Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w I Wydziale Cywilnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Tukaj

Protokolant: Kinga Romanowska

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. Ł. i T. Ł.

przeciwko Bankowi (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

I.  pozbawia w całości wykonalności bankowy tytuł egzekucyjny
nr (...) wydany w dniu 14 czerwca 2013 r. przez pozwany Bank (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. opatrzony klauzulą wykonalności nadaną postanowieniem Sądu Rejonowego dla Krakowa Podgórza w Krakowie z dnia 11 lipca 2013 r.;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz każdego z powodów kwotę 1.669,50 zł (jednego tysiąca sześciuset sześćdziesięciu dziewięciu złotych pięćdziesięciu złotych).

Sygn. akt: I C 2257/13

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2013 r. powodowie E. Ł. i T. Ł. wnieśli pozew przeciwko Bankowi (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W., którym domagali się pozbawienia w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego
nr (...) z dnia 14 czerwca 2013 r. Banku (...) S.A. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 11 lipca 2013 r.

Pozwana Spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 08 maja 2006 r. M. Ł. zawarła z Bankiem (...) S.A. umowę pożyczki na kwotę brutto 16.800,00 zł. Termin spłaty pierwszej raty przypadał na dzień 12 czerwca 2006 r., zaś ostatniej – na dzień 12 maja 2010 r. /k. 22/.

W dniu 14 czerwca 2013 r. Bank (...) S.A. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) przeciwko E. Ł. i T. Ł., wskazując łączną kwotę zadłużenia 15.954,49 zł /k. 24/.

W dniu 11 lipca 2013 r. ww. bankowy tytuł egzekucyjny został opatrzony klauzulą wykonalności przeciwko E. Ł. i T. Ł. na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa Podgórza w Krakowie
/k. 25/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd zważył, co następuje.

Przepis art. 840 § 1 k.p.c. stanowi, że dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli w szczególności 1) przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście lub też jeżeli 2) po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Powodowie podnieśli w niniejszej sprawie zarzut przedawnienia roszczenia objętego ww. bankowym tytułem egzekucyjnym. Przepis art. 118 k.c. stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Sąd zważył, że roszczenie pozwanego banku, objętego bankowym tytułem wykonawczym, bezspornie było związane z prowadzeniem przezeń działalności gospodarczej, stąd w sprawie obowiązywał trzyletni termin przedawnienia. Ponieważ wymagalność ostatniej raty kredytu przypadała na dzień 12 maja 2010 r., wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego mogło nastąpić najpóźniej w dniu 12 maja 2013 r., stąd roszczenie objęte bankowym tytułem wykonawczym z dnia 14 czerwca 2013 r. należało uznać za przedawnione. Przepis art. 117 § 2 k.c. stanowi, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia powoduje skutek przewidziany w przepisie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., tj. że roszczenie nie może być egzekwowane po powstaniu tytułu wykonawczego. Warto powołać się w tym miejscu na pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 26 marca 2009 r., I CSK 282/08, w którym wyjaśniono, że skutek w postaci wygaśnięcia zobowiązania wywierają w szczególności takie zdarzenia materialnoprawne, jak: wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia zgodnie z jego treścią, potrącenie, odnowienie, zwolnienie z długu, świadczenie w miejsce spełnienia ( datio in solutum). Natomiast skutek w postaci niemożności egzekwowania zobowiązania wywierają w szczególności takie zdarzenia materialnoprawne, jak: prolongata terminu spełnienia świadczenia, rozłożenie świadczenia na raty, przedawnienie roszczenia (analogicznie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 lipca 2010 r.,
VI ACa 53/10). Wytoczeniu powództwa przez obojga małżonków nie sprzeciwiała się okoliczność, że umowa kredytowa była zawarta wyłącznie przez powódkę E. Ł.. Małżonek dłużnika niebędący dłużnikiem osobistym z chwilą nadania przeciwko niemu klauzuli wykonalności na podstawie art. 787 k.p.c., staje się dłużnikiem egzekwowanym i dlatego przysługuje mu obrona za pomocą środków przewidzianych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym. Skoro zaś małżonek dłużnika staje się dłużnikiem egzekwowanym, nie można zasadnie twierdzić, że terminy przedawnienia biegną odrębnie dla małżonka będącego dłużnikiem osobistym i małżonka będącego dłużnikiem egzekwowanym (tak trafnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 grudnia 2012 r., III CSK 43/12).

Sąd stwierdził zatem, że powodowie zakwestionowali skutecznie obowiązek stwierdzony tytułem egzekucyjnym w ten sposób, że wykazali, iż po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie nie może być egzekwowane.

Podniesienie przez pozwanego zarzutu nadużycia przez powodów swego uprawnienia w postaci zarzutu przedawnienia w oczywisty sposób nie mogło prowadzić do oddalenia powództwa. Bezspornie, na pozwanym Banku, który zawodowo i w sposób ciągły trudni się prowadzeniem działalności gospodarczej, w tym udzielania kredytów, spoczywała powinność dochowania należytej staranności wyższej niż na przeciętnej osobie (art. 355 § 2 k.c.). Jeśli zatem bank był świadomy, że wystawia tytuł egzekucyjny na wierzytelność, co do której można podnieść zarzut przedawnienia, a przy przyjęciu wyższego niż przeciętny miernika staranności należało przyjąć, że taką świadomość miał, to zarzut nadużycia prawa podniesienia zarzutu przedawnienia per se stał się nadużyciem prawa podmiotowego przez pozwany Bank – nie mógł zatem zostać uwzględniony.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., przyjmując, że pozwany Bank był obowiązany zwrócić powodom jako stronie wygrywającej proces, kwotę stanowiącą równowartość kosztów zastępstwa procesowego w sprawie (2.400,00 zł), wyliczoną w oparciu o § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), opłatę od udzielenia pełnomocnictwa (2 x 17,00 zł), opłatę od pozwu (805,00 zł) oraz opłatę od wniosku o udzielenie zabezpieczenia powództwa (100,00 zł). Ponieważ między powodami nie zachodziła solidarność czynna ani bierna, koszty procesu zostały zasądzone na ich rzecz pro rata parte.

Z przytoczonych wyżej względów Sąd orzekł jak w sentencji.