Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 09 lipca 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M..

o emeryturę

na skutek odwołania J. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M..

z dnia 29 marca 2013r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 600/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M.. odmówił J. K. (1) prawa do emerytury.

Od decyzji powyższej wnioskodawca odwołał się w dniu 16 kwietnia 2013 roku, wnosząc o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że w okresie od 30 października 1973 roku do 30 września 1991 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w P. T.pracował w charakterze montera konstrukcji żelbetowych, posadzkarza, lastrykarza i płytkarza, przez co spełnia przesłankę 15 lat pracy w warunkach szczególnych

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

J. K. (1), urodzony w dniu (...), w dniu 12 marca 2013 roku złożył kolejny wniosek o przyznanie prawa emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 , wniosek z dnia 31 października 2012 roku k.1-3, wyrok z dnia 22 maja 2012 r. k.8 wraz z uzasadnieniem k.9-11 w aktach ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. Do pracy w szczególnych warunkach Oddział nie zaliczył wnioskodawcy pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w P. T. gdzie w okresie od 30 października 1973 roku do 30 września 1991 roku wykonywał pracę na stanowiskach: lastrykarz, posadzkarz, monter konstrukcji żelbetowych, robotnik budowlany.

(okoliczność bezsporna)

W okresie od 30 października 1973 roku do 30 września 1991 roku wnioskodawca J. K. (1)był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w P. T.W okresie od 30 października 1973roku do 31maja 1985 roku pracował jako monter kontrukcji żelbetowych.

Od 1 czerwca 1985 roku wnioskodawca w tym samym Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w P. T. wykonywał prace na stanowisku lastrykarz, posadzkarz, robotnik budowlany.

Przedsiębiorstwo Budownictwa (...)w P. T. zajmowało się budownictwem mieszkaniowym.

W okresie od 30 października 1973 roku do 31 maja 1985 roku wnioskodawca na stanowisku montera konstrukcji żelbetowych pracował przy produkcji budowy bloków z tzw.” wielkiej płyty” i zajmował się pionizacja płyt betonowych. Wnioskodawca na przygotowanej zaprawie stawiał płyty od tzw. poziomu zero ( ok.270 cm. w górę). Były to zarówno bloki 4 piętrowe jak i wieżowce.

Począwszy od 1985 roku wnioskodawca w tym samym Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) wykonywał pracę na stanowisku posadzkarza, lastrykarza i robotnika budowlanego. W ramach powierzonych mu zadań wnioskodawca kładł wylewki na podłogi nowo wybudowanych bloków. Były to podłogi: betonowe, lastryko oraz z płytek PCV kładzione w budynkach stanie zamkniętym oraz na balkonach. Praca wnioskodawcy na stanowisku posadzkarza, lastrykarza oraz robotnika budowlanego odbywała się wewnątrz budynków.

Razem z wnioskodawcą w tym samym przedsiębiorstwie pracowali K. K.- jako monter, M. H.- jako posadzkarz-lastrykarz, E. K.- jako spawacz oraz W. S.- jako lastrykarz.

Przedsiębiorstwo Budownictwa (...)w P. T. nie wystawiło, J. K. (1)świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Takiego świadectwa nie otrzymał również żaden z w/w świadków.

( dowód: zeznania wnioskodawcy J. K. (1) k.25 oraz nagranie k.26 00:32:12-00:32:17, zeznania świadków: K. K. k.24 verte oraz nagranie k. 26 00:13:46-00:16:27, świadka M. H. k.24 verte oraz nagranie k.26 00:17:07-00:19:56,zeznania świadka: E. K. k.25 oraz nagranie k.26 00:21:04-00:22:47,zeznania świadka W. S. k.25 oraz nagranie k.26 00:24:`10-00:26:18 w aktach sprawy, świadectwo pracy k.9-10, karta kwalifikacyjna k.13-14, 15-16, 17-18,19-20, i verte, angaże k.19 i verte2, zaświadczenie k.11 w aktach organu rentowego)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

