Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku Wydział VI Gospodarczy

w składzie : Przewodniczący SSR Ireneusz Wiliczkiewicz

Protokolant Alicja Majorowska

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016 r. na rozprawie, w R.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

w R.

przeciwko pozwanemu J. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7.495,62 zł (siedem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami liczonymi do dnia zapłaty od dnia 08 maja 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. w wysokości odsetek ustawowych oraz od dnia 01 stycznia 2016 r. w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.234,00 zł (jeden tysiąc dwieście trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygnatura akt: VI GC 579/15

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 28 stycznia 2015 roku powódka (...) sp. z o.o. w R. wniosła o zasądzenie od pozwanego J. K. kwoty 7.495,62 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2014 roku oraz kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że sprzedała pozwanemu towary za które pozwany nie zapłacił. Powódka podała, że wezwała pozwanego do zapłaty, jednakże pozwany nie uregulował należności.

Nakazem zapłaty z dnia 16 marca 2015 roku uwzględniono powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów postępowania. Pozwany zanegował ważność umowy sprzedaży, a ponadto argumentował, że powódka nie udowodniła, iż doręczyła pozwanemu potwierdzenie przyjęcia zamówienia, jak również nie wykazała że dostarczyła towar o parametrach określonych w potwierdzeniu zamówienia i zamówionej ilości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka i pozwany są przedsiębiorcami.

W dniu 10 kwietnia 2014 roku w drodze korespondencji elektronicznej pozwany złożył u powódki zamówienie na 31 szt. kratek typu (...) o wym. 110x100cm, wys. 3cm i wymiarze pojedynczej kratki 3x1cm.

W dniu 11 kwietnia 2014 roku, pisemnym potwierdzeniem (...) powódka poinformowała pozwanego, że jest skłonna przyjąć złożone przezeń zamówienie z dnia 10 kwietnia 2014 roku na warunkach szczegółowo określonych przez pozwaną w ww. potwierdzeniu (31 szt. krat pomostowych prasowanych/P-R./ocynkowanych o wym. 1,10 m ², oczko 33,3x11,1, płaskownik nośny 30x2).

W dniu 16 kwietnia 2014 roku zamówiony przez pozwanego towar został wysłany z Niemiec przez kontrahenta powódki, a następnie dostarczony przez przewoźnika na wskazany przez pozwanego i adres wpisany w liście przewozowym
(tj. „ (...)-(...) R., ul. (...) A. G. ”). Odbiór towaru potwierdziła osoba wpisana w liście przewozowym pod danymi pozwanego tj. A. G..

W dniu 23 kwietnia 2014 roku powódka wystawiła na rzecz pozwanego jako nabywcy fakturę VAT (...) na kwotę 7.495,62 zł brutto z terminem płatności 7 maja 2014 roku tytułem sprzedaży 31 szt. krat pomostowych wraz z kosztami dostawy.

Pozwany nie zapłacił należności z faktury VAT (...).

Pismem z dnia 21 sierpnia 2014 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty należności z faktury VAT (...). Wezwanie to pozostało bezskuteczne.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie zamówienia (k. 6), potwierdzenia (k. 7), faktury dołączonej do pozwu (k. 8), wezwania do zapłaty (k. 9-10), listu przewozowego (k. 48-50), dokumentacji fotograficznej (k. 51). Dopuszczone w sprawie dowody z dokumentów nie budzą żadnych wątpliwości i pozwalają na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Strony nie zgłaszały dalszych wniosków dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Strony zawarły umowę sprzedaży.

Zgodnie z art. 535 k.c. powód zobowiązał się do przeniesienia własności rzeczy na pozwanego i do wydania rzeczy, a pozwany do odebrania rzeczy i zapłaty ceny.

W ustalonych okolicznościach sprawy nie budzi żadnych wątpliwości, że strona powodowa wypełniła ciążące na niej świadczenia niepieniężne wynikające z zawartej umowy sprzedaży. Powódka wykonała w całości ciążące na nim zobowiązanie z mocy zawartej między stronami umowy sprzedaży. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozostawia żadnych wątpliwości, że powódka przeniósł własność towarów opisanych w dołączonej do pozwu fakturze VAT na pozwanego i wydała mu towar. Pozwany poprzez osobę trzecią (której dane były wpisane do listu przewozowego) odebrał towar, nie kwestionował również wskazanej w fakturze ceny, a zatem zobowiązany był do spełnienia ciążącego na nim wzajemnego świadczenia pieniężnego tj. zapłaty ceny.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2004 r., V CK 559/03, przewidziana w art. 488 § 2 k.c. możliwość powstrzymania się ze spełnieniem świadczenia z umowy wzajemnej przy zastrzeżonej umownie jednoczesności świadczeń, ograniczona jest przesłanką „(...) dopóki druga strona nie zaofiaruje świadczenia wzajemnego”. Gdy zatem druga strona spełniła swoje świadczenie, w ogóle nie zachodzi stan rzeczy odpowiadający hipotezie tej normy.

Zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. Sąd ocenia według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. Na mocy art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Pozwany nie przedstawił dokumentacji księgowej za okres, w którym powódka wystawiła przedmiotowe faktury. Przyjęcie faktury, przez co rozumiane jest nie tylko jej rzeczywiste odebranie, ale także zaksięgowanie, wywołuje skutki także w zakresie prawa cywilnego, uzasadniając domniemanie zawarcia czynności cywilnoprawnej o treści określonej w dokumencie rozrachunkowym.

Faktura stanowi bowiem dokument księgowy wystawiany w związku ze zdarzeniem cywilnoprawnym, z którym przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.04.54.535 ze zm.) wiążą obowiązek podatkowy w zakresie tego podatku. W sytuacji gdyby nie miało miejsce zdarzenie cywilnoprawne o treści podanej w fakturze, niedopuszczalne byłoby przyjecie tejże faktury i w konsekwencji dokonanie odliczeń podatkowych. W tej sytuacji przedstawienie ewidencji faktur miało kluczowe znaczenie dla sprawy.

Postępowanie strony pozwanej polegające na odmowie przedstawienia tego dowodu zostało ocenione jako próba ukrycia niewygodnych faktów i uzasadniło domniemanie odebrania i zaksięgowania faktur powódki przez pozwanego, a co za tym idzie zawarcia umów na warunkach w niej określonych.

W tej sytuacji Sąd uznał, że przyjęcie towaru przez pozwanego bez zastrzeżeń skutkowało skwitowaniem spełnienia roszczenia przez powódkę zgodnie z umową. Pozwany zobowiązany był w tej sytuacji do spełnienia świadczenia wzajemnego tj. świadczenia pieniężnego (zapłaty ceny).

Pozwany negował ważność umowy sprzedaży, fakt doręczenia potwierdzenia przyjęcia zamówienia, jak również dostarczenia towaru, w ilości i o parametrach określonych w potwierdzeniu zamówienia. Pozwany nie wykazał jednak jakimkolwiek dowodem twierdzeń powołanych w sprzeciwie, poprzestając na polemice z dowodami przedłożonymi przez powódkę.

Zgodnie z ogólną zasadą z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Samo zaś twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku, sygn. akt I PKN 660/00, publik. Wokanda 2002/7-8/44). Cytowana regulacja ma swój odpowiednik w przepisach o procesie, w art. 232 k.p.c. stanowiącym, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Pozwany nie sprostał ww. ustawowym wymogom.

Z uwagi zatem na ustalony stan faktyczny i przywołane przepisy oraz zapisy umowne uwzględniono powództwo w całości na podstawie art. 535 k.c.

O odsetkach orzeczono na postawie art. 481 § 1 i 2 k.c. stanowiącego, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki - do dnia 31 grudnia 2015 roku były to „ odsetki ustawowe”, a począwszy od 1 stycznia 2016 roku „ odsetki ustawowe za opóźnienie” (zgodnie z nowelizacją art. 481 § 2 k.c. wprowadzoną art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U.2014.1830). Odsetki zasądzono od dnia następnego po terminie płatności wynikającym z dokumentu rozliczeniowego (faktury VAT).

O kosztach postępowania postanowiono na podstawie art. 98 § 1,3 i 4 k.p.c. nakładając na pozwanego jako stronę przegrywającą obowiązek zwrotu wszystkich kosztów poniesionych przez powódkę w celu dochodzenia swoich praw. Na koszty postępowania w łącznej wysokości 1.234 zł złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika 1.200 zł i opłaty skarbowe od pełnomocnictw 34 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika strony powodowej, ustalono w wysokość stawki minimalnej zgodnie z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t. ze zm.).

SSR Ireneusz Wiliczkiewicz