Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant aplikant S. Ś.

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa A. R. i D. R.

przeciwko L. S., C. de S. y (...) Spółki Akcyjnej w M. Oddział w Polsce z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz:

a)  powoda A. R. kwotę 4.000 zł (cztery tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty,

b)  powoda D. R. kwotę 4.000 zł (cztery tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  obciąża pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 55,70 zł (pięćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków;

3.  zasądza tytułem zwrotu kosztów procesu od pozwanego na rzecz:

a)  powoda A. R. kwotę 1150 zł (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt złotych),

b)  powoda D. R. kwotę 1150 zł (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt złotych).

Sygn. akt I I C 827/14

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 23 października 2014 roku skierowanym przeciwko L. S. C. de S. y (...) Spółce Akcyjnej w M. Oddział w Polsce z siedzibą w W. powódka J. R., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 8000 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 2 czerwca 2014 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której pojazd powódki marki V. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony, a sprawca kolizji ubezpieczony był u pozwanego. Na podstawie kalkulacji z dnia 23 lipca 2014 roku pozwany wypłacił powódce odszkodowanie w kwocie 6958,95 zł. Z wysokością wypłaconego odszkodowania nie zgodziła się powódka przedkładając własną kalkulację na kwotę 20933,27 zł. Pozwany nie uznał kalkulacji powódki, weryfikując jednocześnie swoje stanowisko i nanosząc na kalkulacji powódki korekty określając należność z tytułu naprawy pojazdu powódki na kwotę 11429,63 zł, kwota ta jednak nie została wypłacona. Strona powodowa zaznaczyła, iż wydatki na naprawę wyniosły już ok. 15000 zł i konieczne są dalsze naprawy, a powództwo obejmuje jedynie część należnego odszkodowania.

(pozew k.3 -4, pełnomocnictwo k. 6 )

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 11 grudnia 2014 roku pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przyznał, że w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił powódce kwotę 6958,95 zł. Wskazano, że w sprawie sporna jest jedynie kwota odszkodowania za naprawę pojazdu, gdyż sporządzona na zlecenie pozwanego wycena przyjmuje taki sam zakres uszkodzeń jak w kalkulacji przedstawionej przez powódkę, a więc kwestia rodzaju części, które powinny zostać użyte do naprawy oraz stawka za roboczogodzinę prac naprawczych. Strona pozwana zaznaczyła, że w kalkulacji powódki uwzględniono wyłącznie koszty zakupu oryginalnych części zamiennych, natomiast według pozwanego mając na względzie stan pojazdu w chwili zaistnienia szkody, a także upływ okresu gwarancji producenta na pojazd, taki zabieg nie ma uzasadnienia, gdyż odszkodowanie nie miałoby w istocie na celu przywrócenia samochodu do stanu z przed kolizji, a do stanu fabrycznego. Ponadto pozwany podniósł, że ma prawo przy szacowaniu stosować części oryginalne nieopatrzone logo producenta pojazdu lub tzw. części zamienne o porównywalnej jakości do części opatrzonych logo producenta pojazdu.

(odpowiedź na pozew k. 34-37v, pełnomocnictwo k. 38, odpis KRS k. 41-42v)

Na rozprawie w dniu 24 września 2015 roku dotychczasowy pełnomocnik powódki poinformował, że powódka zmarła w dniu 26 lipca 2015 roku, a jej następcami prawnymi są A. R. i D. R.. Jednocześnie złożył pełnomocnictwo do reprezentowania w niniejszej sprawie A. R. i D. R.. Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 24 września 2015 roku Sąd zwiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 kpc oraz podjął zawieszone postępowanie na podstawie art. 180 § 1 pkt 1 kpc z udziałem A. R. i D. R. jako następców prawnych J. R..

(pismo k. 317, pełnomocnictwo k. 320, protokół rozprawy k. 321, postanowienie k. 325)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W wyniku kolizji z dnia 2 czerwca 2014 roku uszkodzeniu uległ należący do J. R. samochód marki V. (...) o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych udzielanej przez stronę pozwaną.

( kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 114, kserokopia druku zgłoszenia szkody k. 119-121, kserokopia oświadczenia sprawcy kolizji k. 122, bezsporne)

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu. W dniu 3 czerwca 2014 roku pozwany potwierdził zgłoszenie szkody.

(kserokopia druku zgłoszenia szkody k. 119-121, pismo k. 148 )

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany ostatecznie na podstawie decyzji z dnia 5 czerwca 2014 roku i z dnia 24 lipca 2014 roku przyznał i wypłacił powódce kwotę 6958,95 zł tytułem odszkodowania za koszty naprawy pojazdu.

(kserokopie decyzji k. 100, k.124, bezsporne )

Po zdarzeniu mąż powódki naprawiał przedmiotowy pojazd. Części do naprawy kupował na rynku wtórnym. Naprawę blacharską wykonywał samodzielnie w udostępnionym warsztacie. Naprawa lakiernicza została przeprowadzona w warsztacie lakierniczym

(zeznania powoda k. 192, k.323, zeznania świadka A. Z. k. 322-323 )

W dniu 26 lipca 2015 roku J. R. zmarła. Spadek po niej nabyli: mąż A. R. oraz syn D. R. po ½ części każdy z nich.

(akt poświadczenia dziedziczenia k. 318-319)

Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu V. (...) o nr rej. (...) przy uwzględnieniu jedynie tych uszkodzeń, które powstały w zdarzeniu z dnia 2 czerwca 2014 roku wynosi 20.933,27 zł brutto, przy zastosowaniu rynkowych cen części oryginalnych z logo producenta, oraz średniej ceny roboczogodziny na lokalnym rynku warsztatów samochodowych.

Po zdarzeniu z dnia 2 czerwca 2014 roku przedmiotowy pojazd został częściowo naprawiony w sposób nie w pełni zgodny z zaleceniami producenta i po tej naprawie nie został przywrócony do stanu technicznej sprawności sprzed zdarzenia z dnia 2 czerwca 2014 roku.

(opinia pisemna biegłego G. H. z zał. k. 201- 263 , opinie pisemne uzupełniające biegłego G. H. k. 300-304 i k. 327-337 i k. 353-355, ustna opinia uzupełniająca biegłego G. H. k. 376)

Opisany stan faktyczny sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu, zeznania wnioskowanego świadka, zeznania powoda, oraz w oparciu o nie budzącą wątpliwości spójną, pełną i wewnętrznie niesprzeczną opinię biegłego.

Wobec treści żądania powodów i ustalonego stanu faktycznego, kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała opinia biegłego z dziedziny mechaniki samochodowej na okoliczność ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu powodów powstałych na skutek zdarzenia z dnia 2 czerwca 2014 roku. Opinia powołanego w sprawie biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu oraz wątpliwości pozwanego. Wnioski przedstawione w pisemnej opinii, pisemnych opiniach uzupełniających oraz opinii ustnej uzupełniającej, zostały przez biegłego oparte na materiale dowodowym, jak również poparte doświadczeniem własnym biegłego. Biorąc pod uwagę podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych wniosków Sąd uznał sporządzone opinie za w pełni miarodajne i wyczerpujące.

Biegły w opiniach uzupełniających wydanych w niniejszej sprawie szczegółowo odniósł się do wątpliwości strony pozwanej, wyjaśniając dlaczego najlepszą metodą jest stosowanie przy naprawie części oryginalnych dostarczanych przez sieć autoryzowanych zakładów naprawczych. Biegły podał, że zastosowanie niskiej jakości zamiennika (szczególnie blach, części plastykowych) choć z pozoru tańsze, na etapie realizacji naprawy powodować może konieczność przeprowadzenia dodatkowych prac związanych z dopasowywaniem wymienianych elementów, dodatkowym przygotowaniem powierzchni, nie dając pewności, że uzyskamy końcowy trwały efekt w postaci oczekiwanego standardu estetyczno-użytkowego. W przypadku, gdy na rynku jest dostępny zamiennik dobrej klasy, można go zastosować, jednak nie jest do obrony twierdzenie, że przy cenie zamiennika na poziomie 10-27% ceny oryginału jest on taki sam jak oryginał. Mając powyższe na uwadze, mimo, że biegły na wniosek pozwanego obliczył koszty naprawy pojazdu przy zastosowaniu części z rynku wtórnego oraz części alternatywnych, Sąd ustalił, że dla przywrócenia pojazdu powodów do stanu sprzed zdarzenia z dnia 2 czerwca 2014 roku, konieczne jest poniesienie wydatku określonego w opinii podstawowej biegłego.

