Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Stosownie do treści art. 423 § 1a kpk uzasadnienie ogranicza się do oskarżonego R. R. (1). Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 03 listopada 2013 roku będący pod wpływem alkoholu pokrzywdzony M. P. (1) w godzinach wieczornych około godz.19-20 przyszedł na ul. (...). Tu spotkał oskarżonego A. P.. Między mężczyznami doszło do sprzeczki. Oskarżony A. P. wraz z przybyłym mu z pomocą R. R. (1) oraz trzecim nieustalonym sprawcą zaczęli bić pokrzywdzonego po całym ciele. Następnie sprawcy stosując dźwignię na szyję pokrzywdzonego i przytrzymując go siłowo zaciągnęli go do piwnicy, gdzie zaczęli dalej uderzać leżącego na ziemi M. P. (1) pięściami po ciele i kopać obutymi nogami doprowadzając go do stanu bezbronności. Sprawcy w trakcie tego zdarzenia zabrali pokrzywdzonemu buty sportowe N. wartości 400 zł, telefon komórkowy N. (...) wartości 800 zł, zegarek męski M. – E. wartości 300 zł.

/dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. P. k.68-69, 77, 588, 798, R. R. (1) k.799 zeznania świadków B. K. k.345v, protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie k.1-4, protokół oględzin k.349-350, protokół przeszukania k.98-100, protokół okazania rzeczy k.108-109/

W wyniku zadawanych pokrzywdzonemu ciosów, M. P. (1) doznał licznych, wielomiejscowych stłuczeń twarzoczaszki z powstaniem podbiegnięć krwawych, obrzęków i podspojówkowych wylewów krwi oraz licznych, wielomiejscowych stłuczeń kończyn górnych i tułowia w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych, które to obrażenia spowodowały rozstrój jego zdrowia na okres poniżej dni siedmiu.

/dowód: protokół oględzin osoby k.9-10 wraz z dokumentacją fotograficzną k.11-14, dokumentacja lekarska k.21, opinia sądowo-lekarska k.370-371/

Oskarżony R. R. (1) czynu tego dokonał będąc uprzednio skazany wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 27 stycznia 2009 r. w sprawie II K 117/08 na karę łączną 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności m.in. za czyny z art. 280§12 kk w zw. z art. 64§1 kk, którą odbył w okresach od 02.04.2007 r. do 02.04.2007 r., od 04.04.2007 r. do 03.12.2011 r.. Oskarżony wcześniej był wielokrotnie karany.

/dowód: dane o karalności i odpisy wyroków k.222-224, 229-230, 231-232, 233, 234-236, 237-255, 256, 257, 395, 484-485, 486-487, 488-489, 490-508,/

W dniu 10 grudnia 2013 roku oskarżony R. R. (1) został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji, kiedy jechał rowerem. W trakcie przeszukania przedmiotowego roweru znaleziono w nim amfetaminę w ilości 6,41 grama należącą do oskarżonego.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. R. (1) k.124, 599, 799,dokumentacja fotograficzna k.519-521, protokół oględzin rzeczy k.110-112, protokół użycia testera narkotykowego k.113, opinia nr GL-E 19/14 k.556-565/

Oskarżony R. R. (1) (k.799) przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Odnosząc się do wyjaśnień z postępowania przygotowawczego oskarżony na rozprawie wskazał, że co prawda tak wyjaśniał, ale prawdziwe są te wyjaśnienia, które złożył przed sądem i gdzie przyznał się do popełnienia obu czynów. Jednocześnie w uzgodnieniu z obrońcą złożył wniosek w trybie art. 387 kpk o wymierzenie mu kary za czyn z pkt III - 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt IV – 3 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczenie przepadku narkotyków, wymierzenie kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Chęć dobrowolnego poddania się karze oskarżony deklarował już konsekwentnie w toku postępowania przygotowawczego.

