Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 265/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa A. M.
przeciwko U. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 października 2015 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 3 kwietnia 2014 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 120 zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w W. zasądził od
pozwanego U. Sp. z o.o. na rzecz powoda A. M. kwotę 19.530,24 zł wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia 23 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty tytułem
2
odszkodowania za niezgodne z prawem i nieuzasadnione rozwiązanie z powodem
umowy o pracę za wypowiedzeniem.
Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanym zakładzie pracy w
okresie od dnia 5 stycznia 2000 r. do dnia 31 maja 2011 r. na stanowisku
kierownika magazynu w pełnym wymiarze czasu pracy. Pozwany pracodawca
pismem z dnia 3 lutego 2011 r. rozwiązał z powodem umowę o pracę z
zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31
maja 2011 r. Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę pozwany pracodawca
wskazał niewykonanie polecenia wydanego przez przełożonego w dniu 7
października 2010 r. odnośnie do zakupu i wyposażenia podległych pracowników
magazynu w odzież roboczą przed rozpoczęciem sezonu zimowego, nieterminowe
akceptowanie faktur kosztowych i brak należytego nadzoru nad procesem obiegu
faktur dotyczących magazynu kierowanego przez powoda, co miało skutkować
opóźnieniem ze strony pozwanego pracodawcy w zapłacie należności dla
dostawców i narażeniem pozwanego pracodawcy na szkodę w postaci obowiązku
zapłaty odsetek z tytułu opóźnienia oraz utratą wizerunku rzetelnego kontrahenta,
brak znajomości programu komputerowego Q. służącego do prowadzenia i
ewidencji stanów magazynowych w stopniu umożliwiającym należyte i prawidłowe
wykonywanie przez powoda powierzonych obowiązków związanych z kierowaniem
magazynem, brak aktualizacji weryfikacji stanów magazynowych w systemie D. dla
nowych projektów wdrożonych w 2010 r.
Sąd Rejonowy uznał, że wskazane przez pozwanego pracodawcę przyczyny
wypowiedzenia umowy o pracę okazały się nieprawdziwe. Powód nie miał bowiem
określonego zakresu obowiązków na piśmie oraz nie uczestniczył w żadnym
szkoleniu dotyczącym obsługi programu Q. i systemu D., a zakres obowiązków
następcy powoda K. R. został określony na piśmie. Sąd Rejonowy uznał ponadto,
że nie było polecenia przełożonego dotyczącego zakupu i wyposażenia podległych
pracowników magazynu w odzież roboczą przed rozpoczęciem sezonu zimowego i
nie było określonego terminu zakupu odzieży zimowej. Obowiązki koordynatora do
spraw bezpieczeństwa i higieny pracy w magazynie logistycznym od dnia 26
czerwca 2008 r. pełnił K. R., który odpowiadał za sprawy BHP, w tym za zakup
odzieży roboczej dla pracowników magazynu. Nie było też określonej procedury
3
postępowania z fakturami kosztowymi na piśmie, zaś nieterminowe
zaakceptowanie faktury kosztowej przez powoda miało miejsce tylko raz, podczas
gdy w piśmie wypowiadającym umowę o pracę pozwany pracodawca wskazywał,
że miało mieć miejsce nieterminowe akceptowanie faktur kosztowych, co
wskazywałoby, że takich faktur miało być więcej niż jedna. Ponadto pozwany
pracodawca nie udowodnił, że nieterminowe zaakceptowanie tej jednej faktury
naraziło pozwanego pracodawcę na szkodę. Dlatego, w ocenie Sądu, była to zbyt
błaha przyczyna, aby uzasadniała wypowiedzenie umowy o pracę powodowi wobec
braku procedury określającej zasady postępowania z fakturami kosztowymi.
W wyniku apelacji strony pozwanej Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 3
kwietnia 2014 r. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo w
całości.
