Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 51/15
POSTANOWIENIE
Dnia 20 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny
w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Henryk Pietrzkowski
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku pełnomocnika sędziego w st. spocz. ppłk. rez. M. L. o
zezwolenie na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej
sędziego płk. K. M.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 20 sierpnia 2015 r.
wniosków M. L. o wyłączenie sędziów Sądu Najwyższego
Izba Wojskowa – Sądu Dyscyplinarnego, przekazanych przez ten Sąd
Sądowi Najwyższemu – Sądowi Dyscyplinarnemu do rozpoznania
postanowił:
nie uwzględnić wniosków.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy Izba wojskowa – Sąd Dyscyplinarny przekazał Wojskowemu
Sądowi Okręgowemu w W. – Sądowi Dyscyplinarnemu w trybie art. 37 k.p.k.
wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego M.L. o
zezwolenie na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego, a zarazem
prezesa Wojskowego Sądu Okręgowego w P. – płk. K. M. za czyn wyczerpujący
dyspozycję art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji
publicznej (Dz. U. 2014, poz. 782 ze zm.) oraz art. 231 § 2 k.k. i 268 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k.
2
Wojskowy Sąd Okręgowy w W. – Sąd Dyscyplinarny wyłączył od
rozpoznania tego wniosku sędziów: L.H., R. K., R. G. i P. W., uwzględniając ich
żądania. Wniosek przedstawiono więc do rozpatrzenia sędziom: T. K., A. K. i A. K.,
jako jedynym pozostałym sędziom tego Sądu (nie mogli orzekać: prezes
Wojskowego Sądu Okręgowego w W. i sędzia delegowany do pracy w
Ministerstwie Sprawiedliwości).
Do rozpoznania wniosku o zezwolenie na pociągnięcie K. M. do
odpowiedzialności karnej na posiedzeniu w dniu 8 maja 2015 r. nie doszło,
ponieważ na podstawie art. 42 § 1 k.p.k. zostały złożone wnioski o wyłączenie od
udziału w sprawie: T. K. (o co wnosił K. M.) i A. K. (wniosek złożył oskarżyciel
posiłkowy subsydiarny). W tej sytuacji prezes Wojskowego Sądu Okręgowego w W.
na podstawie art. 42 § 4 k.p.k. w związku z art. 128 u.s.p. i art. 70 § 1 u.s.w.
przekazał wnioski o wyłączenie sędziów T. K. i A. K. do rozpoznania Sądowi
Najwyższemu Izba Wojskowa – Sądowi Dyscyplinarnemu, ponieważ sądy
dyscyplinarne orzekają w składzie trzech sędziów (art. 39a § 3 u.s.w.) a nie jest
możliwe utworzenie takiego składu (pozostał tylko sędzia A. K.).
Wylosowany skład Sądu Najwyższego w osobach Jerzego Steckiewicza,
Mariana Bulińskiego i Jana Bogdana Rychlickiego odroczył posiedzenie w dniu 23
czerwca 2015 r., albowiem wpłynął wniosek oskarżyciela M. L. o wyłączenie tych
sędziów od rozpoznania wniosków o wyłączenie sędziów T. K. i A. K. Wniosek o
wyłączenie wyżej wymienionych sędziów Sądu Najwyższego został przekazany do
rozpoznania temu Sądowi w składzie: Wiesław Błuś, Marek Pietruszyński i Andrzej
Tomczyk. Oskarżyciel posiłkowy subsydiarny złożył wniosek o wyłączenie także
tych sędziów od rozpoznania wniosków o wyłączenie T. K. i A. K. Wobec tego Sąd
Najwyższy Izba Wojskowa – Sąd Dyscyplinarny postanowieniem z dnia 7 lipca
2015 r. na podstawie art. 39a § 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o
ustroju sądów wojskowych (Dz. U. 2012, poz. 952 ze zm.) przekazał wnioski o
wyłączenie sędziów tego Sądu do rozpoznania Sądowi Najwyższemu – Sądowi
Dyscyplinarnemu. Bowiem wnioskami o wyłączenie objęci zostali wszyscy
sędziowie Izby Wojskowej Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego, którzy
mogli orzekać. Nie jest zatem możliwe rozpoznanie wniosków w tym Sądzie.
3
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Oba wnioski oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego M. L. o wyłączenie od
udziału w sprawie sędziów Sądu Najwyższego Izba Wojskowa – Sądu
Dyscyplinarnego o rozpoznanie wniosków o wyłączenie sędziów Wojskowego Sądu
Okręgowego w W. – Sądu Dyscyplinarnego: T. K. i A. K. zostały uzasadnione tym,
że sędzia K. M. (którego dotyczy wniosek o zezwolenie na pociągnięcie do
odpowiedzialności karnej) „pozostaje w osobistej znajomości z sędziami” Sądu
Najwyższego – Izba Wojskowa, „z którymi w przeszłości, nie tak odległej, wspólnie
orzekał”, będąc delegowany do tego Sądu. Okoliczności te, zdaniem
wnioskodawcy, „w odczuciu społecznym i u każdego postronnego obserwatora,
mogą wywołać uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziów orzekających
w Sądzie Najwyższym Izbie Wojskowej Sądzie Dyscyplinarnym w sprawie
dotyczącej ich kolegi, z którym łączy ich osobista znajomość”. Rzecz jednak w tym,
co umknęło wnioskodawcy, że sędziowie Izby Wojskowej Sądu Najwyższego mają
rozstrzygać nie w sprawie sędziego K. M., lecz w kwestii ewentualnego wyłączenia
sędziów T. K. i A. K. z Wojskowego Sądu Okręgowego w W. Okoliczności, o
których mowa w art. 41 § 1 k.p.k., mogące wywołać wątpliwości co do
bezstronności sędziów Izby Wojskowej Sądu Najwyższego, musiałby więc dotyczyć
tych sędziów oraz sędziów T. K. i A. K. Wnioskodawca takich okoliczności nie
wskazał, ani nie ujawniły się w niniejszej sprawie. Sprawowanie przez Izbę
Wojskową Sądu Najwyższego ustawowego nadzoru judykacyjnego nad
wojskowymi sądami okręgowymi nigdy nie może stanowić okoliczności
wywołujących wątpliwości co do bezstronności sędziów Sądu nadzorującego.
Dlatego orzeczono jak na wstępie.
W toku dalszego postępowania w incydentalnej kwestii wyłączenia sędziów
będzie możliwość ewentualnego odpowiedniego stosowania art. 41 § 2 k.p.k., które
nie jest rozstrzyganiem w przedmiocie udziału sędziego w sprawie.