  1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

  2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu (...) roku ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy uznał bowiem, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych bowiem pracował w takich warunkach w okresie od 30 października 1973 roku do 30 września 1991 roku 1974 w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w P. T.w charakterze montera konstrukcji żelbetowych (do 31 maja 1985 roku), a następnie ( do 30 września 1991 roku) posadzkarza, lastrykarza, robotnika budowlanego. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że prace te wnioskodawca wykonał w pomieszczeniach zamkniętych i nie należała do prac wykonywanych na wysokości. Jako monter konstrukcji żelbetowych wnioskodawca co prawda stawiał betonowe płyty, pionizował je i montował z nich ściany bloków montując na przygotowanej wcześniej zaprawie murarskiej. Jednak tego rodzaju pracę wnioskodawca wykonywał do końca maja1985 roku, a zatem przez niecałe 12 lat, co nie uprawnia go do nabycia praw do wcześniejszej emerytury. Jak wynika ze znajdujących się w aktach sprawy angaży, zeznań świadków i samego wnioskodawcy, od 1 czerwca 1985 roku J. K. (2)w tym samym Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w P. T. pracował jako posadzkarz, lastrykarz oraz robotnik budowlany, gdzie zajmował się wylewaniem posadzek betonowych, lastrykowych oraz kładzeniem płytek PCV. Prace tę wnioskodawca wykonywał pomieszczeniach zamkniętych sufitem, podłogą i ścianami podłogi betonowe i lastriko i to ta a praca zajmowało większość jego czasu pracy. Co prawda z zeznań wnioskodawcy winnika ,że prace tę wnioskodawca wykonywał również na balkonach, Zarówno bloków czteropiętrowych jak i wieżowców, co jednak przy uwzględnieniu wielkości balkonów nie zajmowało mu wiele czasu.

Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace, o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

W ocenie Sądu wnioskodawca nie wykazał w toku postępowania, że przezwały okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w P. T. tj. w okresie od 30 października 1973 roku do 30 września 1991 roku stale i w pełnym w wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych.

Świadkowie: K. K., M. H., E. K.oraz W. S.pracowali z wnioskodawcą w tym samym czasie, dobrze zapamiętali wnioskodawcę z tego okresu jak również rodzaj charakter wykonywanej przez niego pracy. Zeznań tych wynika jednoznacznie, że w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w P. T. wnioskodawca w okresie od 30 października 1973 roku do 31 maja 1985 roku jako monter konstrukcji żelbetowych iwykonywał na wysokości jedynie pewne czynności tj. związane z pionizacją płyt betonowych podnoszonych przez dźwig oraz ich ustawieniem na przygotowanej wcześniej zaprawie. Prace te jednak J. K. (1)wykonywał zarówno stojąc na rusztowaniach, ale także z ziemi czy od wysokości podmurówki.

Ustawowa definicja pracy na wysokości stanowi, że jest to praca wykonywana na powierzchni znajdującej się na wysokości co najmniej 1 metra ponad poziomem podłogi lub ziemi. Przepisy wyraźnie podkreślają, że nie chodzi tu jednak o prace na powierzchniach ( § 105 ust.1-3 rozporządzenia MP i PS z dnia 26 września 1997 roku w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy):

- osłoniętych ze wszystkich stron do wysokości co najmniej 1,5 m pełnymi ścianami lub ścianami z oknami oszklonymi;

- wyposażonych w inne stałe konstrukcje lub urządzenia chroniące pracownika przed upadkiem wysokości.

Nawet gdyby jednak przyjąć, że praca jaka wnioskodawca wykonywał w tym okresie była pacą wykonywaną w szczególnych warunkach, to stanowi to okres niespełna 12 lat.

Już bowiem od 1 czerwca 1985 roku wnioskodawca w tym samym Przedsiębiorstwie wykonywał prace lastrykarza, posadzkarza, gdzie w ramach powierzonych obowiązków w zamkniętym pomieszczeniu kładł podłogi: betonowe i z lastriko oraz w minimalnym wymiarze czasu pracy płytki PCV na balkonach.

Nie ma znaczenia podnoszona przez wnioskodawcę okoliczność, że budynki, w których wnioskodawca kładł podłogi były bloki 4 piętrowe oraz wielopiętrowe (tzw. wieżowce) w stanie zamkniętym sufitem, ścianami i podłogą, a w związku z czym nie mogą zostać zaliczone do prac wykonywanych na wysokości. prace wykonywane na wysokości.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

i