Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Katarzyna Zielińska – Kupczyk

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 13 kwietnia 2016 roku, 19 maja 2016 roku i 1 czerwca 2016 roku w W.

sprawy

I.  A. G. (1)

syna W. i A. z domu Z.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 5 września 2014 roku ok. godz. 20:39 w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., podczas trwania imprezy masowej tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności,

tj. o czyn z art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych,

II.  K. K. (1)

syna S. i M. z domu K.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 5 września 2014 roku ok. godz. 20:39 w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., podczas trwania imprezy masowej tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności,

tj. o czyn z art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych,

2.  w tym samym miejscu i czasie, używał elementu odzieży tzw. „kominiarki” w celu uniemożliwienia lub istotnego utrudnienia rozpoznania go,

tj. o czyn z art. 57a ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych,

III.  J. S. (1)

syna M. i A. z domu O.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 5 września 2014 roku ok. godz. 20:39 w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., podczas trwania imprezy masowej tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności,

tj. o czyn z art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych,

IV.  M. R. (1)

syna M. i H. z domu G.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 5 września 2014 roku ok. godz. 20:39 w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., podczas trwania imprezy masowej tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności,

tj. o czyn z art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych,

orzeka

I.  obwinionego A. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych i za to na tej podstawie skazuje go, na podstawie art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych;

II.  obwinionego K. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. 1 i 2 części wstępnej wyroku, stanowiących odpowiednio wykroczenia z art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych oraz art. 57a ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych i za to na tej podstawie skazuje go, zaś za powyższe czyny na podstawie art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych w zw. z art. 9 § 2 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 3000 (trzy tysiące) złotych;

III.  obwinionego J. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych i za to na tej podstawie skazuje go, na podstawie art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych;

IV.  obwinionego M. R. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych i za to na tej podstawie skazuje go, na podstawie art. 54 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych;

V.  na podstawie art. 65 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych w zw. z art. 28 § 1 pkt. 6 i § 2 kw orzeka wobec obwinionego A. G. (1) środek karny w postaci zakazu wstępu na imprezę masową na okres 2 lat;

VI.  na podstawie art. 65 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych w zw. z art. 28 § 1 pkt. 6 i § 2 kw orzeka wobec obwinionego J. S. (1) środek karny w postaci zakazu wstępu na imprezę masową na okres 2 lat;

VII.  na podstawie art. 65 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych w zw. z art. 28 § 1 pkt. 6 i § 2 kw orzeka wobec obwinionego M. R. (1) środek karny w postaci zakazu wstępu na imprezę masową na okres 2 lat;

VIII.  na podstawie art. 65 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych w zw. z art. 28 § 1 pkt. 6 i § 2 kw orzeka wobec obwinionego K. K. (1) środek karny w postaci zakazu wstępu na imprezę masową na okres 3 lat;

IX.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionych A. G. (1), J. S. (1) oraz M. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę po 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty;

X.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego K. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 9284/15

UZASADNIENIE

A. G. (1) został obwiniony o to, że w dniu 5 września 2014 roku ok. godz. 20:39 w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., podczas trwania imprezy masowej tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności, to jest o czyn z art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych.

K. K. (1) został obwiniony o to, że:

1) w dniu 5 września 2014 roku ok. godz. 20:39 w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., podczas trwania imprezy masowej tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności, to jest o czyn z art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych, oraz o to, że

2) w tym samym miejscu i czasie używał elementu odzieży tzw. „kominiarki” w celu uniemożliwienia lub istotnego utrudnienia rozpoznania go, to jest o czyn z art. 57a ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych.

J. S. (1) został obwiniony o to, że w dniu 5 września 2014 roku ok. godz. 20:39 w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., podczas trwania imprezy masowej tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności, to jest o czyn z art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych.