Sąd Okręgowy uznał w pierwszej kolejności, że apelacja strony pozwanej
została złożona w terminie, gdyż pozwana złożyła wniosek o uzasadnienie w dniu 3
lipca 2013 r., tj. w terminie zakreślonym art. 328 § 1 k.p.c. Wniosek ten złożono w
jednym egzemplarzu. Jego odpis nie podlegał doręczeniu powodowi na podstawie
art. 132 § 1 zdanie trzecie 3 k.p.c., gdyż dotyczy on tylko pism, które wymagają
doręczenia przeciwnikowi, gdyż niosą w sobie informacje istotne dla niego w
prowadzonym postępowaniu, rzutujące na potrzebę i kierunek podejmowanych
czynności procesowych. Pisma zawierające oświadczenia wnioski dla drugiej
strony obojętne nie podlegają regułom art. 132 § 1 k.p.c.
Sąd Okręgowy uznał ponadto, że zasadny jest zarzut apelacji co do
ustalenia, że powodowi nie wydano polecenia zakupu odzieży zimowej dla
podległych mu pracowników. Polecenie to wydano na spotkaniu w dniu 7
października 2010 r., a trzej świadkowie: […]okoliczność tę potwierdzili w swoich
zeznaniach. Uznanie zatem, że polecenia takiego nie wydano, jest nieuprawnione,
albowiem okoliczność jego wydania wynika z materiału dowodowego, zwłaszcza że
zeznaniom tych świadków Sąd pierwszej instancji dał wiarę. Powód dokonał
zakupu odzieży zimowej dla pracowników podległych powodowi dopiero w
pierwszych dniach grudnia 2010 r., po interwencji przełożonego powoda K. G.,
kiedy temperatura na zewnątrz spadła do -14° C. Powyższa okoliczność stanowi o
4
naruszeniu przez powoda obowiązków pracowniczych i uzasadnia wypowiedzenie
powodowi umowy o pracę.
Sąd Okręgowy, inaczej niż Sąd pierwszej instancji, uznał, że nieterminowe
zaksięgowanie faktury z jednej strony skutkowało brakiem terminowej płatności,
narażając pozwanego na utratę reputacji jako kontrahenta, zaś z drugiej strony
wywołało potrzebę korekty księgowej tak, by prawidłowo określić wobec organów
podatkowych zobowiązania pozwanej, w tym wartość kosztów działalności
pozwanej.
W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że w kontekście przesłanek objętych
art. 30 § 4 k.p. strona pozwana wykazała zasadność wypowiedzenia powodowi
umowy o pracę, zaś objęte nim przyczyny były konkretne i prawdziwe.
Powód zaskarżył ten wyrok skargą kasacyjną w całości, zarzucając mu
naruszenie art. 369 § 1 k.p.c. i 2 k.p.c., art 370 k.p.c., art. 373 k.p.c., art. 132 § 1
k.p.c. i art. 132 § 11
k.p.c., a pośrednio także art. 125 § 1 k.p.c., polegające na
nieodrzuceniu apelacji strony pozwanej, wniesionej dnia 12 września 2013 r.,
pomimo że do wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego z dnia 28
czerwca 2013 r., złożonego przez pozwaną dnia 3 lipca 2013 r., nie dołączono
dowodu doręczenia ani dowodu wysłania przesyłką poleconą drugiej stronie odpisu
tego pisma, a tym samym wniosek ten podlegał zwrotowi bez wzywania do
usunięcia braku, co z kolei sprawia, że termin do wniesienia apelacji upłynął 19
lipca 2013 r., które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ
odrzucenie przez Sąd Okręgowy apelacji strony pozwanej skutkowałoby
uprawomocnieniem się korzystnego dla powoda wyroku Sądu pierwszej instancji,
uniemożliwiając jego zmianę zaskarżonym wyrokiem; art. 45 § 1 k.p., przez błędną
wykładnię polegającą na przyjęciu, że wypowiedzenie umowy z powodu
niewykonania niezwłocznie jednego polecenia, którego termin nie był oznaczony,
oraz przekazania jednej faktury z nieznacznym opóźnieniem stanowi przyczynę
uzasadniającą rozwiązanie umowy o pracę w rozumieniu powołanego przepisu, a w
konsekwencji przez niewłaściwe zastosowanie (niezastosowanie), polegające na
oddaleniu powództwa, pomimo że wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było
nieuzasadnione; art. 100 § 1 k.p., przez błędną wykładnię polegającą „na
