Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Tomczyk

Protokolant stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o ustalenie właściwego ustawodawstwa

na skutek odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 października 2015 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 1312/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 października 2015 r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. stwierdził, że od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 4 czerwca 2013 roku właściwym dla A. S. w zakresie zabezpieczenia społecznego jest ustawodawstwo polskie. Wskazano, że decyzja została wydana w oparciu o art. 83 ust 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U z 2015 r. poz. 121, ze zm.), art. 11 ust. 3 lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE nr L 166/1 z 30 kwietnia 2004 roku) i art. 16 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (Dz. Urz. UE nr L 284/1 z 20 października 2009 roku). W uzasadnieniu powyższego Zakład przytoczył treść stosowanych przepisów, przedstawił przebieg postępowania przed organem rentowym oraz wskazał, iż poczynione przy współudziale słowackiej instytucji zabezpieczenia społecznego ustalenia prowadzą do wniosku o zasadności ustalenia polskiego ustawodawstwa.

A. S. w złożonym w dniu 24 listopada 2015 roku (data nadania w placówce pocztowej) odwołaniu zakwestionowała prawidłowość stanowiska ZUS i wniosła o zmianę decyzji i ustalenie dla niej jako właściwego ustawodawstwa słowackiego w okresie od 01 lipca 2012 roku do dnia 4 czerwca 2013 roku. W argumentacji skarżąca wskazała, że osoba podejmująca pracę w innym państwie Unii podlega w zakresie ubezpieczeń społecznych ustawodawstwu tego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca najemna.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. w odpowiedzi na złożone odwołanie wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji stwierdził, że jest ono prawidłowe i znajduje uzasadnienie w obowiązujących przepisach prawa. Organ rentowy wskazał, że skarżąca zawarła wprawdzie umowę o pracę na czas nieokreślony z pracodawcą słowackim (...) s.r.o., jednakże z przedmiotowej umowy usunięto dane dotyczące czasu pracy i warunków wynagrodzenia. ZUS zaznaczył, że uzyskał informacje od słowackiej instytucji zabezpieczenia społecznego, z których wynika, że (...) s.r.o. to tzw. firma skrzynkowa, a więc firma, która faktycznie nie prowadzi w Słowacji działalności, a co za tym idzie nie dochodzi do realnego świadczenia pracy przez jej pracowników. Tym samym wnioskodawczyni posiadała jeden tytuł do objęcia ubezpieczeniem społecznym, to jest prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Polski co uzasadniało wydanie zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni A. S., urodzona w dniu (...), figuruje w bazie Urzędu Skarbowego w T. jako osoba prowadząca działalność gospodarczą od dnia 1 czerwca 2011 roku. Odnotowano zeznanie PIT-36 za rok 2011 w którym skarżąca wykazała dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz dochody uzyskane z pracy wykonywanej na Słowacji. Ponadto w okresie od sierpnia 2011 roku do października 2012 roku wnioskodawczyni składała deklaracje VAT-7 wykazując w nich obroty z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

(dowód: pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. z dnia 3 grudnia 2012 roku, k. 40 akt ZUS)

W dniu 1 lipca 2012 roku skarżąca zawarła w mieście C. na Słowacji umowę o pracę z przedsiębiorstwem (...) (...)., (...), (...) C.. W ramach tej umowy wnioskodawczyni miała wykonywać pracę promotora usług i produktów świadczonych przez pracodawcę albo klientów pracodawcy. Praca skarżącej miała polegać w szczególności na: utrzymywaniu kontaktów z potencjalnymi klientami pracodawcy i jego klientami, dokonywaniu prezentacji i promocji działalności pracodawcy i jego klientów, zapewnieniu pisemnych źródeł, materiałów i urządzeń technicznych w celu realizacji i przeprowadzenia szkoleń internetowych. W umowie nie sprecyzowano wysokości wynagrodzenia należnego wnioskodawczyni, za wyjątkiem stwierdzenia, że nie może ona być niż minimalne wynagrodzenie wskazane dla 3 stopnia trudności miejsca pracy zgodnie z obowiązującymi na terenie Słowacji przepisami z zakresu prawa pracy. Umowa o pracę wskazywała, że charakter pracy nie pozwala na równomierne podzielenie czasu pracy na poszczególne tygodnie. Aneksem do umowy o pracę z dnia 1 lipca 2012 roku strony ustaliły, że czas pracy skarżącej będzie wynosił 10 godzin miesięcznie.

