Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód Ł. F. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 45.000,00 zł ustawowymi odsetkami od dnia 30 lipca 2013r. i kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 4 października 2003r. powód uległ wypadkowi samochodowemu w wyniku zderzenia dwóch samochodów osobowych w G. przy ul. (...). Wywodził, że był pasażerem samochodu prowadzonego przez R. S., który uderzył w auto prowadzone przez E. S., który zajechał mu drogę.

Powód wskazał, że E. S. był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w u pozwanego. Podał, że w wyniku zderzenia powód doznał znacznych obrażeń ciała i uszkodzeń obu oczu oraz lewej strony twarzy. Powód podniósł, że w dniach od 4 października 2003r. do dnia 13 października 2003r. był hospitalizowany w Wojewódzkim Szpitalu (...) w R. na Oddziale Okulistycznym. Wywodził, że jego stan wymaga systematycznej opieki lekarskiej i nie można wykluczyć konieczności przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego.

W ocenie powoda dolegliwości bólowe są bezpośrednio związane z wypadkiem, ponieważ tylko w jego wyniku mogło dojść do powstania tego typu zwyrodnień stawów i kręgosłupa. W związku z zagrożeniem uniemożliwienia wykonywania przez powoda pracy w zawodzie i w obawie przed utratą jedynej możliwości zarobku, w dniu 27 maja 2008r. uzyskał prawo jazdy uprawniające do prowadzenia samochodów ciężarowych. Wskazał, że po krótkim czasie wykonywania pracy kierowcy okazało się, że uszkodzenia oczu powoda są tak znaczne, że jest on w stanie prowadzić samochodu przy świetle dziennym jedynie w bardzo ciemnych okularach przeciwsłonecznych, a gdy bezpośrednio świeci słońce nie jest w stanie prowadzić w ogóle.

Powód wywodził, że musiał zrezygnować z wykonywania zawodu ze względów własnego bezpieczeństwa i bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego. Zaznaczył, że uraz głowy sprawił, że cierpi na ostre bóle głowy podczas zmiany wysokości, podróży w góry lub zmian pogody i są to objawy charakterystyczne dla powypadkowych uszkodzeń głowy, które uprzykrzają życie codziennie i uniemożliwiają wyjazdy w góry czy podróżowanie samolotem, co znacznie wpływa na jakość życia.

Powód podniósł, że w wyniku szpecących blizn po wypadku od niego odeszła narzeczona i do czasu obecnego jest samotny i nie ma dzieci. Podkreślił, że w związku z poniesionymi w wypadku obrażeniami Powiatowa Komisja Lekarska uznała powoda za niezdolnego do pełnienia czynnej służby wojskowej, zaliczając go do kategorii D co w jego ocenie drastycznie wpłynęło na poczucie własnej wartości.

Powód podał, że od czasu wypadku, ze względu na uszkodzenia oczu i dolegliwości bólowych w kręgosłupie i barku nie może podejmować żadnej aktywności fizycznej oraz musiał zrezygnować z trenowania sztuk walki a także z trenowania na siłowni.

Powód przyznał, że w dniu 7 stycznia 2009r. pozwany wypłaci zadośćuczynienie w wysokości 15.000,00 zł. Wskazał, że pismem z dnia 25 października 2013r. pozwany odmówił udzielenia dalszego zadośćuczynienia.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na rzez pozwanego kosztów procesu według norm.

Pozwany przyznał, że po otrzymaniu zgłoszenia szkody na zdrowiu powoda, do której doszło po uderzeniu przez pojazd kierowany przez E. S., a ubezpieczony w (...) SA, dokonał w oparciu o decyzję z dnia 9 stycznia 2009 r. wypłaty kwoty 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Pozwany wskazał, że powód po 10 latach od wypadku zgłosił dalsze roszczenia we wniosku o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 4 października 2013r., żądając 500.000 zł zadośćuczynienia, 100.000 zł wypłacanych z góry kosztów leczenia oraz 3.000 zł miesięcznie dożywotniej renty.

Pozwany podał, że w trakcie sprawy o sygn.(...)zawisłej w Sądzie Rejonowym dla W. Ś.zajął stanowisko odmowne i ugody nie zawarł. Pozwany wywodził, że inicjatywa dowodowa spoczywa wyłącznie na stronie powodowej.

Zdaniem pozwanego, powód nie przedstawił dowodów i argumentów, które mogły zmienić ostateczne stanowisko zawarte w decyzji z dnia 25 września 2013r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 października 2003r. w G. na ul. (...) doszło do wypadku w wyniku którego zderzeniu uległy dwa samochody osobowe.

Powód Ł. F. był pasażerem samochodu prowadzonego przez R. S., który uderzył w auto prowadzone przez E. S., które zajechało mu drogę

Pojazd R. S. w dacie wypadku objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem OC w pozwanym Towarzystwie (...).

