Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2014 r.

Sąd w Częstochowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Krystyna Mieszkowska

Protokolant: Ewa Lenartowicz

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r. w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. A. A.

przeciwko W. N.

o zwolnienie od egzekucji

1.  uchyla wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 19 grudnia 2013 r wydany w sprawie IC 71)13;

2.  oddala powództwo;

3.  zasądza od powoda K. A. A. na rzecz pozwanego W. N. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

IC 71)13

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 12 lutego 2013 r. (data złożenia w urzędzie pocztowym), powód K. A. A. wystąpił przeciwko W. N. o zwolnienie od egzekucji ruchomości, tj. samochodu ciężarowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) rok produkcji 2006 i samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) rok produkcji 1998 zajętych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Częstochowie A. P..

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że na wniosek wierzyciela W. N. Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Częstochowie wszczął egzekucję przeciwko dłużnikowi R. Holta i dokonał zajęcia ruchomości w postaci samochodu ciężarowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) rok produkcji 2006 i samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) rok produkcji 1998. Zajęte ruchomości stanowią własność powoda a nie dłużnika, bowiem w dniu 20 sierpnia 2012 r. zawarta została umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie, w której dłużnik R. H. przeniósł ruchomości w postaci wymienionych samochodów na własność powoda tytułem zabezpieczenia jego wierzytelności. Z uwagi na brak wywiązania się z umowy i spłaty zobowiązania ciążącego na R. H., w dniu 5 grudnia 2012 r. powód skierował do dłużnika oświadczenie o przejęciu samochodów za kwotę 19.000 euro, którą to kwotę powód uczynił wartością przedmiotu sporu w niniejszej sprawie. Oświadczenie powyższe zostało przez dłużnika odebrane w dniu 16 grudnia 2012 r. W dniu 24 stycznia 2013 r. powód wezwał pozwanego do zwolnienia ruchomości spod zajęcia, ale wezwanie to okazało się bezskuteczne. Jednocześnie powód oświadczył, że powziął wiedzę o zajęciu przedmiotowych ruchomości w dniu 15 stycznia 2013 r., zatem pozew złożył z zachowaniem wynikającego z art. 843 § 3 k.p.c. miesięcznego terminu do jego wniesienia.

Wyrokiem zaocznym z dnia 19 grudnia 2013 r. Sąd uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwany W. N. wniósł o uchylenie w całości wyroku zaocznego z dnia 19 grudnia 2013 r. i oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zarzucił na wstępie, że twierdzenie powoda, jakoby dowiedział się o zajęciu ruchomości dopiero w dniu 15 stycznia 2013 r. jest nieprawdziwe, bowiem już w dniu 14 stycznia 2013 r. powód udzielił pełnomocnictwa procesowego w sprawie przeciwko pozwanemu. Wobec nie wykazania przez powoda, że złożył pozew w terminie miesięcznym od daty dowiedzenia się o zajęciu, powództwo winno zostać oddalone. Niezależnie od powyższego pozwany zarzucił, że umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 20 sierpnia 2012 r. jest nieważna z uwagi na jej pozorność. Pozwany zaprzeczył ponadto jej treści jakoby zawarta została w dacie 20 sierpnia 2012 r. W ocenie pozwanego, dłużnik R. H. chcąc uniemożliwić prowadzenie egzekucji z zajętych pojazdów zawarł z powodem umowę przewłaszczenia tych pojazdów wskazując datę jej zawarcia - 20 sierpnia 2012 r. – na kilka miesięcy przed ich zajęciem. Zdaniem pozwanego strony tej umowy od początku nie miały zamiaru wywołania skutków prawnych, głównym jej celem było wywołanie wrażenia u osób trzecich, iż doszło do przeniesienia własności pojazdów na powoda, co miało uniemożliwić prowadzenie z nich egzekucji. Data zawarcia umowy jest nieprawdziwa, w rzeczywistości sama umowa został sporządzona już po zajęciu pojazdów przez komornika. Za pozornością umowy przemawia fakt, że powód pomimo, że stał się właścicielem pojazdów nie zarejestrował ich na siebie, a obowiązek taki wynika z przepisów prawa o ruchu drogowym, a dłużnik R. H. nie wyrejestrował pojazdów. O przewłaszczeniu strony umowy nie zawiadomiły także ubezpieczyciela pojazdów (...) S.A. Pozwany zwrócił także uwagę na brak potwierdzeń wysłania pocztą oświadczenia powoda o przejęciu samochodów, pomimo, że nadawca oświadczenia miał sporządzić je w Szwecji, a jego adresat mieszka w Norwegii, ponadto strony umowy przewłaszczenia nie wskazały nawet miejsca jej zawarcia. Pozwany zarzucił także, że powód nie wskazał w pozwie umowy bądź zobowiązania pierwotnego, które rzekomo miała zabezpieczać umowa przewłaszczenia, bowiem zdaniem pozwanego nigdy takowe nie istniało.