pominięciu odróżnienia poleceń w rozumieniu tego przepisu od innych zdarzeń,
5
takich jak poruszenie na spotkaniu określonej kwestii (zakupu polarów dla
pracowników pracujących w magazynie) jako wymagającej załatwienia, w
szczególności bez oznaczenia terminu sfinalizowania tej sprawy”, a w konsekwencji
przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, jakoby powodowi wydano
na spotkaniu w dniu 7 października 2010 r. polecenie zakupu odzieży roboczej dla
podległych mu pracowników, co z kolei doprowadziło do naruszenia art 45 § 1 k.p.,
przez niewłaściwe zastosowanie (niezastosowanie), polegające na oddaleniu
powództwa, pomimo że wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było
nieuzasadnione; art 228 § 1 k.p.c. w związku z art 391 § 1 k.p.c. i art 382 k.p.c.,
polegające na oparciu rozstrzygnięcia o fakty rzekomo powszechnie znane, które w
rzeczywistości nie mają takiego waloru, a w dodatku nie zostały nawet przez Sąd
dostatecznie sprecyzowane, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik
sprawy, ponieważ Sąd przyjął owe twierdzenia jako prowadzące do oceny, że jedna
z przyczyn wskazanych przez pracodawcę (nieterminowe przekazanie przez
powoda faktury złożonej przez spółkę B.) może uzasadniać rozwiązanie z
powodem umowy o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 k.p.; art. 328 § 2 k.p.c. w
związku. z art 391 § 1 k.p.c., polegające na niewskazaniu w uzasadnieniu
zaskarżonego rozstrzygnięcia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, tj. dowodów, na
jakich Sąd drugiej instancji oparł się w zakresie ustalenia, że brak terminowego
zaksięgowania faktury złożonej przez spółkę B. narażał stronę pozwaną na utratę
reputacji jako kontrahenta lub wywoływał potrzebę korekty księgowej, co znacząco
utrudnia, jeśli nie uniemożliwia, dokonanie w tym zakresie kontroli kasacyjnej oraz
ma istotny wynik sprawy, ponieważ Sąd przyjął te fakty jako prowadzące do oceny,
że jedna z przyczyn wskazanych przez pracodawcę (nieterminowe przekazanie
przez powoda faktury złożonej przez spółkę B.) może uzasadniać rozwiązanie z
powodem umowy o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 k.p., w konsekwencji
wskazanych naruszeń także naruszenie art 45 § 1 k.p., przez niewłaściwe
zastosowanie do niedostatecznie ustalonego przez Sąd drugiej instancji stanu
faktycznego, prowadzące do oddalenia powództwa, pomimo że rozwiązanie z
powodem umowy o pracę było nieuzasadnione.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwana wniosła o jej oddalenie.
6
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powoda nie ma uzasadnionych podstaw.
Skarżący wskazał na naruszenie art. 369 § 1 i 2 k.p.c., art 370 k.p.c., art. 373
k.p.c., art. 132 § 1 k.p.c. i art. 132 § 11
k.p.c., a pośrednio także art. 125 § 1 k.p.c.,
wywodząc, że wniosek strony pozwanej o doręczenie wyroku z uzasadnieniem
powinien zostać zwrócony, gdyż nie dołączono do niego dowodu doręczenia ani
dowodu wysłania przesyłką poleconą drugiej stronie odpisu tego wniosku, a w
następstwie apelacja strony pozwanej, jako wniesiona po terminie, podlegała
odrzuceniu.
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą skargę podziela
stanowisko wyrażone w wyroku z dnia 8 listopada 2012 r., V CSK 466/11 (LEX nr
128905100), że art. 132 § 1 k.p.c. dotyczy pism, które wymagają doręczenia
przeciwnikowi, gdyż niosą w sobie informacje istotne dla niego w prowadzonym
postępowaniu, rzutujące na potrzebę i kierunek podejmowanych czynności
procesowych. Pisma zawierające oświadczenia czy wnioski dla drugiej strony
obojętne nie podlegają regułom art. 132 § 1 k.p.c. Wyłączenia przewidziane w art.
