Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 23/14
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z powództwa E. O.
przeciwko P. Spółce Akcyjnej w W.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 16 lipca 2014 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 4 stycznia 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Powódka wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w W. z 4
stycznia 2013 r. Zarzucono naruszenie art. 45 § 2 k.c. oraz art. 231 k.p.c. w zw. z
art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 382 k.p.c. Skarga ma być oczywiście uzasadniona.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Najwyższy w ramach przedsądu bada tylko wskazane w skardze
okoliczności uzasadniające przyjęcie jej do rozpoznania, a nie podstawy kasacyjne
i ich uzasadnienie (postanowienie SN z 16 maja 2008 r., I UK 16/08, LexPolonica nr
3058328). Ma to ma umożliwić wybór jedynie takich spraw, które powinny zostać
rozpoznane przez organ najwyższego szczebla sądownictwa ze względu na interes
publiczny (postanowienie SN z 29 stycznia 2011 r., I UK 295/10, niepubl.).
2
Podstawowym celem postępowania kasacyjnego jest bowiem ochrona interesu
publicznego przez zapewnienie jednolitości wykładni oraz wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa i jurysprudencji (postanowienie SN z 4 lutego 2000 r., II CZ 178/99,
OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147).
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W związku z tym
wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że
zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w powołanym przepisie,
a jego uzasadnienie zawiera argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc
pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi
przez Sąd Najwyższy. Skarga nie zawierała żadnej z przesłanek określonych w
art. 3989
§ 1 k.p.c.
Z przepisu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. wynika konieczność nie tylko powołania
się na okoliczność, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, ale również
wykazania, że przesłanka ta rzeczywiście zachodzi. Oznacza to, że skarżący musi
wskazać, w czym - w jego ocenie - wyraża się "oczywistość" zasadności skargi
oraz podać argumenty na poparcie tego twierdzenia. Skarżący winien w wywodzie
prawnym wykazać kwalifikowaną postać naruszenia przepisów prawa materialnego
lub procesowego polegającą na jego oczywistości (postanowienie SN z 25 lutego
2008 r., I UK 336/07, LEX nr 846126). Pojęcie „oczywistości” mieści się w sferze
obiektywnej i łączy się z powinnością wykazania, że podniesione zarzuty
naruszenia wskazanych przepisów są zasadne prima facie, bez dokonywania
głębszej analizy tekstu tych przepisów i bez doszukiwania się ich znaczenia
(niepublikowane postanowienia SN z 24 kwietnia 2007 r., I CSK 100/07 i z 2
sierpnia 2007 r., III UK 45/07 oraz z 25 lutego 2008 r., I UK 339/07, LEX nr 453109).
Innymi słowy, w celu spełnienia przesłanki przewidzianej w art. 3984
§ 1 pkt 3 w
związku z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. należy wykazać "oczywistość skargi kasacyjnej"
przez odwołanie się do argumentacji, która prima facie wskazuje, że zaskarżone
orzeczenie wydane zostało z oczywistym naruszeniem prawa (postanowienia SN z
3
30 czerwca 2007 r., II CSK 184/07, z 2 sierpnia 2007 r., III UK 45/07, z 10 lipca
2007 r., II UK 45/07 niepublikowane, z 25 lutego 2008 r., I UK 339/07, LEX nr
453109).
Sąd II instancji ustalił, w ocenie Sądu Najwyższego, w sposób prawidłowy,
że „konflikt pomiędzy powódką a A. P. miał szerszy charakter. Należy zwrócić
uwagę, że w toku postępowania dowodowego każdy ze świadków z działu, w
którym zatrudniona była powódka, zeznał, że pomiędzy powódką a Panią P. istniał
konflikt. Świadek A. L. wprost podał, ze między obiema paniami były relacje
służbowe i była między nimi zadra od momentu, gdy to A. P., a nie powódkę
powołano na stanowisko kierownicze. Od tego momentu ze strony powódki
zdarzały się komentarze pod adresem P., że jest niekompetentna. Świadek określił
te relacje jako nienajlepsze. Inny świadek – M. M. wskazał, że te relacje były
chłodne, a świadek J. podała, że między obiema paniami sytuacja nie była
komfortowa. Powyższe pozwala przyjąć, że konflikt pomiędzy powódką a innym
pracownikiem był zadawniony, o charakterze trwałym i był on łatwo zauważalny
przez innych pracowników. Zeznania wyżej powołanych świadków przeczą
twierdzeniom powódki, że tylko w okresie po wręczeniu wypowiedzenia emocje
zadecydowały o niezadowoleniu powódki i manifestowaniu tego niezadowolenia
poprzez kierowanie uwag pod adresem przełożonej”.
Powyższe, pozwoliło Sądowi Okręgowemu stwierdzić, że w tych
okolicznościach zastosowanie art. 45 § 2 k.p. było uzasadnione, ponieważ
przywrócenie powódki do pracy „nie daje gwarancji prawidłowej współpracy i
uzasadnia pogląd, że współpraca z powódką byłaby współpracą trudną, podczas
której w tle pojawiałyby się echa wypowiedzenia będącego przedmiotem
niniejszego postępowania”.
Z tych względów, na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c., orzeczono jak w
sentencji postanowienia.
eb

II PK 23/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia