Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016 r. w S.

sprawy T. I. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wypłatę emerytury

na skutek odwołania T. I. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 28 czerwca 2016 roku znak: ENS/15/039035404

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje T. I. (1) prawo do wypłaty emerytury za okres od 1 stycznia 2013 roku do 31 maja 2016 roku;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. kwotę 360 (trzystu sześćdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z 28 czerwca 2016 roku podjął wypłatę należnej T. I. (1) emerytury, poczynając od 1 czerwca 2016 roku, tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek (organ wskazał, że wydał decyzję po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego z 2 czerwca 2016 roku).

Z powyższą decyzją nie zgodził się T. I. (1), którego pełnomocnik w odwołaniu z dnia 21 lipca 2016 roku wniósł o jej zmianę i podjęcie wypłaty emerytury - zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 lutego 2016 roku - od 1 stycznia 2013 roku, wraz z należnymi odsetkami ustawowymi. Dodatkowo zgłosił żądanie zasądzenia na rzecz ubezpieczonego od organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, podtrzymując argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Nadto wskazał, że decyzją z dnia 25 maja 2016 roku wykonał wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 29 lutego 2016 roku i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od 1 stycznia 2013 roku, zawieszając jednocześnie wypłatę świadczenia z powodu pozostawania przez T. I. w stosunku pracy. Skoro więc wniosek o podjęcie wypłaty emerytury T. I. (1) złożył w dniu 2 czerwca 2016 roku, to wypłatę świadczenia podjęto zgodnie z art. 135 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS od 1 czerwca 2016 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 6 marca 2012 roku, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 stycznia 2012 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił T. I. (1) prawa do emerytury po osiągnięciu 60 roku życia, z uwagi na nieudowodnienie przez niego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji; związane z tym postępowanie toczyło się przed Sądem Okręgowym w Szczecinie pod sygnaturą akt VI U 1872/12. W sprawie tej sąd wyrokiem z 22 stycznia 2014 roku zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 6 marca 2012 roku w ten sposób, że przyznał T. I. (1) prawo do emerytury, poczynając od 1 stycznia 2012 roku. Powyższy wyrok uprawomocnił się z dniem 26 lutego 2014 roku wobec niezłożenia od niego apelacji przez żadną ze stron.

Dowody:

- decyzja ZUS z 06.03.2012r. - k. 20 plik II akt ZUS,

- wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22.01.2014r. - k. 230-232 akt sprawy VI U 1872/12.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. po otrzymaniu odpisu prawomocnego wyroku wydanego w sprawie VI U 1872/12 nie przystąpił do jego wykonania. Zamiast tego pełnomocnik organu rentowego złożył w Sądzie Okręgowym w Szczecinie w dniu 30 maja 2014 roku - na podstawie art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - wniosek o wznowienie postępowania, domagając się wznowienia postępowania i oddalenia odwołania ubezpieczonego od decyzji z dnia 6 marca 2012 r. W uzasadnieniu wskazano, że po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy w Szczecinie organ rentowy ustalił, iż brak było podstaw do przyznania ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury, gdyż T. I. (1) w chwili złożenia wniosku o przyznanie prawa do tego świadczenia pozostawał w stosunku pracy oraz był członkiem OFE.

Postępowanie w sprawie o wznowienie postępowania toczyło się pod sygnaturą akt VI U 1090/14. Wydanym w tej sprawie w dniu 11 marca 2015 roku wyrokiem Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił wniosek organu rentowego.

Niesporne, a nadto dowód: wniosek o wznowienie postępowania - k. 2 akt sprawy VI U 1090/14.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wywiódł apelację od powyższego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie rozpoznając powyższą apelację, wydał w dniu 29 lutego 2016 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 357/15 wyrok o treści: „ zmienia zaskarżony wyrok oraz pkt II wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 stycznia 2014 roku w ten sposób, że przyznaje T. I. (1) prawo do emerytury od stycznia 2013 roku” (pkt I sentencji) oraz „ oddala apelację w pozostałym zakresie” (pkt II sentencji).

