Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

P. Z. został obwiniony o to, że w dniu 22 sierpnia 2014 r. około godz. 08:15 na (...)km drogi ekspresowej (...) na wysokości miejscowości J., powiat (...), woj. (...), kierował samochodem marki A. (...) o nr. rej. (...) jadąc z prędkością 162 km/h przekroczył o 62 km/h dopuszczalną prędkość jazdy do 100 km/h wyrażoną znakiem B33; tj. za wykroczenie z art. 92a k.w. w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym z dnia 20.06.1997 r. (Dz. U. nr 98 poz. 602 z późniejszymi zmianami) w zw. z § 27 (B33) ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem zaocznym z dnia 22 kwietnia 2016 roku w sprawie II W 758/14 uznał obwinionego P. Z. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych.

Nadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Indywidualnej Kancelarii Adwokackiej adwokata W. D. kwotę 265,68 tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu P. Z. z urzędu oraz zasądził od obwinionego P. Z. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem obowiązku zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania i wymierzył obwinionemu opłatę w wysokości 50 złotych.

Wyrok ten został zaskarżony przez obrońcę P. Z., jak i samego obwinionego.

Apelacja obrońcy obwinionego zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła obrazę przepisów postępowania poprzez naruszenie prawa do obrony obwinionego na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2016 roku i przeprowadzenie jej mimo usprawiedliwionej nieobecności P. Z., tj. art 374§1 k.p.k.

W konkluzji wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja obwinionego zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła również obrazę przepisów postępowania poprzez naruszenie prawa do obrony obwinionego, a ponadto naruszenie przepisu § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych, poprzez niezapewnienie wymogu identyfikacji pojazdu obwinionego w trakcie kontroli dla użytego do niej urządzenia pomiarowego; oraz błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w szczególności poprzez małą wnikliwość Sądu w rozpoznaniu sprawy.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku ewentualnie uniewinnienie.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacje skarżącego, jak i jego obrońcy okazały się o tyle skuteczne, że doprowadziły do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania, jednakże nie z powodu wskazanych w nich zarzutów.

Zaskarżony wyrok należało uchylić, zaś postępowanie w sprawie zarzuconego P. Z. wykroczenia umorzyć z uwagi na stwierdzenie tzw. bezwzględnej przyczyny odwoławczej w postaci przedawnienia orzekania. Stosownie do treści art. 45 § 1 k.w., karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Skoro więc sąd I instancji ustalił, iż zarzucane P. Z. zachowanie, wyczerpujące dyspozycję 92a k.w., miało mieć miejsce w dniu 22 sierpnia 2014 roku, to opisany wyżej dwuletni okres przedawnienia upłynął z dniem 22 sierpnia 2016 roku. Zatem w związku z przedawnieniem orzekania postępowanie należało umorzyć, albowiem stosownie do treści art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. nie wszczyna się postępowania w sprawie o wykroczenie, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie orzekania. W sytuacji, gdy do ujawnienia tej przeszkody procesowej dochodzi na etapie postępowania apelacyjnego, umorzenie postępowania winno być poprzedzone uchyleniem zaskarżonego wyroku (art. 104 § 1 pkt 7 k.p.s.w.).

Podzielić przy tym należało pogląd zaprezentowany w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2002 roku (IV KKN 264/99 – LEX nr 54407), z którego wynika, że postępowanie należy umorzyć w sytuacji, gdy nastąpiło przedawnienie karalności, a nie ma od razu podstaw do uniewinnienia oskarżonego z braku czynu, lub braku znamion czynu jako wykroczenia, albo braku winy. W przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że przypisanego obwinionemu czynu w ogóle nie było, ani też, że czyn ten nie zawiera znamion wykroczenia. Nie można też mówić o oczywistym braku winy obwinionego, gdyż takowa wynika z zeznań świadków - funkcjonariuszy Policji W. O. i P. D., które dokonały pomiaru prędkości obwinionego przy pomocy laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, posiadającego wymaganą legalizację.

Dlatego też należało orzec jak w sentencji, uchylając zaskarżony wyrok i umarzając postępowanie wobec obwinionego. W zaistniałej sytuacji o kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w., zasądzając jednocześnie wynagrodzenie dla obrońcy obwinionego z urzędu na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.