Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2016r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Zmysłowska-Sołowiej

Protokolant: Monika Malanowska

w obecności oskarżyciela Prokuratora Joanny Niedzielskiej

po rozpoznaniu dnia 18.03.2016r, 29.04.2016r, 03.06.2016r, 11.07.2016 r, 18.07.2016r. w Legionowie sprawy :

P. N. s. W. i W. zd. R. urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że :

w dniu 09 lipca 2014 roku w miejscowości Z. pow. (...) województwo (...) kierując samochodem osobowym marki F. nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 22 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności i zmieniając zajmowany pas ruchu z lewego na prawy uderzył w tył przepychanego samochodu marki D. (...) nr rej. (...) a następnie przemieścił się do przodu i potrącił kierowcę pojazdu B. B. (1) który przepychał pojazd na pobocze drogi w skutek czego nieumyślnie spowodował u B. B. (1) obrażenia ciała w postaci stłuczenia i rany tłuczonej głowy, rany tłuczonej w okolicy krętarza większego uda prawego, krwiaka powierzchni tylno-bocznej uda prawego, złamania trzonu kości strzałkowej prawej w 1/3 dalszej powodujących zaburzenia czynności ustroju na czas powyżej 7 dni to jest o czyn z art. 177§1kk

orzeka:

1.  Oskarżonego P. N. uznaje za winnego, tego, że w dniu 09 lipca 2014 roku w miejscowości Z. pow. (...) województwo (...) kierując samochodem osobowym marki F. nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 22 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności i zmieniając zajmowany pas ruchu z lewego na prawy uderzył w tył przepychanego samochodu marki D. (...) nr rej. (...) a następnie przemieścił się do przodu i potrącił kierowcę pojazdu B. B. (1) który przepychał pojazd na pobocze drogi w skutek czego nieumyślnie spowodował u B. B. (1) obrażenia ciała w postaci stłuczenia i rany tłuczonej głowy, rany tłuczonej w okolicy krętarza większego uda prawego, krwiaka powierzchni tylno-bocznej uda prawego, złamania trzonu kości strzałkowej prawej w 1/3 dalszej powodujących zaburzenia czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni to jest o czyn z art. 177§1kk i za to na podstawie art. 177§ 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. skazuje go i wymierza mu karę 100(stu) stawek dziennych kary grzywny ustalając wysokość stawki na kwotę 30(trzydziestu) złotych każda;

2.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego P. N. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

3.  Na podstawie art. 618§1 p.11 kpk w zw. z art. 29§1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze i §14 ust.2 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) wynagrodzenie w kwocie 840(osiemset czterdzieści) złotych powiększonych o należną stawkę podatku VAT za pełnienie obowiązków obrońcy z urzędu i kwotę tę wypłacić z sum Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 768/14

Uzasadnienie wyroku SR w Legionowie z dnia 18 lipca 2016r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lipca 2014 roku około godziny 09.10 pokrzywdzony B. B. (1) i jego żona L. B. wracali swoim samochodem marki D. (...) nr rej. (...) z działki w miejscowości J. do mieszkania w W.. W miejscowości Z. na drodze nr (...) silnik auta kierowanego przez pokrzywdzonego z uwagi na brak paliwa zgasł. B. B. (1) pchał dalej samochód prawym pasem jezdni, L. B. przez cały czas siedziała w aucie na miejscu pasażera obok siedzenia kierowcy. Jadący w kierunku L. samochodem marki F. nr rej. (...) oskarżony P. N. w trakcie zmiany pasa ruchu z lewego na prawy na trasie nr 61 w miejscowości Z. nie zachował należytej ostrożności nie obserwując należycie drogi przed sobą i nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym zmieniając zajmowany pas ruchu z lewego na prawy uderzył w tył przepychanego przez B. B. (1) samochodu marki D. (...) nr rej. (...). (...) oskarżanego w wyniku zderzenia przemieściło się do przodu i P. N. potrącił samochodem B. B. (1) który pchał trzymając za kierownicę swój pojazd. B. B. (1) w wyniku wypadku doznał obrażenia ciała w postaci stłuczenia i rany tłuczonej głowy, rany tłuczonej w okolicy krętarza większego uda prawego, krwiaka powierzchni tylno-bocznej uda prawego, złamania trzonu kości strzałkowej prawej w 1/3 dalszej powodujących zaburzenia czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni. Na miejsce zdarzenia przybyli funkcjonariusze (...) L. W. C. i S. G., na miejsce przybyła również karetka pogotowia. Pokrzywdzony B. B. (1) po zbadaniu przez lekarza odmówił przewiezienia do szpitala i wraz z L. B. wrócili do domu. W dniu 31 lipca 2014 roku pokrzywdzony z uwagi na złe samopoczucie został przewieziony do Szpitala przy ulicy (...) w W., gdzie stwierdzono u niego złamanie trzonu kości strzałkowej nogi prawej.