M. R. (1) został obwiniony o to, że w dniu 5 września 2014 roku ok. godz. 20:39 w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., podczas trwania imprezy masowej tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności, to jest o czyn z art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 września 2014 r. w godzinach wieczornych na stadionie (...) W. przy ul. (...) w W. odbywał się mecz piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. oraz (...) II S.. Na terenie stadionu znajdował się obszar wydzielony, ogrodzony taśmą i obejmujący sektory C2-C3, które według planu ochrony stadionu zatwierdzonego przez wiceprezesa Zarządu (...) P. O. nie były udostępnione dla publiczności. Na trybunach znajdowali się kibice obu drużyn, między innymi A. G. (1), K. K. (1), M. R. (1) oraz J. S. (1). Około godziny 20:40 A. G. (1), K. K. (1), M. R. (1) oraz J. S. (1) przekroczyli taśmę oddzielającą sektory i wkroczyli na wyżej opisany obszar nieprzeznaczony dla publiczności. Fakt ten ujawnili pełniący czynności służbowe funkcjonariusze Policji Ł. P. oraz G. Z., podczas analizy zapisu z monitoringu stadionu w dniu 4 listopada 2014 r. Tożsamość mężczyzn, uwidocznionych na zapisie z monitoringu, Ł. P. oraz G. Z. ustalili w oparciu o to, iż byli im oni znani z uprzednio podejmowanych czynności służbowych. K. K. (1) podczas przebywania na wyżej opisanej imprezie sportowej miał założoną na głowę czerwono – biało – czarną kominiarkę, zakrywającą jego twarz w stopniu uniemożliwiającym ustalenie tożsamości. Nagranie z kamer umieszczonych na stadionie pokazuje jednak, jak K. K. (1) idzie w kierunku kamery monitoringu ze zdjętą wcześniej z głowy taką właśnie kominiarką.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: częściowo wyjaśnienia obwinionych J. S. (1) (k. 173, 32), M. R. (1) (k. 173, 49), K. K. (1) (k. 173, 13), A. G. (1) (k. 183, 98), zeznania świadków Ł. P. (k. 173v, 7v-8v) oraz G. Z. (183-184, 44v-45), plików filmowych zapisanych na płytach DVD dołączonych na karcie 90 akt sprawy, fotografii w kopercie na karcie 91 akt sprawy, pisma (...) W. I (k. 1), pisma Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji (k. 4), sprawozdania (k. 5), notatek urzędowych (k. 6, 26, 43, 60, 92).

Obwiniony J. S. (1) na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2016 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał, iż po meczu podszedł do płotu, żeby podziękować piłkarzom i nie zauważył, że teren był odgrodzony taśmą, gdyż była ona mała i niewidoczna. Dodał, iż wie, że gdy miejsce na stadionie jest odgrodzone to nie można tam wchodzić, lecz nie pamięta, czy taśma faktycznie była założona tam, gdzie przechodził. Wskazał, że gdyby obszar był wyraźnie odgrodzony, nie poszedłby tam.

Obwiniony M. R. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał, że na P. chodzi już od około dwudziestu lat i zawsze można było się poruszać po całej trybunie. Twierdził, iż nie zauważył tam taśmy i nikt mu nie powiedział, że to jest obszar wyłączony dla publiczności. Przyznał, że jest to dla niego pierwsza taka sytuacja.

Obwiniony K. K. (1) stwierdził, iż trudno powiedzieć, czy przyznaje się do zarzuconych mu czynów czy nie. Wyjaśniał, iż podszedł w okolice płotu i nie widział żadnej taśmy. Wskazał, że nie wiedział o innej strefie, kilka metrów od płotu. Odnośnie zarzutu dotyczącego używania kominiarki wyjaśniał, iż mieszka w okolicach S., skąd przyjechali kibice przyjezdni, przy czym dodał, że w S. mieszkają także kibice (...). Wskazał, że docierały do niego informacje o tym, iż kibice z S. wiedzą, o tym, że kibicuje on (...) i założył kominiarkę na meczu w dniu 5 września 2014 r. właśnie po to, aby nie zostać rozpoznanym. Gdy kibice z S. podeszli do płotu i zaczęli krzyczeć w stronę obwinionego, założył kominiarkę, która jest w barwach P. i stanowi element stroju kibicowskiego. Przyznał, że chodzi na stadion P. od kilku lat i że Kominiarkę założył i zdjął znajdując się pod kamerami. Dodał, że nie widział taśmy odgradzającej sektory, w których przebywanie było zakazane i nigdy nie było czegoś takiego na stadionie P.. Wyjaśniał nadto, że jego celem, gdy zakładał kominiarkę nie było rozrabianie na meczu, tylko to, żeby kibice z S. go nie rozpoznali.