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego powód wniósł o utrzymanie w mocy wyroku zaocznego w całości. Powód zarzucił, że nawet jeżeli przyjąć za prawdziwą argumentację pozwanego, że powód dowiedział się o zajęciu ruchomości już 14 stycznia 2013 r., to i tak zachował miesięczny termin do złożenia pozwu, bowiem złożył go w dniu 12 lutego 2013 r. Następnie powód zarzucił, że sporządzone w dniu 5 grudnia 2012 r. oświadczenie o przejęciu samochodów na własność odebrane zostało przez R. H. w dniu 16 grudnia 2012 r., a zajęcie samochodów przez komornika nastąpiło w dniu 11 stycznia 2013 r. Wobec zajęcia samochodów przez komornika wraz z wszystkimi dokumentami samochodów, powód nie miał możliwości ich przerejestrowania, ponadto samochody nie zostały wydane powodowi przez R. H.. Następnie powód podniósł, że R. H. odebrał oświadczenie o przejęciu samochodów w dniu 16 grudnia 2012 r. poprzez złożenie własnoręcznego podpisu pod oświadczeniem. Wobec tego nie jest możliwe przedłożenie potwierdzeń nadania tego pisma. Powód zarzucił także, że nie ma obowiązku wskazywania w umowie miejsca jej zawarcia, ponadto w ramach przedmiotowego postępowania powód nie pozostaje w obowiązku wskazywać okoliczności posiadania przez powoda wierzytelności wobec dłużnika Rune Holta, które zostały zabezpieczone umową przewłaszczenia na zabezpieczenie. Powód powołał się także na oświadczenie dłużnika R. H., złożone przed wytoczeniem powództwa, że dłużnik nie kwestionuje prawa własności powoda w odniesieniu do przejętych samochodów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskiem z dnia 2 stycznia 2013 r. złożonym w dniu 3 stycznia 2013 r. pozwany W. N. wystąpił do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Częstochowie A. P. o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikowi R. H.. Do wniosku pozwany załączył tytuł wykonawczy w postaci aktu notarialnego z dnia 8 lipca 2008 r. sporządzonego w C. przez notariusza M. B. zapisanego w repertorium nr (...) wraz z postanowieniem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 11 września 2012 r. sygn. akt XV Co(...) w przedmiocie nadania powyższemu aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności. Pozwany skierował egzekucję do wierzytelności dłużnika, nadto wniósł o prowadzenie egzekucji z rachunków bankowych, ruchomości i innych praw dłużnika w celu wyegzekwowania kwot: 558.810 zł tytułem należności głównej, 127 zł tytułem kosztów klauzuli wykonalności i 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Pismem z dnia 4 stycznia 2013 r. komornik skierował do dłużnika R. H. zawiadomienie o wszczęciu postępowania egzekucyjnego. W dniu 10 stycznia 2013 r. pozwany wniósł o wszczęcie z egzekucji z ruchomości dłużnika w postaci samochodów marki M. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) i P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W dniu 11 stycznia 2013 r. podczas nieobecności dłużnika, komornik dokonał zajęcia samochodu M. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) i pismem z dnia 14 stycznia 2013 r. wezwał dłużnika, aby w terminie 7 dni wskazał dane osobowe i adresy osób trzecich, których prawa zostały naruszone w wynika dokonanego zajęcia. W dniu 16 stycznia 2013 r. komornik dokonał zajęcia samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W piśmie z dnia 16 stycznia 2013 r. dłużnik pozwanego R. H. powiadomił komornika, że wezwanie z dnia 14 stycznia 2013 r. otrzymał w dniu 15 stycznia 2013 r. oraz poinformował, że samochód M. (...) stanowi własność powoda K. A. A. którego w dniu 16 stycznia 2013 r. poinformował o dokonanym zajęciu. W dniu 23 stycznia 2013 r. Urząd Miasta C., realizując wniosek komornika dokonał w ewidencji wpisu o zajęciu pojazdów M. (...) o numerze S.C. (...) i P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pismem z dnia 24 stycznia 2013 r. powód K. A. A. wezwał pozwanego (wierzyciela w sprawie K. 17)13) do zwolnienia spod egzekucji powyższych samochodów informując, że pojazdy te zostały przewłaszczone na zabezpieczenie wierzytelności w stosunku do dłużnika R. H. na podstawie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 20 sierpnia 2012 r. W piśmie tym powód poinformował także, że w dniu 5 grudnia 2012 r. zgodnie z § 9 pkt 1 umowy przewłaszczenia złożył oświadczenie o przejęciu pojazdów na własność i wezwał do wydania przedmiotu przewłaszczenia. Do pisma powód załączył dokument umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 20 sierpnia 2012 r., w której zapisano, że zawarta została w celu zabezpieczenia przysługujących wierzycielowi (K. A. A.) w stosunki do dłużnika (R. H.) wierzytelności z tytułu umowy zawartej pomiędzy nimi w dniu 20 sierpnia 2012 r. (Charakter ani przedmiot tej umowy nie został opisany). W umowie przewłaszczenia na zabezpieczenie postanowiono dalej, że dłużnik przenosi na wierzyciela własność ruchomości w postaci samochodu osobowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) rok produkcji 2006 i samochodu osobowego P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) rok produkcji 1998 oraz, że wierzyciel zobowiązuje się przenieść własność przewłaszczonych ruchomości powrotnie na dłużnika oraz wydać dłużnikowi rzeczy stanowiące przedmiot przewłaszczenia w przypadku spłacenia w całości wierzytelności objętej umową. W § 4 umowy zapisano, że wraz z przeniesieniem własności wierzyciel otrzymuje przewłaszczone ruchomości w posiadanie oraz że użycza je dłużnikowi bez dodatkowego wynagrodzenia (…) oraz, że dłużnik zobowiązuje się trwale oznakować przewłaszczone rzeczy w taki sposób, z którego będzie wynikało, że są one własnością wierzyciela. W § 9 umowy postanowiono, że przejęcie przez wierzyciela przedmiotu przewłaszczenia i zaliczenie go do składników majątkowych wierzyciela nastąpi w drodze pisemnego oświadczenia z wyznaczeniem daty przejęcia i zaleczenia jej na poczet zadłużenia wynikającego z umowy. Do pisma z dnia 24 stycznia 2013 r. powód załączył także dokument oświadczenia o przejęciu ruchomości z dnia 5 grudnia 2012 r. zawierający informację, że w związku z bezskutecznym upływem terminu wyznaczonego jako ostateczny termin spłaty wierzytelności w wezwaniu do zapłaty z dnia 5 listopada 2012 r. oświadcza o przejęciu ruchomości stanowiących przedmiot przewłaszczenia z dniem 5 grudnia 2012 r. oraz że ruchomości przejęte zostaną za kwotę stanowiącą ich rynkowa wartość tj. 19.000 euro. Z powyższego oświadczenia wynika, że sporządzone zostało w Szwecji, natomiast skierowane zostało do dłużnika R. H. zamieszkałego w Norwegii. Jednocześnie na dokumencie zamieszczono odręczną adnotację: „niniejszym potwierdzam odbiór oświadczenia 16.12.2012 r.” z nieczytelnym podpisem. W piśmie z dnia 30 stycznia 2013 r. R. H. poprzez swojego pełnomocnika poinformował powoda, że nie kwestionuje jego uprawnienia do przedmiotowych samochodów.