Sąd zważył co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, jak i wina R. R. (1), nie budzą żadnych wątpliwości.

Wskazać należy, iż oskarżony R. R. (1) przyznał się do stawianych mu zarzutów (k.799), w tym w postępowaniu przygotowawczym do posiadania narkotyków. W tym stanie rzeczy, biorąc pod uwagę pozostałe dowody zgromadzone w sprawie Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom oraz wycofaniu się przez niego z wyjaśnień składanych w postępowaniu przygotowawczym, szczególnie w sytuacji, gdy całkowicie „legła w gruzach” linia obrony oskarżonego w trakcie przesłuchiwania zawnioskowanych przez niego świadków nie potwierdzających jego alibi (o czym niżej), a także z uwagi na wyjaśnienia współoskarżonego i zeznania świadka potwierdzających bytność R. R. (1) na miejscu rozboju w czasie jego dokonania.

W zakresie czynu z pkt III aktu oskarżenia na sprawstwo R. R. (1) wskazują między innymi wyjaśnienia współoskarżonego A. P. (k.68-69, 77), który wyjaśnił, że razem z (...) i (...) pobili pokrzywdzonego. Co więcej wyjaśnił, że oskarżony chwalił mu się nowymi butami Puma lub N. z żółtą wstawką (czyli takimi jakie zabrano podczas rozboju pokrzywdzonemu). Podczas kolejnego przesłuchania A. P. potwierdził, że to R. R. (1) ma pseudonim (...) (k.588). Oceniając wyjaśnienia oskarżonego A. P., Sąd dał im wiarę częściowo tj. w zakresie w jakim znalazły potwierdzenie w innych dowodach. Sąd dał im wiarę przede wszystkim w zakresie potwierdzającym pobicie, użycie przemocy fizycznej w stosunku do pokrzywdzonego M. P. (1) oraz w zakresie aktywnego udziału w tym zajściu R. R. (1) ( (...)), a także potwierdzeniu zabrania przez R. butów pokrzywdzonemu. Sąd nie dał im natomiast wiary w zakresie w jakim A. P. wskazywał brak swojej wiedzy na temat zabrania rzeczy pokrzywdzonemu podczas jego pobicia oraz w zakresie zmienianych wersji samego przebiegu zajścia, gdyż ostatecznie oskarżony wycofał się z tych wyjaśnień, a stanowiły one jedynie próbę umniejszenia swojej roli. Oceniając wyjaśnienia A. P. podkreślić należy, iż jest on kolegą R. R. (1), a zatem brak było podstaw do przyjęcia, by miał bezpodstawnie pomawiać współoskarżonego. Z uwagi na ograniczenie uzasadnienia wyroku tylko do osoby R. R. (1), Sąd omawiając te wyjaśnienia, jak i zeznania świadków ograniczy się do okoliczności zawartych w tych dowodach bezpośrednio odnoszących się do oskarżonego.

Przyznanie się oskarżonego R. R. (1) na rozprawie w pełni koresponduje z dowodem w postaci zeznań świadka M. P. (1) (k.2-4, 177v, 178v-179). Pokrzywdzony opisał szczegółowo przebieg zdarzenia, przedmioty, które mu zabrano w trakcie rozboju. Od początku wskazywał na udział w zajściu trzech sprawców, a jako jednego z nich rozpoznał on A. P.. Pomimo tego, że na tablicy poglądowej pokrzywdzony nie rozpoznał R. R. (1) (k.106v-107) jako jednego ze sprawców rozboju, ale świadek wyraźnie podkreślił, że nie przyglądał się ich twarzom, poza osobą A. P. (którego notabene znał z zakładu karnego). Niezwykle ważne natomiast dla oceny udziału R. R. (1) w rozboju na osobie M. P. (1) było rozpoznanie w trakcie okazania (k.108-109, 178-179) skradzionych podczas rozboju butów, a które to buty zostały zabezpieczone podczas przeszukania mieszkania oskarżonego R. R..