Obwiniony A. G. (1) nie przyznał się do świadomego popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał, iż nie wiedział, że nie może przebywać w zakazanych sektorach, przy czym dodał, iż wtedy mógł mieć uprawnienia do przebywania na całym obiekcie, ponieważ zajmował się sprzedażą pamiątek klubowych. Stwierdził, iż mógł mieć wejściówkę, ale nie pamiętał, czy na pewno ją miał, miał natomiast identyfikator. Wyjaśniał dalej, że nie zauważył, żeby to miejsce było jakoś oznaczone, nie widział taśmy ani informacji, że nie można tam przebywać. Wskazał, że na poprzednim meczu była taśma odgradzająca sektory. Przyznał jednak, iż nie może wykluczyć, aby taśma tam była.

Wszyscy obwinieni podtrzymali treść wyjaśnień złożonych w toku czynności wyjaśniających.

Sąd zważył co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom wszystkich obwinionych o tyle, o ile nie kwestionują oni swojej obecności, w dniu 5 września 2014 r., na meczu rozgrywanym w W. przy ul. (...), na stadionie (...) W., pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S.. W ocenie Sądu szczere pozostaje ponadto przyznanie przez K. K. (1), iż założył on kominiarkę podczas trwania wyżej opisanej imprezy masowej. W pozostałej części wyjaśnienia wszystkich obwinionych pozostają rozbieżne z ustaleniami poczynionymi przez Sąd na podstawie innych, wiarygodnych dowodów i jako takie muszą zostać uznane za niezasługujące na wiarę. Obwinieni wskazują, że taśma odgradzająca sektory niedostępne dla publiczności była niewidoczna oraz, że nie wiedzieli lub nie byli pewni, iż na niektóre sektory nie ma wstępu. Co innego wynika jednak z odtworzonych na rozprawie nagrań z monitoringu wizyjnego stadionu (k. 90) oraz fotografii (91). Taśma odgradzająca zakazane sektory była, bowiem doskonale widoczna i umieszczona tak, że fizycznie utrudniała do nich dostęp – aby przejść trzeba było ja zerwać lub ominąć, przechodząc pod nią lub nad nią (co wymagało jej podniesienia lub opuszczenia. Na nagraniach oraz zdjęciach widać także, że wszyscy obwinieni wkroczyli do sektorów, w których przebywanie było zabronione, zgodnie z planem ochrony stadionu, zatwierdzonego przez wiceprezesa Zarządu (...) P. O..

Odnośnie zarzutu dotyczącego używania przez K. K. (1) kominiarki uniemożliwiającej rozpoznanie go, Sąd zważył, iż choć wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie są szczere i nie budzą wątpliwości, to jednak przedstawione przez obwinionego uzasadnienie popełnienia zarzucanego mu czyn, w najmniejszym stopniu nie usprawiedliwia jego dokonania. Używanie elementu odzieży lub przedmiotu uniemożliwiającego lub istotnie utrudniającego rozpoznanie osoby obecnej na imprezie masowej jest zabronione i obwiniony wybierając się na mecz powinien był o tym wiedzieć, tym bardziej, że był już uczestnikiem innych imprez o podobnych charakterze. Używanie kominiarki było zresztą w tym wypadku środkiem niewspółmiernym do ewentualnego, wskazywanego przez K. K. (1) zagrożenia, czyli rozpoznania go przez kibiców drużyny przeciwnej, bowiem wystarczyłoby, że zgodnie z planem ochrony obiektu, przebywałby on na trybunie przeznaczonej dla sympatyków klubu, któremu kibicuje.