Odnosząc się do zastrzeżeń strony pozwanej biegły wyjaśnił również, że uwzględnił wymianę reflektora lewego, ponieważ w pojeździe znajdował się reflektor, który nie był naprawiany. Nadto biegły wskazał, że w przypadku przedmiotowego pojazdu należało wyciąć szybę czołową przy naprawie podłużnicy górnej, gdyż istniała możliwość wystąpienia uszkodzenia tej szyby przy pracach blacharsko – lakierniczych. Biegły wyjaśnił też dokonana przez powoda naprawa nie była zgodna z technologią producenta.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w całości.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki zdarzenia jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz przepis art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie jest także ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392).

Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku i ograniczona jest kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.).

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 13 ust. 3 w zw. z art. 34 i art. 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczenia obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392), obowiązującej w dniu zawarcia umowy OC odszkodowanie z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia mienia wypłaca się w kwocie odpowiadającej wysokości poniesionej szkody, w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, z ograniczeniem do sumy ubezpieczenia. Przy czym, ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w czasie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę z związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Jak wskazano powyżej, ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w kodeksie cywilnym. Odpowiada zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego – pełen koszt naprawy pojazdu (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Natomiast, w myśl art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego bądź też zapłatę odszkodowania pieniężnego zależnie od wyboru poszkodowanego.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem. W przypadku pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu zarówno sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku. W judykaturze powszechnie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy podziela, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zaś, jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, Monitor Prawniczy 2012 rok, Nr 9, str. 450).

W świetle utrwalonego poglądu i orzecznictwa nie ma żadnego znaczenia, czy szkoda (w znaczeniu uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia komunikacyjnego) rzeczywiście została naprawiona w technicznym sensie tego słowa. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje, bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku,. III CZP 68/01, OSPiKA 2002 rok, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczeniu z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88). Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma więc znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił i czy w ogóle zamierza pojazd naprawić.

W niniejszej sprawie nie była sporna zasada odpowiedzialności, a jedynie sposób naprawy i wysokość kosztów naprawy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów dochodzoną kwotę w wysokości 8000 zł (po 4000 zł dla każdego z powodów jako spadkobierców J. R.), gdyż różnica pomiędzy uzasadnionymi kosztami naprawy (20933,27 zł), a kwotą wypłaconą (6958,95 zł) przewyższa dochodzone przez stronę powodową odszkodowanie. Strona pozwana nie wykazała, aby po naprawie za wskazaną kwotę wartość pojazdu wzrosła.

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku (art. 817 § 1 k.c.), chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. W przedmiotowej sprawie pozwany potwierdził przyjęcie zgłoszenia szkody w dniu 3 czerwca 2014 roku. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem, tj. od 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. Zgodnie z treścią tego artykułu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu, a więc w niniejszej Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów zwrot wszystkich poniesionych przez nich kosztów procesu. Koszty procesu w niniejszej sprawie poniesione przez stronę powodową wyniosły 2300 zł tj. wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1200 zł ustalone w oparciu o § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych /…/ (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490) w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. Poz. 1804), zaliczka na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego w wysokości 700 zł, oraz opłata od pozwu w kwocie 400 zł. W związku z następstwem procesowym dwóch osób po stronie powodowej, Sąd zasądził od pozwanego zwrot kosztów procesu na rzecz każdego z powodów w kwocie po 1150 zł.

Na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd obciążył na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi pozwanego kwotą 55,70 zł tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków, na które złożyło się wynagrodzenie biegłego.