Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Anna Łaszczych

Sędziowie: SO Wiesław Oryl (spr.)

SO Magdalena Dąbrowska

Protokolant Dorota Dziczek , Luiza Ustaszewska – Sęk

przy udziale

Prokuratora Ewy Budzińskiej, Adama Kobusa

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia i 23 października 2013r.

sprawy: 1. K. Z.

oskarżonego z art. 231 § 2 k.k.

2. D. O.

oskarżonego z art. 231 § 2 k.k.

3. Ł. W.

oskarżonego z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k.

4. J. K.

oskarżonego z art. 231 § 2 k.k.

5. R. B.

oskarżonego z art. 231 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez: obrońców oskarżonych J. K. i R. B., obrońcę oskarżonego D. O., obrońcę oskarżonych K. Z., D. O. i Ł. W., oskarżonego D. O.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce

z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt II K 1340/10

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za II instancję: od oskarżonego K. Z. kwotę 300 /trzysta/ złotych, od oskarżonych D. O., J. K. i R. B. kwotę po 180 /sto osiemdziesiąt/ złotych, oskarżonego Ł. W. kwotę 480 /czterysta osiemdziesiąt/ złotych oraz obciąża ich wydatkami za postępowanie odwoławcze w częściach równych.

Sygn. akt II Ka 171/13

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył:

K. Z. o to, że:

I.  W dniu 5 maja 2008 roku w O. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści osobistej przez inną osobę posługującą się pseudonimem (...) działając jako funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. nie dopełnił ciążących na nim obowiązków ten sposób, że mając wiedzę o popełnieniu przez osobę o pseudonimie (...) przestępstwa kierowania pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki V. (...), w ruchu lądowym po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości, pomógł wymienionemu sprawcy przestępstwa w uniknięciu odpowiedzialności karnej, czym działał na szkodę interesu publicznego;

to jest o czyn z art. 231 § 2 kk.

II.  W dniu 5 maja 2008 roku w O. działając w celu osiągnięcia korzyści osobistej przez inną ustaloną osobą jako funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku z ten sposób, że mając wiedzę o poruszaniu się ustalonej osoby po drodze publicznej pojazdem mechanicznym bez wymaganego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej i przeprowadzeniu kontroli drogowej wymienionej osoby przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w O., nie poinformował o powyższym właściwych osób przełożonych, co w konsekwencji doprowadziło do uniknięcia odpowiedzialności za zaistniałe wykroczenie, czym działał na szkodę interesu publicznego;

to jest o czyn z art. 231 § 2 kk

D. O. o to, że:

III.  W dniu 5 maja 2008 roku w O. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści osobistej przez inna osobę posługującą się pseudonimem (...) działając jako funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. nie dopełnił ciążących na nim obowiązków ten sposób, że mając wiedzę o popełnieniu przez osobę o pseudonimie (...) przestępstwa kierowania pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki V. (...), w ruchu lądowym po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości, pomógł wymienionemu sprawcy przestępstwa w uniknięciu odpowiedzialności karnej, czym działał na szkodę interesu publicznego;

to jest o czyn z art. 231 § 2 kk

R. D.o to, że:

IV.  W dniu 5 maja 2008 roku w O. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści osobistej przez inna osobę posługującą się pseudonimem (...) działając jako funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. nie dopełnił ciążących na nim obowiązków ten sposób, że będąc na miejscu zdarzenia drogowego dotyczącego kierowania pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości, samochodem osobowym marki V. (...) przez osobę o pseudonimie(...) nie podjął czynności przewidzianych prawem, do których zobowiązany był jako funkcjonariusz policji polegających na sporządzeniu dokumentacji na miejscu zdarzenia i przekazania ich właściwym organom celem wszczęcia i przeprowadzenia postępowania karnego i mając świadomość popełnienia przez osobę o pseudonimie (...) przestępstwa kierowania pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki V. (...), pomógł wymienionemu sprawcy przestępstwa w uniknięciu odpowiedzialności karnej, czym działał na szkodę interesu publicznego;

to jest o czyn z art. 231 § 2 kk

P. F.o to, że:

V.  W dniu 5 maja 2008 roku w O. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści osobistej przez inna osobę posługującą się pseudonimem (...) działając jako funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. nie dopełnił ciążących na nim obowiązków ten sposób, że będąc na miejscu zdarzenia drogowego dotyczącego kierowania pojazdem mechanicznym w ruchu iądowym po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości samochodem osobowym marki V. (...) przez osobę o pseudonimie (...) nie podjął czynności przewidzianych prawem, do których zobowiązany był jako funkcjonariusz policji polegających na sporządzeniu dokumentacji na miejscu zdarzenia i przekazania ich właściwym organom celem wszczęcia i przeprowadzenia postępowania karnego i mając świadomość popełnienia przez osobę o pseudonimie (...) przestępstwa kierowania pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki V. (...) pomógł wymienionemu sprawcy przestępstwa w uniknięciu odpowiedzialności karnej, czym działał na szkodę interesu publicznego;

to jest o czyn z art. 231 § 2 kk

Ł. W. o to, że:

VI.  W dniu 5 maja 2008 roku w O. działając w celu osiągnięcia korzyści osobistej i majątkowej będąc sprawcą wykroczenia drogowego podżegał funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w O. R. B. i J. K. do niedopełnienia ciążących na nich obowiązków służbowych w ten sposób, że podczas kontroli drogowej kierowanego przez niego samochodu osobowego marki O. (...) nr rej. (...) nie posiadał aktualnej polisy ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej samochodu O. (...) namawiał ich do odstąpienia od podjęcia wobec niego czynności przewidzianych prawem, do których zobowiązani byli jako funkcjonariusze policji polegających na sporządzeniu dokumentacji dotyczącej popełnionego wykroczenia przez Ł. W. w celu ukarania go mandatem karnym lub przekazania dokumentacji właściwym organom celem wszczęcia i przeprowadzenia postępowania w sprawie o wykroczenie, czym wymienieni funkcjonariusze pomogli mu w uniknięcie odpowiedzialności za wykroczenie, czym działali na szkodę interesu publicznego