Sąd dał w większości wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż były szczegółowe i znajdowały w głównym nurcie potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Nie podważa tych zeznań ich zmiana w zakresie szczegółów przebiegu zdarzenia, gdyż świadek, nie krył tego, że z uwagi na swój stan nietrzeźwości pewnych okoliczności nie pamięta. Istotne jest jednak to, że główne elementy zdarzenia w pełni znalazły potwierdzenie w zebranych dowodach, a pokrzywdzony całe zajście zgłosił na policji (k.1-4).

Również zeznania świadka B. K. (k.345v) potwierdzają udział oskarżonego R. R. w rozboju na osobie M. P. (1). Świadek przede wszystkim widziała i rozmawiała z oskarżonym R. w dniu rozboju na klatce schodowej bloku przy ul. (...). Według świadka oskarżony był pobudzony i mówił o jakiejś scysji z jakimś mężczyzną w mieszkaniu P.. Później świadek widziała na schodach do piwnicy siedzącego pobitego i zakrwawionego pokrzywdzonego.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż były spójne, konsekwentne, a świadek starał się obiektywnie przekazać zapamiętane informacje. Co istotne zeznania tego świadka całkowicie obalają linię obrony oskarżonego R. z postępowania przygotowawczego, próbującego nieudolnie wykazać, że w czasie rozboju był w innym miejscu.

Zeznania świadków M. K. (1) (k.365v) i M. K. (k.367v), a więc świadków zawnioskowanych przez oskarżonego i mających mu dać alibi na dzień 03.11.2013 r. wcale takowego alibi oskarżonemu nie dały. Pierwszy ze świadków wskazał, iż w tym czasie jego córka M. K. (2) przebywała u oskarżonego. Drugi ze świadków potwierdzając co do zasady spędzenie weekendu z oskarżonym, nie wykluczyła, że w czasie rozboju oskarżony mógł być poza domem.

Relacja tych świadków, nawet przy uwzględnieniu ich bliskich relacji z oskarżonym, jawi się jako obiektywna, gdyż świadkowie nie próbowali na siłę „chronić oskarżonego”.

Marginalne znaczenie dla sprawy miały zeznania świadka M. P. (2) (k.328-328), gdyż dotyczyły one zarzutów stawianych współoskarżonemu. Świadek ten jednak potwierdził, że R. R. (1) ma pseudonim (...).

Nie miały dla ustaleń faktycznych w sprawie znaczenia zeznania świadków P. M., M. S., I. M., K. A., J. K., M. K. (3), G. P., D. P., P. S., W. K., gdyż odnosiły się one do zarzutów stawianych A. P., bądź świadkowie nie posiadali w ogóle wiedzy na temat zdarzeń będących przedmiotem sprawy.

Natomiast opinia sądowo – lekarska (k.370-371) wskazuje, iż pokrzywdzony M. P. (1) w trakcie zdarzenia doznał licznych, wielomiejscowych stłuczeń twarzoczaszki z powstaniem podbiegnięć krwawych, obrzęków i podspojówkowych wylewów krwi oraz licznych, wielomiejscowych stłuczeń kończyn górnych i tułowia w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych, które to obrażenia spowodowały rozstrój jego zdrowia na czas nieprzekraczający dni siedmiu w rozumieniu art. 157§2 kk. W ocenie biegłego do powstania tych obrażeń mogło dojść w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonego.

Sąd dał wiarę w całości opinii sądowo-lekarskiej biegłego w zakresu medycyny sądowej. Jest ona bowiem jasna i pełna, należycie uzasadniona.

