Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. O. (1) został obwiniony o to, że w dniu 25 stycznia 2015r. około godz. 17.10 w miejscowości S. jako kierujący pojazdem F. (...) nr rej. (...) nie stosował się do znaku B36 zakaz zatrzymywania się, następnie wyjeżdżając na drogę (...), wykonał manewr skrętu w prawo nie stosując się do znaku C5 nakaz jazdy prosto, następnie nie zatrzymał się do kontroli drogowej celem jej uniknięcia pomimo prawidłowo podawanego sygnału świetlnego i dźwiękowego do zatrzymania nadawanego przy pomocy oznakowanego radiowozu policji kierowanego przez umundurowanych funkcjonariuszy policji, następnie skręcił w prawo na skrzyżowaniu drogi (...) z ul. (...) w R. nie stosując się do sygnalizatora S1 nadającego światło czerwone, następnie na ul. (...) w R. wyprzedzał przez przejściem dla pieszych n/n pojazd stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym dla pieszych stojących przy przejściu dla pieszych, następnie jadąc ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...) wyprzedzał n/n pojazd stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym, następnie na ul. (...) jadąc wiaduktem nad linią kolejową nie stosował się do znaku P4 linia podwójna ciągła wyprzedzając n/n pojazdy, stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym, następnie na ul. (...) na wysokości Miejskiego (...) wyprzedzał przez przejściem dla pieszych n/n pojazd, stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym dla pieszych stojących przez przejściem dla pieszych, następnie jadąc ul. (...) wyprzedzał n/n pojazd nie stosując się do znaku poziomego P21 powierzchnia wyłączona, następnie jadąc ul. (...) nie stosował się do ruchu prawostronnego jadąc po niewłaściwej stronie jezdni omijając wysepkę dla pieszych z lewej strony stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym, przy czym w/w wykroczeń dopuścił się kierując F. (...) nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw, 92 § 2 kw, 94 § 1 kw, 86 § 1 kw

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 22 marca 2016 roku w sprawie VI W 166/15 uznał obwinionego A. O. (1) za winnego tego, że :

a. w dniu 25.01.2015r. około godziny 17.10 w miejscowości S. jako kierujący pojazdem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosował się do znaku B36 - zakaz zatrzymywania się, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw;

b. w dniu 25.01.2015r. w ww. miejscu jadąc jako kierujący pojazdem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wyjeżdżając na drogę (...), wykonał manewr skrętu w prawo nie stosując się do znaku C5 - nakaz jazdy prosto, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw;

c. w dniu 25.01.2015r. w ww. miejscu jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zatrzymał się do kontroli drogowej celem jej uniknięcia pomimo prawidłowego podawanego sygnału świetlnego i dźwiękowego do zatrzymania nadawanego przy pomocy oznakowanego radiowozu policji kierowanego przez umundurowanych funkcjonariuszy policji uprawnionych do kontroli ruchu drogowego, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 2 kw;

d. w dniu 25.01.2015r. w R. jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) skręcił w prawo na skrzyżowaniu drogi (...) z ul. (...) nie stosując się do sygnalizatora S1 nadającego światło czerwone, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw;

e. w dniu 25.01.2015r. w R. na ul. (...) jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyprzedzał przez przejściem dla pieszych n/n pojazd stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pieszych stojących przy przejściu dla pieszych, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 26 ust 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw;

f. w dniu 25.01.2015r. w R. jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...) wyprzedzał n/n pojazd stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 24 ust 7 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw;

g. w dniu 25.01.2015r. w R. na ul. (...) jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wiaduktem nad linią kolejową nie stosował się do znaku P4 - linia podwójna ciągła wyprzedzając n/n pojazdy, stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 92 § 1 kw w zw z art. 9 § 1 kw;

h. w dniu 25.01.2015r. w R. na ul. (...) na wysokości Miejskiego (...) wyprzedzał przez przejściem dla pieszych n/n pojazd, stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pieszych stojących przez przejściem dla pieszych, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 26 ust 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw;

i. w dniu 25.01.2015r. w R. na ul. (...) jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyprzedzał n/n pojazd nie stosując się do znaku poziomego P21- powierzchnia wyłączona, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw;

j. w dniu 25.10.2015r. w R. na ul. (...) jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosował się do ruchu prawostronnego jadąc po niewłaściwej stronie jezdni omijając wysepkę dla pieszych z lewej strony stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 16 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw;

k. w dniu 25.01.2015r. w ww. miejscach na drogach publicznych jechał jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, czym wypełnił dyspozycję art. 94 § 1 kw

i wymierzył mu łącznie karę grzywny w kwocie 3.500,00 zł;

2. na podstawie art. 92 § 3 kw zw. z art. 9 § 2 kw orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat;

3. zasądził od obwinionego rzecz Skarbu Państwa 350 złotych tytułem opłaty oraz 100 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca obwinionego A. O. (2) w całości.

Apelacja wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt1, 2, 3 i 4 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw .

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Nadto z ostrożności procesowej, na wypadek niepodzielenia zarzutów skargi apelacyjnej wniósł o złagodzenie wymierzonej kary łącznej grzywny i orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w niższym wymiarze.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał wystarczających podstaw do przyjęcia, iż obwiniony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji nie miał najmniejszych wątpliwości co do popełnienia wykroczeń przez obwinionego, czemu dał wyraz w uzasadnieniu wyroku.

