenia odpowiedzialności na ostatniego podwykonawcę najsłabszego ekonomicznie i organizacyjnie, który z powodową spółką nie miał żadnego kontaktu i który tylko wykonał udzielone mu zlecenie zgodnie z jego treścią, w ocenie Sądu jest niedopuszczalna i nie może spotkać się z aprobatą.

W ocenie Sądu zasadny jest także zarzut przedawnienia.

Zgodnie z art. 78 ust 1prawa przewozowego roszczenia przysługujące przewoźnikowi przeciwko innym przewoźnikom (art. 5 i 6) przedawniają się z upływem 6 miesięcy od dnia, w którym przewoźnik naprawił szkodę, albo od dnia, w którym wytoczono przeciwko niemu powództwo. Rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia następuje z chwilą zaistnienia chronologicznie wcześniejszego zdarzenia, wymienionego w art. 78 ust. 1 (zapłata odszkodowania, wytoczenie powództwa). Późniejsze zdarzenie nie ma żadnego wpływu na bieg terminu przedawnienia. Wytoczenie powództwa jest jednolicie rozumiane na gruncie postępowania cywilnego jako dzień złożenia pozwu. W ocenie Sądu nadinterpretacją jest przyjęcie, że chodzi o datę doręczenia pozwu pozwanemu. Wniosek taki w żaden sposób z omawianego przepisu nie wynika. W niniejszej sprawie pozew przeciwko powódce złożono w dniu 17 maja 2011r, a wniosek o zawezwanie do próby ugodowej w dniu 21 listopada 2011r (sprawa I Co 316/11), a więc po upływie 6 miesięcy.

Istotne elementy ustaleń i dowodów omówione były przy poszczególnych zagadnieniach. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów prywatnych i urzędowych, zeznania świadków i stron. Sąd przy ustaleniach uwzględnił przede wszystkim dowody z dokumentów, gdyż mając na uwadze daty ich powstania, znacznie lepiej odzwierciedlają one przebieg zdarzeń niż zeznania złożone dużo później. Dokumenty nie były kwestionowane , co do swojej treści, strony różniły się natomiast, co do ich interpretacji. Dowody osobowe Sąd uwzględnił w takim zakresie w jakim tworzą one spójną całość z dokumentami i logicznym ciągiem zdarzeń. Zeznania świadków obrazują przebieg współpracy między poszczególnymi podmiotami oraz wykonanie przedmiotowego przewozu. Wniosek o przesłuchanie świadka P. G. został cofnięty przez powódkę z uwagi na trudności w jego przesłuchaniu. W zamian zgłoszony został wniosek o dopuszczenie dowodu z protokołu jego przesłuchania w sprawie XIII GC 172/11/B, czemu pozwana nie oponowała. Dowody z zeznań stron nie wniosły istotnych elementów do sprawy, gdyż ani Prezes powódki ani pozwana (reprezentował ją mąż) w bezpośrednich ustaleniach i wykonaniu umowy nie brali udziału.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.)

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

(...)

3 (...)