Sąd uznał za wiarygodne również zgromadzone w toku postępowania dokumenty tj. protokół oględzin osoby (k.9-10) wraz z dokumentacją fotograficzną (k.11-14) potwierdzające obrażenia pokrzywdzonego M. P. (1). Dokumentacja fotograficzna (k.519-521), protokół oględzin rzeczy (k.110-112), protokół użycia testera narkotykowego (k.113) obrazujące rower R. R. (1) i znalezione w rączce kierownicy narkotyki. Protokół oględzin (k.349-350), protokół przeszukania (k.98-100), potwierdzają znalezienie w mieszkaniu R. R. pochodzącego z rozboju w dniu 03.11.2013 r. obuwia sportowego N. należącego do M. P. (1). Dokumenty te oraz pozostałe dokumenty wskazane w akcie oskarżenia zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, a żadna ze stron nie negowała ich prawdziwości.

Zdaniem Sądu w świetle opisanych wcześniej dowodów nie budzi wątpliwości, iż R. R. (1), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim napadnięciu i obezwładnieniu przemocą fizyczną M. P. (1), polegającą na biciu i kopaniu, a także przewróceniu na ziemię, dokonał kradzieży należących do niego rzeczy, w tym ujawnionych w jego mieszkaniu butów sportowych. W miejscu tym wskazać można, iż oskarżony w postępowaniu przygotowawczym nie był w stanie wytłumaczyć logicznie ich pochodzenia.

Wyczerpał, zatem swoim zachowaniem przesłanki przestępstwa rozboju określonego w art. 280 § 1 kk. Wyczerpał też przesłanki występku opisanego w drugim artykule przyjętym w kwalifikacji prawnej jego czynu. Spowodował, bowiem swoim działaniem obrażenia ciała opisane w art. 157 § 2 kk, co jednoznacznie wynika ze wskazanej wyżej opinii biegłego lekarza sądowego. Dodatkowo oskarżony działał w warunkach recydywy, ponieważ był uprzednio skazany wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 27 stycznia 2009 r. w sprawie II K 117/08 na karę łączną 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności m.in. za czyny z art. 280§12 kk w zw. z art. 64§1 kk, którą odbył w okresach od 02.04.2007 r. do 02.04.2007 r., od 04.04.2007 r. do 03.12.2011 r.

Opierając się na dowodach przeprowadzonych w niniejszej sprawie, Sąd uznał, że działania oskarżonego wyczerpują znamiona występku z art. 280 § 1 kk, przy czym z uwagi na jego skutki, tj. charakter obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonego, należy je rozpatrywać w zbiegu z artykułem 157 § 2 kk. Jak wynika z praktyki sądowej spowodowanie uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia ofiary rozboju wymaga bowiem kumulatywnej kwalifikacji czynu na podstawie art. 280 § 1 lub 2 oraz art. 156 § 1-3 lub art. 157 § 1-3, zależnie od ustaleń co do formy winy w odniesieniu do spowodowanych skutków (następstw rozboju). Kumulatywna kwalifikacja jest tutaj konieczna, gdyż w znamionach rozboju nie zostało uwzględnione spowodowanie efektywnych skutków w zakresie życia lub zdrowia (można dokonać rozboju bez spowodowania jakichkolwiek skutków w tym zakresie). W takim przypadku zachodzi tzw. rzeczywisty zbieg przepisów ustawy, którego konsekwencją musi być kumulatywna kwalifikacja, oparta na wszystkich przepisach, których znamiona zachowanie sprawcy wyczerpuje (por. wyrok SN z 20 marca 1973 r., V KRN 23/73, OSNKW 1973, nr 10, poz. 129).

