Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 11 sierpnia 2016 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSA Krzysztof Sobierajski

po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2016 roku w Krakowie
na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. (...) (...)Funduszu
(...)z siedzibą w G.
przeciwko W. W.
o zapłatę

na skutek zażalenia strony powodowej na punkt 1 zarządzenia Przewodniczącego
składu Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 19 kwietnia 2016 roku, sygn. akt I
Nc 97/16

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący składu Sądu Okręgowego w Nowym
Sączu wezwał powoda do uiszczenia brakującej opłaty od zażalenia w kwocie 860 zł w
terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia zażalenia. W uzasadnieniu wskazał, że strona
powodowa reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wystąpiła z powództwem o
wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym na kwotę 86.012,98 zł wraz z
odsetkami. Podstawę dochodzonego roszczenia stanowiła umowa kredytu zawarta z
pozwanym przez (...) Bank (...) SA. Wierzytelność z umowy kredytu została zbyta na
rzecz strony powodowej w dniu 2 kwietnia 2015 roku na podstawie umowy przelewu
wierzytelności. Pozew złożony przez stronę powodową, działającą przez zawodowego
pełnomocnika, został opłacony kwotą 1.000 zł w oparciu treść art. 13 ust. la ustawy z dnia 28
lipca 2015 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych odnoszącego się do roszczeń
wynikających z czynności bankowych. Zarządzeniem z dnia 19 kwietnia 2016 roku
Przewodniczący na zasadzie art. 130 ²§ 1 k.p.c. dokonał zwrotu pozwu, gdyż uznał, iż opłata
od pozwu w niniejszej sprawie winna zostać ustalona w pełnej wysokości wynoszącej 5 %
dochodzonego roszczenia. Strona powodowa wniosła zażalenie na powyższe zarządzenie o
zwrocie pozwu, w którym wartość przedmiotu zaskarżenia określiła na kwotę 86.013 zł
uiszczając opłatę w wysokości 200 zł, jednak zażalenie zostało wniesione bezpośrednio do
Sądu Apelacyjnego w Krakowie, w związku z czym wobec niewpłynięcia zażalenia w
terminie, w dniu 11 maja 2016 roku zarządzono zwrot opłaty 200 zł, który wykonano.
Przewodniczący wskazał, że określenie w zarządzeniu wymiaru opłaty jaką należy uiścić od
zażalenia na zarządzenie o zwrocie pozwu wynikało z treści art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13
ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Strona powodowa złożyła zażalenie na zarządzenie Przewodniczącego zarzucając mu
naruszenie przepisu art. 13 ust. la w zw. z art. 19 ust. 3 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych wnosząc o jego uchylenie zaskarżonego zarządzenia oraz zasądzenie od
pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg
norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, c:o następuje

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na gruncie niniejszej sprawy strona powodowa niezasadnie podnosi, iż w stosunku do
niej, przy określaniu wysokości opłat sądowych, ma zastosowanie regulacja przepisu art. 13
ust. la ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Stosownie do wersji tego przepisu obowiązującej w dniu złożenia przez stronę powodową
pozwu w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych, o których mowa w art. 5
ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, opłata stosunkowa wynosi 5 %
wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 zł i nie więcej
niż 1.000 zł. Kwestia wykładni art. 13 ust. la ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych była już wielokrotnie, w licznych orzeczeniach poddawana analizie przez Sąd
Apelacyjny, który dokonał jego jednolitej wykładni odmiennej od prezentowanej przez stronę
powodową w zażaleniu.

Strona powodowa w złożonym pozwie, jak i w zażaleniu na zarządzenie
Przewodniczącego składu o wymiarze opłaty od zażalenia, jako źródła swojego roszczenia
względem pozwanego wskazuje umowę z dnia 2 kwietnia 2015 roku przelewu wierzytelności
nabytej od (...) Banku (...) SA. Umowa przelewu jest wprawdzie wymieniona w
katalogu czynności bankowych zawartym w art. 5 ust. 2 ustawy Prawo bankowe, jednak
kwalifikowana jest jako taka o ile jest wykonywana przez banki. Umowa przelewu mogłaby
zatem zostać uznana za czynność bankową w sytuacji sporu między bankiem a stroną
powodową. Należy zauważyć, że przywołany art. 5 ustawy Prawo bankowe wskazuje w
sposób wyczerpujący czynności, które mogą zostać zakwalifikowane jako czynności bankowe
(zob. Z. Ofiarski „Komentarz do art. 5 ustawy Prawo bankowe”, stan prawny na dzień 1
stycznia 2013 r., Lex).

Okoliczność, iż czynnością poprzedzającą umowę przelewu wierzytelności zawartą
między stronami była czynność bankowa w postaci umowy kredytu zawarta między bankiem
a pozwanym nie przemawia za przyjęciem, iż strona powodowa może skorzystać z
możliwości przewidzianej przez art. 13 ust. 1 a ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych uiszczenia opłaty stosunkowej nie większej niż 1.000 zł. Roszczenie strony
powodowej nie wynika bowiem z czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2
ustawy Prawo bankowe. W realiach niniejszej sprawy nie występuje spór pomiędzy bankiem
a kredytobiorcą lecz spór między nabywcą wierzytelności a kredytobiorcą a spór taki w
ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest objęty regulacją wskazanego przepisu. W orzecznictwie
przejmuje się, że cesja wierzytelności wynikającej z bankowej umowy kredytowej nie należy
do zdarzeń prawnych, które są „związane z istotą stosunku” stosunku kredytowego w
rozumieniu przepisów prawa bankowego. Czynność ta stanowi autonomiczne źródło stosunku
zobowiązaniowego w relacji do umowy kredytu bankowego łączącej inne podmioty (por.
wyrok SN z dn. 4.04.2014 r., II CSK 403/13, nie publ.).

Nadto należy nadmienić, iż art. 13 ust. 1 a ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych w obecnie obowiązującej wersji stanowi, że opłata stosunkowa w sprawach o
roszczenia wynikające z czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy
Prawo bankowe, pobierana od konsumenta albo osoby fizycznej prowadzącej gospodarstwo
rodzinne wynosi 5 % wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej
niż 30 zł i nie więcej niż 1.000 zł. Treść tego ustępu, który wszedł w życie w październiku
2015 roku i został następnie znowelizowany ustawą z dnia 18 marca 2016 roku o zmianie
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wskazuje, że intencją ustawodawcy
nowelizującego było skierowanie możliwości skorzystania z widełek opłaty w niej
przewidzianych jedynie względem konsumenta, czy też osoby fizycznej prowadzącej
gospodarstwo rodzinne.

Wobec powyższego należało uznać, że Sąd I instancji zasadnie przyjął, iż strona
powodowa składając zażalenie na zarządzenie o zwrocie pozwu winna uiścić nie opłatę
określoną na podstawie art. 13 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 3 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny w Krakowie działając na zasadzie art. 385 k.p.c. w
zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie strony powodowej.