to jest o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art 231 § 2 kk

J. K. o to, że:

VII.  W dniu 5 maja 2008 roku w O. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści osobistej i majątkowej przez inną ustaloną osobę działając jako funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. nie dopełnił ciążących na nim obowiązków ten sposób, że podczas kontroli drogowej samochodu osobowego marki O. (...) nr rej. (...),podczas której kierujący wymienionym pojazdemŁ. W.nie posiadał aktualnej polisy ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej samochodu O. (...) nie podjął czynności przewidzianych prawem, do których zobowiązany był jako funkcjonariusz policji polegających na sporządzeniu dokumentacji dotyczącej popełnionego wykroczenia przez Ł. W. w celu ukarania go mandatem karnym lub przekazania dokumentacji właściwym organom celem wszczęcia i przeprowadzenia postępowania w sprawie o wykroczenie i mając świadomość popełnienia przez Ł. W. wykroczenia z art. 95 kw pomógł wymienionemu sprawcy w uniknięciu odpowiedzialności za wykroczenie, czym działał na szkodę interesu publicznego;

to jest o czyn z art. 231 § 2 kk

R. B. o to, że:

VIII.  W dniu 5 maja 2008 roku w O. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści osobistej i majątkowej przez inna ustaloną osobę działając jako funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. nie dopełnił ciążących na nim obowiązków ten sposób, że podczas kontroli drogowej samochodu osobowego marki O. (...) nr rej. (...),podczas której kierujący wymienionym pojazdemŁ. W.nie posiadał aktualnej polisy ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej samochodu O. (...) nie podjął czynności przewidzianych prawem, do których zobowiązany był jako funkcjonariusz policji polegających na sporządzeniu dokumentacji dotyczącej popełnionego wykroczenia przez Ł. W. w celu ukarania go mandatem karnym lub przekazania dokumentacji właściwym organom celem wszczęcia i przeprowadzenia postępowania w sprawie o wykroczenie i mając świadomość popełnienia przez Ł. W. wykroczenia z art. 95 kw pomógł wymienionemu sprawcy w uniknięciu odpowiedzialności za wykroczenie, czym działał na szkodę interesu publicznego;

to jest o czyn z art. 231 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 27 lutego 2013 roku w sprawie II K 1340/10 oskarżonego K. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia, z tym, że przyjął, że działał wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą i za to na podstawie art. 231 § 2 kk skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a od popełnienia czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia uniewinnił. Sąd na podstawie art. 41 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego K. Z. zakaz wykonywania zawodu funkcjonariusza policji na okres 2 (dwóch) lat, a na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusza policji od dnia 20 października 2009 roku do dnia 03 grudnia 2010 roku.

Sąd oskarżonego D. O. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia, z tym, że przyjął, że działał wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą i za to na podstawie art. 231 § 2 kk skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Sąd na podstawie art. 41 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego D. O. zakaz wykonywania zawodu funkcjonariusza policji na okres 2 (dwóch) lat, a na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusza policji od dnia 20 października 2009 roku do dnia 03 grudnia 2010 roku.

Oskarżonych R. D.oraz P. F.Sąd uniewinnił od popełnienia zarzucanych im czynów.

Sąd oskarżonego Ł. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VI aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 18 § 2 kk w zw. z art. 231 § 2 kk skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art.231 § 2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Ponadto na podstawie art. 33 § 1 i 2 kk wymierzył oskarżonemu Ł. W.grzywnę w wymiarze 30 (trzydziestu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50,00 (pięćdziesięciu) złotych. Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej grzywny Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci zatrzymania w dniu 10 czerwca 2010 roku, przy czym dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny

Sąd oskarżonego J. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VII aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 231 § 2 kk skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Sąd na podstawie art. 41 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego J. K. zakaz wykonywania zawodu funkcjonariusza policji na okres 1 (jednego) roku. Na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusza policji od dnia 10 czerwca 2010 roku do dnia 03 grudnia 2010 roku.

Sąd oskarżonego R. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VIII aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 231 § 2 kk skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. na podstawie art. 41 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz wykonywania zawodu funkcjonariusza policji na okres 1 (jednego) roku. Sąd na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusza policji od dnia 10 czerwca 2010 roku do dnia 03 grudnia 2010 roku.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. Z. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 (czterech) lat, a wobec oskarżonego D. O., Ł. W., J. K., R. B. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat.

Zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych: K. Z. koszty sądowe w wysokości 547,68 złotych (pięćset czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt osiem groszy), w tym opłatę w wysokości 300,00 (trzysta) złotych, D. O., J. K., R. B.koszty sądowe w wysokości po 296,86 złotych (dwieście dziewięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt sześć groszy) od każdego z nich, w tym opłatę w wysokości po 180,00 ( sto osiemdziesiąt) złotych, Ł. W. koszty sądowe w wysokości 596,86 złotych (pięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt sześć groszy) w tym opłatę w wysokości 480,00 (czterysta osiemdziesiąt) złotych. Sąd w powstałej części kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w całości apelacją na korzyść oskarżonych J. K., R. B., D. O., K. Z. oraz Ł. W. zaskarżyli: obrońcy oskarżonych J. K. i R. B., obrońca oskarżonego D. O., oskarżony D. O.oraz obrońca oskarżonych K. Z., D. O. i Ł. W..

Obrońca oskarżonego J. K. i R. B. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I. Obrazę przepisów prawa procesowego, mającą, wpływ na treść wydanego orzeczenia, poprzez naruszenie normy przepisu art. 410 Kodeksu postępowania karnego w związku z art. 424 §1 pkt 1 Kodeksu postępowania karnego, polegającą na nie omówieniu w treści uzasadnienia do wyroku wszystkich dowodów stanowiących podstawę wydanego wyroku w szczególności zaś „dokumentów z których zdjęto klauzule poufności (k. 109-1055)”, wymienionych jedynie ogólnie w treści uzasadnienia na stronach 4/5 i tym samym brak wskazania na jakich dowodach sąd oparł swoje ustalenia faktyczne.