W wyniku wypadku powód doznał obrażeń ciał w postaci: obrażeń rogówki oka prawego, rany łuku brwiowego powieki górnej i dolnej z ciałem obcym powieki dolnej oka lewego, rany tłuczonej czoła i stwierdzenia ciał obcego oczodołu lewego.

Powód został przewieziony do szpitala (...) w R. w którym przebywał od dnia 4 października 2003r. do 13 października 2003r. Po wykonaniu specjalistycznych badań oraz wykonaniu Tomografu Komputerowego zalecono powodowi kontrolę w poradni okulistycznej.

(dowód: karta leczenia szpitalnego z dnia 13 października 2003r., k. 21, badanie tomografii komputerowej oczodołu z dnia 7 października 2003e., k. 22, ekspertyza lekarza ortopedy, k. 23)

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2004r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Wodzisławiu Śląskim w sprawie o sygn. (...)umorzył dochodzenie przeciwko E. S. podejrzanemu o to, że w dniu 4 października 2003r. w G. na ul. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w taki sposób, iż kierując samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) podczas manewru skrętu w lewo zajechał drogę wykonującemu manewr wyprzedzania samochodowi osobowemu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w wyniku czego pasażer Ł. F. doznał obrażeń ciała, które naruszyły czynności jego narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni tj. przestępstwo z art. 177§1 k.k.

(dowód: postanowienie o umorzeniu dochodzenia z dnia 21 stycznia 2004r., k. 18-20)

W dniu 24 lutego 2006r. Powiatowa Komisja Lekarska uznała powoda za niezdolnego do pełnienia czynnej służby wojskowej, zaliczając go do kategorii D.

(dowód: orzeczenie o zdolności do czynnej służby wojskowej z dnia 23 lutego 2006r., k. 24-25)

Pozwany decyzją z dnia 8 stycznia 2009r. przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę spowodowaną następstwem wypadku komunikacyjnego z dnia 4 października 2003r.

Pozwany pismem z dnia 4 października 2013r. podtrzymał swoja wcześniejszą decyzje.

(dowód: pismo z dnia 8 stycznia 2009r., k.,26-27, pismo z dnia 25 września 2013r., k. 28, akta szkody numer (...))

W sprawie o sygnaturze akt (...)w Sądzie Rejonowym dla (...)w W. toczyło się postępowanie z wniosku Ł. F. z udziałem (...) Spółki Akcyjnej w W. o zawezwanie do próby ugodowej na kwotę 636.000,00 zł (500.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 100.000,00 zł tytułem wypłaconych z góry kosztów leczenia wnioskodawcy, 3.000,00 zł co miesiąc tytułem renty uiszczanej do końca życia wnioskodawcy). Przeciwnik –pozwany – nie wyraził zgody na zawarcie ugody.

(dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 4 października 2013r. wraz z uzasadnieniem, k. 29-33, odpowiedź o zawezwanie do próby ugodowej, k. 26 – 34.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania powoda albowiem nie było potrzeby przeprowadzania takiego dowodu, a nadto takiego wniosku dowodowego nie poparł powód.

Sąd oddalić wniosek powoda o zakreślenie powodowi stosownego terminu, celem złożenia pisma procesowego, albowiem od wyznaczenia terminu rozprawy i doręczenia pełnomocnikowi powoda odpowiedzi na pozew upłynął odpowiedni czas, umożliwiający ustosunkowanie się przez powoda do stanowiska pozwanego, tym bardziej, że stanowisko pozwanego wyrażone już w postępowaniu o zawezwanie do próby ugodowej nie uległo zmianie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powód wystąpił z powództwem o zasądzenie kwoty 45.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 lipca 2013r. do dnia zapłaty z tytułu ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu marki f. o numerze rejestracyjnym (...) pojazdu za krzywdę wyrządzoną wypadkiem.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przepis ten przewiduje zatem wystąpienie odpowiedzialności ubezpieczyciela w sytuacji gdy odpowiedzialność tą ponosiłby ubezpieczający lub ubezpieczony.

Generalnie bowiem to ubezpieczyciel sprawcy wypadku odpowiada za szkody spowodowane przez tegoż sprawcę. Jednakże zważyć należy, iż odpowiedzialność oparta o żądanie zapłaty zadośćuczynienia z tego tytułu musi zostać poparta wykazaniem zaistnienia okoliczności wskazanych w art. 444 i 445 k.c.

Podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego był w niniejszej sprawie art. 444 i 445 k.c. Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast wedle art. 445 § 1 k.c. wypadkach przewidzianych w artykule 444 § 1 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zakresem zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 4 k.c. objęty jest uszczerbek niemajątkowy doznany przez poszkodowanego. Kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie fizyczne, jak i psychiczne.