132 § 11
k.p.c. dotyczą tylko pism objętych zakresem § 1, nie dają natomiast
podstawy do budowania dychotomicznego podziału na niepodlegające
bezpośredniemu doręczeniu pisma wymienione w art. 132 § 11
k.p.c. i wszystkie
inne, których doręczenie między profesjonalnymi pełnomocnikami jest
obowiązkowe. Wniosek o sporządzenie uzasadnienia informuje jedynie, że strona
chce uzyskać na piśmie motywy rozstrzygnięcia. Jego znaczenie procesowe dla
strony przeciwnej ogranicza się do przesunięcia w czasie daty ewentualnego
uprawomocnienia się orzeczenia, nie jest to jednak skutek, któremu strona ta
swoim działaniem mogłaby zapobiec. Samo złożenie wniosku nie dotyczy
przeciwnika, nie pozwala mu przygotować się do obrony, ponieważ na tym etapie
nie wiadomo, czy strona składająca wniosek w ogóle zaskarży orzeczenie.
Podobnie przyjął Sąd Najwyższy uchwale z dnia 27 października 2005 r.,
III CZP 65/05 (LEX nr 156984) oraz w postanowieniu z dnia 19 grudnia 2006 r.,
V CZ 103/06 (LEX nr 610105), wskazując, że wnoszone do sądu pisma należy
podzielić na pisma procesowe mające znaczenie dla innych niż strona wnosząca
7
osób uczestniczących w postępowaniu (np. pozew, odpowiedź na pozew, środki
zaskarżenia, wnioski dowodowe, wnioski o odroczenie rozprawy) oraz na pisma,
które takiego znaczenia nie mają lub dotyczą tylko niektórych uczestników
postępowania. Przy czym podkreślić należy, że w tych ostatnich dwóch
orzeczeniach, choć dotyczyły one już nieobowiązującego art. 4799
§ 1 k.p.c.,
odnoszącego się do spraw gospodarczych, to motywacja uzasadniająca tak
wytyczony podział pism procesowych odnosiła się do ratio legis art. 128 k.p.c.
W powyższej uchwale (III CZP 65/05 ) oraz w uzasadnieniu postanowienia z
dnia 4 listopada 2005 r., V CZ 124/05 (LEX nr 171282) Sąd Najwyższy, podkreślił,
że w interpretacji art. 125 § 1 k.p.c. i art. 128 k.p.c. istotne znaczenie ma praktyka
sądowa, a także racjonalna, pragmatyczna wykładnia odnośnych przepisów
Kodeksu postępowania cywilnego, co należy uznać za istotny argument.
Wprawdzie żaden przepis prawa nie dokonuje podziału pism procesowych w
rozumieniu 125 § 1 k.p.c. i art. 128 k.p.c. na mające znaczenie dla strony
przeciwnej i składane wyłącznie w interesie wnoszącego, jednakże taki podział
wynika z celu instytucji doręczania pism procesowych. Nie jest ona wartością samą
w sobie, ale ma na celu umożliwienie stronie zajęcie stanowiska co do
przedstawionych w piśmie procesowym wniosków i oświadczeń jej przeciwnika
procesowego, ewentualnie podjęcia przez nią adekwatnych czynności procesowych
w reakcji na to pismo. Doręczenie pisma procesowego nie może zatem służyć
wyłącznie obowiązkowi informacyjnemu (o stanie sprawy), a taki charakter miałoby
doręczenie stronie odpisu wniosku o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia
wniesionej przez jej przeciwnika.