Oskarżony P. N. ma 34 lata posiada wykształcenie wyższe z zawodu jest politologiem, jest żonaty, na utrzymaniu posiada troje dzieci w wieku 10,3 i 2 lat , utrzymuje się z prac dorywczych i osiąga dochód miesięczny w kwoce 2500 złotych, jest właścicielem domu o powierzchni 140 metrów ² na działce o powierzchni 3000m ² oraz dwóch samochodów marki A. i S., nie był wcześniej karany, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-

wyjaśnień oskarżonego P. N. (k. 84, 285 )

-

zeznań świadków częściowo B. B. (1) (k. 25, 285-286), L. B. (k.32-33, 286-287) W. C. (k. 73, 300) S. G. (k.322)

-

k. 1-4 zawiadomienia,

-

k. 7 karty medycznych czynności ratunkowych,

-

k. 8 karty informacyjnej leczenia szpitalnego,

-

k 9 pisma ze zdjęciem,

-

k. 15 dokumentacji fotograficznej,

-

k. 19 kserokopii rejestru zdarzeń drogowych,

-

k. 20-23,75-77 kserokopii notatnika służbowego,

-

k. 50 informacji z izby przyjęć,

-

k. 51 karta informacyjnej leczenia,

-

k. 63 opinii biegłego sądowego M. R.,

-

k. 79, 184, 304 karty karnej,

-

k. 81- danych osobo -poznawczych,

-

k.85-86 informacji o wykroczeniach,

-

k. 176-177 pisma,

-

k. 291-294 informacji odnośnie wypłaty odszkodowania,

-

k. 298 kserokopii ugody cywilno- prawnej.

P. N. został oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 177 § 1 kk.

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym jak również przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym oskarżony wyjaśnił, że kiedy w dniu 09.07.2014 roku jechał drogą nr (...) w miejscowości Z. samochód typu bus jadący przed nim wykonał gwałtowny manewr zmiany pasa ruchu z prawego na lewy. Oskarżony wskazał, że nie zdążył zmienić swojego pasa ruchu i uderzył w tył samochodu, który zobaczył przed sobą na pasie. Wyjaśnił, że samochód był pchany przez pokrzywdzonego, który nie miał włączonych świateł awaryjnych ani nie został ustawiony trójkąt ostrzegawczy. Wskazał, że przednią prawą stroną auta uderzył w tył samochodu pokrzywdzonego, a następnie potrącił prawym lusterkiem mężczyznę, który pchał samochód D. (...). W wyniku uderzenia pokrzywdzony przewrócił się ale po chwili wstał i powiedział mu, że czuje się dobrze. Po przyjeździe na miejsce zdarzenia policji i pogotowia pokrzywdzony został zbadany przez lekarza ale odmówił przewiezienia do szpitala. Oskarżony wyjaśnił, że na miejscu został przez funkcjonariuszy policji ukarany mandatem za spowodowanie kolizji.

Przed Sądem oskarżony również przyznał się do stawianego mu zarzutu i wyjaśnił, że podczas jazdy uderzył w samochód pokrzywdzonego, a następnie potrącił B. B. (1) uderzając go lusterkiem bo nie wystawił on trójkąta ostrzegawczego ani w żaden inny nie zasygnalizował awarii swojego samochodu znajdującego się na prawym pasie jezdni. Podał, że policjantom mówił, iż zmieniał pas ruchu pod wpływem szoku. W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę w części w jakiej przyznał się do zarzucanego mu czynu tj niezachowania ostrożności przy zmianie zajmowanego pasa ruchu i uderzenia w samochód pokrzywdzonego i jego potrącenia albowiem w tym zakresie jego wyjaśniania są logiczne i korespondują wzajemnie z zeznaniami świadków, którym Sąd dał wiarę tj. L. B., W. C., S. G. oraz częścią zeznań B. B. (1) i pozostałych nieosobowych źródłach dowodowych tj. opinią biegłego M. R., kserokopiami notatników służbowych funkcjonariuszy W. C. i S. G. .

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części w jakiej częściowo kwestionował on przebieg wypadku podając, że nie zmieniał pasa ruchu, a jedynie nienależycie obserwował drogę przez sobą jadąc za innym samochodem, w wyniku czego doszło do wypadku albowiem w tym zakresie przeczą mu zeznania świadka L. B., która wskazał, że w momencie wypadku widziała tylko jeden samochód, który skręcił i uderzył w ich D. (...) oraz zeznania W. C., który podał iż z relacji uczestników zdarzenia wynikało iż do wypadku doszło kiedy oskarżony zmieniał pas ruchu. W zasadzie jednak ten zakres jego wyjaśnień nie ma znaczenia dla przyjęcia jego winy i odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie stanowiące występek z art. 177§1k.k. Oskarżony konsekwentnie przyznawał się do winy i spowodowania wypadku z udziałem pokrzywdzonego B. B. (1) i w tym zakresie Sąd uznał jego wyjaśnienia za wiarygodne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym tj. zeznaniach świadków W. C., S. G., L. B. oraz części zeznań B. B. (1) i pozostałych nieosobowych źródłach dowodowych tj. opinii biegłego M. R., kserokopiach notatników służbowych funkcjonariuszy W. C. i S. G. .

Pokrzywdzony B. B. (1) zeznał, że kiedy wraz z żoną wracali z działki w J., jego samochód z powodu braku paliwa zatrzymał się. Wystawił trójkąt ostrzegawczy. Wskazał, że próbował swój pojazd zepchnąć na pobocze i został wówczas uderzony w prawy bok, przewrócił się i rozbił głowę. Zeznał, że w wyniku wypadku miał połamane żebra i złamaną nogę. Stracił przytomność. Podał, że nie zgodził się na przewiezienie do szpitala z miejsca zdarzenia karetką bo był nieprzytomny. Dopiero po dwóch dniach od zdarzenia rozpoznano u niego złamanie nogi i żeber bo w poprzednich szpitalach w P. i W. wykonywano mu „fałszywe badania”, zaś sam oskarżony próbował go umyślnie zabić, dlatego domagał się zakwalifikowania jego czynu jako usiłowanie zabójstwa. Pokrzywdzony wniósł również o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia w kwocie 12.000 złotych na jego rzecz za doznane krzywdy, leki jakie zakupił, zniszczony samochód oraz utratę zarobków. Sąd dał wiarę jego zeznaniom jedynie w części. Należy zauważyć, że część jego zeznań w zakresie w jakim wskazał zakres doznanych w wyniku wypadku obrażeń tj. złamanie żeber jak również fakt utraty przytomności nie znajduje potwierdzenia w dokumentacji leczenia pokrzywdzonego sporządzonej przez badających go w szpitalach lekarzy jak również w opinii biegłego sądowego chirurga M. R. i przesłuchanych w sprawie świadków L. B., W. C. i S. G., dlatego Sąd w tym zakresie nie dał mu wiary. Sąd nie dał wiary również jego zeznaniom w części w jakiej wskazał, że po zdarzeniu był nieprzytomny i „dlatego nie został przewieziony do szpitala karetką” jak również w zakresie w jakim wskazał, że w miejscu zdarzenia wystawił trójkąt ostrzegawczy albowiem ta część jego zeznań jest nielogiczna i nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach funkcjonariuszy policji W. C., S. G. oraz, kserokopiach notatników służbowych funkcjonariuszy W. C. i S. G. ani nawet w zeznaniach żony pokrzywdzonego L. B. i części wyjaśnień oskarżonego, którym Sąd dał wiarę.

Świadek L. B. zeznała, że kiedy w dniu 09 lipca 2014 roku wraz z mężem jechali z działki w J. do domu w W. w miejscowości Z. zabrakło im benzyny. Podała, że pokrzywdzony B. B. (1) wysiadł i próbował przepchnąć samochód na pobocze. Świadek wskazała, że kiedy siedziała w samochodzie zobaczyła szybko jadący samochód typu bus, który skręcił i uderzył w tył ich samochodu. W wyniku uderzenia B. B. (1) przewrócił się na ziemię. Po chwili na miejsce przyjechała policja i pogotowie ale jej mąż odmówił wyjazdu do szpitala. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie w jakim opisała zachowanie pokrzywdzonego i przebieg wypadku albowiem w tym zakresie jej zeznania są spójne i logiczne i znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach którym Sąd dal wiarę tj. w zeznaniach funkcjonariuszy policji W. C., S. G., kserokopiach ich notatników służbowych funkcjonariuszy oraz w części wyjaśnień oskarżonego.

