Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2012 r. w Krakowie

sprawy z wniosku Wojewódzkiego Szpitala (...) im. dr. S. J. w Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w N.

o wysokość składek na ubezpieczenie wypadkowe

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w N.

od wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 22 lutego 2012 r. sygn. akt IV U 1427/11

I.  z m i e n i a zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

II.  nie obciąża Wojewódzkiego Szpitala (...) im. dr. S. J. w Z. kosztami postępowania.

Sygn. akt III AUa 579/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy w Nowym Sączu - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w N. z dnia 7 listopada 2011 r. w ten sposób, że uchylił 50% podwyższenie stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe obowiązującej płatnika Wojewódzki Szpital (...) im. dr S. J.
w Z. w roku składkowym obejmującym okres od 1 kwietnia 2010 r.
do 31 marca 2011 r.

Sąd Okręgowy ustalił, że płatnik składek Wojewódzki Szpital (...) im. dr S. J. w Z. złożył do ZUS druk ZUS IWA za 2009 r., zawierający informacje konieczne do ustalenia stopy procentowej składki
na ubezpieczenie wypadkowe. W dokumencie tym wskazano, że w 2009 r.
w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Z. nikt nie uległ wypadkowi przy pracy. Na podstawie informacji zamieszczonych w druku ZUS IWA za 2009 r. organ rentowy ustalił stopę procentową składki na ubezpieczenie wypadkowe na okres rozliczeniowy od 1 kwietnia 2010 r. do 31 marca 2011 r. wynoszącą 1,03% podstawy jej wymiaru. Płatnik składek zorientował się, że w dokumentach przesłanych do ZUS omyłkowo nie uwzględniono informacji o wypadku przy pracy, który zdarzył się w w/w szpitalu 2009 r. Wypadek miał miejsce w dniu 29 grudnia 2008 r., jednakże został zarejestrowany w 2009 r. na podstawie protokołu nr (...)
i powinien zostać uwzględniony w ZUS IWA za 2009 r. W związku z powyższym
w korekcie druku ZUS IWA wypełnionej 18 października 2011 r. wskazano jedną osobę jako poszkodowaną w wypadku przy pracy w 2009 r. Prawidłowa wysokość stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe za wskazany okres,
z uwzględnieniem omyłkowo pominiętego wypadku przy pracy winna wynieść 1,18%. W zaskarżonej decyzji z dnia 7 listopada 2011 r. mając na uwadze okoliczność, że płatnik składek przekazał nieprawidłowe informacje będące podstawą ustalenia stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe, organ rentowy ustalił stopę procentową tej składki za rok składkowy obejmujący okres od 1 kwietnia 2010 r. do 31 marca 2011 r. na 1,18% oraz równocześnie podwyższył ustaloną w ten sposób stopę procentową składki na ubezpieczenie wypadkowe o 50%. W rezultacie powyższego stopa procentowa składki na ubezpieczenie wypadkowe za wskazany okres wyniosła 1,77%.

W tak ustalonym stanie faktycznym, sprawy Sąd Okręgowy przyjął, że odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Powołując się na dyspozycję art. 31 ust. 3
w zw. ust. 5 i 10 oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r.
o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.) oraz ukształtowane w tym zakresie stanowisko doktryny i judykatury, Sąd Okręgowy zaakcentował w pierwszej kolejności, że jeżeli płatnik składek przekazał obiektywnie nieprawdziwe dane, będąc przekonanym o ich zgodności z rzeczywistością, odpada podstawa dla naliczenia mu stopy procentowej składki na cały rok składkowy w wysokości 150% stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy stwierdził, że w niniejszej sprawie płatnik składek omyłkowo nie przekazał do ZUS informacji o jednej osobie poszkodowanej
w wypadku w 2009 r., wobec czego organ rentowy nieprawidłowo podwyższył ustaloną na nowo stopę procentową składki o 50%, tj. z 1,18% do 1,77%. Sąd Okręgowy podkreślił, że płatnik składek nie przekazał informacji o wypadku wyłącznie wskutek przeoczenia, a zatem jego działanie nie było nacechowane chęcią wprowadzenia organu rentowego w błąd, podczas gdy obowiązek obciążenia płatnika sankcją w postaci zwiększonej o 50% stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe powstaje wyłącznie w wypadku świadomego wprowadzenia organu rentowego w błąd. Mając powyższe na względzie Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skoro w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki do naliczenia przez ZUS opłaty dodatkowej w wysokości 50% stopy procentowej na ubezpieczenie wypadkowe, to tym samym w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zaskarżona decyzja podlegała zmianie poprzez uchylenie 50% podwyższenia stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe obowiązującej płatnika składek w roku składkowym obejmującym okres od 1 kwietnia 2010 r. do 31 marca 2011 r.

