II KK 118/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:02-09-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 118/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Jarosław Matras
Protokolant Małgorzata Sobieszczańska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz - Śliwy,
w sprawie K. G.
oskarżonej z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 77 § 1 k.k.s. w zw.z art. 6 § 2 k.k.s.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 29 lipca 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego
w W.,
z dnia 18 lutego 2015 r.
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o
karze i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym z dnia 18 lutego 2015 r., Sąd Rejonowy uznał
oskarżoną K. G. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 77 § 2 k.k.s. w
zw. z art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to skazał ją na karę grzywny w
2
wysokości 200 stawek dziennych po 10 zł każda oraz zwolnił oskarżoną w całości
od zapłaty kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 7
marca 2015 r.
Od powyższego wyroku kasację w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze
na niekorzyść K. G. wniósł Prokurator Generalny zarzucając rażące i mające istotny
wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 23 § 3
k.k.s., poprzez wymierzenie oskarżonej kary grzywny przy ustaleniu wysokości
jednej stawki dziennej poniżej jej ustawowej wysokości, tj. na 10 zł, podczas gdy
zgodnie z tym przepisem stawka dzienna grzywny nie mogła być niższa od jednej
trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia, tj. kwoty 56 zł. W konkluzji
skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w
tym zakresie Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Z tożsamym
wnioskiem wystąpił prokurator Prokuratury Generalnej uczestniczący w rozprawie
kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna.
W myśl art. 23 § 1 k.k.s. wymierzając karę grzywny sąd określa liczbę oraz
wysokość jednej stawki dziennej; jeżeli kodeks nie stanowi inaczej najniższa liczba
stawek wynosi 10, najwyższa – 720. W § 3 przywołanego przepisu wskazano zaś,
że stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego
wynagrodzenia, ani też przekraczać jej czterystukrotności.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla określenia
wysokości stawki dziennej orzekanej na podstawie art. 23 § 3 k.k.s., miarodajna
jest wysokość minimalnego wynagrodzenia z chwili popełnienia inkryminowanego
czynu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 listopada 2008 r., V KK 116/08,
Prok. i Pr.-wkł. 2009/4/11; z dnia 10 listopada 2011 r., II KK 259/11, LEX nr
1084720; z dnia 10 lipca 2014 r., IV KK 115/14, Prok. i Pr.-wkł. 2014/10/12). Z kolei
w przypadku czynu ciągłego, czas ten wyznaczany jest datą ostatniego z podjętych
przez oskarżonego działań składających się na przestępstwo kwalifikowane z art.
12 k.k. lub art. 6 § 2 k.k.s. „W razie zaś braku możliwości precyzyjnego określenia
punktu czasowego stanowiącego końcowy moment działania sprawcy, za czas
3
popełnienia takiego przestępstwa, w rozumieniu art. 6 § 1 k.k., traktować należy
ostatni dzień ostatniego miesiąca roku, do którego oskarżony podejmował,
składające się na czyn ciągły, jednostkowe działania” (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 28 czerwca 2012 r., III KK 397/11, LEX nr 1212891;
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2011 r., III KK 89/11,
OSNKW 2012, z. 2, poz. 12).
Odnosząc powyższe uwagi natury ogólnej do realiów rozpoznawanej sprawy
zauważyć należy, iż K. G. dopuściła się zarzucanego jej czynu w okresie od 20
lutego 2013 r. do 20 stycznia 2014 r. Punktem wyjścia limitującym dolną granicę
stawki dziennej grzywny orzekanej za przestępstwo skarbowe stanowiła zatem
kwota minimalnego wynagrodzenia określona na rok 2014 r., która - zgodnie z
rozporządzeniem Rady Ministrów z 11 września 2013 r. w sprawie wysokości
minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. (Dz.U. z 2014 r., poz. 1074) -
wynosiła 1680 zł (brutto). Jedna trzydziesta minimalnego wynagrodzenia za pracę
w 2014 r. była zatem równa kwocie 56 zł i wartość ta stanowiła dolną granicę
wysokości jednej stawki dziennej grzywny, która mogła być orzeczona w stosunku
do oskarżonej.
Tym samym uznać należy, że ustalając wysokość wymierzonej K. G. jednej
stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł, Sąd Rejonowy uczynił to z rażącym
naruszeniem przepisu prawa materialnego wskazanego w skardze Prokuratora
Generalnego, przy czym naruszenie to miało istotny wpływ na treść zaskarżonego
orzeczenia. W konsekwencji Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok nakazowy w
części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i w tym zakresie sprawę przekazał
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, w toku którego Sąd ten uniknie
uchybień będących podstawą uwzględnienia kasacji.