Niesporne, a nadto dowód: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29.02.2016r. - k. 71 akt sprawy VI U 1090/14.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., wykonując wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 lutego 2016 roku, wydał w dniu 25 maja 2016 roku decyzję zatytułowaną „ decyzja o przyznaniu emerytury w kwocie zaliczkowej”, w której wskazał, iż „ wykonując wyrok sądu z dnia 29-02-2016 r. przyznaje zaliczkę na poczet emerytury od 01-01-2013, tj. od daty określonej w wyroku sądu.” W dalszej części decyzji przedstawiono sposób wyliczenia świadczenia, zaś na odwrocie decyzji zamieszczono informację, że „ wypłata emerytury podlega zawieszeniu, gdyż kontynuuje Pan zatrudnienie. W celu podjęcia wypłaty emerytury należy przedłożyć w oddziale ZUS świadectwo pracy lub zaświadczenie potwierdzające fakt rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą na rzecz którego praca ta była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury oraz wniosek o podjęcie wypłaty emerytury.” Wskazano także, że „ emerytura ustalona niniejszą decyzją ma charakter zaliczkowy” oraz, że „ decyzja ostateczna zostanie wydana w terminie późniejszym”.

Dowód: decyzja ZUS z 25.05.2016r. - k. 116-117 plik II akt ZUS.

W dniu 2 czerwca 2016 roku T. I. (1) złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w S. wniosek o wznowienie wypłaty emerytury, przedkładając wraz z wnioskiem świadectwo pracy wskazujące, że stosunek pracy pomiędzy nim a (...) sp. z o.o. ustał w dniu 21 maja 2016 roku. W związku z powyższym, zaskarżoną w niniejszym postepowaniu decyzją z 28 czerwca 2016 roku, organ rentowy podjął wypłatę należnej ubezpieczonemu emerytury, poczynając od 1 czerwca 2016 roku., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek.

Dowody:

- wniosek o wznowienie wypłaty emerytury - k. 1 plik III akt ZUS,

- świadectwo pracy z 21.05.2016r. - k. 2 plik III akt ZUS.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się uzasadnione.

Stan faktyczny był w niniejszej sprawie niesporny, a zagadnienie przedstawione sądowi do rozstrzygnięcia miało charakter prawny. Ocenie sądu zostało bowiem poddane to, czy faktyczna wypłata należnej T. I. emerytury powinna nastąpić dopiero od 1 czerwca 2016r., tj. od pierwszego dnia miesiąca złożenia przez ubezpieczonego wniosku o podjęcie wypłaty świadczenia, czy też już od 1 stycznia 2013r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, od którego ostatecznie, zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, przysługiwało T. I. prawo do świadczenia.

Kwestie związane z nabyciem prawa i wypłatą emerytur regulują przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 roku, poz. 887 z późn. zm., dalej jako: ustawa emerytalna). Stosownie do regulacji zamieszczonej w art. 100 ust. 1 tejże ustawy, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Zgodnie natomiast z normą art. 129 ust. 1 ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania do nich prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Pierwszy z powołanych przepisów odnosi się do nabycia prawa do świadczenia, natomiast drugi dotyczy prawa do jego realizacji (faktycznej wypłaty); samo bowiem abstrakcyjne spełnienie się przesłanek warunkujących prawo do świadczenia nie stanowi podstawy do jego wypłaty.

Ponadto, zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do emerytury ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 103a-106. W myśl art. 103a, prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Powyższy przepis został wprowadzony do ustawy emerytalnej przez art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2010 r., nr 257, poz. 1726) i wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2011 roku. Analogiczne brzmienie miał poprzednio art. 103 ust. 2a ustawy emerytalnej (obowiązujący do dnia 8 stycznia 2009 roku). Istotą obu tych przepisów (zarówno obecnego art. 103a, jak i poprzedniego art. 103 ust. 2a) jest ograniczenie równoczesnego pobierania dwóch świadczeń - emerytury oraz wynagrodzenia za pracę, w sytuacji w której pracownik nie miał zamiaru przejść na emeryturę, lecz planował dalej pracować u tego samego pracodawcy bez rozwiązania z nim stosunku pracy. W ugruntowanym orzecznictwie sądowym uznano, że regulacja o której mowa w art. 103 ust. 2a nie naruszała zasady ochrony praw nabytych, nie pozbawiała osób zainteresowanych prawa do emerytury, oddzielając nabycie prawa do emerytury od jego realizacji oraz zawieszenia świadczenia w razie kontynuacji zatrudnienia bez rozwiązywania stosunku pracy – por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 10.11.2004r., II UZ 89/04; wyrok SN z 19.02.2004r., II UK 274/03).