Apelację od wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w N., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu: naruszenie prawa materialnego, w tym art. 34 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity:
Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.) poprzez przyjęcie, iż płatnik składek Wojewódzki Szpital (...) w Z. przekazał nieprawidłowe, a nie nieprawdziwe dane odnośnie osoby poszkodowanej w wypadku w 2009 r., a zatem organ rentowy nieprawidłowo podwyższył o 50% ustaloną po korekcie stopę procentową składki na ubezpieczenie wypadkowe w okresie rozliczeniowym od 1 kwietnia 2010 r. do 31 marca 2011 r. W oparciu o tak sformułowany zarzut organ rentowy wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu wywodów apelacji organ rentowy podniósł w pierwszej kolejności, że art. 34 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych wymienia dwie okoliczności, w których organ ten ma obowiązek podwyższenia stopy procentowej składki, tj.: nieprzekazanie danych lub przekazanie nieprawdziwych danych, a przy tym przepis art. 34 ust. 3 tej ustawy dodatkowo wskazuje, że podwyższenie składki stosuje się także w sytuacji, gdy płatnik nieprawidłowo ustali grupę działalności. Jednocześnie organ rentowy zaakcentował, że pominięcie przez płatnika składek na druku ZUS IWA - będącego podstawą ustalenia stopy procentowej składki - danych o osobach poszkodowanych w wypadkach - nie można w żadnym razie określić jako omyłkę, błąd, niedopatrzenie bądź przekazanie nieprawidłowych danych, lecz przekazanie danych nieprawdziwych. Konkludując organ rentowy stwierdził, że w zaistniałych w niniejszej sprawie okolicznościach był zobligowany z mocy ustawy (art. 34 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych) do podwyższenia stopy procentowej składki wypadkowej o 50%, w konsekwencji czego dla przedmiotowej kwestii bez znaczenia był fakt, czy płatnik sam zorientował się o popełnionej omyłce czy została ona ustalona w drodze uprzedniego stwierdzenia nieprawidłowości przez ZUS.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie w pierwszej kolejności podkreślić należy, iż jej rozstrzygnięcie zależało od ustalenia, czy organ rentowy zasadnie podwyższył płatnikowi – Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) im. dr S. J.
w Z. stopę procentową składki na ubezpieczenie wypadkowe w roku składkowym od 1 kwietnia 2010 r. do 31 marca 2011 r. o 50%. Kwestia stopy procentowej składek na ubezpieczenie wypadkowe uregulowana jest w rozdziale 4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.). Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie miał przepis art. 34 powołanej ustawy, z którego wynika, że organ rentowy ustala w drodze decyzji stopę procentową składki na cały rok składkowy w wysokości 150% stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych, jeżeli płatnik składek nie przekaże danych lub też przekaże nieprawdziwe dane, o jakich jest mowa w art. 31 ustawy, a w wyniku tego nastąpi zaniżenie stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe (ust.1). Przy czym według ust. 3 art. 34 w/w ustawy, przepis ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do płatników składek, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 33 ust. 1 i 2, którzy nieprawidłowo ustalili liczbę ubezpieczonych lub grupę działalności. Prawidłowa wykładnia całego art. 34 powołanej wyżej ustawy wymaga przyjęcia, że przesłanką do zastosowania podwyższenia stopy procentowej składki jest takie zachowanie płatnika składek, które polega albo na nie przekazaniu danych, albo na przekazaniu danych nieprawdziwych, jeżeli powoduje to zaniżenie stopy procentowej, czy też polega na nieprawidłowym ustaleniu liczby ubezpieczonych lub grupy działalności. Dla prawidłowego odczytania spornego przepisu art. 34 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy
i chorób zawodowych konieczne jest odniesienie się do całego mechanizmu różnicowania stopy procentowej składek na ubezpieczenie wypadkowe. W tym zakresie istotne znaczenie ma przepis art. 31 w/w ustawy, do którego odsyła wprost art. 34 ust. 1 tej ustawy. Z powołanego art. 31 wynika, że przepis zasadniczo dotyczy ustalania wielkości wskaźnika korygującego. W ust. 3 tego artykułu mowa jest o tym, iż kategorię ryzyka dla płatnika składek ustala się w zależności od ryzyka określonego wskaźnikami częstości: 1) poszkodowanych w wypadkach przy pracy ogółem; 2) poszkodowanych w wypadkach przy pracy śmiertelnych i ciężkich; 3) zatrudnionych w warunkach zagrożenia. Natomiast ust. 6 tego artykułu stanowi, że dane, o których mowa w ust.3, płatnik składek przekazuje do dnia 31 stycznia danego roku za poprzedni rok kalendarzowy w informacji zawierającej
w szczególności: 1) dane identyfikacyjne płatnika składek, określone w przepisach
o systemie ubezpieczeń społecznych; 2) rodzaj działalności według PKD; 3) liczbę ubezpieczonych zgłoszonych do ubezpieczenia wypadkowego; 4) adres płatnika składek. Ponadto z art. 31 ust.10 wynika, że płatnik składek jest zobowiązany do złożenia korekty informacji, o której mowa w ust. 6, w ciągu 7 dni od: 1) stwierdzenia nieprawidłowości we własnym zakresie; 2) otrzymania zawiadomienia o stwierdzeniu nieprawidłowości przez Zakład. Na podstawie informacji wymienionych w powołanym art. 31, organ rentowy ustala wielkość stopy procentowej składek na ubezpieczenie wypadkowe, informując o tym płatnika składek. Dopiero w takim kontekście należy odczytać przepis art. 34 cytowanej ustawy, mówiący o zachowaniu płatnika składek polegającym na nie przekazaniu danych lub przekazaniu danych nieprawdziwych, czy też nieprawidłowym ustaleniu liczby ubezpieczonych lub grupy działalności. Chodzi tutaj o jednorazowe zachowanie płatnika składek, związane z koniecznością przekazania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych informacji, na podstawie których ustalana jest wielkość stopy procentowej dla płatnika składek.