Uwzględnienie kasacji na niekorzyść oskarżonej było dopuszczalne, gdyż
została wniesiona w dniu 22 kwietnia 2015 r., tj. przed upływem 6 miesięcy od
uprawomocnienia się zaskarżonego wyroku nakazowego (art. 524 § 3 k.p.k.).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Jarosław Matras
Protokolant Małgorzata Sobieszczańska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz - Śliwy,
w sprawie K. G.
oskarżonej z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 77 § 1 k.k.s. w zw.z art. 6 § 2 k.k.s.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 29 lipca 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego
w W.,
z dnia 18 lutego 2015 r.
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o
karze i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym z dnia 18 lutego 2015 r., Sąd Rejonowy uznał
oskarżoną K. G. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 77 § 2 k.k.s. w
zw. z art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to skazał ją na karę grzywny w
2
wysokości 200 stawek dziennych po 10 zł każda oraz zwolnił oskarżoną w całości
od zapłaty kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 7
marca 2015 r.
Od powyższego wyroku kasację w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze
na niekorzyść K. G. wniósł Prokurator Generalny zarzucając rażące i mające istotny
wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 23 § 3
k.k.s., poprzez wymierzenie oskarżonej kary grzywny przy ustaleniu wysokości
jednej stawki dziennej poniżej jej ustawowej wysokości, tj. na 10 zł, podczas gdy
zgodnie z tym przepisem stawka dzienna grzywny nie mogła być niższa od jednej
trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia, tj. kwoty 56 zł. W konkluzji
skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w
tym zakresie Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Z tożsamym
wnioskiem wystąpił prokurator Prokuratury Generalnej uczestniczący w rozprawie
kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna.
W myśl art. 23 § 1 k.k.s. wymierzając karę grzywny sąd określa liczbę oraz
wysokość jednej stawki dziennej; jeżeli kodeks nie stanowi inaczej najniższa liczba
stawek wynosi 10, najwyższa – 720. W § 3 przywołanego przepisu wskazano zaś,
że stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego
wynagrodzenia, ani też przekraczać jej czterystukrotności.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla określenia
wysokości stawki dziennej orzekanej na podstawie art. 23 § 3 k.k.s., miarodajna
jest wysokość minimalnego wynagrodzenia z chwili popełnienia inkryminowanego
czynu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 listopada 2008 r., V KK 116/08,
Prok. i Pr.-wkł. 2009/4/11; z dnia 10 listopada 2011 r., II KK 259/11, LEX nr
1084720; z dnia 10 lipca 2014 r., IV KK 115/14, Prok. i Pr.-wkł. 2014/10/12). Z kolei
w przypadku czynu ciągłego, czas ten wyznaczany jest datą ostatniego z podjętych
przez oskarżonego działań składających się na przestępstwo kwalifikowane z art.
12 k.k. lub art. 6 § 2 k.k.s. „W razie zaś braku możliwości precyzyjnego określenia
punktu czasowego stanowiącego końcowy moment działania sprawcy, za czas
3
popełnienia takiego przestępstwa, w rozumieniu art. 6 § 1 k.k., traktować należy
ostatni dzień ostatniego miesiąca roku, do którego oskarżony podejmował,
składające się na czyn ciągły, jednostkowe działania” (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 28 czerwca 2012 r., III KK 397/11, LEX nr 1212891;
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2011 r., III KK 89/11,
OSNKW 2012, z. 2, poz. 12).
Odnosząc powyższe uwagi natury ogólnej do realiów rozpoznawanej sprawy
zauważyć należy, iż K. G. dopuściła się zarzucanego jej czynu w okresie od 20
lutego 2013 r. do 20 stycznia 2014 r. Punktem wyjścia limitującym dolną granicę
stawki dziennej grzywny orzekanej za przestępstwo skarbowe stanowiła zatem
kwota minimalnego wynagrodzenia określona na rok 2014 r., która - zgodnie z
rozporządzeniem Rady Ministrów z 11 września 2013 r. w sprawie wysokości
minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. (Dz.U. z 2014 r., poz. 1074) -
wynosiła 1680 zł (brutto). Jedna trzydziesta minimalnego wynagrodzenia za pracę
w 2014 r. była zatem równa kwocie 56 zł i wartość ta stanowiła dolną granicę
wysokości jednej stawki dziennej grzywny, która mogła być orzeczona w stosunku
do oskarżonej.
Tym samym uznać należy, że ustalając wysokość wymierzonej K. G. jednej
stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł, Sąd Rejonowy uczynił to z rażącym
naruszeniem przepisu prawa materialnego wskazanego w skardze Prokuratora
Generalnego, przy czym naruszenie to miało istotny wpływ na treść zaskarżonego
orzeczenia. W konsekwencji Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok nakazowy w
części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i w tym zakresie sprawę przekazał
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, w toku którego Sąd ten uniknie
uchybień będących podstawą uwzględnienia kasacji.
Uwzględnienie kasacji na niekorzyść oskarżonej było dopuszczalne, gdyż
została wniesiona w dniu 22 kwietnia 2015 r., tj. przed upływem 6 miesięcy od
uprawomocnienia się zaskarżonego wyroku nakazowego (art. 524 § 3 k.p.k.).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.