(dowód: umowa o pracę z dnia 1 lipca 2012 roku, k. 23-31, aneks do umowy o pracę z dnia 1 lipca 2012 roku, k 32-33 akt ZUS)

()

W dniu 12 września 2012 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o ustalenie właściwego ustawodawstwa w związku z wykonywaniem pracy najemnej na Słowacji i jednoczesnym prowadzeniem działalności na własny rachunek w Polsce. Pismem z dnia 20 września 2012 roku ZUS wezwał skarżącą do uzupełnienia informacji i dowodów potwierdzających faktyczne wykonywanie pracy na terenie Słowacji. W odpowiedzi wnioskodawczyni przedłożyła organowi rentowemu kserokopie miesięcznych raportów o wykonaniu pracy na rzecz G. s.r.o., oraz zaświadczenie o rejestracji w słowackim systemie zabezpieczenia społecznego. Pismem z dnia 17 października 2013 roku ZUS poinformował skarżącą, że wobec braku dowodów na świadczenie pracy u pracodawcy słowackiego uznał ją tymczasowo za osobę wykonującą pracę na własny rachunek w Polsce i poinformował o tym słowacki organ systemu zabezpieczenia społecznego.

(dowód: pismo ZUS z dnia 17 października 2013 roku, k. 9, pismo ZUS z dnia 20 września 2012 roku, k. 13, raporty z wykonania prac, k. 15 – 22, wniosek o ustalenie właściwego ustawodawstwa z dnia 12 września k. 48 list rejestracyjny, k. 49 akt ZUS)

Decyzją z dnia 29 października 2013 roku słowacki organ systemu zabezpieczenia społecznego uznał, że w przypadku skarżącej nie zaistniały okoliczności do objęcia obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym, emerytalnym i obowiązkowym ubezpieczeniem w czasie bezrobocia. W uzasadnieniu wskazano, że na podstawie wyników kontroli nie zostało udowodnione, iż skarżąca realnie wykonywała czynności jako pracownik na terenie Słowacji i dlatego nie może podlegać słowackim przepisom w świetle Rozporządzenia nr 883/2004.

(dowód: decyzja z dnia 29 października 2013 roku, k. 12-13 akt sprawy)

Pismem z dnia 28 stycznia 2016 roku słowacki organ systemu zabezpieczenia społecznego poinformował ZUS, że na podstawie kontroli przeprowadzonej wspólnie z Państwowym Inspektoratem Pracy stwierdził, że w wypadku pracowników (...) s.r.o. nie chodzi o realne wykonywanie pracy zarobkowej na terenie Słowacji. Słowacki organ systemu zabezpieczenia społecznego poinformował, że wnioskodawczyni winna podlegać przepisom prawnym dotyczącym ubezpieczenia społecznego na terenie Rzeczpospolitej Polskiej.

(dowód: pismo z dnia 28 stycznia 2016 roku, k. 11 akt sprawy)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie nie ma uzasadnionych podstaw prawnych.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 roku w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE nr L 166/1 z 30 kwietnia 2004 roku) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 roku dotyczące wykonywania wskazanego rozporządzenia.

Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego należy do kluczowych kwestii związanych z realizacją swobody przemieszczania się w Unii Europejskiej oraz podejmowania aktywności zawodowej. W preambule rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 wyraźnie zostało stwierdzone, że pracownicy najemni i osoby prowadzące działalność na własny rachunek przemieszczające się we wspólnocie powinny być objęte systemem zabezpieczenia społecznego tylko jednego państwa członkowskiego w celu uniknięcia zbiegu właściwych ustawodawstw i wynikających z tego komplikacji. Dlatego też obowiązująca w tej materii zasada stosowania ustawodawstwa jednego państwa członkowskiego polega na podporządkowaniu ustawodawstwu tylko jednego państwa czyli stosowanie jego postanowień tak jakby zainteresowany realizował swą aktywność zawodową w całości na terytorium tego państwa.

Sytuacja, w której pracownik wykonuje w jednym państwie członkowskim działalność gospodarczą zaś w innym kraju pracuje na podstawie umowy o pracę, jest uregulowana w art. 11 ust 3 lit. a oraz art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004. Zgodnie z powyższymi przepisami osoby, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego, natomiast osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych państwach członkowskich podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną.