Jednocześnie, w tym miejscu - za poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym
w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r., I UK 207/11 (LEX nr 1130156) - podkreślić należy, iż usankcjonowane na gruncie art. 34 ustawy o ubezpieczeniu społecznym
z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych podwyższenie stopy procentowej składki na cały rok składkowy do wysokości 150% stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych za nieprzekazanie danych lub przekazanie nieprawdziwych danych, o których mowa w art. 31 w/w ustawy (w tym danych
o poszkodowanych w wypadkach przy pracy) ma charakter sankcji o charakterze represyjnym (penalnym) za przekazanie nieprawdziwych danych (bądź nieprzekazanie danych). Istnieje więc zasadnicze podobieństwo między opłatą dodatkową wymierzaną na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.) a podwyższeniem stopy procentowej składki przy zastosowaniu art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy
i chorób zawodowych. Różnica między art. 24 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych a art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych polega na tym, że o ile pierwszy, określając przesłankę wymierzenia opłaty dodatkowej, jaką jest nieopłacenie składek lub opłacenie ich w zaniżonej wysokości, pozostawia Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych swobodę w zakresie wymierzenia opłaty dodatkowej i jej wysokości,
o tyle drugi zobowiązuje organ rentowy do wymierzenia składki w ustawowo określonej ("sztywnej") wysokości, jeśli płatnik składek nie przekaże danych lub przekaże nieprawdziwe dane, co spowoduje zaniżenie stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe. W pierwszym przypadku bowiem Zakład Ubezpieczeń Społecznych "może wymierzyć płatnikowi składek dodatkową opłatę do wysokości 100% nieopłaconych składek", w drugim "ustala, w drodze decyzji, stopę procentową składki na cały rok składkowy w wysokości 150% stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych". Decyzja o podwyższeniu stopy procentowej składki nie jest więc uznaniowa, ale to w żaden sposób nie wpływa na jej represyjny
i prewencyjny charakter, któremu należy przypisać decydujące znaczenie dla wykładni art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. W ocenie Sądu Najwyższego nie można zatem przyjąć, że odpowiedzialność płatnika składek na podstawie tego przepisu ma charakter obiektywny i w związku z tym występuje w każdym przypadku podania nieprawdziwych danych, prowadzących do zaniżenia wysokości należnych składek. Nie ma bowiem uzasadnienia dla wymierzania tej sui generis kary bez oceny okoliczności będących przyczyną wadliwości informacji. Wynikająca z niego sankcja będzie miała zatem zastosowanie wyłącznie do płatnika, który ponosi winę, nawet
w jej najlżejszym stopniu (culpa levissima) za przekazanie nieodpowiadających prawdzie danych. Jak następnie zauważył Sąd Najwyższy, w podobnym duchu, aczkolwiek wychodząc z założenia o obiektywnej odpowiedzialności płatnika składek za podanie nieprawdziwych danych, ale z możliwością zwolnienia się od niej w pewnych okolicznościach, opowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 czerwca 2001 r., I UK 15/11 (LEX nr 964457), akcentując, iż podmiot, który wadliwie wypełnia swój obowiązek musi mieć możliwość obrony i wykazania, że niedopełnienie tego obowiązku było następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Stwierdzenie czy strona nie ponosi, czy też ponosi, odpowiedzialność na zasadzie art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych musi być zatem podejmowane indywidualnie, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności, których dopiero łączna ocena może doprowadzić do konkluzji, że w tej konkretnej sprawie wymierzenia składki wypadkowej podwyższonej było zgodne lub nie do pogodzenia z normą prawną zawartą w powołanym przepisie i oceniana także przez pryzmat zasady zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez to państwo prawa. Ostatecznie zatem wyrażony przez Sąd Najwyższy pogląd wskazuje na możliwość zwolnienia się z odpowiedzialności za podanie obiektywnie nieprawdziwych danych z przyczyn niezależnych (niezawinionych) przez płatnika. W konsekwencji przyjąć zatem należy, że tylko przyczyny wadliwego zgłoszenia danych, za które płatnik nie ponosi odpowiedzialności (niezawinione), mogą go zwolnić z sankcji wynikającej z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Przy czym z omawianego przepisu płynie domniemanie winy płatnika składek w sytuacji, gdy przekazane dane nie odpowiadają prawdzie. W sposób istotny wpływa to na rozkład ciężaru dowodu. To płatnik składek ma wykazać, że zgłoszenie nieprawdziwych danych nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawało, że składając deklarację ZUS IWA za 2009 r., płatnik składek - Wojewódzki Szpital (...) im. dr S. J. w Z. podał nieprawidłową liczbę osób poszkodowanych
w wypadkach przy pracy w 2009 r. (0 zamiast 1), a zatem przekazał nieprawdziwe dane, o których mowa w art. 31 ust. 3 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, które spowodowały zaniżenie stopy procentowej. Wobec powyższego oczywistym było, iż z sankcji wynikającej z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych Wojewódzki Szpital (...) im. dr S. J. w Z. jako płatnik składek mógłby się uwolnić wyłącznie w razie wykazania, że do zgłoszenia nieprawdziwych danych dotyczących liczby osób poszkodowanych
w wypadkach przy pracy w 2009 r. doszło wyłącznie z przyczyn od niego niezależnych, czyli przyczyn, za które płatnik ten nie ponosi odpowiedzialności (niezawinionych). W orzecznictwie i doktrynie panuje przy tym jednolity pogląd, iż brak winy powinien być oceniany w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o swoje interesy
i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet lekkim niedbalstwem (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 29 października 1998 r., I CKN 556/98; z dnia 4 marca 1999 r., l PN 596/98 OSNAPIUS 2000 nr 8, poz.15; z dnia 14 kwietnia 1999 r. II UKN 555/98 LEX nr 277324 oraz z dnia 23 listopada 2005 r., II CZ 103/05 Lex nr 188555). O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można zatem mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie dającej się przezwyciężyć (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 2 lutego 2000 r., SA/Sz 2125/98). Oczywistym jest zatem, że bez wnikania w przyczyny wadliwego sporządzenia informacji w ramach druku ZUS IWA, samo subiektywne przekonanie płatnika składek o prawdziwości przekazywanych danych (pomimo ich obiektywnej nieprawdziwości) nie zwalnia od odpowiedzialności usankcjonowanej w ramach
art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy
i chorób zawodowych.