W czynieniu ustaleń faktycznych dał wiarę wersji zdarzenia prezentowanej przez funkcjonariuszy Policji, szczególnie przez starszego sierżanta B. C., który to osobiście dokonał interwencji drogowej wobec obwinionego z uwagi na zatrzymanie pojazdu w miejscu niedozwolonym. Świadek postanowił wylegitymować A. O. (1) i podszedł do jego samochodu. Obwiniony opuścił szybę po czym B. C. informując go o przyczynie interwencji poprosił o przygotowanie dokumentów i udanie się do radiowozu. W odpowiedzi na polecenie funkcjonariusza podsądny oświadczył, ze musi znaleźć dokumenty po czym ruszył gwałtownie samochodem. W tej sytuacji świadek wraz kolegą z patrolu A. Ż. podjęli pościg za obwinionym, podczas to którego ww. popełniał szereg wykroczeń.

Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do zdyskredytowania wartości dowodowej zeznań ww. świadków. Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że ustalenie personaliów obwinionego nie było możliwe, z uwagi na brak wcześniejszego kontaktu ww. funkcjonariuszy Policji z obwinionym. Zaznaczyć należy, iż dojście do takich danych nastąpiło po ustaleniu, iż właścicielem pojazdu jakim poruszał się obwiniony była jego matka B. O.. Tego rodzaju informacja pozwalała na ustalenie tożsamości obwinionego chociażby poprzez wyszukanie mężczyzn o takim nazwisku w systemie informacji Policji. Biorąc pod uwagę, fakt, iż obwiniony był znany w środowisku miejscowej Policji, ustalenie tożsamości obwinionego mogło mieć taki początek. Błędny jest zatem pogląd skarżącego, że funkcjonariusz Policji B. C. nie miał możliwości wyszukania wizerunku ww. na portalu społecznościowym.

Biorąc pod uwagę okoliczność, iż podsądny był już wcześniej ukarany za popełnienie, jako kierujący przedmiotowym samochodem F. (...), wykroczeń drogowych, należy odrzucić argument apelacji, który sugerował, że nie było możliwym, aby obwiniony poruszał się nim w inkryminowanym dniu jako, że pojazd ten należy do jego matki.

Zarzut apelacji, iż funkcjonariusz A. Ż. nie potrafił wskazać czy to obwiniony był kierowcą samochodu, za którym podjęty został pościg, nie podważa ustaleń Sądu Rejonowego, zważywszy, że policjant ten nie podejmował bezpośrednio interwencji drogowej względem ww. i nie miał z nim kontaktu wzrokowego. Okoliczność, ta świadczy raczej o rzetelności jego zeznań i o tym, że na ukształtowanie ich pod kątem przebiegu inkryminowanych zachowań obwinionego nie miała wpływu chęć niezgodnego z prawdą obciążenia podsądnego. Wszak gdyby tak było, zeznania jego przybrałyby inną postać. Nie podawałby zapewne, że nie jest w stanie stwierdzić, czy to obwiniony kierował F. (...) tylko jednoznacznie by wskazał, że to on był kierowcą.

W świetle powyższego brak jest jakichkolwiek podstaw, by nie obdarzyć zeznań wspomnianych funkcjonariuszy zaufaniem.

Analiza zachowań A. O. (1), które stały się przedmiotem stawianych mu w sprawie zarzutów, wskazuje na brak podstaw do uczynienia z nich jednego wykroczenia. Zważyć należy, iż obwiniony zarzuconych mu działań dopuścił się w pewnych odstępach czasowych i na dość rozległym obszarze. W dodatku działania te nie miały jednorodzajowego charakteru.

Bez cech rażącej surowości pozostaje wymierzona obwinionemu łącznie za wszystkie popełnione przez niego wykroczenia drogowe kara grzywny w kwocie 3.500 złotych. Taki wymiar kary uwzględnia wszystkie okoliczności związane z popełnieniem czynów, jak również okoliczności związane z osobą obwinionego, a tym samym spełni swe cele w zakresie prewencji indywidualnej i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Będzie przy tym stanowiła dla ww. wymierną i odczuwalną dolegliwość wpływającą na zmianę jego postawy i skłaniającą go do przestrzegania w przyszłości zasad ruchu drogowego.

Nie sposób też uznać, aby 3 letni wymiar zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych był nazbyt wygórowany. Nie bez znaczenia w tym kontekście pozostają okoliczności samego zdarzenia, wskazujące na całkowite lekceważenie przez obwinionego porządku i bezpieczeństwa na drodze oraz fakt uprzedniego naruszania przez niego reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Powyższe niewątpliwie świadczy o braku jakiegokolwiek poszanowania ze strony ww. dla ustalonych zasad.

Kontrola odwoławcza wykazała, iż Sąd meriti w opisie czynu przypisanego obwinionemu w punkcie 1j zaskarżonego wyroku wskazał błędną datę jego popełnienia. Czyn ten popełniony został - jak wszystkie inne mu przypisane - 25.01.2015 roku a nie 25.10.2015 roku. Mając na względzie powyższą okoliczność, Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął, iż czyn ten został popełniony 25.01.2015 roku.

W pozostałej części wyrok jako odpowiadający prawu Sąd Okręgowy utrzymał w mocy.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania odwoławczego stanowiły przepisy wskazane w części dyspozytywnej wyroku.