Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 95/15
POSTANOWIENIE
Dnia 27 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 maja 2015 r.
sprawy P. K.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 22 października 2014 roku,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Z. z dnia 15 maja 2014 roku ,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego,
3. na podstawie § 19, § 2 ust. 3 i § 14 ust. 3 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 roku, Nr
163, poz. 1348 ze zmianami) zasądzić od Skarbu Państwa na
rzecz adwokata J. P. prowadzącego Kancelarię Adwokacką kwotę
738,00 zł, w tym 23 % podatku VAT, jako obrońcy z urzędu
wyznaczonej w postępowaniu kasacyjnym, za sporządzenie i
wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Z. wyrokiem z dnia 15 maja 2014 r., uznał P. K. winnym
trzech występków z art. 280 § 1 k.k. wymierzając za to karę łączną 3 lat i sześciu
2
miesięcy pozbawienia wolności. Apelację od tego rozstrzygnięcia wniósł obrońca
skazanego, a po jej rozpoznaniu wyrokiem z dnia 22 października 2014 r., Sąd
Apelacyjny II Wydział Karny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego
w zakresie dotyczącym P.K.
Od wyroku Sądu odwoławczego kasację wniósł obrońca skazanego,
podnosząc rażące naruszenie prawa karnego materialnego procesowego mające
istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
1) art. 18 § 1 k.k., poprzez niezasadne przyjęcie do zachowania skazanego P.
K. konstrukcji współsprawstwa, w sytuacji gdy prawidłowa analiza utrwalonego
materiału dowodowego wskazuje, iż prawidłowo nie powinna ona mieć
zastosowana do zachowania tego skazanego;
2) art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., art. 4
k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegające na całkowicie bezkrytycznym zaakceptowaniu i
powieleniu wadliwej oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji, która
dokonana została z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów, w
szczególności objawiające się w:
a) „pełnej akceptacji błędnej subsumcji materiału dowodowego polecającego
przez przypisanie skazanemu P. K. współsprawstwa 14 grudnia 2013 r. rozboju z
art. 280 § 1 k.k. na osobie R. W., w sytuacji gdy skazany ten nie brał udziału w
rozboju - będąc jedynie biernym obserwatorem”;
b) pełnej akceptacji sprzecznych (ustaleń) i wadliwą interpretację zachowania
skazanego P. K. w trakcie zajść z dnia 12-14 grudnia 2013 r., polegającą na
przypisaniu mu współsprawstwa w dokonaniu czynów zabronionych z D. L., w
sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających powyższą tezę;
c) pełnej akceptacji błędnego rozumowania, iż skoro P.. wiedział o posiadaniu
znacznej kwoty pieniędzy przez pokrzywdzonego S. K., to tym samym
automatycznie planował wspólnie z D. L. dokonanie na nim rozboju i to z użyciem
niebezpiecznego narzędzia;
d) uznaniu wyjaśnień skazanego P.K. za sprzeczne z konsekwentnymi
zeznaniami świadków […] oraz wyjaśnieniami D. L., w sytuacji gdy w/w świadkowie
wraz ze skazanym D. L. zaprzeczają, aby P. K. groził i żądał wydania pieniędzy od
pokrzywdzonych, jednocześnie wyżej wymienieni bezpośrednio wskazują na osobę
3
D. L. jako inicjatora i samodzielnego wykonawcę przypisanych mu czynów;
e) odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom P. K., który konsekwentnie
utrzymywał, że obejmował jedynie chęć uzyskania alkoholu od pokrzywdzonych
(prośba wobec sprzedawczyni lub wspólnego biesiadowania pokrzywdzonym S. K.)
co znajduje uzasadnienie w zeznaniach świadków i pozostałego
współoskarżonego, i w związku z tym nie może ponosić ujemnych konsekwencji
prawnych za eksces D. L.;
f) odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom współoskarżonego D. L. i
zeznaniom świadków co do braku użycia noża, zastosowania przemocy lub groźby
jej użycia przez P. K. na miejscu obu zdarzeń, w sytuacji gdy wyjaśnienia te i
zeznania świadków należy uznać za spójne i korespondujące ze sobą w tym
zakresie;
3) art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 46 § 1
k.k., poprzez zobowiązanie P. K. do naprawienia szkody jakiej nie uczynił, pomimo,
iż nie uzyskał z zarzucanych mu przestępstw jakiejkolwiek korzyści.