Na gruncie niniejszej sprawy okoliczność przekazania błędnej informacji co do zaistniałej w 2009 r. ilości wypadków przy pracy płatnik składek uzasadniał zaś niedopatrzeniem (przeoczeniem, błędem) pracownika wypełniającego druk ZUS IWA (k. 2 i 13 a.s.). Mając powyższe na względzie w pierwszym rzędzie godzi się zauważyć, iż działanie lub zaniechanie pracownika przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych utożsamia się w rzeczy samej z działaniem lub zaniechaniem zakładu pracy (tzw. ryzyko osobowe pracodawcy). Skoro zatem pracodawca (płatnik składek) ponosi odpowiedzialność za zaniedbania personelu administracyjnego, którym posługuje się przy wykonywaniu swoich czynności, to tym samym ex definitione nie uwalniają one pracodawcy (płatnika składek) od winy w przekazaniu nieprawidłowych danych (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2008 r., II GZ 305/08). Innymi słowy sam fakt niedopełnienia obowiązku przez zatrudnionego pracownika nie może zostać uznany za działanie niezawinione.
O braku winy w niedopełnieniu obowiązku podania prawidłowej ilości osób poszkodowanych w wypadkach przy pracy w 2009 r. można byłoby mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie powyższego obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, czyli gdy płatnik składek nie mógł przedmiotowej przeszkody usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.

