Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 04 października 2016 roku

Sąd Rejonowy w Opolu Wydział VII Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Hubert Frankowski

Protokolant ST. sek. sąd. Anna Kowalczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu nieobecny zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu dnia 04 października 2016 roku

sprawy

W. S.

syn J., L. zd. S.

urodz. (...) w O.

oskarżonego o to, że:

W dniu 14 marca 2016 r. o godzinie 6:50 w O. przy ul. (...), woj. (...), prowadził samochód osobowy m-ki C. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej nie stosując się do decyzji nr (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi dla których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kat. B, wydanej w dniu 3 grudnia 1999 r. przez Prezydenta Miasta O.

Tj. o czyn z art. 180a kk

1. oskarżonego W. S. uznaje winnym czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 180 a kk i za to na podstawie art. 180 a kk wymierza mu karę 100 ( stu ) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 20 ( dwadzieścia ) złotych,

2. na podst. art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarb Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 270 złotych.

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników rozprawy głównej Sąd ustalił

następujący stan faktyczny w sprawie:

W dniu 14 marca 2016r. służbę patrolową na terenie O. pełnili funkcjonariusze (...) w O.: sierż. Ł. G. i sierż. P. F..

Około godziny 6:50 w O. na ul. (...), będącej drogą publiczną, funkcjonariusze policji dokonali rutynowej kontroli drogowej kierującego samochodem osobowym m-ki C. (...) o nr rej. (...).

Kierującym po wylegitymowaniu okazał się być W. S., który jechał sam, a który nie posiadał dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Po sprawdzeniu w systemie informatycznym okazało się, że w/wymieniony posiada decyzją administracyjną właściwego organu administracji publicznej cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami.

Prawomocną decyzją Prezydenta Miasta O. z dnia 3.12.1999r. w sprawie KM-III- (...)/11p/98 orzeczono wobec W. S. z rygorem natychmiastowej wykonalności bezterminowe cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kat. B wydane 27.05.1992r. Decyzja ta nie została uchylona, ani zmieniona do dnia kontroli.

W tych okolicznościach kierującemu zakazano dalszej jazdy i pouczono, że zostanie p-ko niemu wszczęte postępowanie o czyn z art. 180 a Kk, na czym czynności zostały zakończone.

Dowody:

⚫

k. 24 akt sąd.: zeznania świadka Ł. G.,

⚫

k. 16-17 akt p.p., k. 16-17 akt sąd.: wyjaśnienia oskarżonego W. S.,

⚫

k. 3 akt p.p. : decyzja UM O. z 3.12.1999r. ,

⚫

k. 2 akt p.p.: pismo z Wydziału Komunikacji UM O.,

***

W. S. ma 59 lat, jest żonaty, ma dwoje pełnoletnich dzieci. Posiada wyższe wykształcenie. Utrzymuje się z prowadzonej na własny rachunek działalności gospodarczej, z której deklaruje dochody w wys. ok. 2 tys. zł mies. Nie posiada istotnego majątku.

Był uprzednio kilkakrotnie karany sądownie, w tym za przest. z art. 180 a Kk.

Dowody:

⚫

k. 14: dane osobopoznawcze o osobie,

⚫

k. 7-9, 11-13, 19-21: dane o karalności z K.,

⚫

k. 10-13: odpisy wyroków,

W. S. przyznał się w całej rozciągłości do zarzucanego mu przestępstwa wyrażając przy tym żal i skruchę oraz podając, że wsiadł za kierownicę samochodu ze świadomością decyzji o cofnięciu uprawnień do prowadzenia pojazdami, gdyż inaczej nie zarobiłby na życie, a prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której ma duże problemy. Nie lekceważy decyzji o cofnięciu uprawnień, jednakże dotąd nie udało mu się ponownie zdać egzaminu państwowego, do którego już podchodził. Dołoży wszelkich starań, ażeby odzyskać prawo jazdy, które jest mu niezbędne do dalszego prowadzenia działalności i utrzymania siebie i rodziny. Ma już wyznaczony termin egzaminu. Ponadto podał, że uzgodnił skazanie w trybie art. 335 Kpk, którego to wniosku Prokurator ostatecznie nie złożył, wnosząc do sądu akt oskarżenia. /k. 16-17 akt post. przygot., k. 16-17 akt sądowych/

Sąd Rejonowy zważył w sprawie,

co następuje :

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego sprawstwo i zawinienie oskarżonego W. S. w odniesieniu do zarzucanego mu przestępstwa z art. 180 a Kk nie budziło żadnych wątpliwości.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na zeznaniach świadka w osobie funkcjonariusza Policji Ł. G., który zatrzymał oskarżonego do kontroli drogowej, w trakcie której okazało się, że kieruje on pojazdem pomimo orzeczonej przez właściwy organ decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, do czego oskarżony zresztą się przyznał zarówno w miejscu kontroli, jak później w toku wyjaśnień. Uzupełnieniem dowodów osobowych były dowody z dokumentów w postaci odpisu decyzji Prezydenta Miasta O. o cofnięciu oskarżonemu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kat. B. W zakresie właściwości osobistych i dotychczasowego życia Sąd oparł się na danych osobopoznawczych i z K..

W świetle zarysowanego materiału dowodowego w sprawie nie mogło budzić najmniejszych wątpliwości, że oskarżony w dniu 14.03.2016r. w O. na ul. (...) prowadził samochód osobowy nie stosując się do decyzji właściwego organu administracji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami.