W konkluzji kasacji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w
całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu,
ewentualnie uchylenie wyroków obu instancji i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
W odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Zacząć należy od stwierdzenia, że pierwszy zarzut kasacji nie odnosi się do
wad postępowania odwoławczego, lecz dotyczy postępowania Sądu Okręgowego.
Zarzut dotyczący zasadności przyjęcia współsprawstwa P. K. był przedmiotem
apelacji i został poprawnie rozważony na s. 15-16 uzasadnienia wyroku Sądu
Apelacyjnego. Rozważania Sądu Apelacyjnego dotyczące tego zarzutu są
dostatecznie wnikliwe i szczegółowe, wsparte argumentacją odnoszącą się do
realiów sprawy, a nade wszystko trafne. Skarżącemu wypada przypomnieć, że
kasacja jest środkiem zaskarżenia służącym kontroli poprawności postępowania
odwoławczego i zasadniczo niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień,
4
które miały miejsce w postępowaniu przed sądem I instancji. Postępowanie
kasacyjne nie może stanowić powtórzenia postępowania odwoławczego i nie jest
swego rodzaju „trzecią instancją”, która służyć ma kolejnemu weryfikowaniu
poprawności zapadłych orzeczeń.
Zarzuty ujęte w pkt 2 kasacji również okazały się bezzasadne w stopniu
oczywistym. Zarzuty te dotyczyły poprawności kontroli odwoławczej sprawowanej w
przedmiotowej sprawie przez Sąd Apelacyjny, a w szczególności kontroli w zakresie
oceny dowodów i ustaleń faktycznych co do udziału P. K. w przypisanych mu
czynach. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zarzuty te zostały poddane poprawnej
kontroli odwoławczej przez Sąd Apelacyjny. I tak, na s. 13-14 uzasadnienia SA
wskazuje argumenty, dla których trafne było przypisanie temu skazanemu
współsprawstwa czynu z pkt I i II wyroku SO (na szkodę S. K.), zaś na s. 15
rozważa poprawność przypisania współsprawstwa czynu opisanego w pkt III
wyroku (na szkodę R. W.). Stanowisko Sądu Apelacyjnego tam wyrażone jest w
pełni zgodne z poglądami na instytucję współsprawstwa przyjętymi w orzecznictwie
sądowym. Nawet jeśli P. K. nie stosował przemocy wobec pokrzywdzonych, to
sama jego bierna aprobata dla działań D. L. w zestawieniu z kierowanymi przez
tego pierwszego do pokrzywdzonych żądaniami wydania czy to pieniędzy (czyn z
pkt II), czy to alkoholu (czyn z pkt III), nie pozostawiają wątpliwości, że sprawców
łączył wspólny, wynikający z porozumienia, zamiar popełnienia rozboju. Z tych
powodów rozważania Sądu Apelacyjnego należy uznać za w pełni trafne, co czyni
wskazane w pkt 2 kasacji zarzuty naruszenia art. 433 § 2 i art. 457 § 3 k.p.k.
oczywiście bezzasadnymi.
Oczywiście bezzasadny jest też zarzut z pkt 3 kasacji, podważający trafność
zastosowania art. 46 k.k. ze względu na to, że skazany nie odniósł korzyści z
popełnianych przestępstw. Sąd Najwyższy pragnie przypomnieć, że środek karny z
art. 46 k.k. polega na obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody i nie jest zależny
od odniesienia przez sprawcę jakiejkolwiek korzyści na skutek popełnionego
przestępstwa.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
5