W ocenie Sądu zeznania poniższych świadków W. C. i S. G. zasługują w całości na wiarę albowiem są spójne i logiczne. Korespondują one z pozostałymi dowodami, którym Sąd dał wiarę tj. częściowymi zeznaniami świadków B. B. (1) i L. B. oraz treścią opinii biegłego chirurga M. R.. Świadek W. C. zeznał, że wraz z sierż. sztabowym S. G. z polecenia dyżurnego KPP L. udali się do miejscowości Z. gdzie na drodze nr (...) doszło do zdarzenia drogowego. Na miejscu zastali oskarżonego kierującego samochodem marki F. i pokrzywdzonego oraz L. B., którzy podali iż oskarżony zmieniając pas ruchu z lewego na prawy uderzył w pojazd marki D. (...) pchany przez pokrzywdzonego. Świadek wskazał, że uczestnicy zdarzenia oskarżony i pokrzywdzony byli przytomni i poruszali się o własnych siłach. Żadna z osób uczestniczących w zdarzeniu nie została odwieziona przez przybyłą karetkę pogotowia do szpitala, ponieważ zarówno oskarżony jak i pokrzywdzony twierdzili że czują się dobrze i odmówili pomocy lekarskiej. Oskarżony na miejscu zdarzenia został ukarany mandatem, który przyjął.

Świadek S. G. zeznał, że z polecenia dyżurnego KPP L. udali się na miejsce zdarzenia w miejscowości Z. trasa nr 61. Na miejscu zdarzenia ustalili, że sprawcą kolizji był kierujący pojazdem F. oskarżony P. N., zaś poszkodowanym B. B. (1) pchający D. (...). Po przyjeździe karetki pogotowia pokrzywdzony odmówił przewiezienia do szpitala. Na miejscu lekarz pogotowia nie stwierdził poważniejszych obrażeń u pokrzywdzonego, dlatego zdarzenie zakwalifikowano jako kolizję i ukarano P. N. mandatem.

Biegła psycholog T. C. podała, że pokrzywdzony B. B. (2) reaguje wrogością nawet na próbę rozmowy i odmówił jej poddania się jakimkolwiek badaniom. Biegła podała, że na podstawie akt sprawy i obserwacji przebiegu przesłuchania pokrzywdzonego podczas rozprawy B. B. (1) ma zachowaną sprawność procesów pamięciowych i percepcyjnych jednak u pokrzywdzonego nad funkcją rejestracyjną dominuje funkcja intelektualna tj. nadinterpretacja faktów. B. B. (1) wykazuje się urojeniowym poczuciem krzywdy, które jest podstawą do konfabulacyjnej interpretacji rzeczywistości przez pokrzywdzonego. Tego rodzaju postawa jest najprawdopodobniej objawem choroby psychicznej, dlatego ocena jego zeznań winna być bardzo ostrożna. Biegła podała, że w takim aspekcie urojeniowego postrzeganiem świata należy tłumaczyć twierdzenia pokrzywdzonego, iż oskarżony próbował go zabić. Sąd dał wiarę opinii biegłej T. C., która nie była przez strony kwestionowana. Opinia biegłej w ocenie Sądu posiada walory jasności i zupełności jest przekonywująco uzasadniona i bazuje na szczegółowo zabezpieczonym materiale dowodowym.

Sąd dał wiarę również opinii biegłego chirurga M. R. odnośnie obrażeń, których doznał pokrzywdzony B. B. (1) w dniu 09.07.2014 roku sporządzonej na podstawie dokumentacji medycznej pokrzywdzonego oraz dokumentacji fotograficznej. Opinia biegłego posiada walory jasności i zupełności jest przekonywująco uzasadniona i bazuje na szczegółowo zabezpieczonym materiale dowodowym. Nie była kwestionowana przez strony.