Przestępstwa z art. 180 a Kk dopuszcza się ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu prowadzi pojazd mechaniczny nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami.

Artykuł 180a k.k. wprowadzono do kodeksu karnego mocą ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 541). W przepisie tym sankcją objęto prowadzenie pojazdu mechanicznego na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu przez osobę niestosującą się w ten sposób do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Przedmiotem ochrony jest bezpieczeństwo w komunikacji. Strona przedmiotowa czynu sankcjonowanego w art. 180a k.k. polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu wbrew decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Miejsce popełnienia tego czynu zostało ściśle określone. Mianowicie może to być: droga publiczna, czyli w myśl art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 460) „droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych", strefa zamieszkania, a zatem jak stanowi art. 2 pkt 16 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.) „obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi", lub strefa ruchu, definiowana jako „obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi" (art. 2 pkt 16a prawa o ruchu drogowym). Zachowanie sprawcy oznacza niestosowanie się do decyzji właściwego organu o cofnięciu mu uprawnienia do kierowania pojazdami. Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 155 z późn. zm.) decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami wydaje starosta (lub inny upoważniony organ administracji publicznej). W art. 103 ust. 1 pkt 1–6 tej ustawy wyszczególniono podstawy wydania takiej decyzji. Wśród nich przewidziano m.in. stwierdzenie na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem, a także orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów. Upoważnionym do cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami wynikającego z pozwolenia wojskowego jest dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę (art. 103 ust. 5 tej ustawy). W odniesieniu do określonej kategorii podmiotów decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami wydaje marszałek województwa (...) (art. 103 ust. 6 tej ustawy). Do podmiotów tych należą: szefowie i cudzoziemski personel przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędy konsularne i misje specjalne państw obcych oraz organizacji międzynarodowych, korzystających z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw, umów międzynarodowych bądź powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności, a także inne osoby korzystające z tych przywilejów i immunitetów. Przestępstwo o znamionach opisanych w art. 180a k.k. ma charakter formalny (bezskutkowy). Jest popełniane przez działanie. Podmiotem czynu sankcjonowanego w art. 180a może być osoba, wobec której właściwy organ wydał decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Jest to przestępstwo indywidualne. Strona podmiotowa czynu opisanego w art. 180a k.k. polega na umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego.

Odnosząc powyższe rozważania do stawianego oskarżonemu zarzutu, stwierdzić należy jednoznacznie, iż w sprawie zaszły uzasadnione podstawy do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa niestosowania się do decyzji upoważnionego organu administracji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami kwalifikowanego treścią art. 180 a Kk.

Zachowanie oskarżonego godziło w przedmiot ochrony występku z art. 180a Kk, zatem w bezpieczeństwo w komunikacji, skoro oskarżony prowadził pojazd mechaniczny pomimo decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami.

Oskarżony spełniał wymagania podmiotowe tego występku będąc osobą, w stosunku do której właściwy organ wydał decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami.

Prowadząc samochód osobowy po drodze publicznej pomimo prawomocnej decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B, wyczerpał oskarżony znamiona strony przedmiotowej sprawcy występku z art. 180 a Kk.

W okolicznościach sprawy, kiedy to oskarżony od początku nie kwestionował swej odpowiedzialności przyznając, iż poruszał się pojazdem pomimo decyzji o cofnięciu uprawnienia do prowadzenia pojazdami, nie mając przy tym stosownego dokumentu, nie mogło budzić najmniejszych wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie.

Tak zatem reasumując, oskarżony swym zachowaniem wyczerpał wszelkie znamiona konieczne do przypisania mu sprawstwa występku z art. 180 a Kk.

Przestępstwo z art. 180 a Kk zagrożone jest alternatywnymi karami: grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat dwóch.

Sąd, kierując się dyrektywami określonymi w szczególności w art. 53 § 1 i 2 Kk wymierzył oskarżonemu surową karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 20 zł. Zważyć należało, że oskarżony był już uprzednio sądownie karany, w tym za przest. z art. 180 a Kk. Z drugiej jednak strony należało mieć na uwadze sytuację osobistą, zawodową i rodzinną oskarżonego, który dopuścił się zarzucanego mu występku z braku środków niezbędnych do utrzymania siebie i rodziny, a w toku postępowania wyraził żal i skruchę, deklarując podjęcie działań o odzyskanie uprawnień do prowadzenia pojazdów. Jego wiek uniemożliwia mu wykonywanie prac społecznych, a bezwzględne pozbawienie wolności oskarżonego spowodowałoby niepowetowane skutki nie tylko dla niego ale i rodziny. Ostatecznie należy zaakcentować i tę okoliczność, że z oskarżonym, po konsultacji z Prokuratorem, uzgodniono na etapie postępowania przygotowawczego karę grzywny i to w mniejszym rozmiarze, niż ta orzeczona ostatecznie w niniejszej sprawie, zatem oskarżony miał prawo spodziewać się orzeczenia wobec niego kary grzywny, które to okoliczności sprzeciwiały się orzeczeniu względem w/wymienionego kary ograniczenia lub pozbawienia wolności.

Tak orzeczona kara była w ocenie Sądu adekwatna do stopnia winy oskarżonego, uwzględniała społeczną szkodliwość czynu, spełniając przy tym cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć tak w stosunku do oskarżonego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Orzeczenie o kosztach postępowania miało oparcie w przywołanych w sentencji wyroku przepisach prawa.

Mając na uwadze powyższe rozważania i przywołane przepisy prawa, orzeczono jak w sentencji.