Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2016 roku

Sąd Okręgowy/Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

Wydział IV

w składzie:

Przewodniczący SSO Marek Przysucha

Protokolant Joanna Jastrzębska-Ciura

po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2016 roku w Częstochowie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C.

z dnia 18 listopada 2014 roku Nr(...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonej J. K. prawo do świadczenia przedemerytalnego poczynając od 24 października 2014 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. na rzecz ubezpieczonej J. K. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 618/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 października 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. odmówił ubezpieczonej J. K. przyznania świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczona nie wykazała wymaganego 35-letniego okresu uprawniającego do emerytury, a jedynie 32 lata
i 28 dni. Jednocześnie wskazano, iż do brakującego stażu pracy nie uwzględniono okresu pracy nakładczej od 9 stycznia 1989r. do 31 sierpnia 1991r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno Handlowym (...) Sp. z o.o. w C. z powodu braku wykazu miesięcznych wynagrodzeń.

W odwołaniu od decyzji ubezpieczona wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zarzuciła, że organ rentowy przyjął błędną podstawę prawną przysługiwania ubezpieczonej prawa do świadczenia przedemerytalnego. Podstawą prawną żądania jest nie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych wymagający 35-letniego okresu ubezpieczenia, tylko art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy, który wymaga w tym zakresie 34-letniego stażu. Do okresów składkowych wlicza się również okresy pracy nakładczej, jeżeli w tych okresach osoba je wykonująca otrzymywała wynagrodzenie w wysokości co najmniej połowy obowiązującego najniższego wynagrodzenia krajowego, a takie ubezpieczona otrzymywała.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. wniósł o oddalenie odwołania wywodząc, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Jednocześnie organ rentowy w ramach oceny zasadności odwołania, rozpoznał również uprawnienia ubezpieczonej do świadczenia przedemerytalnego na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy oświadczeniach przedemerytalnych wydając decyzję z dnia 18 listopada 2014r. W decyzji organ rentowy uznał ubezpieczonej łączny okres ubezpieczenia w wymiarze 31 lat, 10 miesięcy, 28 dni. Organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko co do braku podstaw do uznania pracy nakładczej od 9 stycznia 1989r. do 31 sierpnia 1991r. W ocenie organu rentowego przedstawione przez ubezpieczoną dowody nie potwierdzają wysokości osiąganych wynagrodzeń. W szczególności kserokopia zaświadczenia z dnia 2 września 1991r. wskazuje ostatnie miesięczne wynagrodzenie, co nie jest jednoznaczne z ciągłością wypłaty wynagrodzenia w tej wysokości. Sam fakt zawarcia umowy o pracę nakładczą nie może stanowić podstawy do zaliczenia okresu jej wykonywania do okresu składkowego bez udokumentowania, że nakładca otrzymał wynagrodzenie wynoszące co najmniej 50% najniższego wynagrodzenia Ponadto podniósł, że nie można również rozpatrywać żądania ubezpieczonej przy 34-letnim okresie ubezpieczenia, bowiem taki stan prawny nie dotyczy ubezpieczonej. Sytuacja, w której wymagany jest 34-letni okres ubezpieczenia zachodzi w przypadku osoby, która do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet. Jak wynika ze świadectwa pracy ubezpieczonej, taka sytuacja nie miała miejsca, bowiem nie nastąpiła likwidacja pracodawcy lub jego niewypłacalność, w rozumieniu powołanego przepisu. Takie stanowisko zostało zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w L. z dnia 19 września 2012r., sygn. akt (...) cyt. „O likwidacji pracodawcy nie można mówić wówczas, gdy jest nim osoba fizyczna. Przedsiębiorca może zakończyć i wyrejestrować działalność gospodarczą,
co nie oznacza, że przestaje istnieć jako podmiot zatrudniający pracowników.
Osoby zatrudnione nie są bowiem pracownikami działalności gospodarczej, którą prowadzi osoba fizyczna, ale pracownikami tej osoby”.

Od decyzji z dnia 18 listopada 2014r. ubezpieczona złożyła odwołanie. Podniosła, że zostały spełnione warunki przewidziane w art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, gdyż wyłączną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę była likwidacja pracodawcy oraz podtrzymała argumentację, że okres pracy nakładczej należy zaliczyć do okresów ubezpieczenia.

W odpowiedzi organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w C.wyrokiem
z dnia 10 marca 2015r. oddalił odwołania ubezpieczonej.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd I instancji uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia do stażu pracy okresy pracy nakładczej od 9 stycznia 1989r.
do 31 sierpnia 1991r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno Handlowym (...)
(...) w C. z uwagi na brak wiarygodnych dowodów świadczących, że ubezpieczona w tym okresie uzyskiwała w wysokości co najmniej połowy obowiązującego najniższego wynagrodzenia. Ponadto Sąd I instancji podzielił stanowisko organu rentowego, że uprawnień ubezpieczonej nie można rozpatrywać w trybie art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, bowiem ubezpieczona była zatrudniona przez osobę fizyczną i okoliczność, że osoba tak zakończyła prowadzenie działalności, nie oznacza, że nastąpiła likwidacja pracodawcy.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła ubezpieczona zaskarżając go w całości, zarzuciła:

- naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy

o świadczeniach przedemerytalnych poprzez jego błędną wykładnię polegającą

na przyjęciu, że przepis ten nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na to, że stosunek pracy nie został rozwiązany z powodu likwidacji pracodawcy, podczas gdy faktycznie przesłanki te zostały spełnione;

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji przyjęcie, że brak jest dowodów, aby ubezpieczona w spornym okresie uzyskiwała wynagrodzenie uprawniające do zaliczenia pracy nakładczej do okresów uprawniających do otrzymania świadczenia przedemerytalnego.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku
i przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego oraz o zasądzenie kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 9 marca 2016r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. uchylił zaskarżony wyrok w zakresie dotyczącym decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. z dnia 18 listopada 2014r. i w tej części przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w C. do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie
o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny wskazał, iż bezzasadnie Sąd I instancji uznał, że zgromadzony
w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia, że w spornym okresie zatrudnienia ubezpieczona nie osiągała wynagrodzenia w wysokości odpowiadającej co najmniej połowie obowiązującego wówczas najniższego wynagrodzenia. Przeprowadzone postępowanie dowodowe, a w szczególności świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 1991r., zaświadczenie o zarobkach z dnia 2 września 1991r. oraz zeznania świadków uzasadniają ustalenie, że w spornym okresie zatrudnienia ubezpieczona uzyskiwała wynagrodzenie
w kwocie przewyższającej najniższe wynagrodzenie za pracę, co umożliwia zaliczenie spornego okresu zatrudnienia do okresów składkowych uwzględnianych przy ustalaniu prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Sąd Apelacyjny stwierdził, że w okolicznościach faktycznych sprawy ostatnio, tj.
w okresie od 8 października 1996r. do 28 lutego 2014r. ubezpieczona była zatrudniona
u M. K., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą(...) w C.. Stosunek pracy rozwiązał się w wyniku wypowiedzenia umowy przez pracodawcę z powodu likwidacji stanowiska pracy w związku z zakończeniem działalności zakładu. Rację ma Sąd I instancji uznając, że fakt, iż osoba fizyczna zakończyła prowadzenie działalności gospodarczej nie oznacza, że nastąpiła likwidacja pracodawcy. Sąd Apelacyjny podał, że w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 29 stycznia 2014r., sygn. akt I UK 370/13, Lex nr 1646126, wskazujące, że: „z zakresu podmiotowego art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych mogą być wyłączeni pracownicy, których stosunki pracy zostały rozwiązane przez pracodawcę będącego osobą fizyczną, który sam likwiduje swoją działalność bez przymusu egzekucyjnego (upadłościowego). Nawet w przypadku świadczenia przedemerytalnego dla przedsiębiorcy (pracodawcy) prowadzącego działalność gospodarczą znaczenie ma upadłość w rozumieniu przepisów powszechnych o upadłości, a nie likwidacja działalności z własnej woli (art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych)”. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w G. w wyroku z dnia 26 czerwca 2015r., sygn. akt III AUa 197/15, Lex nr 1781909, stwierdzając, że „o likwidacji pracodawcy nie można mówić wówczas, gdy jest nim osoba fizyczna. Przedsiębiorca może zakończyć i wyrejestrować działalność gospodarczą, co nie oznacza, że przestaje istnieć jako podmiot zatrudniający pracowników. Osoby zatrudnione nie są bowiem pracownikami działalności gospodarczej, którą prowadzi osoba fizyczna, ale pracownikami tej osoby. Zakończenie działalności gospodarczej jest z całą pewnością uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, zatem rozwiązanie stosunku pracy z tej przyczyny może uprawniać do świadczenia przedemerytalnego, o ile spełnione są pozostałe przesłanki wymienione w ustawie z 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych. Zakończenie działalności gospodarczej nie jest jednak likwidacją pracodawcy”. Tym niemniej uszło uwadze Sądu Okręgowego, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn. Przepis ten nie ogranicza zatem możliwości przyznania prawa do spornego świadczenia jedynie do konieczności likwidacji pracodawcy, do czego ograniczył się Sąd I instancji. Wskazany zwrot normatywny przyczynowość rozwiązania stosunku pracy wiąże zarówno z likwidacją pracodawcy, jak również z jego niewypłacalnością. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. 2014 r., poz. 272 j.t.) przepisy ustawy stosuje się w przypadku niewypłacalności pracodawcy będącego przedsiębiorcą, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013r. poz. 672, z późn. zm.). Przedsiębiorcą w rozumieniu tej ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Jak wynika z art. 8a ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych, niewypłacalność pracodawcy, o którym mowa w art. 2 ust. 1, zachodzi m.in. w razie niezaspokojenia roszczeń pracowniczych z powodu braku środków finansowych w przypadku faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę, trwającego dłużej niż 2 miesiące. W świetle powyższych unormowań uprawnione jest stwierdzenie, że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy. Oznacza to niewyjaśnienie okoliczności faktycznych, stanowiących przesłanki zastosowania normy prawa materialnego, będącej podstawą roszczenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia: 23 września 1998r., sygn. akt II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; 9 stycznia 2001r., sygn. akt I PKN 642/00, OSNAPiUS 2002, Nr 17, poz. 409). Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustali, czy do likwidacji pracodawcy doszło w wyniku zaistnienia przesłanki niewypłacalności pracodawcy w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Sąd I instancji przeprowadzi stosowne postępowanie dowodowe w tym zakresie, w szczególności przez przesłuchanie pracodawcy ubezpieczonej M. K., ewentualnie poprzez zgromadzenie dokumentacji odzwierciedlającej kondycję finansową firmy (...) w C. oraz ustali przyczyny jej likwidacji. Dopiero po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w tym zakresie Sąd będzie mógł ustalić, czy ubezpieczona w istocie spełnia przesłanki z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