Dodać też trzeba, że wartością, którą chroni restrykcyjna regulacja zawarta
w art. 132 § 1 k.p.c. jest szybkość postępowania sądowego. W przypadku wniosku
o sporządzenie uzasadnienia, jego doręczenie stronie przeciwnej nie ma żadnego
wpływu na szybkość postępowania sądowego. W tym kontekście należy zwrócić
uwagę na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2004 r. (OTK- A 2004
nr 7, poz. 72), w którym podkreślono, że: „swoboda ustawodawcy w kształtowaniu
odpowiednich procedur nie oznacza (...) dopuszczalności wprowadzania rozwiązań
arbitralnych, które ponad miarę, a więc bez wystąpienia istotnych racji, ograniczają
prawa procesowe strony, których realizacja stanowi przesłankę do prawidłowego i
8
sprawiedliwego rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli więc ograniczenie uprawnień
procesowych strony jest zbędne z punktu widzenia zamierzonych przez
ustawodawcę celów, takich jak zapewnienie większej efektywności postępowania i
jego szybkości, a jednocześnie wypacza pozycję stron, uniemożliwia właściwe
zrównoważenie ich pozycji procesowej, a tym samym łamie podstawowy postulat
sprawiedliwości proceduralnej, czy wreszcie prowadzi do arbitralnego
rozstrzygnięcia sprawy - to w tego rodzaju wypadkach dochodziłoby do naruszenia
gwarancji konstytucyjnych związanych z prawem do sądu”. Nie jest więc możliwe
zaakceptowanie restryktywnej wykładni art. 132 § 1 k.p.c. w związku z art. 125 § 1
k.p.c. i art. 128 k.p.c., prowadzącej do tego, że niedoręczenie stronie przeciwnej
odpisu wniosku o sporządzenie uzasadnienia powoduje bezskuteczność tej
czynności procesowej i w efekcie może stanowić przyczynę odrzucenia apelacji. W
tym przypadku zastosowanie wprowadzonego rygoru formalnego, nie służyłoby
założonemu przez ustawodawcę celowi zapewnienia większej efektywności
postępowania i jego szybkości, ale wyłącznie prowadziłoby do ograniczenia praw
procesowych strony.
Odnosząc się do kolejnych zarzutów podniesionych w ramach drugiej
podstawy kasacyjnej podkreślić należy, że, stosownie do art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.,
skargę można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to
mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
W zarzutach naruszenia art 228 § 1 k.p.c. w związku z art 391 § 1 k.p.c. i art.
382 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art 391 § 1 k.p.c. i w powiązanym w nimi
zarzucie naruszenia art 45 § 1 k.p. (przez niewłaściwe zastosowanie do
niedostatecznie ustalonego przez Sąd drugiej instancji stanu faktycznego),
koncentrujących się wokół kwestii nieterminowego przekazania przełożonemu
przez powoda faktury złożonej przez spółkę B., skarżący zarzuca brak ustaleń w
kwestii stwierdzanych skutków tego uchybienia, które wedle Sądu drugiej instancji
polegały na narażeniu pracodawcy „na utratę reputacji, jako kontrahenta” oraz
wywołały potrzebę korekty księgowej „tak, by prawidłowo określić wobec organów
podatkowych zobowiązania pozwanej, w tym wartość kosztów działalności
pozwanej”. Zmierzają one do podważenia oceny Sądu drugiej instancji dotyczącej
wagi popełnionego przez powoda uchybienia. O ile można mieć wątpliwości, czy
9
rzeczywiście jednostkowy fakt 14-dniowego opóźnienia w zapłacie należności z
tytułu faktury może nieść tak daleko idące konsekwencje w postaci „utraty reputacji”
oraz czy istotnie konieczna była w tym przypadku „korekta księgowa”, to nie może
umknąć uwadze, że niezapłacenie należności w terminie bez żadnych wątpliwości
potencjalnie narażało stronę pozwaną na poniesienie kosztów zapłaty odsetek (art.
481 § 1 k.c.), na co wskazywała strona pozwana w wypowiedzeniu umowy o pracę.
Już choćby z tego względu twierdzenie, że omawiane uchybienie obowiązkom
pracowniczym było zbyt błahe, aby uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę,
budzi wątpliwości. Co więcej, nie było to jedyne uchybienie obowiązkom
pracowniczym przypisane powodowi, bowiem potwierdził się również zarzut
niewykonania polecenia zakupu odzieży zimowej dla podległych mu pracowników.
