Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 października 2015 roku A. K. (1) wniosła o ustalenie, że wstąpiła w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...), w miejsce dotychczasowego najemcy A. K. (2), zmarłego w dniu 10 lutego 2015 roku w W.. W uzasadnieniu wskazano, że A. K. (2) był dziadkiem powódki. A. K. (1) zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu od 2005 roku aż do chwili śmierci dziadka (pozew, k. 2-4).

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 stycznia 2016 roku Skarb Państwa Zarząd Mienia Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazano, że A. K. (1) będąc wnuczką najemcy nie znajduje się w kręgu osób wskazanych w art.691 k.p.c. (odpowiedź na pozew, k. 36).

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. (2) był najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...). W przedmiotowym lokalu, składającym się z 4 pokoi, kuchni, przedpokoju i łazienki z wc początkowo zamieszkiwała z nim jego żona J. K. (1) oraz synowie J. K. (2) i S. K.

( dowód: decyzja nr (...), k. 9; wniosek o przyznanie dodatkowej ulgi w formie bezzwrotnej, k. 12-13; ankieta, k. 14-15; protokół pomiaru powierzchni i opis instalacji technicznych lokalu mieszkalnego, k. 16).

W 2005 roku wraz z małżonkami K. zamieszkała ich wnuczka A. K. (1). W. opiekowała się schorowanymi dziadkami

( dowód: zeznania świadka S. K., k. 73; zeznania świadka J. Ł., k. 73; zeznania świadka D. J., k. 73-74; akty stanu cywilnego, k. 6-8).

A. K. (2) zmarł w dniu 10 lutego 2015 roku

( dowód: odpis skrócony aktu zgonu, k. 6).

Pismem z dnia 9 czerwca 2015 roku A. K. (1) zwróciła się do Zarządu Mienia Skarbu Państwa o uznanie jej za głównego najemcę przedmiotowego lokalu. W odpowiedzi Zarząd Mienia Skarbu Państwa poinformował, że w obecnym stanie prawnym wnuczka nie jest osoba bliską i nie może wstąpić w stosunek najmu lokalu po zmarłym dziadku. Zarząd Mienia Skarbu Państwa podtrzymał swoją decyzję, nie uwzględniając odwołania A. K. (1)

( dowód: pismo z dnia 9 czerwca 2015 roku, k. 21; pismo z dnia 12 czerwca 2015 roku, k. 24; pismo z dnia 16 lipca 2015 roku, k. 22-23; pismo z dnia 24 lipca 2015 roku, k. 25).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody w postaci dokumentów i zeznań świadków oraz w oparciu o zasadę dowodową wynikającą z przepisu art.229 k.p.c., zgodnie z którym nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.

Dokumenty przedstawione w postępowaniu nie były kwestionowane przez żadną ze stron, nie budzą też wątpliwości co do swej prawdziwości i wiarygodności. Część dokumentów została złożona w kserokopiach, żadna ze stron nie żądała jednak przedstawienia ich oryginałów w trybie art. 129 k.p.c., ani nie kwestionowała ich prawdziwości i wiarygodności, mogły zatem stać się podstawą ustaleń na podstawie art. 308 i 309 k.p.c.

Oceniając zeznania świadków Sąd uznał je za wiarygodne w całości, bowiem były spójne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Nadto wszyscy świadkowie są rodziną powódki bądź są związani z powódką od wielu lat, z uwagi na zamieszkiwanie w tym samym bloku.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powództwo o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu jest rodzajem powództwa opartego na przepisie art. 189 k.p.c. Warunkiem dopuszczalności takiego powództwa jest stwierdzenie, że powód wykazał interes prawny w żądaniu ustalenia. Dopiero stwierdzenie istnienia takiego interesu pozwala na badanie roszczenia pod względem jego zasadności. Powód winien zatem wykazać, że zaistniała taka sytuacja prawna, w której zaistniały wątpliwości, czy przysługuje mu przymiot najemcy danego lokalu i dlatego konieczne jest potwierdzenie istnienia tego stosunku przez sąd w wyroku (tak A. Doliwa : Prawo mieszkaniowe, Komentarz, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 2003 r., str. 105, Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 listopada 1996 r., III CZP 115/96).

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie interes prawny powoda w żądaniu ustalenia jest niewątpliwy, gdyż w toku procesu strona pozwana kwestionowała zaistnienie przesłanek wstąpienia w stosunek najmu.

Instytucję wstąpienia w stosunek najmu lokalu reguluje przepis art. 691 k.c.

Warunkiem ustalenia zasadności powództwa było w niniejszej sprawie stwierdzenie czy powód spełnił warunki, sformułowane w ustawie określające to w jakich okolicznościach wstępuje się w stosunek najmu po zmarłym najemcy.

Zgodnie z art. 691 § 1 k.c. w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. Zgodnie z § 2 osoby wymienione w § 1 wstępują w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jeżeli stale zamieszkiwały z najemcą w tym lokalu do chwili jego śmierci.

W niniejszej sprawie strona pozwana nie kwestionowała faktu zamieszkiwania powoda w przedmiotowym lokalu wraz ze zmarłym najemcą A. K. (2). Jednakże powód nie znajduje się w kręgu osób wymienionych w cytowanym wyżej przepisie, bowiem był wnuczką najemcy. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2002 r. III CZP 26/02 wnuk zmarłego najemcy nie należy do osób wymienionych w art. 691 § 1 k.c. także wtedy, gdy łączyła o z najemcą więź gospodarcza i uczuciowa (por. Uchwała SN z dnia 21 maja 2002 roku, III CZP 26/02; OSNC 2003/2/20).

W związku z tym powództwo oparte na podstawie art. 691 k.c. należało oddalić, z uwagi na to, że wnukowi nie przysługuje prawo wstąpienia w stosunek najmu w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stroną przegrywającą jest powód, którego żądanie nie zostało uwzględnione. Na zasądzone koszty postępowania składało się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 600 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.