Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KZ 47/15
POSTANOWIENIE
Dnia 30 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 30 lipca 2015 r.
zażalenia T. G. na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 3 czerwca 2015 r., w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania
odwoławczego w postępowaniu wykonawczym
p o s t a n a w i a:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Wspomniane na wstępie postępowanie odwoławcze w postępowaniu
wykonawczym dotyczy kwestii rozpoznania zażalenia skazanego T. G.,
wniesionego na postanowienie Sądu Okręgowego w K. z dnia 5 maja 2015 r.,
którym to postanowieniem Sąd Okręgowy: 1/odmówił zawieszenia postępowania
wykonawczego w kwestii zarządzenia wykonania wobec skazanego kary 2 lat
pozbawienia wolności, wymierzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 27
lutego 2012 r., oraz 2/ zarządził wykonanie wobec niego tej kary.
U podstawy nieuwzględnienia przez Sąd Apelacyjny wniosku skazanego T.
G. o zawieszenie opisanego postępowania odwoławczego legło stwierdzenie, że
podane we wniosku okoliczności nie stanowią długotrwałej, w rozumieniu art. 15 §
2 k.k.w., przeszkody uniemożliwiającej prowadzenie tego postępowania. Powody
te, według wniosku skazanego, sprowadzały się do zawisłości skargi skazanego
na przewlekłość postępowania wykonawczego oraz zawisłości sprawy w
przedmiocie zasadności nadania klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu
związanemu z orzeczeniem, wynikającym z treści powyżej przywołanego
2
prawomocnego wyroku skazującego, zobowiązującego T. G., na podstawie art. 46
§ 1 k.k., do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.
We wniesionym na powyższe postanowienie zażaleniu skazany T. G.
zarzucił mające istotny wpływ na jego treść błędy w ustaleniach faktycznych
przyjęte za jego podstawę oraz obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 22 §
1 k.p.k. i art. 15 k.k.w. oraz art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 99 § 1 k.p.k.
W konkluzji zażalenia wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia
„poprzez uwzględnienie wniosku skazanego o zawieszenie postępowania w
całości”, to jest o: „zawieszenie postępowania odwoławczego” (punkty A i B) do
czasu zakończenia postępowań w sprawach I C ../14 Sądu Okręgowego w K. oraz
Km …/14 prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w
W.; „postępowania karnego” (punkty C, D, E) do czasu zakończenia postępowań z
wniosków skazanego kierowanych do Rzecznika Praw Obywatelskich, Prokuratora
Generalnego i Ministra Sprawiedliwości o wniesienie kasacji od skazującego go
wyroku; „zawieszenie niniejszego postępowania karnego” do czasu prawomocnego
zakończenia postępowania w sprawie I Ns …/14 Sądu Rejonowego w B. W
zażaleniu skazany zawarł ponadto szereg wniosków postulujących udzielenie
Sądowi Apelacyjnemu wskazówek co do sposobu prowadzenia postępowania w
kwestii wniesionego zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego, jak również
merytorycznego rozstrzygnięcia kwestii zarządzenia wykonania kary pozbawienia
wolności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W świetle analizowanej treści środka odwoławczego, wniesionego w dniu 15
czerwca 2015 r., niezbędne jest przypomnienie, że skazany miał (i nadal ma) prawo
zaskarżyć wydane w pierwszej instancji postanowienie w przedmiocie zawieszenia
postępowania wykonawczego (art. 15 § 2a k.k.w.). Z kolei, stosownie treści art. 1 §
2 k.k.w. w zw. z art. 427 § 1 k.p.k. w brzmieniu sprzed obowiązującej od dnia 1
lipca 2015 r. nowelizacji ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy –
Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz.
1247 ze zm.), powinien był on wskazać skarżone rozstrzygnięcie lub ustalenie, a
także podać, czego się domaga; obowiązkiem sądu drugiej instancji jest w tej
3
sytuacji rozpoznanie sprawy w granicach środka odwoławczego, a w zakresie
szerszym o tyle, o ile ustawa to przewiduje (art. 1 § 2 k.k.w. w zw. z art. 433 § 1
k.p.k. w brzmieniu sprzed wspomnianej nowelizacji).
W świetle powyższego należy stwierdzić, że w rozważanym zażaleniu
skarżący wskazał zaskarżone postanowienie i podał czego się domaga, jednak
podniesione w tym środku zarzuty i wnioski oraz argumenty w przytłaczającej
większości nie dotyczą wskazanego rozstrzygnięcia, które wprawdzie obejmowało
kwestię zawieszenia postępowania wykonawczego, ale tylko w instancji
odwoławczej. Przebieg postępowania bezspornie wskazuje, że Sąd Apelacyjny
badał tylko podawane przez skazanego przeszkody, dla których niemożliwe, jego
zdaniem, miało być rozpoznanie jego zażalenia na postanowienie Sądu
Okręgowego, który rozstrzygnął w dwóch kwestiach: odmowy zawieszenia
postępowania wykonawczego oraz zarządzenia wykonania wobec skazanego kary
pozbawienia wolności. Należy wobec tego zaznaczyć, że w związku z wniesieniem
przez skazanego na te decyzje środka odwoławczego do właściwego sądu drugiej
instancji, którym jest Sąd Apelacyjny, to na tym Sądzie spoczywa obowiązek
rozstrzygnięcia zarzutów tego środka, skierowanych przeciwko obu przytoczonym
rozstrzygnięciom Sądu pierwszej instancji. Sąd Najwyższy nie ma zatem
uprawnienia, by wkroczyć w kompetencje właściwego Sądu odwoławczego i orzec
o zasadności, bądź bezzasadności zarzutów wymienionego zażalenia lub też
wskazać temu Sądowi – któremu przysługuje atrybut samodzielności jurysdykcyjnej
(art. 1 § 2 k.k.w. w zw. z art. 8 § 1 k.p.k.) – sposób postępowania bądź
rozstrzygnięcia sprawy.
Z tych powodów poza zakresem rozpoznania Sądu Najwyższego znalazły
się podnoszone w zażaleniu kwestie niezwiązane wprost z badaniem przeszkód
przeprowadzenia postępowania odwoławczego. Oceniając natomiast zasadność
stanowiska Sądu Apelacyjnego co do braku podstaw do zawieszenia postępowania
na tym etapie, należy stwierdzić, że żadnej z rozważanych okoliczności (zawisłości
spraw ze skargi skazanego na przewlekłość postępowania oraz w kwestii nadania
klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu) nie sposób przydać waloru nie tylko
długotrwałej, ale wręcz żadnej przeszkody, która miałaby uniemożliwiać Sądowi
Apelacyjnemu przystąpienie do rozpoznania zażalenia skazanego na opisane
4
powyżej postanowienie Sądu Okręgowego i zbadanie wszystkich, podnoszonych
także ponownie w niniejszym zażaleniu, kwestii.
Z tych względów, uznając, że nie ma podstaw do podważenia zaskarżonego
postanowienia, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.