Przestępstwo z art. 280 § 1 kk to przestępstwo przeciwko mieniu. Jego cechą charakterystyczną jest to, że sprawca tego przestępstwa kieruje swoje działanie nie tylko na mienie, lecz także na osobę, aby przy pomocy określonego działania zawładnąć rzeczą. Przestępstwo to ma dwa przedmioty ochrony. Przepis ten chroni prawo własności, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne przysługujące danemu podmiotowi do rzeczy oraz nietykalność, wolność, zdrowie i życie człowieka. Życie i zdrowie chronione jest jednak na podstawie art. 280 kk jedynie w aspekcie narażenia na niebezpieczeństwo (por. wyrok SA w Lublinie z 15 listopada 2004 r., II Aka 246/04, Prok. i Pr. 2005, nr 7-8, poz. 19). Podobnie SA w Krakowie, podkreślając, że "narażenie na niebezpieczeństwo przewidziane w art. 158 § 1 k.k. (narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k.) mieści się w istocie gwałtu na osobie"(wyrok SA w Krakowie z 19 września 1998 r., II Aka 165/98, Prok. i Pr. 1999, nr 4, poz. 19). Za gwałt na osobie uznać należy tylko takie postacie przemocy, które polegają na zadaniu fizycznej dolegliwości osobie pokrzywdzonej (zwłaszcza uderzenie, zranienie, postrzelenie) – OSNPG 1972, z. 11, poz. 176.

Przestępstwo rozboju charakteryzuje się podwójnym działaniem sprawcy. Z jednej strony dokonuje on zaboru rzeczy w celu przywłaszczenia, z drugiej - stosuje odpowiednie, opisane w ustawie sposoby zawładnięcia rzeczą. Sprawca działa więc w celu przywłaszczenia rzeczy i chcąc ten cel osiągnąć, stosuje określone w art. 280 § 1 kk środki zmierzające przez sparaliżowanie woli ofiary do zaboru rzeczy znajdującej się w jej posiadaniu. Z tego względu użycie przemocy może albo poprzedzać zabór rzeczy, albo następować jednocześnie z nim (por. wyrok SN z 20 listopada 1972 r., Rw 1161/72, OSNKW 1973, nr 2-3, poz. 40). Czynność wykonawcza polega tu na dokonaniu kradzieży przy lub po zastosowaniu przemocy wobec osoby, groźby jej natychmiastowego użycia albo z doprowadzeniem człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Stąd też Sąd zakwalifikował zachowanie oskarżonego jako przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk.

W zakresie czynu z pkt IV aktu oskarżenia na sprawstwo oskarżonego R. R. (1) wskazują już przede wszystkim jego wyjaśnienia (k.124,599, 799), konsekwentnie przyznającego się do posiadania przy sobie narkotyków. Również sporządzona w sprawie opinia nr GL-E 19/14 (k.556-565) jednoznacznie wskazuje, że znaleziona u oskarżonego substancja to amfetamina. Opinia ta została sporządzona przez jednostkę specjalizującą się w tego typu materii, stąd Sąd uznał ją za w pełni miarodajny dowód w sprawie.

Posiadanie przez oskarżonego amfetaminy wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu zarzucanych mu czynów. Oskarżony jest podmiotem zdolnym ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu oskarżony był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Jak wynika ze sporządzonej w sprawie opinii sądowo – psychiatrycznej (k.524) oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo i nie zachodzą warunki z art. 31§1 i 2 kk. Biegli rozpoznali u oskarżonego cechy osobowości nieprawidłowej oraz nadużywanie amfetaminy. Miał więc oskarżony obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczynił i z tego tytułu zasadnie postawić mu można zarzut, tym bardziej, iż oskarżony był już karany i odbywał kary pozbawienia wolności za czyn z art. 280 § 1 kk, a tym samym miał zwiększoną świadomość bezprawności i konsekwencji swojego zachowania.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwa, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 § l kk, zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Oceniając zachowanie oskarżonego przy wymiarze kary za czyn z pkt III aktu oskarżenia, jako okoliczność obciążającą oskarżonego Sąd uwzględnił poziom agresji oskarżonego, wcześniejszą karalność i działanie w warunkach recydywy.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu i w miarę pozytywny wywiad środowiskowy (k.530-531).

