Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Wojciech Kottik

Protokolant – stażysta Wojciech Sowul

bez obecności oskarżyciela publ.

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2016 r., sprawy

K. A.

córki W. i A. z domu B.

ur. (...) w O.

obwinionej o to, że:

w dniu 06 kwietnia 2016 r., ok. godz. 07 ⁰⁷ w O. na skrzyżowaniu ul. (...) kierując samochodem m-ki A. o nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku A-7 i nie ustąpiła pierwszeństwa dla kierującego samochodem m-ki K. o nr rej. (...) zmuszając go do zmiany toru ruchu celem uniknięcia zderzenia, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw, art. 86 § 1 kw w zw. z § 5 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych

ORZEKA

I.  obwinioną K. A. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 92 § 1 kw, art. 86 § 1 kw w zw. z § 5 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych i za to z mocy art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 400,- (czterysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 40,- (czterdzieści) złotych.

Sygn. akt IXW 2076/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 06 kwietnia 2015 r., o godz. 07 ⁰⁷, pokrzywdzony K. K. kierował samochodem osobowym marki K. (...) o nr rej. (...) jadąc lewym pasem ulicy (...), od strony skrzyżowania z ul. (...), w kierunku skrzyżowania z ul. (...). Kiedy minął przejście dla pieszych i wjazd w ul. (...) zmienił zajmowany pas ruchu na prawy. Gdy znalazł się na wysokości wyjazdu z ul. (...), z drogi tej wyjechał samochód m-ki A. o nr rej. (...) kierowany przez obwinioną K. A.. Manewr kierującej A. wykonany został na tyle blisko nadjeżdżającej (...), że zmusił kierującego nią do manewrów obronnych, hamowania i gwałtownego zmiany kierunku ruchu w lewo. W efekcie wjechał on częściowo na lewy pas ruchu po czym powrócił na pas prawy przed samochód A..

(dowód: wydruk z bazy (...) k. 3; protokół odtworzenia utrwalonych zapisów k. 20, płyta z nagraniem z monitoringu – k. 21; notatka urzędowa k. 30; zeznania świadków – M. K. k. 58v, K. K. k. 58v-59)

Obwiniona w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że manewr włączenia się do ruchu wykonała po upewnieniu się, że ulicą (...) jadą pojazdy tylko lewym pasem i to w takiej odległości, że uznała, iż może bezpiecznie włączyć się do ruchu na prawym pasie. Podkreśliła, że po wjechaniu na prawy pas ulicy (...) zauważyła samochód ze swojej lewej strony, który wjechał przed nią i zaczął gwałtownie hamować. Zaznaczyła, że wjeżdżając na drogę nie stworzyła zagrożenia. Przyznała, że nie widziała włączonego kierunkowskazu w pojeździe na lewym pasie. Stwierdziła, że przed wjazdem na ul. (...) znacząco zmniejszyła prędkość i wjeżdżała na nią na I biegu.

(wyjaśnienia – k. 58-58v)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionej, w przeważającej mierze nie zasługują na wiarę. W ocenie Sądu stanowią one wyłącznie wyraz przyjętej linii obrony zmierzającej do uniknięcia przez nią odpowiedzialności. Z tymi dowodami w jaskrawej sprzeczności pozostają nie tylko zeznania świadków – kierowcy i pasażerki samochodu K., ale i przede wszystkim nagranie z kamery monitoringu zamontowanej na skrzyżowaniu ul. (...). Mimo, że nagranie to zawiera obraz zdarzenia zarejestrowany ze znacznej odległości, to jednak na podstawie tego dowodu można stwierdzić, bez cienia wątpliwości, że wbrew wyjaśnieniom obwinionej przed wyjazdem z ul. (...) na prawy pas ulicy (...) praktycznie nie zmniejszyła ona prędkości. Jednak co zdecydowanie ważniejsze, na podstawie tego nagrania można z całą stanowczością stwierdzić, że kierujący samochodem K. zasygnalizował i rozpoczął wykonywanie manewru zmiany pasa ruchu z lewego na prawy zanim obwiniona wjechała na ul. (...). Ponadto z nagrania tego wynika również bezspornie, że manewr włączenia się do ruchu został przez obwinioną wykonany na tyle blisko przed nadjeżdżającym pojazdem m-ki K., że kierujący nim został zmuszony do podjęcia manewrów obronnych aby uniknąć zderzenia z samochodem obwinionej.