Obecność obwinionych w sektorze objętym zakazem oraz zachowanie K. kruka polegające na używaniu kominiarki zostały potwierdzone uznanymi przez Sąd za wiarygodne zeznaniami świadków – funkcjonariuszy Policji Ł. P. oraz G. Z.. Świadkowie ci ujawnili wyżej opisane wykroczenia w czasie pełnienia służby, korzystając ze swoich ustawowych uprawnień. Obowiązki służbowe wykonywali rzetelnie i skrupulatnie, brak jest jakichkolwiek zastrzeżeń Sądu w tym zakresie. Funkcjonariusze bez trudu rozpoznali obwinionych na nagraniach odtworzonych na rozprawie. Treść wymienionych relacji wskazuje także na to, że Ł. P. oraz G. Z. zajmowali się już problematyką przestępstw i wykroczeń popełnianych w związku z imprezami masowymi. Z powyższych względów Sąd przyznał przedmiotowym zeznaniom walor wiarygodności.

Sąd uznał nagrania zamieszczone na płycie DVD (k. 90) za dowód wiarygodny, nie została stwierdzona ingerencja w treść plików. Jednocześnie nagrania z monitoringu oraz zdjęcia wykonane z zapisu poklatkowego (k. 91) są istotnym dowodem w niniejszej sprawie, który przemawia za winą obwinionych w zakresie wszystkich zarzucanych im wykroczeń. Z powyższych względów dowody te zostały użyte do ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Sąd uznał również za wiarygodne dowody w postaci dokumentów: pisma KRP W. (...) (k. 1), pisma Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji (k. 4), sprawozdania (k. 5), notatek urzędowych (k. 6, 26, 43, 60, 92). W ocenie Sądu brak było podstaw do podważania wiarygodności tych dowodów. Strony w toku postępowania sądowego również nie podważały ich autentyczności i informacji w nich zawartych.

Art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 o bezpieczeństwie imprez masowych penalizuje zachowanie sprawcy, który w czasie trwania imprezy masowej przebywa w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności. Zagrożenie karą dla sprawcy tego wykroczenia określa art. 54 ust. 1 tej ustawy: jest to kara ograniczenia wolności albo grzywna w wysokości nie niższej, niż 2000 złotych.

Okoliczności ujawnione w toku rozprawy w ocenie Sądu wskazują, że obwinieni A. G. (1), K. K. (1), M. R. (1) oraz J. S. (1) dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów. Każdy z obwinionych był obecny na imprezie masowej, jaką był mecz piłki nożnej pomiędzy drużynami (...) W. i (...) II S., rozgrywanym na stadionie (...) W. przy ul. (...) w W. w dniu 5 września 2014 r. Podczas tej imprezy wszyscy obwinieni przekroczyli taśmę odgradzającą sektory C2-C3, które według planu ochrony stadionu zatwierdzonego przez wiceprezesa Zarządu (...) P. O. nie były udostępnione dla publiczności. Oczywistym jest więc, że swoim zachowaniem naruszyli powyżej przytoczony przepis art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 o bezpieczeństwie imprez masowych, to jest wypełnili znamiona czynu opisanego w tym przepisie.

Artykuł 57a ustawy z dnia 20 marca 2009 o bezpieczeństwie imprez masowych stanowi, iż kto w miejscu i w czasie trwania masowej imprezy sportowej używa elementu odzieży lub przedmiotu w celu uniemożliwienia lub istotnego utrudnienia rozpoznania osoby, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 2000 złotych.

Przeprowadzone w toku rozprawy dowody dały w ocenie Sądu podstawę do stwierdzenia, iż K. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia opisanego w przepisie art. 57a ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. Jak wynika z zapisu z monitoringu wizyjnego oraz zeznań funkcjonariusza Ł. P., a także dokumentów sporządzonych przez tego policjanta w niniejszej sprawie, obwiniony K. K. (1) w czasie trwania imprezy masowej, to jest meczu piłki nożnej Polonii” W. przeciwko (...) II S. na stadionie przy ul. (...) w W. założył na głowę czerwono – biało – czarną kominiarkę. Kominiarka zasłaniała niemal całkowicie twarz obwinionego i uniemożliwiała jego rozpoznanie. Tym samym K. K. (1) popełnił czyn zabroniony, opisany w art. 57a ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych.