W niniejszej sprawie brak zaś było podstaw do przyjęcia, że Wojewódzki Szpital (...) im. dr S. J. w Z. jako płatnik składek, na którym to na mocy art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodu, wykazał, aby przekazanie wadliwych danych przy sporządzaniu informacji na druku ZUS IWA było spowodowane przeszkodą nie do przezwyciężenia, w tym zaistnieniem zdarzenia nadzwyczajnego
i niespodziewanego, tj. takiego, które rzeczywiście uniemożliwiało mu przekazanie prawidłowych danych. Innymi słowy płatnik składek nie wykazał, że zgłoszenie nieprawdziwych danych przy sporządzaniu informacji ZUS IWA za 2009 r. nastąpiło
z przyczyn od niego niezależnych (niezawinionych). Nawet bowiem, jeżeli wadliwe przekazanie danych dotyczących ilości osób poszkodowanych w wypadkach przy pracy w 2009 r. wynikało wyłącznie z braku należytej staranności, czyli przeoczenia czy błędu, a zatem nawet lekkiego niedbalstwa działającego w imieniu płatnika pracownika administracyjnego, to tym samym nastąpiło z przyczyn przez tego płatnika zawinionych, chociażby w sposób nieumyślny.

Skoro zatem płatnik składek nie wykazał, aby przyczyny wadliwego zgłoszenia danych nie były przez niego niezawinione, to tym samym brak było podstaw do zwolnienia go z sankcji wynikającej z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, a zatem ustalenia dla niego za okres od 1 kwietnia 2010 r. do 31 marca 2011 r. stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe wyższej o 50%, tj. do wysokości 1,77%.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie. Mając zaś na względzie szczególne okoliczności uzasadniające zastosowanie w niniejszej sprawie art. 102 k.p.c., tj. trudną sytuację materialną płatnika składek (brak jakichkolwiek dochodów poza środkami wynikającymi z zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia umowy
o świadczenie usług medycznych), jak również okoliczność samodzielnego (a nie na skutek kontroli organu rentowego) wykrycia i niezwłocznego skorygowania wadliwych danych, przy równoczesnym statusie płatnika systematycznie odprowadzającego składki, Sąd Apelacyjny odstąpił od obciążenia Wojewódzkiego Szpitala (...) im. dr S. J. w Z. kosztami postępowania
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 1971 r., I PZ 17/71, OSNCP 1971, nr 12, poz. 222 oraz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 24 lutego 1971 r., II PR 421/70 LexPolonica nr 322421, z dnia 4 listopada 1970 r., III PRN 83/70, LexPolonica nr 322591 oraz z dnia 29 sierpnia 1973 r., I PR 188/73, OSNC 1974/3/59).