W ocenie Sądu wymierzona zaproponowana przez samego oskarżonego kara 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności, a więc kara w dolnych granicach za przestępstwo z art. 280 § 1 kk jest adekwatna do czynu oskarżonego i jego winy w sytuacji skorzystania z niego z instytucji art. 387 kpk. Podkreślenia wymaga, iż oskarżony swoim zachowaniem naruszył więcej niż jedną normę prawną (art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk), a działanie w warunkach recydywy podwyższało granice kary, jaką mógł wymierzyć Sąd. Stąd też kara 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności w ocenie Sądu jest karą bardzo łagodną, a jej wymiar spowodowany był jedynie przyznaniem się oskarżonego do winy podczas rozprawy. Sąd w tym składzie stoi na stanowisku, iż kara wymierzana w sytuacji wniosku złożonego przez samego oskarżonego w trybie art. 387 kpk winna być karą łagodniejszą i taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie, gdzie zważywszy na wskazane wyżej granice kary (od lat 2 do 15 lat pozbawienia wolności), kara która mogłaby być orzeczona po przeprowadzeniu rozprawy w całości byłaby zdecydowanie wyższa.

Odnosząc się do czynu z pkt IV aktu oskarżenia Sąd wymierzając oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności miał na uwadze jako okoliczność obciążającą wcześniejszą karalność oskarżonego, natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd przyjął przyznanie się oskarżonego do winy i w miarę pozytywny wywiad środowiskowy (k.530-531). Również i w tym wypadku na tak niski wymiar kary miał wpływ wniosek oskarżonego z art. 387 kpk.

Orzekając karę łączną Sąd miał na względzie niewielki odstęp czasowy pomiędzy tymi przestępstwami, przy jednoczesnej różnej ich kwalifikacji prawnej.

W ocenie Sądu kara łączna w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą i pozwoli uzmysłowić nie tylko samemu oskarżonemu naganność jego zachowania, ale jest również sygnałem dla reszty społeczeństwa, iż tego typu działania spotkają się z surową represją Sądu i w żaden sposób nie będą tolerowane. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę wcześniejszą karalność oskarżonego i brak w jego zachowaniu jakichkolwiek pozytywnych zmian, należy kontynuować proces resocjalizacji w warunkach więziennych, przy jednoczesnym odseparowaniu oskarżonego od społeczeństwa, dla którego przy obecnej postawie oskarżonego jest on realnym zagrożeniem.

Jeszcze raz podkreślenia wymaga, że tak niski wymiar kar jednostkowych i kary łącznej wynika jedynie ze swoistego porozumienia w trybie art. 387 kpk, a tym samym w wypadku ewentualnej apelacji oskarżonego i wycofania się z tego porozumienia, Sąd Rejonowy wnosi o zmianę wyroku zgodnie z art. 434§3 kpk o czym oskarżony był pouczany na rozprawie i wymierzenie kar surowszych, gdyż w ocenie Sądu Rejonowego wycofanie z zawartego porozumienia jest, szczególnie w sytuacji, gdy oskarżony korzystał z pomocy obrońcy i sam wielokrotnie wnosił o taki właśnie sposób zakończenia postępowania, wyłączeniem zasady premiowania sprawcy, a tym samym kara wówczas powinna być orzeczona w wyższym wymiarze, czego przejawem było właśnie wprowadzenie wskazanego wyżej przepisu.

W pkt VII wyroku Sąd stosownie do dyspozycji art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek zabezpieczonych narkotyków, zarządzając ich zniszczenie.

Sąd na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu tymczasowe aresztowanie w dniach 10.12.2013 r. – 22.07.2014 r.

W pkt XI wyroku Sąd orzekł o kosztach obrony z urzędu oskarżonego zasądzając na rzecz adw. C. O. kwotę 420 zł plus podatek VAT.

Z uwagi na sytuację materialno rodzinną oskarżonego i przebywanie w warunkach izolacji, Sąd odstąpił od obciążania oskarżonego kosztami postępowania.