Czynnikiem decydującym o tym, któremu ustawodawstwu ma podlegać taka osoba, jest, w myśl art. 11 ust. 3a cytowanego rozporządzenia, miejsce wykonywania pracy. Jako reguła zostało zatem przyjęte, że system zabezpieczenia społecznego, który ma zastosowanie do osób, które z przyczyn związanych z pracą przenoszą się z jednego państwa członkowskiego do drugiego, jest co do zasady systemem państwa nowego zatrudnienia.

Osoba, która wykonuje pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich - zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 - informuje o tym instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania.

Poinformowanie przez osobę instytucji wyznaczonej przez właściwą władzę państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, o wykonywaniu pracy w dwóch państwach, wymaga zastosowania procedury przestrzegającej właściwości i kompetencji instytucji ubezpieczeń społecznych przewidzianej w art. 16 rozporządzenia wykonawczego nr 987/2009.

Procedura ta przewiduje mianowicie, że po uzyskaniu informacji o wykonywaniu przez daną osobę pracy w dwóch lub więcej państwach członkowskich, wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając art. 13 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 rozporządzenia wykonawczego. Takie wstępne określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa ma charakter tymczasowy i o swoim tymczasowym określeniu instytucja ta informuje wyznaczone instytucje każdego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca (ust. 2). Tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa, przewidziane w ust. 2, staje się ostateczne w terminie dwóch miesięcy od momentu poinformowania o nim instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich, zgodnie z ust. 2, o ile ustawodawstwo nie zostało już ostatecznie określone na podstawie ust. 4, lub przynajmniej jedna z zainteresowanych instytucji informuje instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego miejsca zamieszkania przed upływem tego dwumiesięcznego terminu o niemożności zaakceptowania określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tej kwestii (ust. 3). W przypadku gdy z uwagi na brak pewności co do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa niezbędne jest nawiązanie kontaktów przez instytucje lub władze dwóch lub więcej państw członkowskich, na wniosek jednej lub więcej instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich lub na wniosek samych właściwych władz ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego jest określane na mocy wspólnego porozumienia, z uwzględnieniem art. 13 rozporządzenia podstawowego i odpowiednich przepisów art. 14 rozporządzenia wykonawczego (ust. 4). W przypadku rozbieżności opinii między zainteresowanymi instytucjami lub właściwymi władzami podmioty te starają się dojść do porozumienia, zastosowanie ma art. 6 rozporządzenia wykonawczego (ust. 4). Instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo zostało tymczasowo lub ostatecznie określone jako mające zastosowanie, niezwłocznie informuje o tym zainteresowanego (ust. 5).

W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni żądała od ZUS ustalenia, iż właściwym dla niej ustawodawstwem począwszy od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 4 czerwca 2013 roku było ustawodawstwo słowackie w związku z tym, że na terenie tego Państwa wykonywała pracę najemną. ZUS po ustaleniu, że wnioskodawczyni na terenie Polski od 1 czerwca 2011 roku nieprzerwanie prowadzi działalność na własny rachunek i na podstawie przedłożonych przez skarżącą dokumentów w postaci umowy o pracę i raportów wykonania pracy, powziął wątpliwość, co do rzeczywistego wykonywania przez nią na terenie Słowacji pracy najemnej.

Instytucja miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o ustalenie ubezpieczenia społecznego w innym państwie – wbrew odmiennemu stanowisku skarżącej - może powziąć wątpliwości co do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa. Trzeba jednak podkreślić, iż może chodzić jednie o wątpliwości co do określenia ustawodawstwa mającego zastosowanie do zainteresowanego, z uwzględnieniem art. 13 rozporządzenia podstawowego i odpowiednich przepisów art. 14 rozporządzenia wykonawczego, czyli niepewności co do tego, czy osoba wnosząca o ustalenie prawa właściwego jest objęta systemem zabezpieczenia społecznego w więcej niż jednym państwie członkowskim. Wątpliwości tych instytucja miejsca zamieszkania wnioskodawcy nie może sama rozstrzygać, lecz musi dostosować się do trybu rozwiązywania sporów co do ustalenia ustawodawstwa właściwego wskazanego w szczególności o art. 6, 15 oraz 16 rozporządzenia nr 987/2009, które nakazują zwrócenie się - w przypadku istnienia wątpliwości bądź rozbieżności - do instytucji innego państwa członkowskiego.