J. K. urodziła się (...), wniosek o świadczenie przedemerytalne złożyła w dniu 12 września 2014r. Ubezpieczona jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna, pobiera zasiłek od co najmniej 6 miesięcy i nie odmówiła podjęcia pracy. Wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego wnioskodawczyni złożyła w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez Powiatowy Urząd Pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Składając wniosek o powyższe świadczenie ubezpieczona przedłożyła świadectwo pracy oraz dokumenty związane z rozwiązaniem umowy o pracę z ostatniego okresu zatrudnienia od 8 października 1996 r. do 28 lutego 2014r., gdy ubezpieczona zatrudniona była u M. K.- (...) w C.. Z dokumentów wynikało, iż stosunek pracy rozwiązał się w wyniku wypowiedzenia umowy przez pracodawcę z powodu likwidacji stanowiska pracy, w związku z zakończeniem działalności zakładu. Obecnie bezsporne jest, że ubezpieczona do końca 2013r. wykazała okres składkowy i nieskładkowy wraz z okresem uzupełniającym wynoszący 34 lata.

Ubezpieczona w okresie od 8 października 1996r. do 28 lutego 2014r. była zatrudniona u M. K., która prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą (...)” w C.. Przedmiotem działalności było szycie swetrów, bluzek na rynek wschodni. Sytuacja ekonomiczna zmusiła M. K. do zamknięcia firmy. Wówczas gdy pracowała ubezpieczona zatrudniała ok. 10 pracowników, pracownicy zwalniani byli sukcesywnie, a ubezpieczona została zwolniona w „ostatniej transzy”. Działalność M. K. już w 2012r. przyniosła ponad 139.000,00 zł straty, ale do 2013r. utrzymywała zatrudnienie ze swoich oszczędności, dopóki takowe posiadała. W 2013r. strata firmy wynosiła ponad 212.000,00 zł. Ostatecznie w marcu 2014r. działalność gospodarcza została zlikwidowana. M. K. nie miała zaległości w ZUS, ani w Urzędzie Skarbowym. Nie było też opóźnień w płaceniu wynagrodzeń pracownikom.

dowód: akta ZUS, dokumenty dotyczące działalności M. K. (k. 85-98 akt) oraz zeznania świadka M. K. (k. 99-99v akt) oraz wyjaśnienia ubezpieczonej (k. 33 akt).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz.U. z 2013r., poz. 170 ze zm.) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