Stosując w niniejszej sprawie literalnie przepis art. 103a można byłoby więc dojść do wniosku – jak uczynił to organ rentowy – że skoro T. I. w dniu 1 stycznia 2013 r. (tj. w dacie, od której ostatecznie na mocy wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie przyznano mu prawo do emerytury) pozostawał w stosunku pracy, to warunek konieczny do podjęcia wypłaty świadczenia spełnił się dopiero po rozwiązaniu przez niego tego stosunku i złożeniu stosownego wniosku w ZUS, tj. od 1 czerwca 2016r. Wykładnię taką należało jednak w okolicznościach niniejszej sprawy uznać za nieprawidłową, jako że pomija ona szereg istotnych okoliczności, a ponadto nie bierze pod uwagę celu (funkcji) omawianej regulacji. Sąd Okręgowy w Szczecinie w niniejszej sprawie w pełni podziela bowiem stanowisko prawne wyrażone najpierw przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z 22 lutego 2007 roku (I UK 229/06, OSNP 2008/5-6/80), wydanym na tle powyższego, wcześniej obowiązującego art. 103 ust. 2a ustawy emerytalnej, a następnie przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 26 października 2015 roku (sygn. akt III AUa 817/15).

Sąd Najwyższy, dokonując wykładni przepisu art. 103 ust. 2a ustawy emerytalnej wskazał, że z brzmienia tego przepisu wynika z jednej strony, że kontynuowanie zatrudnienia u dotychczasowego pracodawcy nie ma wpływu na nabycie prawa do emerytury, które to prawo powstaje z mocy ustawy po spełnieniu warunków określonych w przepisach, a po drugie, że realizacja tego prawa (wypłata świadczenia) ulega zawieszeniu w razie kontynuowania zatrudnienia po nabyciu prawa do emerytury, niezależnie od wysokości uzyskiwanego przychodu ze stosunku pracy. Ponadto z jego treści wynika, że rozwiązanie stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą umożliwia realizację świadczenia emerytalnego (wznowienie jego wypłaty), bez potrzeby występowania o ponowne ustalenie tego prawa. Nadto Sąd Najwyższy podkreślił, że ustawodawca wprowadzając regulację art. 103 ust. 2a ustawy emerytalnej (obecnie art. 103a), miał na uwadze uniemożliwienie ubezpieczonym równocześnie realizację prawa do emerytury, poprzez jego wypłatę, z osiąganiem przychodu z tytułu zatrudnienia kontynuowanego po nabyciu prawa do emerytury u pracodawcy na rzecz, którego realizowali je przed nabyciem prawa do wymienionego świadczenia. Wyjaśnił jednak, że skoro istotą omawianej regulacji jest wyeliminowanie równoczesnego pobierania dwóch świadczeń, to nie tyle wynika z niego obowiązek rozwiązania stosunku pracy przez pracownika, który nabył prawo do emerytury, ile obowiązek dokonania przez niego wyboru, czy decyduje się na pobieranie emerytury, czy też na pozostawanie w stosunku pracy i pobieranie wynagrodzenia za pracę. Dalej SN zauważył, że faktycznie wykładnia gramatyczna omawianej regulacji zdaje się wskazywać, że przepis ten łączy konsekwencje w postaci zawieszenia prawa do świadczenia i w efekcie wstrzymania jego wypłaty z kontynuowaniem zatrudnienia po ustalonym w decyzji organu rentowego dniu nabycia prawa do emerytury (jej realizacji), a nie z kontynuowaniem zatrudnienia po ustaleniu tego prawa decyzją organu rentowego. Wykładnię taką uznał SN za prawidłową wyłącznie w sytuacjach typowych, gdy przesłanki nabycia prawa do emerytury nie budzą wątpliwości, a prawo do świadczenia zostaje ustalone w decyzji organu rentowego w terminie określonym w art. 118 ust. 1 ustawy emerytalnej bezpośrednio po złożeniu przez zainteresowanego formalnego wniosku. Zwrócił natomiast uwagę, że taka wykładnia omawianego przepisu jest wątpliwa w sytuacji, gdy prawo ubezpieczonego do emerytury zostało ustalone wyrokiem sądu, a do daty wydania decyzji ustalającej prawo do emerytury w wykonaniu prawomocnego wyroku upłynął znaczny okres od złożenia wniosku o świadczenie. W takim przypadku interpretacja omawianego uregulowania wymaga bowiem zastosowania wykładni funkcjonalnej. Skoro bowiem celem omawianego przepisu jest stworzenie nowych miejsc pracy i w związku z tym ograniczenie prawa do uzyskania świadczeń emerytalnych w sytuacji uzyskiwania przychodów ze stosunku pracy poprzez stworzenie ubezpieczonym, którzy nabyli prawo do emerytury możliwości wyboru pomiędzy pobieraniem świadczenia emerytalnego i wynagrodzenia za pracę, to do chwili ustalenia w decyzji organu rentowego prawa do emerytury ubezpieczony jest pozbawiony możliwości dokonania wyboru między statusem emeryta a statusem pracowniczym, bo statusu emeryta w ogóle nie posiada. W tym miejscu Sąd Najwyższy odwołał się do wynikającej z przepisu art. 4 pkt 1 ustawy emerytalnej definicji „emeryta”, zgodnie z którą jest nim nie osoba, która nabyła prawo do świadczenia po spełnieniu przewidzianych przez przepisy warunków, lecz osoba mająca ustalone prawo do emerytury. Dopóki więc prawo to w decyzji organu rentowego nie zostanie ustalone, dopóty ubezpieczony nie posiada statusu emeryta.