W związku z powyższym w dniu 17 października 2013 roku ZUS ustalił dla wnioskodawczyni tymczasowo ustawodawstwo polskie o czym poinformował słowacką instytucję ubezpieczeniową. Od tej chwili rozpoczął się bieg termin dwu miesięcy, w czasie których słowacka instytucja ubezpieczeniowa mogła poinformować instytucję miejsca zamieszkania o niemożności zaakceptowania ustalonego ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tej kwestii. Ponieważ słowacka instytucja ubezpieczeniowa nie wniosła sprzeciwu co do ustalenia właściwego ustawodawstwa przez ZUS, tymczasowe określenie ustawodawstwa stało się ostateczne, co potwierdził ZUS w zaskarżonej decyzji. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że decyzją z dnia 29 października 2013 roku słowacki organ systemu zabezpieczenia społecznego uznał, że w przypadku skarżącej nie zaistniały okoliczności do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, emerytalnego i obowiązkowego ubezpieczenia w czasie bezrobocia, a pismem z dnia 28 stycznia 2016 roku poinformował ZUS, że na podstawie kontroli przeprowadzonej wspólnie z Państwowym Inspektoratem Pracy stwierdził, że pracownicy (...) s.r.o. nie wykonywali pracy na terenie Słowacji.

Wnioskodawczyni wychodzi z błędnego założenia, że złożone przez nią dokumenty w sposób dostateczny wykazują, że wykonywała ona pracę najemną na terenie Słowacji i ZUS nie może podważać ich wiarygodności. To prawda, że organ ubezpieczeń społecznych miejsca zamieszkania (ZUS) nie ma kompetencji do oceny zaistnienia stosunku ubezpieczenia w sensie prawnym na terenie innego państwa członkowskiego, a zatem nie jest władny oceniać ważności zawartej przez skarżącą umowy o pracę ze słowackim pracodawcą. Do oceny zaistnienia stosunku ubezpieczenia w sensie prawnym na terenie innego państwa członkowskiego władne jest bowiem tylko i wyłącznie dane państwo członkowskie. Ze względu na różnice między ustawodawstwami krajowymi co do określenia przedmiotu ubezpieczenia społecznego wprowadzono zasadę, że uwzględnianie okoliczności lub wydarzeń mających miejsce w jednym państwie członkowskim nie może w żaden sposób sprawiać, iż właściwym dla nich stanie się inne państwo ani że będzie się do nich stosować jego ustawodawstwo (pkt 11 preambuły rozporządzenia nr 883/2004). Ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania pracy najemnej przez skarżącego na terenie Słowacji należy tylko i wyłącznie do kompetencji słowackich władz i organów administracji, a nie do instytucji ubezpieczeniowej miejsca zamieszkania (ZUS). Oznacza to, że domagając się ustalenia ustawodawstwa słowackiego skarżący winien przedłożyć ZUS dokument potwierdzający podleganie ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania pracy najemnej wystawiony przez słowacką instytucję ubezpieczeniową, a w przypadku odmowy wystawienia takiego dokumentu zwrócić się do władz słowackich z roszczeniem o wydanie takiego dokumentu. Do oceny bowiem ważności zawartych przez skarżącego umów o pracę na terenie Słowacji uprawniona była słowacka instytucja ubezpieczeniowa. Z ustaleń tej ostatniej zaś, a nie ZUS, wynika że wnioskodawczyni nie wykonywała pracy najemnej na terenie Słowacji. Przedłożone przez skarżącą dokumenty w postaci umów o pracę i raportów świadczących o wykonaniu pracy zostały zakwestionowane przez słowacką instytucję ubezpieczeniową. W takiej sytuacji to nie ZUS ma udowodnić wnioskodawczyni, że nie wykonywała ona pracy na terenie Słowacji, jak domaga się skarżąca, ale to na wnioskodawczyni spoczywa obowiązek wykazania, iż rzeczywiście wykonywała pracę najemną na terenie Słowacji. Skoro słowacka instytucja ubezpieczeniowa odmówiła potwierdzenia podlegania ustawodawstwu Słowacji przez A. S., to od niej skarżąca winna żądać zmiany stanowiska, a nie od ZUS. ZUS nie kwestionuje wszak ustaleń słowackiej instytucji ubezpieczeniowej, a się z nimi zgadza.