II. Obrazę przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, poprzez naruszenie normy przepisu art. 5 Kodeksu postępowania karnego w związku z art. 175 §1 Kodeksu postępowania karnego i dalej uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych złożonych w toku postępowania jurysdykcyjnego, jedynie w oparciu o fakt skorzystania przez nich z prawa do odmowy składania wyjaśnień na postępowania przygotowawczego.

III. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na sprzecznym z zasadami logicznego rozumowania i materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy przyjęciu, ze oskarżeni J. K.i R. B.działali wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami bez dostatecznego wykazania istoty, na czym porozumienie sprawców czynu zabronionego miało polegać.

IV. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu wbrew materiałowi dowodowemu zgromadzonemu w aktach sprawy, że prowadzący pojazd marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) Ł. W.nie posiadał w dniu 5 maja 2008 roku aktualnej polisy ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej.

V. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu wbrew materiałowi dowodowemu zgromadzonemu w aktach sprawy, że przebieg interwencji był zgodny z zarzutami stawianymi aktem oskarżenia oskarżonym J. K.i R. B., podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy wskazuje na odmienny przebieg zdarzeń.

W konkluzji apelacji obrońca oskarżonych wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości w odniesieniu do oskarżonych J. K. i R. B. poprzez uniewinnienie tak wskazanych oskarżonych od zarzucanych im aktem oskarżenia czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktów od 16 (szesnastego) do 23 (dwudziestego trzeciego) oraz w punkcie 24 (dwudziestym czwartym) w odniesieniu do oskarżonych J. K. i R. B. i przekazanie w tych zakresach sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu sądowi pierwszej instancji.

Drugi z obrońców oskarżonego J. K. i R. B. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów postępowania, tj. 410 k.p.k. w związku z art. 151 § 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, a polegała na braku omówienia uzupełnienia, poczynionego w protokole z rozprawy głównej, z dnia 27 lutego 2013 r. (k. 1108 verte) i braku wskazania osoby, która to uzupełnienie naniosła czarnym środkiem kryjącym, co zdaniem skarżącego powoduje, że sąd I instancji ustalając stan faktyczny i uzasadniając wyrok, odniósł się do okoliczności, nie ujawnionych w toku rozprawy głównej, w sytuacji gdy dowód, w postaci pisma z (...) S.A., miał ważkie znaczenie dla oceny winy oskarżonych J. K. i R. B., w kontekście treści stawianych im zarzutów. W konkluzji obrońca oskarżonych J. K. i R. B. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, we wskazanym zakresie i uniewinnienie oskarżonych, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy sadowi I instancji, do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego D. O. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I.  Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego

orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 167 kk w zw z art. 7 kpk w zw. z art. 6 § 3 pkt b i pkt d Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez zaniechanie przeprowadzenia dostępnych dowodów, których celowość dla prawidłowej oceny materiału dowodowego była nieodzowna, w szczególności dowodów z zeznań świadków: funkcjonariuszki Policji pełniącej w inkryminowanym dniu służbę patrolową wraz z D. O. na terenie targowiska miejskiego w zakresie okoliczności związanych z jej wiedzą na temat zachowania D. O. i towarzyszącej mu wiedzy o zdarzeniu drogowym oraz z zeznań świadków J. u których to mógł przebywać sprawca zdarzenia drogowego objętego przedmiotem niniejszego postępowania,

2. art. 7 kpk w zw. z art. 19 ust 3 i 4 ustawy o Policji poprzez uznanie za dowód w postępowaniu przeciwko D. O.treści nagrań rozmów telefonicznych prowadzonych abonenta telefonu objętego treścią postanowienia o stosowaniu kontroli operacyjnej, w sytuacji, gdy postanowienie o kontroli operacyjnej nie było wydane w odniesieniu do D. O., natomiast wydane w odniesieniu do D. O. postanowienie dot. następczej kontroli zostało wydane z przekroczeniem terminu ustawowego i w związku z tym dowód z materiałów postaci treści rozmów telefonicznych z udziałem mojego Mocodawcy i stenogramy takich rozmów są dowodem nielegalnym,

3. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na dokonaniu dowolnej oceny: dowodu w postaci wyjaśnień D. O. w zakresie wskazywania przez niego, iż w dniu zdarzenia słyszał przez radiostację, że dyżurny KPP w O. kieruje patrol Policji na miejsce kolizji drogowej, a w związku z tym nic było w jego przekonaniu powodu dla zajmowania się przez niego przedmiotową sprawą, w konfrontacji z informacją uzyskaną z KPP w O. w formie dokumentu urzędowego potwierdzającego, że w dniu zdarzenia i o tej samej porze miała miejsce kolizja drogowa i wysłano tam patrol Policji, a miejsca obu zdarzeń znajdują się nieopodal siebie, skutkujące

II. Dokonanymi przez Sąd błędnymi ustaleniami faktycznymi, mającymi wpływ na treść orzeczenia, polegającymi w szczególności na:

1.  uznaniu, że oskarżony nic dopełnił swoich obowiązków jako funkcjonariusz publiczny,

2.  uznaniu, że D. O.miał świadomość naruszenia swoich obowiązków jako funkcjonariusza publicznego,

3.  uznaniu, iż operacyjnej oskarżony „miał wiedzę o popełnieniu przęz osobę o pseudonimie (...)” przestępstwa kierowania pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki V. (...), w ruchu łądowym na drodze publicznej w stanie nietrzeźwości w sytuacji gdy:

- brak dowodów świadczących o przyczynach takiego zdarzenia drogowego,

- brak dowodów świadczących o kierowaniu przez osobę o pseudonimie (...) samochodem i doprowadzeniu do zdarzenia drogowego,

- brak dowodów świadczących o poziomic stężenia alkoholu w organizmie osoby o pseudonimie (...) warunkującego możliwość uznania zaistnienia przestępstwa bądź wykroczenia.

