Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 maja 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., powołując się na art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej: „ustawa emerytalna”) zobowiązał M. B. do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres od 1 lutego 2012 r. do 30 kwietnia 2012 r. w kwocie 2.650,43 zł.

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony, wnosząc o jej zmianę, wyjaśnił, że po przyznaniu emerytury od 1 lutego 2012 r. w zatrudnieniu pozostawał w okresie od 7 lutego 2012 r. do 29 marca 2012 r. Zatem uznanie, że również w kwietniu 2012 r. pracował i osiągał przychód ze stosunku pracy i w związku z tym pobrane wówczas świadczenie rentowe było nienależne, nie znajduje oparcia w stanie faktycznym. Jeśli chodzi jednak o miesiące luty i marzec 2012 r. odwołujący nie kwestionował faktu, że w tym czasie pozostawał w zatrudnieniu i jednocześnie pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy powstałej wskutek wypadku przy pracy. W dniu 28 marca 2012 r., po otrzymaniu decyzji z dnia 22 marca 2012 r. o przyznaniu prawa do emerytury, niezwłocznie rozwiązał umowę o pracę ze spółką (...). W związku z powyższym odwołujący utrzymywał, że nie powinien być zobowiązany do zwrotu świadczenia rentowego za kwiecień, natomiast odnośnie należności za luty i marzec domagał się rozłożenia ich na 10 miesięcznych rat.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i przypomniał regulację zawartą w art. 104 ustawy emerytalnej, zgodnie z którą prawo do renty lub emerytury ulega zawieszeniu lub zmniejszeniu w razie osiągnięcia przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Organ rentowy uznając, że świadczenia wypłacane były w zbiegu, zobowiązał do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy był bezsporny, gdyż nie budzi wątpliwości, że odwołujący się do dnia 29 marca 2012 r. był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w B.. Na podstawie decyzji z dnia 22 marca 2012 r. organ rentowy przyznał mu prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2012 r., to jest od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego. Jednocześnie odwołującemu przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (por. decyzja z dnia 21 marca 1990 r. – k. 27 akt rentowych). Renta wypadkowa oraz emerytura były w kwestionowanym przez organ rentowy okresie od 1 lutego 2012 r. do 30 kwietnia 2012 r. wypłacane ubezpieczonemu w zbiegu, przy czym przyjęto wariant 100% świadczenia emerytalnego i 50% renty. Ubezpieczony w zatrudnieniu na podstawie umowy o pracę pozostawał do dnia 29 marca 2012 r., jednakże wynagrodzenie za ostatni przepracowany miesiąc zostało przez pracodawcę wypłacone w miesiącu kwietniu 2012 r.

Wobec powyższych ustaleń nie jest prawidłowe stanowisko organu rentowego, że odwołujący się pobrał nienależnie rentę wypadkową również w kwietniu 2012 r. Chociaż bowiem faktycznie wynagrodzenie za pracę zostało mu wypłacone w tym miesiącu, to jednak nie był on już wówczas pracownikiem. Pobierając więc pozostające w zbiegu świadczenie emerytalne oraz rentę wypadkową odwołujący nie naruszył przepisu art. 104 ustawy emerytalnej. Art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.) dopuszcza wypłatę świadczeń z ubezpieczenia społecznego w zbiegu jeśli chodzi o osoby uprawnione do renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego oraz do emerytury na podstawie odrębnych przepisów. Przepisu tego nie stosuje się jedynie wtedy, gdy osoba uprawniona osiąga przychód powodujący zawieszenie prawa do świadczeń lub zmniejszenie ich wysokości określony w ustawie emerytalnej. Do takiej jednak sytuacji nie doszło w rozpatrywanym przypadku, gdyż art. 104 ustawy emerytalnej wskazuje, że prawo świadczeń ulega zawieszeniu lub zmniejszeniu w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego (w tym z tytułu zatrudnienia, służby lub innej pracy zarobkowej). Odwołujący się nie osiągał takiego przychodu, gdyż nie pozostawał w kwietniu 2012 r. w zatrudnieniu, które ustało dnia 29 marca 2012 r. Faktyczna wypłata wynagrodzenia jako wierzytelności związanej z rozwiązanym stosunkiem pracy nie stanowi natomiast przychodu osiąganie, którego w rozumieniu powyższego przepisu powoduje obligatoryjne zawieszenie prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

W konsekwencji powyższego Sąd Okręgowy uznał, że nie zaistniały przesłanki z przytoczonego w zaskarżonej decyzji art. 138 ustawy emerytalnej umożliwiające uznanie świadczenia rentowego otrzymanego w kwietniu 2012 r, za świadczenie nienależne i stanowiące podstawę do domagania się przez organ rentowy jego zwrotu. Z tego powodu w punkcie 1 wyroku należało zmienić na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zaskarżoną decyzję i stwierdzić, że odwołujący nie jest zobowiązany do zwrotu świadczenia rentowego wypłaconego w 50% jego wysokości w miesiącu kwietniu.

W pozostałym zakresie przedmiotowa decyzja organu rentowego nie była przez odwołującego kwestionowana, gdyż ograniczył się on jedynie do złożenia wniosku o rozłożenie na raty nienależnie pobranych w miesiącach luty i marzec 2012 r. świadczeń. Dlatego w punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c. wniosek ten przekazał do rozpoznania organowi rentowemu.

SSO Joanna Siupka-Mróz