Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Bartczak – Sobierajska

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2016 r. w Toruniu

w postępowaniu uproszczonym

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A. w G.

przeciwko J. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 17 maja 2016 r., sygn. akt V GC 736/15 upr

oddala apelację

(...)

Z.

1. (...)

2. (...)

(...)

3. (...)

(...)

T., dnia 31.08.2016 r.

Sygn. akt VI Ga 132/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy we Włocławku wyrokiem z dnia 17 maja 2016 r. zasądził od pozwanego J. M. na rzecz powoda (...) S.A. w G. kwoty:

1.  0,55 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  134,83 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 czerwca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

3.  302,36 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

4.  7,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

5.  58,83 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 227,54 zł tytułem kosztów procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż dnia 4.03.2010 r. strony zawarły umowę o dostarczanie przez powoda energii elektrycznej do obiektu zlokalizowanego w C. przy ul. (...) ( dowód : umowa nr (...) z dnia 4.03.2010 r., k. 39-40 ). Pozwany J. M. był wówczas właścicielem nieruchomości.

Dnia 11.09.2012 r. pozwany, na podstawie umowy darowizny, przeniósł własność nieruchomości na swojego brata T. M.. Jednocześnie obdarowany udzielił pozwanemu pełnomocnictwa do zarządu i administrowania tą nieruchomością ( dowód : umowa nr A (...) z dnia 11.09.2012 r., k. 25-28).

Obdarowany T. M. zmarł 19.04.2014 r. ( bezsporne).

W okresie od marca 2014 r. do sierpnia 2014 r. powód dostarczał energię elektryczną do budynku w C. przy ul (...) ( dowód : faktury, k. 43-46).

Sąd Rejonowy stwierdził, że stan faktyczny był bezsporny. Podstawę roszczenia powoda stanowiła umowa nr (...) z dnia 4.03.2010 r. Umowy tej do dnia dzisiejszego pozwany nie wypowiedział, a przynajmniej za okres objęty podstawą faktyczną powództwa. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie miało znaczenia kto faktycznie włada nieruchomością, czy jest właścicielem budynku, czy mieszkania, do którego powód dostarcza energię elektryczną, albowiem to pozwany zawarł umowę o jej dostarczanie i jest zobowiązany do zapłaty ceny.

Pozwany podniósł, że umowa dostawy energii elektry­cznej z dnia 04.03.2010 r., z chwilą zmiany prawa własności, z mocy prawa z dniem 12 września 2012 r. wygasła.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż ani art. 140 i nast. k.c., ani ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne ( Dz. U. 2012.1059 ) nie zawierają postanowień, że z chwilą zmiany właściciela nieruchomości wygasa umowa o dostarczane energii elektrycznej z dotychczasowym właścicielem będącym stroną tej umowy.

Również nic nie zmieniło się w relacjach stron niniejszego procesu z chwilą śmierci T. M..

W podstawie faktycznej powództwa powód wskazał, że dochodzi należności wynikającej m.in. z faktury nr (...) wystawionej na kwotę 385,26 zł. Pozwany natomiast zarzucił, iż należność z tej faktury została zapłacona.

Żądanie powoda nie dotyczy jednak kwoty 385,26 zł, lecz jedynie zadłużenia z poprzedniego okresu rozliczeniowego w kwocie 0,55 zł.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 535 k.c. w zw. z art. 555 k.c. i art. 481 § 1 k.c., Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Na koszty poniesione przez powoda składają się: opłata sądowa w kwocie 30 zł, wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 180 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłata manipulacyjna dla dostawcy usług płatności w kwocie 0,54 zł.

Pozwany wniósł apelację od tego wyroku, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, tj. przepisów art. 65 § 1 k.c., art. 353 § 1 i art. 354 § 1 k.c., art. 475 § 1 k.c., art. 471 § 1 k.c. , art. 101 § 2 k.c., a także niewłaściwe zastosowanie, tj. art. 535 k.c. w zw. z art. 471 § 1 k.c. i art. 475 § 1 k.c.,

2)  naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 227 k.p.c., art. 245 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie dowodów stanowiących o istocie i przedmiocie zobowiązania i jego niewykonania przez jedną ze stron umowy oraz nieuwzględnienie niezawinionej następczej niemożliwości świadczenia odbioru energii i zapłaty, a przez to dowolność rozważenia materiału dowodowego.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji jest trafne. Pomimo lakonicznego uzasadnienia, Sąd Rejonowy niewadliwie ustalił stan faktyczny i dokonał prawidłowej subsumpcji wydając zaskarżone rozstrzygnięcie.

Sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za swoje wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy ustalenia Sądu pierwszej instancji oraz dokonaną ocenę prawną.

Zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku wydanego w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie z utrwaloną w judykaturze zasadą, w wypadku wyroku oddającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za swoje. Konieczne jest jednak ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów apelacji (wyrok SN z dnia 23 lutego 2006 r., II CSK 126/05, Lex nr 179973). Sąd drugiej instancji, rozpoznający sprawę na skutek apelacji, nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49.07, OSNC 2008 z. 6, poz. 55).

W pierwszej kolejności należy rozważyć zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Wbrew skarżącemu nie doszło do naruszenia wymienionego przepisu. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd pierwszej instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu.

W doktrynie i orzecznictwie przyjęte jest, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Jak prawidłowo przyjął Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 19 czerwca 2008 r. (sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598), jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia powyższego przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 27 marca 2014 r., I ACa 953/13). Natomiast skarżący w żaden sposób nie zdołał podważyć istotnych ustaleń Sądu pierwszej instancji. Nie ulega wątpliwości, iż w okresie objętym sporem strony łączyła umowa kompleksowa dostawy energii elektrycznej. Zatem niezależnie od tego, czy to pozwany korzystał z dostarczonej przez powoda energii, czy inna osoba, pozwany jako odbiorca zobowiązany był do zapłaty za wystawione za ten okres faktury.

Zdaniem Sądu Okręgowego, należało uznać, iż zarzuty zawarte w apelacji mają jedynie charakter polemiczny w stosunku do prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Uznanie za chybiony zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. czyni bezzasadnym zarzuty apelacji dotyczące błędnych ustaleń.

Chybiony był także zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. Pozwany właściwie nie wskazał na czym polegało naruszenie tego przepisu, a okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione. Skarżący nie wyjaśnił również jakich uchybień dopuścił się Sąd pierwszej instancji odnośnie do art. 245 k.p.c., a zatem zarzut naruszenia tego przepisu jest również bezpodstawny.

Nie są uprawnione zarzuty naruszenia prawa materialnego, które zmierzają w istocie rzeczy do negowania ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji. Pozwany nie wywiązał się z umowy dostawy energii elektrycznej, zatem powód słusznie domagał się zapłaty. Z pewnością w niniejszej sprawie nie wystąpiła następcza niemożliwość świadczenia, o której mowa w art. 475 § 1 k.c. Tym samym nie zachodzi naruszenie wskazanych w apelacji przepisów kodeksu cywilnego. Tylko na marginesie należy dodać, że w art. 471 k.c. nie ma § 1.

Niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 65 § 1 k.c., w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła konieczność dokonania wykładni oświadczeń woli stron. Natomiast wykładnia treści przepisów prawa materialnego przedstawiona przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji jest całkowicie błędna.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji wystarczająco wyjaśnił okoliczności niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy. Mając na uwadze powyższe apelację należało oddalić jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

Skarga kasacyjna nie służy

Z/

1)  (...),

2)  (...)

3)  (...)

T. 28.09.2016 r.