III. obrazę prawa materialnego, tj. art. 231 § 2 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wyrażające się przyjęciem przez Sąd, iż czyn przypisany D. O.nosi znamiona czynu zabronionego, w sytuacji gdy dla uznania niedopełnienia obowiązku konieczne jest wykazanie, iż zarówno powzięcie informacji o stanie zobowiązującym funkcjonariusz do wykonania określonego obowiązku, jak i niewykonanie takiego obowiązku musi mieć miejsce w ramach działania w charakterze funkcjonariusz publicznego, co powoduje, iż powzięcie prywatnie informacji o możliwym zaistnieniu przestępstwa bądź wykroczenia (a nie w ramach wykonywanych obowiązków funkcjonariusza publicznego) nie stwarza po stronie tej osoby obowiązku określonego działania w ramach uprawnień i obowiązków jako funkcjonariusza; publicznego, gdyż powzięcie takiej wiedzy nie miało związku ze sprawowaniem funkcji publicznej, co wskazuje, iż czyn z art. 231 § 2 k.k. nie wypełnia znamion czynu zabronionego.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego D. O. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Oskarżony D. O.w apelacji zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 231 §2 k.k., a także błąd polegający na nieustaleniu, czy brał czynny udział na miejscu zdarzenia. Sąd wydając wyrok oparł się wyłącznie na zgromadzonym materiale dowodowym w postaci stenogramów z rozmów telefonicznych nie biorąc pod uwagę zeznań świadków.

Skarżący w konkluzji apelacji wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce i uniewinnienie ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.

Obrońca oskarżonego K. Z., D. O. oraz Ł. W. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj. art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk, art. 366 § 1 kpk i 410 kpk poprzez błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie przedmiotowych przepisów, naruszenie przez Sąd swobodnej, kontrolowanej oceny całokształtu zgromadzonych w sprawie dowodów na skutek zaniechania ich wszechstronnej i wnikliwej analizy polegające na:

- dowolnym uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień złożonych przez oskarżonego K. Z. oraz D. O. w takim zakresie w jakim wymienieni wskazywali, iż nie posiadali wiedzy o fakcie popełnienia przestępstwa kierowania w stanie nietrzeźwości w dniu 5 maja 2008r. przez osobę o pseudonimie (...), a zarazem nie wyjaśnienie przez Sąd legło u podstaw odmowy wiarygodności depozycjom składanym przez wyżej wymienionych; bezpodstawnym uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego Ł. W. świadka M. Ś. w zakresie w jakim wskazywali, że w dniu kontroli drogom oskarżony W. posiadał ważną polisę ubezpieczeniową samochodu marki O. (...) o nr. (...) i na polecenia funkcjonariuszy policji okazał ją kontrolującym,

- pobieżną, a co za tym idzie dowolną ocenę dowodu w postaci protokołów odsłuchuj telefonu (...)w zakresie sformułowań jakie padały w trakcie rozmów, a co stało podstawą dla Sądu I Instancji w zakresie dokonywania ustaleń, w oparciu o z góry założony scenariusz o winie oskarżonych Z., O. oraz Ł. W..

-J. B. na okoliczność przebiegu służby w dniu 5 maja 2008r. razem z D. O., posiadaniu przez ww wiedzy o fakcie popełnienia przestępstwa przez osobę pseudonimie (...),

-

A. J. oraz K. J. na okoliczność przewiezienia do ich miejsc zamieszkania przez innych funkcjonariuszy Policji osobę o pseudonimie (...) znajdującą sięi stanie nietrzeźwości celem pomocy jemu w uniknięciu odpowiedzialności karnej za popełnion przestępstwo, a te okoliczności były na tyle doniosłe, iż winny zostać w toku postępowa sądowego wyjaśnione o dostępne środki dowodowe

3) Naruszenie art. 394§2 kpkw zw. z art.410 kpk poprzez niezaliczenie w poczet materiału dowodowego informacji uzyskanej z Towarzystwa (...) w zakresie stwierdzenia, iż w dniu 5 maja 2008r. samochód O. (...) posiadał ważne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej a nadto oparcie orzeczenia na tym dowodzie pomimo, iż nie zost on ujawniony i zaliczony w poczet materiału dowodowego,

4) naruszenie art. 237a k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w kwestii sprastwa oskarżonych na treści rozmów telefonicznych uzyskanych wbrew przepisom prawa w sytuacji braku uzyskania w ustawowym terminie zgody następczej co do przeprowadzonej kontroli względem oskarżonej D. O. oraz Ł. W..

W konsekwencji powyższego wyrokowi zarzucił:

5) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na nietrafnym i nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przypisanych im przestępstw, podcza gdy z całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy wynika, że przeprowadzona sposób w prawidłowy, zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocena zebranych w sprawie dowodów w sposób stanowczy przeczy takiej tezie.

W konkluzji obronca oskarżonych wniósł o zmianę wyroku Sądu I Instancji i uniewinnienie oskarżonego K. Z., D. O. oraz Ł. W. od popełnienia przypisanych im czynów w skarżonym orzeczeniu ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych oraz oskarżonego D. O. są niezasadne, nie zasługiwały więc na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż bezzasadność wszystkich apelacji dotyczy tak podniesionego w każdej z nich zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego, jak i zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Dokonując kontroli odwoławczej wyroku Sąd Okręgowy uznał bowiem, iż Sąd I instancji rozpoznając sprawę niniejszą procedował zgodnie z regułami i zasadami określonymi w kodeksie postępowania karnego, nie naruszając żadnej z nich. Swoje ustalenia oparł wyłącznie na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej, dowody te ocenił w sposób wszechstronny, uwzględniając wszelkie okoliczności rzutujące na określenie zakresu odpowiedzialności oskarżonych. Dał temu wyraz w motywach swojego rozstrzygnięcia, gdzie zobrazował stan sprawy, zawarł analizę i ocenę materiału dowodowego, wskazując które z dowodów i dlaczego stanowiły podstawę poczynionych ustaleń.

Zauważyć należy, że niektóre z kwestii podnoszonych przez skarżących stanowiły element wspólny i były powielane we wniesionych środkach odwoławczych, co uzasadnia łączne ustosunkowanie się do stawianych zarzutów i wspierającej je argumentacji.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy ustosunkuje się do zarzutów dotyczących naruszenia zasad rządzonych procedurą karną, bowiem ich naruszenie miało w mniemaniu skarżących zasadniczy wpływ na błędne ustalenia faktyczne.