Obwinieni dokonali powyższych naruszeń w sytuacji, gdy rozpoznawali znaczenie swoich czynów i byli w stanie pokierować swoim postępowaniem. Mieli też osiągnięty wymagany przez ustawę wiek (17 lat), poniżej którego sprawca nie ponosi odpowiedzialności za wykroczenie. Zasadnym zatem jest uznanie, że zarzucanych czynów obwinieni dokonali w zawinieniu, zgodnie z rozumieniem art. 1 § 2 kw.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Czyny obwinionych godzą w dobro, jakim jest bezpieczny przebieg imprez masowych, w szczególności meczów piłki nożnej. Naruszone przez obwinionych normy zostały wprowadzone do systemu prawa po to, aby umożliwić kibicom piłkarskim bezpieczne obserwowanie zmagań zawodników na boisku i walczyć ze zjawiskami patologicznymi na stadionach, takimi jak bójki pseudokibiców. W tym celu wprowadzono możliwość ustanowienia zakazu przebywania kibiców w określonych strefach, uniemożliwiając kontakt z kibicami drużyny przeciwnej. Podobną funkcję spełnia zakaz używania elementów odzieży lub innych przedmiotów, które zapewniają nierozpoznawalność ich użytkownika: kominiarek, masek itp. Obwinieni zbagatelizowali znaczenie tych przepisów, mimo, iż nie było im to potrzebne do niezakłóconego oglądania widowiska sportowego. Wobec powyższego bez wątpienia należy stwierdzić, iż czyny obwinionych były społecznie szkodliwe.

Sąd wymierzając obwinionym kary za popełnione wykroczenia kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru, zawartymi w art. 33 kw. A. G. (1), J. S. (1) oraz M. R. (1) Sąd wymierzył kary w wysokości po 2000 złotych. K. K. (1) Sąd wymierzył natomiast karę łączną za dwa wykroczenia – z art. 54 ust. 2 pkt. 1 oraz z art. 57a ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych – grzywnę w wysokości 3000 złotych.

Wyżej opisane kary są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości i nie przekraczają stopnia winy obwinionych. Sąd miał na uwadze w szczególności względy prewencji indywidualnej (to, aby obwinieni nie popełnili podobnego czynu po raz drugi) oraz możliwości zarobkowe obwinionych. W ocenie Sądu orzeczone kary spełnią także swoje cele w zakresie prewencji generalnej. Wysokość kary grzywny jest zdaniem Sądu adekwatne do sytuacji materialnej obwinionych, przy jednoczesnym zachowaniu dolegliwości tej kary, mającej uświadomić im nieopłacalność popełniania wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu imprez masowych.

Sąd na podstawie art. 65 ust. 2 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych orzekł wobec każdego z obwinionych środki karne w postaci zakazu wstępu na imprezę masową – wobec A. G. (1), J. S. (1) oraz M. R. (1) – na okres 2 lat, zaś wobec K. K. (1) – na okres 3 lat. Środki te są orzekane obligatoryjnie przy ukaraniu m.in. za wykroczenia z art. 54-56 oraz 57a ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, dla których mógłby odstąpić od zastosowania tych środków karnych wobec obwinionych.

Z uwagi na treść art. 118 § 1 kpw, art. 118 § 3 kpw oraz art. 626 kpk i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd obciążył obwinionych kosztami postępowania. Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionych A. G. (1), J. S. (1) oraz M. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 200 złotych, zaś od K. K. (1) – w wysokości 300 złotych. Opłaty ustalono na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.). Wysokość kosztów postępowania, tj. zryczałtowanych wydatków postępowania w kwocie 100 złotych, ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269 ze zm.).

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

14.07.2016 r.