Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

W dniu 19 grudnia 2012 r. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych I. B. i M. B. solidarnie kwoty 1.663,29 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 października 2010 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała, iż nabyła w drodze cesji od pierwotnego wierzyciela wierzytelność przysługującą cedentowi wobec pozwanych, stanowiącą nieuregulowane należności powstałe na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej z firmą (...).

W sprawie został wydany wyrok zaoczny w dniu 10 grudnia 2013 r..

Sprzeciw od wyroku zaocznego złożyła tylko pozwana I. B.. W sprzeciwie od wyroku zaocznego I. B. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniosła zarzut przedawnienia roszczenia wskazując, że nigdy się go nie zrzekła oraz zakwestionowała twierdzenia powódki, co do istnienia zadłużenia.

Powódka wskazała na zrzeczenie się przez pozwaną zarzutu przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. B. i E. B., działające pod firmą (...) i Spółką” zawarły z (...) S.A. w W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w dniu 7 maja 2004r i 30 czerwca 2004 r. Umowy zostały zawarte na czas nieoznaczony.

W pierwszej z umów wskazano kwotę kary umownej w wysokości 1.000 zł.

Dowód:

- umowy, k. 21 – 22

- zeznania pozwanej I. B.

(...) spółka akcyjna wystawiła I. B. i E. B. fakturę VAT nr (...) z dnia 10 sierpnia 2005 r. na kwotę 2.423,29 zł.

W rozliczeniu wskazano, że na żądaną kwotę składają się: kwota 850 zł tytułem kary umownej, 1.000 zł tytułem kary umownej, oraz 573,29 zł tytułem poprzedniego salda.

Dowód:

- faktura VAT, k. 24 – 26

Dnia 27.10.2009 r. (...) spółka akcyjna zawarła z powódką umowę sprzedaży wierzytelności, określonych w §3 umowy.

W § 7 umowy wskazano, że zbywca zobowiązuje się do wysłania dłużnikom w terminie 14 dni od podpisania Umowy pisemnego zawiadomienia o przelewie wierzytelności. Zawiadomienie zawierać będzie informację o zawarciu umowy oraz dane kontaktowe nabywcy. Do 21 dnia od podpisania umowy nabywca zobowiązuje się nie dokonywać żadnych czynności wobec dłużników ani nie kontaktować się z dłużnikami. Zbywca zobowiązuje się do przekazania nabywcy wykazów kwot otrzymanych od dłużników z tytułu zbytych wierzytelności po zawarciu umowy. Zbywca jest zwolniony z obowiązku sporządzenia wykazów w przypadku, jeśli nie otrzymał ze strony dłużników żadnych kwot z tytułu zbytych wierzytelności.

Dowód:

- umowa, k. 28-30.

- wydruk – k.19

- odpisy z KRS, k. 31 – 36, 39 – 41,

- pełnomocnictwa, k. 37 – 38.

Do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27 października 2009 r. wystawiono dokument określony mianem wyciągu z wykazu wierzytelności, dotyczący I. B. i E. B., wskazujący ich adres, określający należność główną zakupioną na kwotę 1.973,29 oraz wskazujący numer faktury dotyczącej zadłużenia jako (...). Jak wynika z końcowej części dokumentu, wygenerowano go elektronicznie z bazy danych na elektronicznym nośniku informacji.

Dowód:

- wydruk, k. 20.

W dniu 12 marca 2010 roku powódka sporządziła pismo oznaczone jako przedsądowe wezwanie do spłaty zadłużenia, w którym jako adresata wskazano „B. i spółka (...), E. B.”. Osnowa pisma zawierała wezwanie pozwanej do zapłaty kwoty 3.067,73 zł, na którą to kwotę składać się miała należność główna w wysokości 1.993,29 zł oraz odsetki w kwocie 1.074,44 zł.

Dowód:

- pismo, k. 17 - 18.

W latach 2011-2014 na poczet faktury VAT nr (...) dokonywane były wpłaty na rachunek cedenta, który przekazywał je następnie powódce.

Niesporne

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że sprzeciw od wyroku zaocznego skutecznie wniosła jedynie I. B.. Dalsza rozważania dotyczą wyłącznie tej pozwanej.

Powództwo wobec I. B. jest bezzasadne.

Powód jest nabywcą wierzytelności od (...) SA.

Podstawą powództwa są umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z 30 czerwca 2004r i 7 maja 2004r. Umowy te uregulowane były początkowo w ustawie z dnia 21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852, z późn. zm.), a następnie w ustawie z dnia 16 lipca 2004r Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. 171 poz. 1800 z późn. zm.). Świadczenie usług telekomunikacyjnych to wykonywanie usług za pomocą własnej sieci, z wykorzystaniem sieci innego operatora lub sprzedaż we własnym imieniu i na własny rachunek usługi telekomunikacyjnej wykonywanej przez innego dostawcę usług.

Fakt zawarcia przedmiotowych umów nie jest sporny między stronami.

Powódka domaga się zapłaty części należności z faktury nr (...) z dnia 10 sierpnia 2005r. Faktura ta obejmuje dwie kary 850zł i 1000zł oraz kwotę 573,29zł za „poprzednie saldo”.

W istocie nie jest wiadomym czego powódka dochodzi i czy zaistniał po stronie pozwanej dług. W szczególności zwrócić należy uwagę, że możliwość naliczenia kary przewiduje tylko umowa z 7 maja 2004r. Powódka nie wykazała aby zaistniała podstawa do naliczenia którejkolwiek z kar, a zwłaszcza w tej wysokości (obecnie orzecznictwo dopuszcza naliczenie kary tylko za niewykorzystany okres ulgi). Podobnie nie jest wykazane istnienie długu w kwocie 573,29zł za „poprzednie saldo”. Powyższe jest samodzielną podstawą do oddalenia powództwa.