Na wstępie należy odrzucić zarzut dotyczący obrazy przepisów postępowania, a z którego skarżący wywodzą wniosek o jednostronnej, niekorzystnej dla ich klientów interpretacji dowodów w sprawie.

Stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy w staranny i wnikliwy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, a każdy z ujawnionych w toku postępowania sądowego dowodów poddany został wszechstronnej analizie. Ocena ta uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, respektuje jednocześnie dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę każdorazowo wskazania wiedzy, reguły logicznego rozumowania i zasady doświadczenia życiowego. Ocena dokonana przez Sąd I instancji, której szczegółowy wyraz znalazł się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, uznana być zatem musi za ocenę swobodną, o której mowa w art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu. Kontrola apelacyjna nie wykazała, aby Sąd I instancji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów kierunku oceny dowolnej. Nie stwierdzono też w rozumowaniu Sądu Rejonowego, przedstawionym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób odpowiadający wymogom określonym w art. 424 k.p.k. luk lub błędów o charakterze logicznym lub faktycznym, które mogłyby stanowić podstawę ewentualnych korekt wyroku.

Jeśli idzie o zarzut naruszenia art. 5 k.p.k., sformułowany przez obrońcę oskarżonych - punkt 2 - apelacji (adw. P. I.), to wyjaśnić należy, że nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. podnosząc wątpliwości strony, co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa, bowiem dla oceny, czy została naruszona zasada in dubio pro reo istotne jest jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął te wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli z materiału dowodowego sprawy wynikają różne , co nie jest równoznaczne z istnieniem nie dających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k., bo w takim wypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.

W realiach sprawy niniejszej sąd orzekający owe wątpliwości dostrzegł. Zostały one poddane pełnej analizie, przeprowadzonej w sposób zgodny z dyrektywami wynikającymi z dyspozycji art. 7 k.p.k. oraz znalazły wyraz w wyroku. Zauważyć należy, iż oskarżyciel zarzucił popełnienie przez K. Z. dwóch czynów zabronionych oraz popełnienie przez R. D.i P. F.przestępstwa określonego w art. 231 § 2 k.k. W sprawie niniejszej Sąd Rejonowy uniewinnił K. Z.od jednego czynu oraz uniewinnił R. D.i P. F.. Treść wyroku wskazuje, iż Sąd w sytuacji gdy dostrzegł wątpliwości w sprawie rozstrzygnął je na korzyść oskarżonych. W sytuacji oskarżonych J. K. i R. B. takie okoliczności nie wystąpiły. Wywody obrońcy kwestionujące ocenę dowodów sprowadzają się w istocie rzeczy do jej negowania, bez jednoczesnego wskazania faktycznych błędów w rozumowaniu Sądu I instancji. Bezzasadne jest twierdzenie skarżącego jakoby Sąd naruszył przepis art. 5 k.p.k. naruszając jednocześnie art. 175 k.p.k. gdyż odrzucił wyjaśnienia oskarżonych w sytuacji gdy skorzystali oni z prawa odmowy wyjaśnień. Podnieść należy, iż nie jest tak, że oskarżeni ci w ogóle odmówili składania wyjaśnień. Oskarżeni na rozprawie głównej złożyli bowiem wyjaśnienia. Ograniczyły się one co prawda do krótkiego przedstawienia własnej wersji zdarzenia z 5 maja 2008 roku i udzielenia odpowiedzi jedynie na pytania obrońcy, jednakże obowiązkiem Sądu było ustosunkowanie się także do takich wyjaśnień.

Niezasadny jest zarzut obrazy art. 410 k.p.k. podniesiony w apelacji adw. P. I. (pkt I), adw. G. R. (pkt I. 3)., adw. T. D. (pkt I. 1). O ile dwaj pierwsi skarżący poza podniesieniem zarzutem nie przedstawili jaką z okoliczności ujawnionych na rozprawie Sąd pominął lub jaką okoliczność nie ujawnioną na rozprawie uwzględnił przy wyrokowaniu, o tyle obrońca oskarżonych K. Z., D. O.i Ł. W. (adw. T. D.) naruszenie to połączył z obrazą treści art. 394 § 2 k.p.k. poprzez oparcie wyroku na informacji uzyskanej z Towarzystwa (...), w sytuacji gdy pismo to nie zostało ujawnione i zaliczone w poczet materiału dowodowego. W tym miejscu podnieść należy, iż podobny zarzut podniósł obrońca oskarżonych J. K. i R. B. (adw. L. S. (2)), łącząc go z naruszeniem art. 151 § 1 k.p.k.

Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 410 k.p.k. podnieść należy, iż przepisu tego nie można wykładać w ten sposób, że ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku muszą być zawsze oparte na wszystkich przeprowadzonych dowodach. Sytuacja taka może bowiem zaistnieć tylko wtedy, gdy wszystkie dowody są niesprzeczne i nie pozwalają na dokonanie niezgodnych ze sobą ustaleń (np. gdy oskarżony przyzna się do popełnienia zarzucanego mu czynu i przyznanie to nie budzi wątpliwości, gdyż znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym). Zatem prawem sądu jest odrzucenie, w trakcie narady nad orzeczeniem, tej części materiału dowodowego, która miała charakter marginalny i okoliczności, które w realiach sprawy pozostawały bez wpływu na ustalenia faktyczne. Treść art. 410 k.p.k. należy łączyć z nakazem zawartym w art. 424 § 1 k.p.k., który obliguje sąd do wskazania, na jakich oparł się dowodach, uznając określone fakty za udowodnione i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Wynika stąd jednoznacznie, że sąd ma obowiązek rozważyć i ocenić wszystkie przeprowadzone na rozprawie dowody, a jeżeli są one sprzeczne, to nie może oprzeć ustaleń na każdym z ujawnionych dowodów i wszystkich wynikających z nich okoliczności, gdyż prowadziłoby to nieuchronnie do sprzeczności w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku. Sąd I instancji sporządził uzasadnienie wyroku odpowiadające wymogom określonym w art. 424 k.p.k. Uzasadnienie wyroku wskazuje bowiem na jakich dowodach sąd oparł swoje ustalenia, a zatem dlaczego jedne dowody uznał za wiarygodne, a inne odrzucił. Nie pominął też dowodów dotyczących istotnych w sprawie faktów i okoliczności, i zajął wobec nich stosowne stanowisko. Odnośnie uzasadnienia to Sąd Okręgowy ma zastrzeżenia do co sumarycznego powołania wszystkich dowodów, z których ma wynikać całokształt poczynionych ustaleń i to bez wskazania na podstawie jakich dowodów Sąd takie ustalenia poczynił. Ogólnikowe przytoczenie dowodów w ostatniej fazie ustalenia stanu faktycznego nie znajduje oparcia w art. 424 k.p.k., a jednocześnie utrudnia dokonanie prawidłowości poczynionych ustaleń i kontroli odwoławczej. W tak przytoczonych dowodach znajdują się dowody, które często są sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym lub w ogóle nie miały znaczenia dla jego ustalenia. Przytoczyć należy chociażby protokoły zatrzymania osoby, protokoły przeszukania, kserokopie aktu małżeństwa, opinię sądowo - psychiatryczną, informację z KRK, pismo Sądu Okręgowego w Ostrołęce decyzje Komendanta Głównego Policji. Mimo tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, że nieprawidłowość ta nie miała wpływu na treść wyroku. Jeśli chodzi o zarzuty podniesione przez adw. T. D. i adw. L. S. (2) dotyczące nie ujawnienia pisma (...), a wpisania go do protokołu rozprawy głównej w poczet materiału dowodowego, stwierdzić trzeba, że Sąd Okręgowy uznał, iż w pisemnym oświadczeniu sędzia sprawozdawca (k. 1254) przedstawiła okoliczności wpisania do protokołu rozprawy pisma (...) S.A. Sąd odwoławczy przyjął, że nie może być mowy o niedopuszczalnym dopisywaniu w protokole rozprawy dowodów ponad to co zostało ujawnione na rozprawie głównej. Stwierdzić należy, iż skoro Sąd Rejonowy na rozprawie głównej ujawnił i zaliczył do materiału dowodowego przedmiotowe pismo to Sędzia w ramach kontroli protokołu, przed jego podpisaniem, miała prawo jego uzupełnienia. Oczywiście zgodnie z treścią art. 151 § 1 k.p.k. takie uzupełnienie winno być omówione i podpisane. Zgodzić się w tym zakresie trzeba z obrońcą adw. L. S. (2) o naruszeniu treści art. 151 § 1 k.p.k. Jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, naruszenie to nie miało wpływu na treść orzeczenia. Natomiast całkowicie niezasadne jest twierdzenie skarżących jakoby pismo (...) S.A. miało ważkie znaczenie dla oceny winy oskarżonych J. K. i R. B.. Podnieść trzeba, czego zdaje się nie zauważają skarżący, iż Ubezpieczyciel w przedmiotowym piśmie poinformował, że samochód O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 5 maja 2008 roku był ubezpieczony. Rzecz w tym, że zdarzenie nie dotyczyło ustalenia czy przedmiotowy pojazd był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w ogóle, ale to czy Ł. W.posiadał przy sobie aktualną polisę ubezpieczeniową od tej odpowiedzialności. Bowiem brak polisy w chwili kontroli stanowiło wykroczenie z art. 95 k.w., popełnienie którego obligowało policjantów do podjęcia stosownych czynności służbowych. Gdyby nawet przyjąć, że pismo (...) nie zostało ujawnione i zaliczone do materiału dowodowego zgodnie z przepisami prawa, co jednak Sąd Okręgowy odrzucił, to przecież postępowanie dotyczyło podżegania przez Ł. W. policjantów do niedopełnienia obowiązków służbowych i na niedopełnieniu obowiązków służbowych przez J. K. i R. B., a nie czy pojazd był w tamtym czasie ubezpieczony. Zatem pismo to nie miało żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odrzucić należy zarzuty skarżących dotyczące naruszenia treści art. 167 k.p.k. (apelacja obrońcy oskarżonego D. O. punkt I.1., apelacja obrońcy oskarżonych K. Z., D. O.i Ł. W. punkt 2) poprzez nie przeprowadzenie przez Sąd z urzędu dowodu z przesłuchania wskazanych tam świadków. Dziwić musi podniesiony zarzut skoro obrońcy, jako strony procesu posiadający, a tym samym podmiot fachowy, nie zgłaszali wniosku o przeprowadzenie podniesionych w apelacji czynności. Z treści uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd orzekający nie miał żadnych wątpliwości co do przebiegu inkryminowanych zdarzeń, a okoliczności ich zostały wyjaśnione w oparciu o przeprowadzone dowody. Zdaniem Sądu z treści przepisu art. 167 k.p.k., w części przeprowadzania dowodu z urzędu, korzystać należy ostrożnie. Wskazuje o tym chociażby usytuowanie sformułowania "z urzędu". Otóż możliwość przeprowadzenia dowodu "z urzędu" została umieszczona na końcu tego przepisu. Przecież nie trudno sobie wyobrazić fakt, że przeprowadzane z urzędu dowody mogą obciążyć oskarżonego. Wówczas można byłoby postawić zarzut sądowi, jako arbitrowi w sprawie, iż wyręczył organ oskarżycielski, co mogłoby świadczyć o ignorowaniu ogólnych zasad procesu karnego. Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu odwoławczego dowody, które wymienili skarżący, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Podnieść należy, iż przedmiotem postępowania było zdarzenie z udziałem D. O. polegające na nie dopełnieniu obowiązków policjanta, a nie ustaleniu czy osoba o pseudonimie (...) była w stanie nietrzeźwości i gdzie znalazła się po kolizji drogowej. Bowiem okoliczność, że doszło do kolizji drogowej z udziałem takiej osoby jest niewątpliwa. Fakt ten wynika z zarejestrowanych rozmów telefonicznych, jak również z zeznań J. K. (3), A. K. (2).

