Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 czerwca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił ubezpieczonemu K. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż Komisja lekarska orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2014 roku stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, wobec czego nie spełnia określonych ustawie z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przesłanek do przyznania wnioskowanego świadczenia.

(decyzja – k. 100 akt ZUS)

W odwołaniu z dnia 30 czerwca 2014 roku ubezpieczony wniósł o zmianę decyzji poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

(odwołanie - k. 2)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.
(odpowiedź na odwołanie - k. 4).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. P. urodził się w dniu (...).

Ubezpieczony ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem, pracował jako rzemieślnik, ślusarz.

(okoliczności bezsporne)

Wnioskodawca miał ostatnio od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 maja 2014 r. ustalone prawo do renty z tytułu częściowej okresowej niezdolności do pracy.

(decyzja ZUS – k. 85 akt ZUS)

W dniu 24 kwietnia 2014 r. ubezpieczony ponownie złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy - k. 91 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 21 maja 2014 roku, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie lekarza orzecznika k. 95 akt ZUS ).

Orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2014 roku komisja lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie komisji lekarskiej ZUS - k. 99 akt ZUS)

U ubezpieczonego rozpoznano żylną chorobę zakrzepowo – zatorową pod postacią zakrzepicy żylnej lewej kończyny dolnej, dawno przebytej, pozakrzepową niewydolność żył głębokich lewej kończyny dolnej w stopniu zaawansowania C2 w sześciostopniowej skali (...), żylaki obu kończyn dolnych. Wnioskodawca jest zdolny do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia. U badanego nie stwierdza się naruszenia sprawności organizmu z przyczyn chirurgicznych skutkującego niezdolnością do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

(pisemna opinia biegłego sądowego chirurga - k. 7)

U wnioskodawcy rozpoznano zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z okresowym zespołem bólowym obecnie bez objawów powikłań korzeniowych, przebyte samoistne krwawienie podpajeczynówkowe. Poza obustronnym osłabieniem odruchów skokowych w obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono u badanego innych objawów ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego, w szczególności mogących powodować istotne ograniczenie sprawności ruchowej w postaci niedowładów czy porażenia kończyn oraz bólowych objawów powikłań korzeniowych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego o typie rwy kulszowej czy ramiennej. Brak jest danych o ewentualnym, długotrwałym leczeniu w/w objawów w szczególności po dacie złożenia wniosku i po dacie badania przez komisję ZUS. Z punktu widzenia neurologa brak jest podstaw do orzekania długotrwałej niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

(pisemna opinia biegłego neurologa – k. 8 -9)

U ubezpieczonego rozpoznano łagodny przerost stercza bez cech upośledzenia funkcji wydalniczej nerek i bez cech infekcji w zakresie układu moczowego. Jest to choroba typowa dla mężczyzn w tym przedziale wiekowym , wymaga leczenia farmakologicznego. Z punktu widzenia urologicznego powód jest zdolny do pracy, bo nie stwierdza się upośledzenia funkcji wydalniczej nerek ani infekcji w zakresie układu moczowego, a pęcherz moczowy ulega całkowitemu opróżnieniu po mikcji i nie stwierdza się patologii w zakresie jego ścian.

(pisemna opinia biegłego urologa – k. 19 -20)

U ubezpieczonego stwierdzono dyskopatyczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w odcinku lędźwiowo – krzyżowym bez upośledzenia funkcji, zespół bolesnego barku prawego i zapalenie nadkłykcia kości ramiennej prawej – w wywiadzie, bez upośledzenia funkcji kończyny górnej prawej. Nie stwierdza się upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za osobę częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy.
(pisemna opinia biegłego ortopedy – k. 29 -31)

Ubezpieczony nie był niezdolny do pracy w dacie wydania zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia sprawności organizmu.

(pisemna opinia specjalisty z zakresu medycyny pracy – k. 68 -75)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: neurologa, ortopedy, chirurga ,urologa, specjalisty z zakresu medycyny pracy, a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u ubezpieczonego.

Biegli zapoznali się z przedłożoną w toku postępowania dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia ubezpieczonego i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego (za wyjątkiem specjalisty z zakresu medycyny pracy), ocenili i opisali stan jego zdrowia. Opinie biegłych są jasne i obiektywne, opisują stan zdrowia wnioskodawcy w zakresie wynikającym z tezy dowodowej oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot.