(dowód: kopia wniosku o wszczęcie egzekucji k – 153-155, akta komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Częstochowie A. K. (...) (k – 1-5, 28, 59, 63,65, 87, 99-101, 107, 109-115),kopia umowy z dnia 20 sierpnia 2012 r. k – 7-14, kopia oświadczenia z dnia 5 grudnia 2012 r. k – 15, 16, kopia wezwania z dnia 24 stycznia 2013 r. k – 17-19, kopia korespondencji powoda z R. H. k – 20-22).

Samochody: marki M. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) od dnia 1 lutego 2008 r. i marki P. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) od dnia 26 marca 2012 r. zarejestrowany są na R. H. zamieszkałego w C. ul. (...). W Centralnej Ewidencji Pojazdów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych R. H. figuruje jako właściciel samochodu M. (...) o numerze S.C. (...) od dnia 17 stycznia 2008 r. a samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) od dnia 26 marca 2012 r. Umowa ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej samochodu P. (...) za okres od 1 października 2013 r. do 30 września 2014 r. zawarta została przez R. H.. Umowa ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej samochodu M. (...) w dniu 6 grudnia 2013 r.. zawarta została przez R. H..

(dowód: pismo Urzędu Miasta C. z dnia 26 czerwca 2014 r. k – 166, pismo Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dnia 23 czerwca 2014 r. k – 172-174, pismo (...) S.A. z dnia 1 lipca 2014 r. k – 179-181, pismo (...) S.A. z dnia 26 września 2014 r. k – 199).

Sąd zważył co następuje:

Bezsporne jest, że w dniach 11 i 16 stycznia 2013 r. komornik sądowy przez Sądzie Rejonowym w Częstochowie, prowadząc na skutek wniosku pozwanego, postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi pozwanego R. H., dokonał zajęcia samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) rok produkcji 2006 i samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) rok produkcji 1998.

Sporne jest, czy zajęte samochody stanowiły własność dłużnika oraz kiedy powód dowiedział się o przedmiotowym zajęciu.

Zgodnie z art. 841 § 1 k.p.c. osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa. Powództwo można wnieść w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa, chyba że inny termin przewidziano w przepisach odrębnych (art. 841 § 3 k.p.c.). Wskazany termin jest jedną z przesłanek skuteczności zgłoszonego przez osobę trzecią, (której prawa zostały naruszone) żądania zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji. Jest to termin materialnoprawny zastrzeżony do wytoczenia powództwa. Ma charakter terminu prekluzyjnego i w związku z tym nie może zostać przywrócony.

Inicjując postępowanie w niniejszej sprawie, powód podał, że o zajęciu przedmiotowych ruchomości dowiedział się w dniu 15 stycznia 2013 r. tj. cztery dni po dokonaniu zajęcia samochodów przez komornika oraz że informację tę uzyskał od bezpośrednio od dłużnika. Fakt przekazania powodowi w dniu 16 stycznia 2013 r. informacji o zajęciu przez komornika samochodu M. (...) potwierdził dłużnik R. H. w piśmie z dnia 16 stycznia 2013 r. skierowanym do komornika (k- 65 akt Km(...)). Data przekazania powodowi informacji o zajęciu drugiego samochodu nie wynika z żadnego dokumentu. Pozew złożony został w dniu 12 lutego 2013 r. (data złożenia w urzędzie pocztowym). W świetle powyższych okoliczności uznać należy, że złożony został przed upływem miesięcznego terminu wynikającego z art. 841 § 3 k.p.c. Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego fakt, że o zajęciu samochodów przez komornika powód dowiedział się przed dniem 12 stycznia 2013 r. Zauważyć należy, że okoliczności tej nie potwierdza wskazany przez pozwanego fakt, że już w dniu 14 stycznia 2013 r. powód udzielił pełnomocnictwa procesowego w sprawie przeciwko pozwanemu.

Prawo własności do samochodów M. (...) o numerze rejestracyjnym S.C. (...) i samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powód wywodzi z umowy z dnia 20 sierpnia 2012 r. przewłaszczenia na zabezpieczenie, w której dłużnik R. H. przeniósł ruchomości w postaci wymienionych samochodów na własność powoda tytułem zabezpieczenia jego wierzytelności. Z uwagi na brak wywiązania się z umowy i spłaty zobowiązania ciążącego na R. H., w dniu 5 grudnia 2012 r. powód skierował do dłużnika oświadczenie o przejęciu samochodów za kwotę 19.000 euro.

Pozwany zarzuca, że umowa powyższa jest nieważna z uwagi na jej pozorność.

W ocenie Sądu powyższy zarzut pozwanego jest zasadny.

Zgodnie z treścią art. 83 § 1 k.c., nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. Oświadczenie złożone dla pozoru, to oświadczenie symulowane. Symulacja ta musi się składać z dwóch elementów. Po pierwsze, strony, które dokonują takiej czynności prawnej, próbują wywołać wobec osób trzecich rzeczywiste, prawdziwe przeświadczenie, że ich zamiarem jest wywołanie skutków prawnych, objętych treścią ich oświadczeń woli. Ten zamiar wywołania wrażenia może być objawiany także wobec władz publicznych czy notariusza, przed którym składane są oświadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2007 r., I CSK 70/07 Lex nr 287785: pozorność czynności prawnej polega m.in. na tym, że strony przejawiają zamiar np. zbycia prawa, podejmując - w razie potrzeby - pewne czynności, pomimo że w rzeczywistości ich wolą jest wyeliminowanie skutków dokonywanej czynności prawnej). W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie zamiarem dłużnika w sprawie Km (...) R. H. i powoda K. A. A. było wywołanie takiego przeświadczenia u organu egzekucyjnego w celu zmniejszenia majątku dłużnika - R. H. ze względu na chęć pokrzywdzenia wierzyciela egzekwującego.