Przed omówieniem zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych analizy wymaga zarzut naruszenia prawa materialnego podniesiony przez obrońcę oskarżonego D. O. (punkt III apelacji). Stwierdzić należy, iż zarzut ten został postawiony wadliwie. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż tego rodzaju obraza ma miejsce wtedy, gdy do trafnych, niekwestionowanych przez strony ustaleń faktycznych sąd zastosuje niewłaściwy przepis prawa materialnego (błąd subsumcji), względnie nie powoła przepisu, którego zastosowanie było obowiązkowe. Trudno natomiast mówić o zarzucie obrazy prawa materialnego w przypadku, gdy strona w istocie kwestionuje prawidłowość dokonanej przez sąd oceny dowodów i w konsekwencji ustalenia faktyczne, a tak jest właśnie w sprawie niniejszej, skoro w punkcie II apelacji obrońca zarzuca rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych. Odczytując prawidłowo zarzut zawarty w punkcie III apelacji stwierdzić należy, iż skarżącemu chodziło przede wszystkim o błąd w ustaleniach faktycznych. Zauważyć przy tym trzeba, że skarżący w uzasadnieniu zarzutu podniósł jedynie, iż D. O.w dniu 5 maja 2008 roku informacje o zdarzeniu drogowym powziął bez związku z wykonywaniem czynności służbowych.

Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Nie ulega wątpliwości, że w dniu 5 maja 2008 roku w godzinach od 6 do 14, D. O.pełnił służbę. Trudno przyjąć, że niektóre informacje w czasie służby, a dotyczące bezpieczeństwa powszechnego były informacjami prywatnymi. Takie bowiem dzielenie informacji mogłoby prowadzić do uchylania się od podejmowania działań związanych z wykonywaniem obowiązków policjanta na skutek "zasłaniania się" informacjami "prywatnymi". W przedmiotowej sprawie w żadnym wypadku uzyskana przez D. O.informacja o zdarzeniu z udziałem osoby o pseudonimie (...), nie może być uznana jako leżąca poza działaniami w ramach wykonywania funkcji publicznej przez tegoż oskarżonego.

Przechodząc do analizy zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych stwierdzić trzeba, że szczegółowa lektura apelacji obrońców i oskarżonego uzasadnia tezę, że podstawowym zarzutem skarżących jest zarzut błędów w ustaleniach faktycznych sprowadzający się do zakwestionowania winy oskarżonych do przypisanych im w wyroku czynów (wszystkie apelacje z wyjątkiem obrońcy oskarżonych J. K. i R. B. - adw. L. S. (2)). Apelujący zmierzają do wykazania, że wina oskarżonych została oparta na niewiarygodnych dowodach z jednoczesnym odrzuceniem wyjaśnień oskarżonych, nie przyznających się do popełnienia zarzucanych czynów.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku sprowadza się zasadniczo do kwestionowania oceny dowodów, dokonanej przez Sąd orzekający, w tym w szczególności odrzucenia wyjaśnień oskarżonych, nie przyznających się do winy, a oparcia się na materiale operacyjnym w postaci protokołów z odsłuchu telefonu o numerze (...), należącym do K. Z.. Przypomnieć należy, iż przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.) zwłaszcza wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) jest wyczerpujące i logicznie uargumentowane, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 k.p.k.).

Temu zadaniu sprostał Sąd I instancji i w zasadzie należałoby odesłać do motywów zaskarżonego wyroku, albowiem Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu orzekającego. Wywody skarżących są jedynie polemiką z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji i przedstawieniem subiektywnego stanowiska skarżących. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku ustalenia o udziale oskarżonych w przypisanych im czynach Sąd I instancji oparł na protokołach kontroli operacyjnej (...) kryptonim (...)Częściowo rację ma obrońca oskarżonych J. K. i R. B. (adw. P. I.), a mianowicie że Sąd I instancji nie omówił dokumentów, z których zdjęto klauzule poufności. Stwierdzić należy, że istotnie Sąd Rejonowy nie dokonał głębszej analizy przedmiotowych dokumentów, w sytuacji gdy stały się one podstawą wyroku. Nie oznacza to że Sąd pominął je w analizie materiały dowodowego. Na stronie 15 uzasadnienia Sąd dokumenty te uznał za wiarygodne. Tym niemniej brak ten nie jest na tyle istotny, aby musiał skutkować uchyleniem wyroku. W tym miejscu podnieść należy, iż oskarżeni prowadzili swobodne rozmowy między sobą. Trudno przypuszczać, aby zmyślali historie zdarzeń gdyby nie miały one miejsca. Zauważyć trzeba, że zdarzenie z udziałem osoby o pseudonimie (...) potwierdzone zostało zeznaniami J. K. (3) i A. K. (2). Natomiast jeśli chodzi o zdarzenie z 5 maja 2008 roku z udziałem Ł. W., J. K. i R. B. potwierdzeniem jest rozmowa telefoniczna przeprowadzona w dniu 5 maja 2008 roku pomiędzy K. Z.a Ł. W.. Zdaniem Sądu zasadnie Sąd orzekający uznał ją za wiarygodny dowód. Bowiem trudno sobie wyobrazić, aby w przypadku innego przebiegu kontroli podał mu nieprawdziwe informacje. Przecież Ł. W. ufał K. Z., na co wskazuje dalsza treść rozmowy.

Sąd Okręgowy odrzucił zarzut obrońcy oskarżonego D. O. (adw. G. R.) wymieniony w punkcie II apelacji. Już chociażby treść zarejestrowanej rozmowy pomiędzy K. Z. a D. O.wskazuje, że D. O. doskonale zdawał sobie sprawę z powagi powstałej sytuacji. Jako policjant z długoletnim stażem wiedział jakie powinien wówczas podjąć czynności służbowe mające na celu ustalenie okoliczności zdarzenia, a nie ponaglać kolegę do szybkiego zatuszowania sprawy.