Dalej SN wskazał też, że trudno wymagać od ubezpieczonego, aby rozwiązał stosunek pracy z pracodawcą zatrudniającym go w momencie składania wniosku o ustalenie prawa do emerytury i - w przypadku wydania przez organ rentowy decyzji odmownej - oczekiwał na rozstrzygnięcie przez sąd kwestii swojego uprawnienia do tego świadczenia, tracąc źródło dochodu ze stanowiącej podstawę jego utrzymania pracy zarobkowej, a następnie - po ustaleniu prawa do emerytury wyrokiem sądu - występował z opartym o przepis art. 417 § 1 k.c. roszczeniem o naprawienie ewentualnej szkody wyrządzonej niezgodną z prawem („bezprawną”) decyzją organu rentowego. Przepis art. 103 ust. 2a ustawy należy zatem zdaniem Sądu Najwyższego interpretować w ten sposób, że w razie ustalenia prawa do emerytury orzeczeniem organu odwoławczego, zawieszenie jej wypłaty w przypadku kontynuowania przez emeryta zatrudnienia u dotychczasowego pracodawcy (pracodawców) nie może nastąpić przed dniem ustalenia nabycia prawa do emerytury w decyzji organu rentowego. Zaznaczono przy tym, że w takim przypadku organ rentowy zobligowany jest do dokonania rozliczenia przychodów ubezpieczonego za okres wsteczny przez ich porównanie z określonymi w przepisach limitami, celem ustalenia, czy przychody te uzasadniały zawieszenie wypłaty świadczenia lub jego zmniejszenie na zasadach określonych w art. 104-106 ustawy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy i uznając je w całości za trafne, trzeba więc rozpocząć od przypomnienia, iż już z dniem 26 lutego 2014 roku uprawomocnił się wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie wydany w sprawie o sygn. akt VI U 1872/12, którym to wyrokiem przyznano ubezpieczonemu prawo do emerytury już od 1 stycznia 2012 roku, przyjmując m.in. jako przesłankę rozstrzygnięcia to, że ubezpieczony rozwiązał stosunek pracy łączący go z ostatnim pracodawcą. Oznacza to, że obowiązkiem organu rentowego było w tym czasie wykonanie tego wyroku poprzez wydanie formalnej decyzji „ustalającej” prawo do świadczenia, a następnie rozpoczęcie wypłaty świadczenia. Zamiast tego organ rentowy złożył jednak skargę o wznowienie postępowania w sprawie i przez kolejne dwa lata nie wykonywał wyroku, mimo że żadne przepisy ani orzeczenie sądu nie upoważniały go do takiego zachowania. T. I. (1), legitymujący się w tym czasie prawomocnym wyrokiem sądu przyznającym mu prawo do emerytury miał więc pełne prawo pozostawać w przeświadczeniu, iż nie musi rozwiązywać stosunku pracy, a co za tym idzie, dokonywać opisanego wyżej wyboru źródła utrzymania. W takim przeświadczeniu mógł się utwierdzić tym bardziej, gdy sąd I instancji oddalił złożoną przez organ rentowy skargę o wznowienie postępowania. Dopiero bowiem w dniu 29 lutego 2016 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie wydał inne rozstrzygnięcie, przyznając mu ostatecznie prawo do świadczenia dopiero od 1 stycznia 2013 roku.