Drugą przyczyną oddalenia powództwa jest skuteczne podniesienia zarzutu przedawnienia. Roszczenia powódki zgodnie z art. 118 k.c. przedawniają się w terminie trzyletnim (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009r sygn. akt III CZP 20/09). Upływ przedmiotowego terminu przedawnienia nie jest sporny między stronami. Powódka podniosła natomiast, że doszło do zrzeczenia się zarzutu przedawnienia przez pozwaną. W ocenie Sądu do takiego zrzeczenia się nie doszło.

Według niekwestionowanego zapatrywania, zrzeczenie się zarzutu przedawnienia jest jednostronną czynnością prawną, oświadczeniem woli osoby, przeciwko której przysługuje roszczenie; jest to oświadczenie skierowane do adresata (por. np. Księżak Paweł (red.), Pyziak-Szafnicka Małgorzata (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, wyd. II. Komentarz do art. 117 k.c. teza 27, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 1997r III CKN 25/97 Lex nr 50768). W orzecznictwie podkreśla się, iż zrzeczenie się przez dłużnika zarzutu przedawnienia stanowi jego oświadczenie woli, a zatem stosować do niego należy wszelkie reguły dotyczące oświadczeń woli. Prawo nie wymaga dla tego oświadczenia żadnej formy, może więc być złożone w dowolny sposób, także dorozumiany, lecz musi być to celowy i świadomy akt dłużnika nakierunkowany na odniesienie materialnoprawnego skutku w postaci utraty uprawnienia do powoływania się na przedawnienie roszczenia.

W niniejszej sprawie wpłaty na które powołuje się powódka dokonywane były nie na rzecz powódki ale cedenta ( (...) sp. z o.o.). Powódka wskazuje, że nabyła wierzytelność pozwanej przez umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 27 października 2009r. Pozwana nawet gdyby to ona, a nie M. B. dokonywała płatności (pozwana temu zaprzeczyła w czasie przesłuchania) i tak nie mogłaby zrzec się zarzutu przedawnienia wobec powoda, gdyż to nie on był adresatem oświadczenia rozumianego jako fakt zapłaty. Oświadczenie takie zostało złożone, co najwyżej wobec (...) sp. z o.o., który już wierzycielem nie był. Przez fakt dokonania zapłaty nie mogło więc dojść do zrzeczenia się zarzutu przedawnienia wobec powódki.

Niezależnie od tego wskazać należy, że z częściowej zapłaty nie można domniemywać zrzeczenia się zarzutu przedawnienia całej wierzytelności. Pełnomocnik powódki ma świadomość, czemu dał wyraz w piśmie z dnia 10 czerwca 2016r, że oceniając zachowanie zmierzające do zaspokojenia wierzyciela trzeba wskazać okoliczności świadczące o zamiarze całkowitego zaspokojenia. W ocenie Sądu częściowa zapłata (i to na rzecz innego podmiotu niż powódka) niejednolitego długu (2 bliżej nieokreślone kary i „poprzednie saldo”) powstałego jeszcze w 2005r w żaden sposób nie świadczy o tym, że pozwana I. B. zamierzała zapłacić całą kwotę dochodzoną pozwem.

Mając na uwadze powyższe powództwo zostało oddalone w całości co do pozwanej I. B., po uprzednim uchyleniu wyroku zaocznego.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej części uzasadnienia. W tym miejscu tytułem uzupełniania wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń na podstawie częściowo niespornych twierdzeń stron i dowodów z dokumentów prywatnych. Poza dowodami z dokumentów powódka przedstawiła jeszcze wydruki, które nie są wystarczające dla przyjęcia, że dług pozwanej istnieje. Zobowiązywanie Polkomtela do złożenia dokumentów ze względu na wcześniej przedstawioną argumentację nie wpłynęłoby na rozstrzygnięcie, a nadto naruszałoby zasadę kontradyktoryjności. Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia powódki o dokonanej częściowo na rzecz cedenta zapłacie, ale nie podzielił wyprowadzonych z tego wniosków strony powodowej. Nadto strony powinny przytaczać okoliczności i dowody bez zwłoki (art. 3 i 6 k.p.c.). Powódka stosowne dowody powinna zgłosić już w uzupełnionym pozwie i to samodzielnie uzyskać je od cedenta. Powódka jest dużą profesjonalną firmą, która współpracuje z cedentem (m.in. w §6 umowy cesji wskazano obowiązek konsultowania ze zbywcą udzielanych odpowiedzi oraz działań windykacyjnych). Tymczasem powódka w żaden sposób nie wykazała, aby sama nie mogła uzyskać od cedenta dowodów wpłat, co również uzasadnia pominięcie dowodu.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji oraz o kosztach instancji odwoławczej (art. 108 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 98 i k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Na zasądzone koszty składa się opłata od sprzeciwu w kwocie 30zł, opłata od zażalenia pozwanej w kwocie 30zł i wynagrodzenie pełnomocnika 600zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej tj. w kwocie 600zł na podstawie §6 pkt3 w zw. z §2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm).

Sygnatura akt XI GC 294/16

WYROK CZĘŚCIOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 12 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant:Agata Trawka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lipca 2016 r. w S.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko I. B., M. B.

o zapłatę

I.  uchyla wyrok zaoczny z dnia 10 grudnia 2013 roku (sygn. akt XI GC 642/13) co do pozwanej I. B. i oddala wobec niej powództwo,

II.  zasądza od powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz pozwanej I. B. kwotę 660 zł (sześćset sześćdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu .

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

- (...)

3. (...)

4. (...) M. B. (...))