Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 września 2015 roku w sprawie z powództwa H. O. przeciwko A. T. (1), S. D., P. S. o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa (art. 189 k.p.c.) oraz o naruszenie posiadania, Sad Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi nakazał stronie powodowej przywrócenie H. O. dostępu do wody w lokalu numer (...) przy ulicy (...) w Ł. i zakazał dalszych naruszeń dostępu do wody (pkt. 1); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt. 2) oraz zniósł wzajemnie koszty procesu (pkt. 3)
i zasądził solidarnie od A. T. (2), S. D. i P. S. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 200 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w zakresie pkt. 2 i 3. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie art. 233 k.p.c. w zw. z art. 316 k.p.c. polegającą na dokonaniu błędnej i dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, bez jego wszechstronnego rozważenia, jego wybiorcze potraktowanie, braku należytej analizy dowodów, pobieżnym, sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego ich ocenienie, co miało wpływ na treść wyroku poprzez stwierdzenie, że nie doszło do dorozumianego nawiązania stosunku najmu między stronami, mimo, iż powódka opłacała opłaty związane z eksploatacją zajmowanego lokalu, wykonywała remonty w lokalu, które nie były kwestionowane i zakazywane przez pozwanych, co oznacza dorozumianą zgodę pozwanych na zajmowanie lokalu przez powódkę i wykonywanie bieżących remontów, czyli na wypełnianie obowiązków najemcy. Tym samym powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i orzeczenie zgodnie z żądaniem powódki oraz skorygowanie kosztów postępowania stosownie do ostatecznego wyniku sprawy.

W odpowiedzi na apelację powódki, strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji powódki w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, niekwestionowane również przez skarżącego, przyjmując je za własne i uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia.

Jedyny zarzut apelacji dotyczył naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 316 k.p.c., który w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługiwał na uwzględnienie. Wbrew stanowisku powódki Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej i wyczerpującej analizy materiału dowodowego, w tym zeznań powódki i wywiedzione przez niego konkluzje były trafne. Przede wszystkim prawidłowe postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad (logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości) lub przepisów, które sąd naruszył przy ocenie określonych dowodów (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, lex nr 172176, z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, lex nr 174185). Takie zaś zarzuty w sprawie niniejszej nie zostały postawione. Zauważyć również należy, ze zarzut podnoszony przez powódkę naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie został przez nią sprecyzowany i nie sposób wywnioskować, w zakresie których konkretnych dowodów przeprowadzonych przez Sąd pierwszej instancji, miałaby zostać przekroczona swobodna ocena. Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. koniecznym jest bowiem wykazanie, które to konkretnie dowody były przedmiotem błędnej oceny Sądu oraz z jakich przyczyn. Apelująca tymczasem, jak wynika z uzasadnienia apelacji, nie tyle kwestionuje ocenę dowodów w sprawie przeprowadzonych co brak wyprowadzenia w oparciu o te dowody właściwych domniemań faktycznych. Argumentacja w tym zakresie sprowadza się bowiem do wykazania, iż pomiędzy stronami doszło do dorozumianego nawiązania stosunku najmu.

Z powyższym stanowiskiem apelującej nie można się jednak zgodzić. Stanowi ona de facto powtórzenie wątpliwości zgłoszonych w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, które wyczerpująco zostały omówione w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, wedle którego w realiach niniejszej sprawy brak jest okoliczności, które wskazywać by mogły na to, że powódka jest najemcą przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Brak było również podstaw do uznania, by pomiędzy stronami doszło do nawiązania stosunku najmu w sposób dorozumiany. Aby ocenić, czy w niniejszej sprawie doszło do zawarcia w sposób dorozumiany umowy najmu lokalu mieszkalnego, konieczne jest sięgniecie do eesentilaia negotii takiej umowy. Stosownie do art. 659 § 1 kc przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z jednej strony elementem przedmiotowo istotnym tej umowy będzie określenie rzeczy będącej przedmiotem świadczenia wynajmującego, z drugiej zaś oznaczenie czynszu jaki obowiązany jest płacić najemca. Umowa najmu jest umową wzajemną i konsensualną, zatem do jej zawarcia dochodzi na mocy samego porozumienia stron i nie jest konieczne wydanie przedmiotu najmu.

Zatem warunkiem jest złożenie w sposób dorozumiany oświadczeń o woli zawarcia umowy określonej treści. Z zachowania stron umowy muszą wynikać istotne warunki umowy, w tym przypadku najmu. Są nimi przedmiot najmu oraz wysokość czynszu. Tymczasem pozwani takiego oświadczenia nie złożyli. Z akt sprawy nie wynika, by pozwani wyrazili zgodę na zawarcie takiej umowy. Powódka wobec orzeczenia w stosunku do niej eksmisji zajmuje lokal bez tytułu prawnego, zaś opłaty przez nią uiszczane stanowią należne stronie powodowej odszkodowanie za faktyczne zajmowanie lokalu. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy pozwani jedynie tolerują zamieszkiwanie powódki w przedmiotowym lokalu, którzy w tym czasie podejmują próby celem wyeksmitowania powódki z przedmiotowego lokalu, co ewidentnie świadczy o braku woli nawiązania na nowo stosunku najmu. Okoliczności te w żadnej mierze nie dają podstaw do uznania powódki jako najemcy per facta concludentia. Nie można bowiem mówić o dorozumianym zawarciu umowy, w obliczu niekwestionowanego wprost wyrażonego stanowiska pozwanych o traktowaniu powódki nie jako najemcy, a jako osoby zajmującej lokal bez tytułu prawnego. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji trafnie uznał, że nieuprawniony jest wniosek powódki, iż pomiędzy stronami doszło do zawarcia dorozumianej umowy najmu lokalu i tym samym roszczenie o ustalenie stosunku najmu podlegało oddaleniu podobnie jak roszczenie o ustalenie stawki czynszu za ww. lokal, które w następstwie tego orzeczenia stało się bezprzedmiotowe.

Podsumowując, zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, dokonał trafnej jego oceny prawnej, a apelacja powódki nie zawiera argumentów które mogłyby tę ocenę zmienić.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na odstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądzono od powódki na rzecz pozwanych kwoty po 100 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustalone na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2013.490 j.t.) w zw. z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804).