Sąd obdarzył wiarą dowody z dokumentów gdyż zostały sporządzone przez powołane do tego organy, a żadna ze stron nie zaprzeczyła ich prawdziwości i autentyczności. Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżany P. N. został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 177§1kk albowiem nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 22 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności i nie obserwował należycie drogi przy zmianie zajmowanego pasa ruchu z lewego na prawy i uderzył w tył przepychanego samochodu marki D. (...) nr rej. (...), a następnie potrącił pokrzywdzonego B. B. (1) , który przepychał w/w pojazd w skutek czego nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci stłuczenia i rany tłuczonej głowy, rany tłuczonej w okolicy krętarza większego uda prawego, krwiaka powierzchni tylno-bocznej uda prawego, złamania trzonu kości strzałkowej prawej w 1/3 dalszej powodujących zaburzenia czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni . Zasada ostrożności wyrażona w treści artykułu 3 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym stanowi, że uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga szczególną ostrożność i unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Oceniając zachowanie oskarżonego P. N. dokonane z punktu widzenia zgodności z zasadami ostrożnej jazdy jakie powinny być w tym przypadku zastosowane należy stwierdzić, że oskarżony nie zachował wymaganej przepisami ostrożności i popełnił błąd nie obserwując należycie drogi przy zmianie zajmowanego pasa ruchu. Kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Należy podkreślić, że uczestnik ruchu powinien kierować się zdrowym rozsądkiem przezornością i respektowaniem bezpieczeństwa innych. Oskarżony P. N. niewątpliwie zignorował w/w zasady skoro nie obserwował należycie drogi przed sobą i poruszał się z prędkością nie zapewniającą mu panowanie nad pojazdem, przy zmianie pasa ruchu, co doprowadziło do potrącenia pchającego swój pojazd pokrzywdzonego B. B. (1). Sąd uwzględnił w sprawie fakt, że pokrzywdzony nie ustawił na drodze trójkąta ostrzegawczego ani w żaden inny sposób nie sygnalizował awarii swojego samochodu chociażby poprzez włączenie świateł awaryjnych lub założenie kamizelki odblaskowej. Przy wymiarze kary Sąd jako okoliczność obciążającą uznał duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez niego dobra oraz okoliczności jego działania. Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonego, który prowadzi ustabilizowany sposób życia oraz przyznał się do winy, nie kwestionując swojej odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie, co w ocenie Sądu pozwala przyjąć, że przypisane mu przestępstwo nieumyślne w jego życiu było zdarzeniem przypadkowym i odosobnionym . W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie brak było uzasadnionych przesłanek do przyjęcia aby zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona usiłowania zabójstwa, czego konsekwentnie żądał pokrzywdzony. Wymierzając wobec oskarżonego karę Sąd na podstawie art. 177§1k.k. w zw. z art. 37a k.k. zastosował przepisy względniejsze dla sprawcy na podstawie art. 4§1k.k. i uwzględnił jej cele w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma osiągnąć. Analizując okoliczności popełnienia czynu oraz dotychczasową niekaralność oskarżonego jego warunki osobiste Sąd doszedł do przekonania, iż istnieje wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca wymierzenie mu kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 30 złotych każda . Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie prawidłową funkcję kary zarówno w zakresie prewencji generalnej jak i indywidualnej spełni kara o charakterze wolnościowym. Sytuacja majątkowa oskarżonego tj. fakt , iż ma na utrzymaniu 3 małoletnich dzieci , pracuje jedynie dorywczo i został ukarany karą grzywny przemawiały w ocenie Sądu za zwolnieniem go z kosztów postępowania. Orzeczenie w tym przedmiocie znajduje uzasadnienie w treści art.624§1 kpk . Sąd nie zasądził od oskarżonego odszkodowania ani zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego B. B. (1) albowiem jak wynika z informacji nadesłanych przez ubezpieczyciela Towarzystwo (...) w G. wypłacono mu dotychczas łączną kwotę 8.000 złotych (k.292-294 akt) tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania. Zgodnie z postanowieniami §3 ugody z dnia 22.10.2014 roku zawartej pomiędzy ubezpieczycielem oskarżonego Towarzystwo (...) w G. a pokrzywdzonym B. B. (1) wypłata odszkodowania zgodnie z postanowieniami zawartej ugody wyczerpuje wszelkie i przyszłe roszczenia odszkodowawcze pokrzywdzonego wynikające ze zdarzenia z dnia 09.07.2014 roku (k.298 akt). Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.