Jeszcze raz należy podkreślić, że warunkiem ustalenia dla wnioskodawczyni ustawodawstwa Słowacji w zakresie ubezpieczeń społecznych w spornym okresie byłoby udowodnienie przez nią, że na podstawie umowy zawartej z (...) s.r.o. wykonywała ona na terenie Słowacji pracę najemną i opłacała składki na ubezpieczenie społeczne. Ubezpieczona nie sprostała powyższemu zadaniu, ponieważ nie udowodniła przed słowackim ubezpieczycielem, aby w spornym okresie faktycznie wykonywała pracę na terenie tego kraju. Za takim ustaleniem, nie przemawiają przedłożona w sprawie umowa o pracę i raporty z jej wykonania. Jak podała słowacka instytucja ubezpieczeniowa, na podstawie przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że w przypadku pracowników firmy (...) s.r.o. nie chodziło o realne wykonywanie pracy zarobkowej na terenie Słowacji.

Polska instytucja ubezpieczeniowa zaakceptowała ustalenia słowackiej instytucji ubezpieczeniowej co do niewykonywania pracy najemnej przez skarżącego na terenie Słowacji. Wobec nie przedstawienia przez skarżącą wiarygodnych dowodów na wykonywanie pracy na rzecz (...) s.r.o., ZUS zasadnie ustalił wobec skarżącej na podstawie art. 11 ust 3 lit a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) 883/2004r ustawodawstwo polskie. W przedmiotowej sprawie nie zachodzi bowiem zbieg tytułów do ubezpieczenia. Jedynym ważnym tytułem ubezpieczenia skarżącej jest wykonywanie pracy na własny rachunek na terytorium Polski. To na terenie bowiem Rzeczpospolitej Polskiej wnioskodawczyni ma zarejestrowaną działalność gospodarczą, którą prowadzi nieprzerwanie od dnia 1 czerwca 2011 roku.

Sąd podziela stanowisko organu rentowego, że nadanie słowackiego numeru ubezpieczenia nie oznacza, iż praca na terenie Słowacji była faktycznie wykonywana. Dlatego też Sąd nie uznał przedstawionego przez skarżącą dokumentu za wiarygodny dowód w sprawie. Podkreślenia wymaga również, że skarżąca została zobowiązana do złożenie szeregu dokumentów wymienionych szczegółowo w zarządzeniu o wyznaczeniu rozprawy (k. 7), których nie złożył, nadto nie stawiła się na rozprawie, która miała miejscu w dniu 17 sierpnia 2016 roku. Powyższe nakazuje uznać, iż wnioskodawczyni nie podźwignęła, w myśl art. 6 k.c., ciężaru dowodu w sprawie. Trzeba zaznaczyć, że nie jest rolą Sądu poszukiwanie dowodów potwierdzających zaistnienie okoliczności podnoszonych przez skarżącą w odwołaniu. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 lutego 2016 roku, sygn. akt III AUa 938/15)

W sytuacji gdy słowacka instytucja ubezpieczeniowa odmówiła wnioskodawczyni potwierdzenia podlegania ubezpieczeniom społecznym jako osobie zatrudnionej na terenie Słowacji, organ rentowy w oparciu art. 11 ustęp 3 lit a rozporządzenia 883/2004 prawidłowo wydał zaskarżoną decyzję. Bezsporne bowiem jest, iż wnioskodawczyni od dnia 1 czerwca 2011 roku nieprzerwanie prowadzi działalność gospodarczą. W świetle takich ustaleń należy uznać, ze jedynym realizowanym przez wnioskodawczynię tytułem jest prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce, a zatem brak jest podstaw do zastosowania art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE nr 883/2004, gdyż nie nastąpił zbieg tytułów do ubezpieczeń społecznych. W tych okolicznościach ZUS miał pełne podstawy by wydać zaskarżoną decyzję stwierdzającą wobec wnioskodawczyni podleganie polskiemu ustawodawstwu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w spornym okresie. Odmienne stanowisko prowadziłoby do sytuacji, w której wnioskodawczyni mimo posiadania niespornego tytułu do objęcia ubezpieczeniem społecznym tj. prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski, tym ubezpieczeniem nie byłaby objęta. Jeżeli wnioskodawczyni uzyska korzystną dla siebie decyzję słowackiej instytucji ubezpieczeniowej, to wówczas będzie to nowa okoliczność dająca podstawę do wznowienia postępowania w tym zakresie.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie oddalił.