Odnosząc się do zeznań świadków - kierującego i pasażerki samochodu m-ki K. to należy podkreślić, że świadkowie ci to osoby zupełnie obce dla obwinionej i choćby z tego powodu niezainteresowane tym, aby bezpodstawnie ją pomawiać. Gdyby faktycznie manewr włączania się do ruchu na ul. (...), jak deklaruje obwiniona, wykonała ona prawidłowo, bez „zajechania” drogi pokrzywdzonemu to opisane wyżej dalsze zachowanie kierującego K. byłoby zupełnie nieracjonalne. Sąd nie dopatrzył się w zeznaniach obojga pokrzywdzonych żadnych cech dyskredytujących te relacje a drobne rozbieżności, jakie w nich wystąpiły można łatwo wytłumaczyć upływem czasu od dnia zdarzenia.

Należy dodatkowo podkreślić, że z wypowiedziami wskazanych wyżej świadków koresponduje w pełni obiektywny dowód w postaci nagrania z kamery monitoringu miejskiego opisany wyżej. Wynika z niego również, że prawy kierunkowskaz w samochodzie K. „błysnął” przynajmniej dwukrotnie zanim kierujący tym autem zmienił pas ruchu. Wiarygodności powyższego nagrania nie można skutecznie podważać i w jego świetle tym bardziej wiarygodnie brzmią zeznania wskazanych wyżej świadków.

Uznając, że tym samym powyższe dowody stanowią wystarczającą podstawę pewnych ustaleń Sądu, obwinionej można przypisać popełnienie zarzucanego jej wykroczenia wyczerpującego dyspozycje przepisów art. 92 § 1 kw i art. 86 § 1 kw w zw. z § 5 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Przed wjazdem z ul. (...) na ul. (...) ustawiony jest znak A-7 „ustąp pierwszeństwa”, który nie odnosi się wyłącznie do prawego pasa ulicy (...), a do obu jej pasów, całości tej drogi.

Należy przy tym zauważyć, że wbrew stanowisku obwinionej, zgodnie z definicją ustawową zawartą w przepisie art. 2 pkt 23 ustawy Prawo o ruchu drogowym ustąpienie pierwszeństwa to powstrzymanie się od ruchu, jeżeli ruch mógłby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości. Niewątpliwie manewr wjazdu obwinionej na ul. (...) zmusił kierującego samochodem K. do manewru obronnego zmiany kierunku ruchu w lewo – „ucieczki” na lewy pas ruchu. Gdyby nie ten manewr doszłoby niewątpliwie do zderzenia pojazdów, za które odpowiedzialność ponosiłaby kierująca samochodem A..

Jako zupełne niezrozumienie obowiązujących przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym należy potraktować zaprezentowaną przez obrońcę obwinionej interpretację przepisu art. 22 ust. 4 tej ustawy. Zapis mówiący o tym, że kierujący pojazdem zmieniający zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa również pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony odnosi się wyłącznie do drogi, na której występują co najmniej 3 pasy ruchu i sytuacji, gdy kierujący zajmujący skrajne pasy ruchu zamierzają wjechać na pas środkowy. Gdyby przyjąć, że przepis ten ma zastosowanie do drogi o dwóch pasach ruchu, jak w niniejszej sprawie ulicy (...), to jest oczywiste, że zapis wskazany wyżej byłby sprzeczny również ze wskazaniem wynikającym ze znaku A-7, bo kierujący jadący ulicą (...) na której jest ten znak, z jednej strony, musieliby ustępować pierwszeństwa jadącym (oboma pasami) ulicą (...), a z drugiej strony zmieniający lewy pas ulicy (...) na prawy musiałby ustępować pierwszeństwa wjeżdżającemu również na prawy pas tej ulicy z podporządkowanej przecież ulicy (...).

Wymierzając karę obwinionej Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą naruszenie jednej z podstawowych norm wynikającej z przepisów Prawa o ruchu drogowym i to w sytuacji gdy obwiniona miała niczym nieograniczoną możliwość spostrzeżenia pojazdów jadących ulicą z pierwszeństwem przejazdu, w tym pojazdu pokrzywdzonego, któremu pierwszeństwa przejazdu była zobowiązana bezwzględnie ustąpić. Jako kolejne okoliczności obciążające Sąd potraktował dotychczasową karalność obwinionej za wykroczenia w ruchu drogowym, w tym za wykroczenie z art. 86 § 1 kw (spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym) oraz naruszenie jednym zachowaniem dwóch przepisów Kodeksu wykroczeń (art. 9 § 1 kw) a także postawę prezentowaną podczas całego postępowania, którą można określić jako brak refleksji nad własnym zachowaniem.

W świetle powyższych okoliczności, biorąc pod uwagę naruszenie przez obwinioną jednej z podstawowych, wręcz kardynalnych norm przepisów prawa o ruchu drogowego, wymierzona jej kara grzywny nie może być postrzegana jako rażąco surowa. Taka kara powinna wdrożyć ją do przestrzegania porządku prawnego i stanowić naukę na przyszłość. W ocenie Sądu osiągane przez obwinioną dochody pozwalają jej również na uiszczenie kosztów postępowania i opłaty.