Oceniając umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 20 sierpnia 2012 r., w której zapisano, że zawarta została w celu zabezpieczenia przysługujących wierzycielowi (K. A. A.) w stosunki do dłużnika (R. H.) wierzytelności z tytułu umowy zawartej pomiędzy nimi w dniu 20 sierpnia 2012 r., nie sposób nie zauważyć, że zarówno charakter jak i przedmiot umowy z której wynikała mająca zostać zabezpieczoną wierzytelność powoda wobec R. H. nie został opisany. Wspomniana jest tylko data samej umowy (tożsama z datą umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie). Podkreślić należy, że umowa przewłaszczenia jest czynnością prawną obligacyjną. Z jej treści wynikają prawa i obowiązki zarówno dla wierzyciela jak i dłużnika. Wierzyciel ograniczony jest w dysponowaniu prawem własności rzeczy, natomiast dłużnik po spełnieniu świadczenia wynikającego z zabezpieczonej wierzytelności ponownie odzyskuje własność przewłaszczonej rzeczy. Przy takim sformułowaniu treści umowy, na którą powołuje się powód, zwłaszcza sformułowaniu jej § 1, nie sposób sprawdzić, czy jako dłużnik powoda R. H. istotnie nie spełnił świadczenia. Nie wiadomo bowiem nic na temat tego świadczenia, nie znana jest jego wysokość, termin spełnienia, tytuł świadczenia. Na gruncie obowiązującego prawa umowa o przeniesienia własności jest czynnością prawną kauzalną. Ważność tej umowy zależy od istnienia podstawy prawnej przysporzenia, choć sama causa nie musi być ujawniona w treści czynności prawnej. Na gruncie rozpoznawanej sprawy, w sytuacji zarzutu pozorności umowy zgłoszonego przez pozwanego, w interesie powoda leżało ujawnienie tej drugiej umowy z dnia 20 sierpnia 2012 r., z której wynikała wierzytelność nie spełniona (wg jego twierdzenia) przez R. H.. Powód umowy tej jednak nie przedstawił. Za pozornością umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie przemawiają także inne okoliczności. Wbrew jej postanowieniom przewidującym przeniesienie ruchomości w postaci wymienionych w niej samochodów na własność powoda, K. A. A. nie zarejestrował ich na swoje nazwisko, zbywca (R. H.) wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 78 ust. 1 i 2 prawa o ruchu drogowym nie dokonał stosownego zawiadomienia o zbyciu pojazdów, w Centralnej Ewidencji Pojazdów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych nadal R. H. figuruje jako ich właściciel, on również zawierał kolejne umowy ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej i wbrew § 5 ust. 2 umowy nie dokonywał przelewu praw z polisy ubezpieczeniowej na rzecz powoda. Oświadczenie powoda z dnia 5 grudnia 2012 r. o przejęciu samochodów porządzone w Szwecji, skierowane do R. H. w Norwegii, jak wynika z odręcznego zapisu umieszczonego na dokumencie oświadczenia odebrane zostało przez R. H. osobiście. Brak jest jakiegokolwiek dowodu stanowiącego zaprzeczenie zarzutom pozwanego, że oba dokumenty, tj. zarówno umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie i oświadczenie o przejęciu samochodów sporządzone zostały już po wszczęciu postępowania egzekucyjnego przeciwko R. H. wyłącznie w celu zmniejszenia majątku dłużnika - R. H. ze względu na chęć pokrzywdzenia wierzyciela egzekwującego. Zgodnie tymczasem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w toku procesu nie zgłosił żadnych dowodów, które podważyłyby zasadność podnoszonych przez pozwanego zarzutów.

Konkludując, skoro umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 20 sierpnia 2012 r. jest umową pozorną, to uznać należy, że jest ona nieważna. Zatem przeniesienie własności spornych pojazdów na rzecz powoda nigdy nie miało miejsca i w dalszym ciągu stanowią one własność dłużnika R. H..

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania wyrok zaoczny z dnia 19 grudnia 2013 r. należało uchylić i powództwo wytoczone przez powoda K. A. A. oddalić.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 98 k.p.c. Zasądzona w pkt 3 wyroku kwota 3.617 zł stanowi zwrot kosztów zastępstwa procesowego poniesionych przez pozwanego.