Wbrew twierdzeniom skarżącego, kwestia dotycząca wydania powodowi
polecenia służbowego zakupu odzieży zimowej dla pracowników nie sprowadza się
do kwalifikacji prawnej, ale jest ustaleniem faktycznym, które nie może być
zwalczane w ramach zarzutu naruszenia art. 100 § 1 k.p. Ustalenie to jest wiążące
dla Sądu Najwyższego (art. 39813
§ 2 k.p.c.). Natomiast nieokreślenie terminu
wykonania polecenia służbowego może w okolicznościach konkretnej sprawy
ważyć na ocenie, czy pracownikowi można zarzucić niewykonanie tego polecenia.
W niniejszej sprawie termin wykonania polecenia w sposób oczywisty
wynikał z jego istoty. Powód miał zakupić odzież zimową dla pracowników, celem
zabezpieczenia ich przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Skoro
polecenie wydane zostało 7 października 2010 r., to powinno zostać wykonane w
rozsądnym terminie z uwagi na nachodzący sezon zimowy i powszechnie znane
uwarunkowania klimatyczne. Skoro powód dokonał zakupu odzieży zimowej dla
podległych mu pracowników dopiero w pierwszych dniach grudnia 2010 r., po
interwencji przełożonego powoda, „kiedy temperatura na zewnątrz spadła do -14°
C”, to nie tylko że nie wykonał plecenia we właściwym terminie, ale również nie
zapewnił pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, co należało
do jego obowiązków z racji pełnionej funkcji kierowniczej (art. 212 k.p.).
W przypadku potwierdzenia się - wśród wskazanych przez pracodawcę -
więcej niż jednej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, ocena zasadności
podjętej decyzji musi być dokonana łącznie, a nie z osobna w stosunku do każdego
10
ze stawianych pracownikowi zarzutów.
W niniejszej sprawie łączna ocena uchybień powoda w wykonywaniu
obowiązków pracowniczych - przede wszystkim niewykonanie polecenia
służbowego zakupu odzieży zimowej dla pracowników w połączeniu z
nieterminowym przekazaniem przełożonemu jednej faktury - prowadzi do wniosku,
że wypowiedzenie umowy o pracę było uzasadnione. Zgodnie bowiem z
utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego wypowiedzenie umowy o pracę
stanowi zwykły sposób jej rozwiązania. Przyczyna wypowiedzenia nie musi w
związku z tym mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości.
Wypowiedzenie umowy o pracę uważa się za uzasadnione, jeżeli jest podyktowane
niewłaściwym wywiązywaniem się pracownika z obowiązków. Podkreślić też
należy, że przy rozstrzyganiu o zasadności wypowiedzenia umowy o pracę
pracownikowi zajmującemu stanowisko kierownicze, należy stosować ostrzejsze
kryteria oceny jego pracy (zob. uchwała pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych Sądu najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r., III PZP 10/85, OSNCP
1985 nr 11, poz. 164; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 marca 1977 r., I PRN
17/77, PiZS 1987 nr 5, s. 70; z dnia 6 października 1998 r., I PKN 373/98, OSNP
1999 nr 21, poz. 68 oraz przywołany wyżej wyrok z dnia 19 kwietnia 2010 r., II PK
306/09, LEX nr 602696).
W rezultacie nieuzasadnione okazały się zarzuty naruszenia prawa
materialnego (art. 45 § 1 k.p. i art. 100 § 1 k.p.). Natomiast następstwa wadliwości
postępowania wytknięte przez skarżącego, które można odnieść jednie do wagi
uchybienia w postaci nieterminowego przekazania przełożonemu przez powoda
faktury złożonej przez spółkę B., nie są tego rodzaju, aby miały one wpływ na wynik
sprawy.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
orzekł
jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na mocy art.
98 k.p.c. w związku § 11 ust. 1 pkt 1 w związku z § 12 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz.
490 ze zm.).
11
kc