Konstrukcja przyznawania zadośćuczynienia na podstawie art. 445 k.c. oparta jest na kilku zasadach.

Przede wszystkim zadośćuczynienie może być przyznane przez sąd tylko w wypadkach wyraźnie uregulowanych w ustawie. Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego, będącego formą naprawienia krzywdy, jest ograniczone tylko do odpowiedzialności deliktowej. Świadczenie to nie jest obligatoryjne i zależy od uznania i oceny sądu.

W orzecznictwie jak i w piśmiennictwie ugruntowany jest pogląd o kompensacyjnym charakterze zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. Jest ono sposobem naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych.

O wysokości zadośćuczynienia powinien w zasadzie decydować rozmiar doznanej krzywdy. Jednocześnie wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, aczkolwiek z drugiej strony w żadnych razie nie powinna być symboliczna. Jak podkreślił Sąd Najwyższy, użyty zwrot „odpowiednia suma” musi mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 lutego 2008 r., sygn. akt III KK 349/07, LEX 359071).

W przedmiotowej sprawie nie było kwestionowane zdarzenie, w wyniku którego powód doznał uszkodzenia ciała i odpowiedzialność pozwanego za jego skutki, wynikająca z faktu posiadania przez posiadacza pojazdu marki F. o numerze rejestracyjnym (...) umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym.

W sprawie sporna była wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi oraz czy po 2009r. w związku z wypadkiem doszło u powoda do powypadkowych zmian zdrowotnych.

Zgodnie z art. 444 § 1 w zw. z art. 445 § 1 k.p.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury przy ocenie „odpowiedniej sumy” (zadośćuczynienia) należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy” (wyrok SN z 03.02.2000 r., I CKN 969/98 LEX nr 50824). Ustalając wysokość zadośćuczynienia za krzywdę przede wszystkim należy uwzględnić „nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym, a także „dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia”.

Powód w postępowaniu nie podał żadnych okoliczności, które mogłyby wskazywać na taką jego sytuację zdrowotną, która uzasadniałaby nie tylko przyznanie zadośćuczynienia, ale i w rozmiarze przekraczającym wypłacona kwotę na etapie przesądowym. Należy również podkreślić, że zgodnie z regulacją art. 6 k.c. to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów, z których wywodził skutki prawne.

Powód poza dowodami z dokumentów, które były kserokopiami, nie wnosił o przeprowadzenie innych dowodów. Przede wszystkim powyższe czynniki wpływające na wysokość zadośćuczynienia powinny być ustalone zgodnie za pomocą środka dowodowego w postaci dowodu z opinii biegłego. Brak jednak było takiego wniosku dowodowego mimo, że powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.

Z przepisu art. 445 k.c. wynikają ponadto następujące wnioski.

Sąd tylko w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie sąd może przyznać poszkodowanemu zadośćuczynienie pieniężne.

Oznacza to, że przyznanie zadośćuczynienia w formie pieniężnej jest fakultatywne, a nie obligatoryjne i zależy od uznania i oceny przez sąd konkretnych okoliczności sprawy. Dał temu wyraz także Sąd Najwyższy, który stwierdził, że według art. 445 § 1 k.c. przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia zależy od uznania sądu. Jeżeli uszkodzenie ciała jest drobne, odczucie przez poszkodowanego krzywdy nieznaczne a rodzaj i stopień winy sprawcy szkody niewielkie sąd powinien odmówić zadośćuczynienia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.11.1975r., II CR 604/75, Lex nr 7775).

Powyższe orzeczenie potwierdza stanowisko o wyjątkowym charakterze zadośćuczynienia, które przyznane winno być jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaistniała krzywda ma znaczny charakter. Mimo bardziej liberalnego stanowiska poza sporem jest, że okoliczności wskazane wyżej powinny być udowodnione, a to nie miało miejsca.

Wobec powyższego należało uznać, że nie zaistniała przesłanka do tego, by orzec o zadośćuczynieniu w formie pieniężnej. W związku z tym żądanie powoda należało oddalić. (pkt 1 wyroku)

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 wyroku zgodnie z art. 98 k.p.c. stanowiącego, że zasadą jest konieczność zwrotu przez przegrywającego stronie wygrywającej kosztów, jakie wygrywający poniósł dla celowego dochodzenia swoich praw i celowej obrony.

Zgodnie z art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu zalicza się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika, jednakże nie wyższe niż stawki opłat wskazanych w odrębnych przepisach, wydatki jednego pełnomocnika, koszty sądowe jak również koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa.

W konsekwencji wyniku procesu zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417,00 zł, na którą składała się kwota 2.400,00 zł- zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 z późn. zmianami.), kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa procesowego.

Dnia 17 września 2015 r.

Sygn. akt. I C 651/15

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

(...)

2.  (...):

- (...),

-(...);

3.  (...);

17 września 2015r.