W myśl art. 2 ust 3 ustawy świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W niniejszej sprawie nie było sporne, iż ubezpieczona spełnia warunki określone
w art. 2 ust. 3 ustawy. Na obecnym etapie postępowania przesądzone jest, iż ubezpieczona ze względu na niewykazanie 35-letniego okresu składkowego i nieskładkowego nie spełnia warunków do uzyskania świadczenia przedemerytalnego na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy. Należało natomiast zbadać czy odwołująca spełnia warunki do uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego określone w art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy. W tym zakresie ubezpieczona do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy u pracodawcy u którego była zatrudniony przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. 2014 r., poz. 272 j.t.) przepisy ustawy stosuje się w przypadku niewypłacalności pracodawcy będącego przedsiębiorcą, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013r. poz. 672, z późn. zm.). Przedsiębiorcą w rozumieniu tej ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Jak wynika z art. 8a ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych, niewypłacalność pracodawcy, o którym mowa w art. 2 ust. 1, zachodzi m.in. w razie niezaspokojenia roszczeń pracowniczych z powodu braku środków finansowych
w przypadku faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę, trwającego dłużej niż 2 miesiące.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 stycznia 2014r. (sygn. akt
I UK 370/13, LEX 1646126), na które to orzeczenie wskazywał Sąd Apelacyjny przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, likwidacja działalności przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą (przedsiębiorcy), z własnej woli, z reguły nie świadczy i nie potwierdza sytuacji skrajnej (upadłości). Prowadzi to do konkluzji, że z zakresu podmiotowego art. 2 ust. 1 pkt 6 mogą być wyłączeni pracownicy, których stosunki pracy zostały rozwiązane przez pracodawcę będącego osobą fizyczną, który sam likwiduje swoją działalność bez przymusu egzekucyjnego (upadłościowego). Nawet w przypadku świadczenia przedemerytalnego dla przedsiębiorcy (pracodawcy) prowadzącego działalność gospodarczą znaczenie ma upadłość w rozumieniu przepisów powszechnych o upadłości a nie likwidacja działalności z własnej woli (art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych). Taka wykładnia wynika również z aktualnego określenia pracodawcy w Kodeksie pracy, a ściślej, że pracodawcą jest osoba fizyczna, jeżeli zatrudnia pracowników (art. 3 k.p.). Taki pracodawca może mieć zakład pracy w znaczeniu przedmiotowym, jednak na gruncie regulacji z art. 2 ust. 1 pkt 6 nie chodzi o likwidację zakładu pracy tak rozumianego. Wprawdzie kolejna ustawa z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy nie zawiera już takich samych przepisów jak poprzednia ustawa z 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, to jednak nadal obowiązuje podstawowa w sprawie regulacja z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych w pierwotnej wersji. Nowa ustawa z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych nie czyni nieaktualną argumentacji wynikającej z poprzedniej ustawy z 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Punkt ciężkości niewypłacalności pracodawcy w nowej ustawie łączy się głównie z upadłością, co dotyczy także osób fizycznych jako pracodawców. Natomiast postępowanie likwidacyjne, które poprzedza niewypłacalność, ograniczono do przedsiębiorstw państwowych (art. 8 ust. 1 pkt 2). Z drugiej strony rozszerzono pojęcie niewypłacalności pracodawcy, gdyż zachodzi również w razie niezaspokojenia roszczeń pracowniczych z powodu braku środków finansowych w przypadku faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę, trwającego dłużej niż 2 miesiące.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności zeznania pracodawcy ubezpieczonej M. K., jak również przedłożona przez nią dokumentacja obrazująca jej sytuację finansową w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą potwierdzają, że zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej miało charakter zbliżony do upadłości. M. K. w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą od dłuższego czasu notowała znaczne straty i brak środków finansowych oraz brak widoków na poprawę sytuacji wynikającej z sytuacji rynkowej skłonił ją do zlikwidowania działalności. Nie budzi przy tym wątpliwości, że właścicielka uchroniła się przed popadnięciem w długi, czyli tak jak pracodawca, który zgłasza upadłość. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż z poszczególnych ustępów, odpowiednio art. 4-6 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych wynika, że z niewypłacalnością mamy do czynienia także wówczas, gdy postępowanie upadłościowe nie zostaje wszczęte z uwagi na definitywne zamknięcie przedsiębiorstwa albo z powodu niewystarczalności aktywów na zaspokojenie kosztów tego postępowania. W tym znaczeniu należało uznać, że do rozwiązania stosunku pracy z ubezpieczoną doszło z powodu niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

Tym samym ubezpieczona spełnia wszystkie warunki do uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego, wobec czego należało orzec jak w sentencji w oparciu o powołane przepisy oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1804).