Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.),

Protokolant: st. sekr. sądowy Grzegorz Gładkojć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016r.

sprawy oskarżonego A. K. syna L. i W. z domu O., ur. (...) w L.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Lidzbarku Warmińskim z dnia 8 lutego 2016 r., sygn. akt II K 245/15

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lidzbarku Warmińskim przekazuje.

Sygn. akt VII Ka 318/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim wyrokiem z dnia 8 lutego 2016 r., sygn. akt. II K 245/15

odnośnie A. K. oskarżonego o to, że w dniu 20 listopada 2015 r. na drodze powiatowej nr (...) w okolicy miejscowości C., woj. (...), gm. K. kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości tj. 0,82 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

I przy ustaleniu, że oskarżony A. K. dopuścił się zarzucanego mu czynu opisanego w art. 178a § 1 kk, z mocy art. 66 § 1 i 2 kk w zw. z art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres próby 2 (dwóch) lat;

II na mocy art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

III na mocy art. 63 § 3 kk na poczet orzeczonego w pkt II wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy poczynając od dnia 21 listopada 2015 r.;

IV na mocy art. 67 § 3 kk w zw. z art. 43 a § 1 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10000,00 zł (dziesięć tysięcy) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego zaskarżył prokurator i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia, polegający na niezasadnym uznaniu, iż wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie jest znaczna, zaś postawa oskarżonego sprawia, że nie wejdzie on w konflikt z prawem, czego skutkiem było warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec A. K., podczas gdy prawidłowa ocena wagi poszczególnych okoliczności przedmiotowo-podmiotowych czynu, w tym motywacji towarzyszącej działaniu oskarżonego, rodzaju naruszonego dobra, postaci zamiaru, stopień nietrzeźwości prowadzić powinna do oceny tego stopnia jako znacznego i w rezultacie skazania oskarżonego na odpowiednią karę.

Podnosząc te zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lidzbarku Warmińskim II Wydziałowi Karnemu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w takim zakresie w jakim podniesione w niej okoliczności nakazywały uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego konieczne jest dokonanie analizy zebranych dowodów pod kątem oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu jak i stopnia jego zawinienia.

Warunkowe umorzenie postępowania karnego na podstawie art.66 § 1 i 2 k.k. możliwe jest wówczas, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Obydwie te przesłanki muszą być ustalone odrębnie, w sposób niezależny od siebie. Ustawa wymaga, aby zarówno wina sprawcy nie była znaczna, jak i stopień społecznej szkodliwości był oceniany jako taki, który nie jest znaczny (A. Zoll, w: G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz do art. 1–116, red. A. Zoll, Kraków 2004, s. 997). Stopień zawinienia natomiast podlega ocenie przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności decydujących o przypisaniu winy, a więc dojrzałości sprawcy, jego poczytalności, zdolności do rozpoznania bezprawności zachowania, ewentualnych anormalnych sytuacji motywacyjnych. Jest oczywiste, że ustawowe wymaganie, aby stopień winy nie był znaczny, oznacza, że wina sprawcy musi być ustalona ponad wszelką wątpliwość. Podkreślić należy, że okolicznościami rzutującymi na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu są stosownie do art. 115§2 k.k. rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, a także postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że do zdarzenia związanego z zarzucanym oskarżonemu czynem doszło na skrzyżowaniu dróg C.-K.-L., a zatem w odległości kilkunastu kilometrów od miejsca jego zamieszkania. Ta okoliczność wskazuje, że A. K. swoim samochodem w stanie nietrzeźwości miał przejeżdżać przez ulice miasta oraz przez kilka wsi, gdzie ruch pieszych odbywa się głownie poboczem drogi. Co istotne jazda oskarżonego skończyła się wjechaniem do rowu.

Niebagatelne znaczenie przy tym ma to, że oskarżony w istocie decydując się na jazdę w stanie nietrzeźwości nie znajdował się w takiej sytuacji, która miałaby usprawiedliwić jego zachowanie oraz i to, że A. K. musiał spożyć znaczną ilość alkoholu o ile zważy się, że badanie trzeźwości wykazało obecność 0,82 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a więc prawie 2 promile alkoholu. Tym samym nie wydaje się trafne wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że A. K. „przekroczył ponad dwukrotnie poziom przyjęty przez ustawę karną przy określaniu stopnia nietrzeźwości” – k.45 odw. albowiem poziom ten faktycznie bliski był czterokrotnemu przekroczeniu.

Wobec wskazanych okoliczności ponownej oceny wymaga kolejne ustalenie czy oskarżony jedynie, jak to przyjął Sąd I instancji, prowadził pojazd w sposób „nieostrożny”, co spowodowało „zatrzymanie pojazdu w przydrożnym rowie” czy też jak to zarzuca prokurator powyższe zdarzenie było konsekwencją prowadzenia pojazdu przez A. K. (1) w stanie znacznej nietrzeźwości, co doprowadziło do utraty kontroli nad nim i wjechania do rowu.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok uchylono i sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lidzbarku Warmińskim przekazano- art.437§2 kpk, art.438pkt.2-3 kpk.

Przy ponownym rozpoznaniu postępowanie winno być przeprowadzone z uwzględnieniem poczynionych uwag co winno pozwolić na trafne określenie kwestii odpowiedzialności A. K. za zarzucany mu czyn, w szczególności przy uznaniu jego winy, określenie konsekwencji związanych z karą i środkami karnymi.