Powyższa sekwencja zdarzeń tym bardziej uzasadnia więc konieczność posłużenia się w niniejszej sprawie wykładnią funkcjonalną przepisu art. 103a ustawy emerytalnej. Nie może być bowiem tak, że skutki ewidentnie bezprawnego działania organu rentowego, niewykonującego przez ponad dwa lata prawomocnego wyroku sądu, mają obecnie obciążać wyłącznie ubezpieczonego, działającego przez szereg lat w dobrej wierze i przekonaniu o istnieniu po jego stronie prawa do wypłaty emerytury.

Do analogicznych wniosków prowadzi także rozumowanie zmierzające do ustalenia daty, w której ubezpieczony nabył status emeryta. Organ rentowy ostatecznie wykonał bowiem wyrok sądu przyznający T. I. prawo do świadczenia, poprzez wydanie decyzji zaliczkowej z 25 maja 2016 r. Abstrahując już od twierdzeń ubezpieczonego o tym, że decyzję tę otrzymał jako dokument przez nikogo niepodpisany (co oznaczałoby, że nie mógł on wywołać żadnych niekorzystnych dla niego skutków), to nie można nie dostrzec, że niezwłocznie po jej wydaniu T. I. przedłożył dokument potwierdzający rozwiązanie stosunku pracy z dniem 21 maja 2016 roku. W tej sytuacji, dokonując wyżej opisanej wykładni przepisu art. 103a ustawy emerytalnej, sąd rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że brak było w ogóle podstaw do zawieszenia ubezpieczonemu wypłaty świadczenia.

Wreszcie, odnosząc się do zawartego w odpowiedzi na odwołanie zarzutu organu rentowego, jakoby ubezpieczony nie zaskarżył decyzji z dnia 25 maja 2016 roku, przez co decyzja ta i rozstrzygnięcie o zawieszeniu wypłaty prawa do świadczenia miały stać się prawomocne, trzeba podkreślić, że treść owej decyzji jest na tyle niejednoznaczna, że nie sposób wyprowadzać z niej niekorzystnych dla ubezpieczonego wniosków. Z decyzji tej nie wynika bowiem, że organ rentowy będzie wypłacał T. I. (1) świadczenie emerytalne dopiero od czerwca 2016 roku, a nie od 1 stycznia 2013 roku. W decyzji tej organ rentowy wskazał bowiem i tę kwestię uwypuklił, że wydane obecnie rozstrzygnięcie ma charakter zaliczkowy, a decyzja ostateczna zostanie wydana w terminie późniejszym oraz, że przyznaje ubezpieczonemu prawo do emerytury od 1 stycznia 2013 roku. W związku z powyższym, biorąc pod uwagę fakt, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych jako organ administracji publicznej powinien działać w sposób przejrzysty i jasny dla obywatela, sąd uznał, że nie jest możliwe obciążenie ubezpieczonego ewentualnymi niekorzystnymi skutkami wywołanymi niejednoznacznością opisanej decyzji.

W tym stanie rzeczy sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał T. I. (1) prawo do wypłaty emerytury za okres od 1 stycznia 2013 roku do 31 maja 2016 roku, o czym orzekł w pkt I sentencji.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II sentencji wyroku na podstawie przepisów art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 obowiązującego w momencie wniesienia odwołania rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Monika Miller-Młyńska