Sąd odwoławczy zauważył, iż obrońca oskarżonych J. K. i R. B. nie liczył się z ustalonymi przez Sąd faktami i dokonał ich przeinaczenia. Otóż w punkcie VI apelacji obrońca zarzucił Sądowi Rejonowemu, że wbrew materiałowi dowodowemu przyjął, ze Ł. W.nie posiadał w dniu 5 maja 2008 roku aktualnej polisy ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej. Stwierdzić należy, że w żadnym miejscu uzasadnienia Sąd Rejonowy nie przyjął, że Ł. W. nie posiadał w dniu 5 maja 2008 r. aktualnej polisy ubezpieczeniowej. W rzeczywistości prawidłowe ustalenia Sądu meriti dotyczyły tego, iż Ł. W. nie posiadał przy sobie (podkreślenie S.O.) aktualnej polisy ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej pojazdu (strona 1 uzasadnienia). Bowiem nie posiadanie przy sobie tego dokumentu rodziło odpowiedzialność za wykroczenie z art. 95 k.w. W bezpośrednim związku z zarzutami błędu w ustaleniach faktycznych pozostają zarzuty dotyczące naruszenia art. 19 ust. 3 i 4 ustawy o Policji (punkt I. 2. apelacji adw. G. R.), art. 237a k.p.k. (punkt 4 apelacji adw. T. D.).

Sąd Okręgowy podniesione zarzuty uznał za chybione. W pierwszym rzędzie przypomnieć należy, iż przepis art. 237a k.p.k. wszedł w życie 11 czerwca 2011 roku. Natomiast przedmiotowa sprawa zawisła przed Sądem 2 sierpnia 2010 roku. Zatem przedmiotowy przepis w ogóle nie ma zastosowania w sprawie niniejszej.

Jeśli chodzi o przekroczenie ustawowego terminu do uzyskania następczej zgody na przeprowadzenie kontroli operacyjnej, którego miał się dopuścić prokurator, a tym samym uzyskany dowód jest dowodem nielegalnym, Sąd Okręgowy nie podzielił poglądu przedstawionego w apelacjach skarżących. Zdaniem Sądu obrońca (adw. G. R.) błędnie zinterpretował treść przepisu art. 19 ust. 3 ustawy o Policji. W ocenie Sądu 5 - dniowy termin wskazany w wymienionym przepisie należy odnosić do czynności w "sprawie podstawowej", tj. do sytuacji wprost określonej w art. 19 ust. 3 ustawy o Policji, gdy zgoda następcza sądu legalizuje zarządzoną przez właściwy organ policji kontrolę operacyjną w przypadku niecierpiącym zwłoki. Oczywiste jest, że inna jest sytuacja, gdy w grę wchodzi wydanie przez sąd zgody następczej na przeprowadzenie kontroli operacyjnej wobec uzyskania wcześniej zarządzonej kontroli dowodów popełnienia przestępstwa przez osobę inną niż objęta wcześniej wydanym postanowieniem, albo dowodów popełnienia przez osobę objętą postanowieniem innego przestępstwa niż wskazane w tym postanowieniu. Taka też sytuacja miała miejsce w sprawie niniejszej. Zauważyć należy, iż postanowienie o przeprowadzenie kontroli operacyjnej w "sprawie podstawowej" o kryptonimie (...) zostało wydane przez Sąd Okręgowy w Warszawie dnia 26 lutego 2008 roku w stosunku do K. Z.. Właśnie w czasie prowadzonej operacji nie jako "przy okazji" uzyskano materiały zawierające dowody popełnienia przestępstw określonych w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji przez K. Z. (popełnienie innego przestępstwa) oraz inne osoby niż te które były objęte kontrolą operacyjną. Sąd Okręgowy w Ostrołęce postanowieniem z dnia 5 listopada 2008 roku wyraził zgodę następczą na prowadzenie kontroli operacyjnej między innymi wobec K. Z., D. O.. Natomiast Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 12 kwietnia 2010 roku wyraził taką zgodę wobec Ł. W., J. K. i R. B.. Z całą mocą podkreślić należy, że o ile termin uzyskania zgody następczej wobec K. Z. i D. O. nie był jeszcze nadmierny, to o tyle wobec Ł. W., J. K. i R. B., zdaniem Sądu, był nadmierny. Bowiem od uzyskania informacji o możliwości popełnieniu przez nich przestępstwa do uzyskania zgody następczej upłynęło blisko 2 lata. Tym niemniej uzyskane dowody w sprawie stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy i brak było podstaw do uznania ich jako nielegalne. Decyzję o wyrażeniu zgody następczej podejmował bowiem Sąd w oparciu o przepisy prawa w tym zakresie. Jedynie podkreślić należy, że w ustawie o Policji brak było terminu w jakim organ Policji winien wystąpić z wnioskiem o wyrażenie przez sąd zgody następczej na prowadzenie kontroli operacyjnej wobec uzyskania w trakcie zarządzonej wcześniej kontroli dowodów popełnienia przestępstwa przez inna osobę (inne osoby) niż objęta wcześniej wydanym postanowieniem. Zgodzić się należy z sugestią skarżącego, że takie wystąpienie winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, należy jednak zauważyć, że nie było podstaw do odrzucenia wniosku tylko z tego powodu, że upływ czasu od zakończenia uprzednio prowadzonej kontroli był nadmierny.

Reasumując należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniom apelacji, ujawniony materiał dowodowy, przeanalizowany i trefnie oceniony przez Sąd pierwszej instancji, dawał podstawy do poczynionych ustaleń faktycznych w przedmiocie strony przedmiotowej i podmiotowej czynu, ustaleń w zakresie winy oskarżonych oraz kwalifikacji prawnej przypisanych czynów.

Wypada jedynie zaakcentować to, że nie przyznanie się oskarżonych do popełnienia zarzucanych im czynów nie jest równoznaczne z przyjęciem, że czynów rzeczywiście nie dokonali. Sąd orzekający, zgodnie z art. 410 k.p.k., ma obowiązek rozważenia i uwzględnienia wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, zarówno korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonych.

Z tych wszystkich względów brak było podstaw do uwzględnienie apelacji (wszystkich) i dlatego Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych /Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm./.