W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę ubezpieczony nie przedstawił żadnych zasadnych argumentów w celu skutecznego podważenia wydanych w sprawie ekspertyz. Zarzuty wnioskodawcy sprowadzały się jedynie do własnej odmiennej oceny stanu zdrowia oraz do kwestionowania jedynie końcowej konkluzji opinii. Dlatego też Sąd nie odmówił tym opiniom wiarygodności i mocy dowodowej, nie znalazł też usprawiedliwionych przesłanek do dopuszczenia dowodu z opinii Instytutu tylko z tego powodu, że ocena własnego stanu zdrowia dokonana przez wnioskodawcę jest odmienna od opinii dotychczasowych biegłych i stanowi jedynie polemikę z twierdzeniami biegłych. Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii specjalisty z zakresu medycyny pracy, który potwierdził dotychczasowe ustalenia pozostałych biegłych. Biegły ten wydał opinię wyłącznie na podstawie akt z uwagi na niestawiennictwo wnioskodawcy, który nie usprawiedliwił swojej nieobecności na terminie badania, mając na względzie jego tłumaczenie, że kierował się w tym zakresie instrukcjami pełnomocnika.

Wnioskodawca złożył dokumentację medyczną, która została sporządzona po dniu wydania decyzji przez ZUS oraz po badaniu przez biegłych (z września i października 2016 r), na okoliczność kontynuacji leczenia. Sąd tę dokumentacje pominął, trzeba bowiem przypomnieć, że o prawidłowości rozstrzygnięcia organu rentowego decyduje ocena według stanu na dzień wydania decyzji. Zaakcentować trzeba, że z istoty spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych wynika, że nowe okoliczności ujawnione lub powstałe po wydaniu decyzji organu rentowego, uzasadniają wystąpienie z nowym wnioskiem o rozpoznanie sprawy, co skutkować winno kolejną decyzją organu rentowego, która następnie wskutek odwołania będzie poddana weryfikacji sądu pod względem zgodności z prawem. /tak SA w wyroku z dnia 19 grudnia 2013 r , III AUa 542/13, Lex nr 1438188/

Biegły chirurg wskazał na żylną chorobę zakrzepowo – zatorową pod postacią zakrzepicy żylnej lewej kończyny dolnej, dawno przebytą, pozakrzepową niewydolność żył głębokich lewej kończyny dolnej w stopniu zaawansowania C2 w sześciostopniowej skali (...), żylaki obu kończyn dolnych. Wnioskodawca jest zdolny do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia. U badanego nie stwierdza się bowiem naruszenia sprawności organizmu z przyczyn chirurgicznych skutkującego niezdolnością do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Biegły neurolog rozpoznał zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z okresowym zespołem bólowym obecnie bez objawów powikłań korzeniowych, przebyte samoistne krwawienie podpajeczynówkowe. Poza obustronnym osłabieniem odruchów skokowych w obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono u badanego innych objawów ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego, w szczególności mogących powodować istotne ograniczenie sprawności ruchowej w postaci niedowładów czy porażenia kończyn oraz bólowych objawów powikłań korzeniowych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego o typie rwy kulszowej czy ramiennej. Brak jest danych o ewentualnym, długotrwałym leczeniu w/w objawów w szczególności po dacie złożenia wniosku i po dacie badania przez komisję ZUS. Z punktu widzenia neurologa brak jest podstaw do orzekania długotrwałej niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Biegły urolog rozpoznał u ubezpieczonego łagodny przerost stercza bez cech upośledzenia funkcji wydalniczej nerek i bez cech infekcji w zakresie układu moczowego. Jest to choroba typowa dla mężczyzn w tym przedziale wiekowym , wymaga leczenia farmakologicznego. Z punktu widzenia urologicznego powód jest zdolny do pracy, bo nie stwierdza się upośledzenia funkcji wydalniczej nerek ani infekcji w zakresie układu moczowego, a pęcherz moczowy ulega całkowitemu opróżnieniu po mikcji i nie stwierdza się patologii w zakresie jego ścian.

U ubezpieczonego stwierdzono z punktu widzenia ortopedy dyskopatyczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w odcinku lędźwiowo – krzyżowym bez upośledzenia funkcji, zespół bolesnego barku prawego i zapalenie nadkłykcia kości ramiennej prawej – w wywiadzie, bez upośledzenia funkcji kończyny górnej prawej. Nie stwierdza się upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy.

Powyższe spójne i wzajemnie uzupełniające się wnioski orzecznicze potwierdził biegły specjalista z zakresu medycyny pracy, który stwierdził, że ubezpieczony nie był niezdolny do pracy w dacie wydania zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia sprawności organizmu.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał zatem w pełni wartość dowodową wszystkich opinii biegłych wydanych w przedmiotowej sprawie oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają istotnych braków, biegli w sposób dostatecznie wyczerpujący określili jednostki chorobowe, które występują u ubezpieczonego i ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swoją ocenę do kwalifikacji zawodowych skarżącego. Opinie powołanych w sprawie biegłych lekarzy są zgodne. Według tych opinii stwierdzone u ubezpieczonego zmiany chorobowe, nie powodują chociażby częściowej jego niezdolności do wykonywania pracy. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Sąd uznał, że zebrany materiał dowodowy jest wystarczający do oceny zdolności do pracy wnioskodawcy i tym samym do wydania rozstrzygnięcia, natomiast przeprowadzenie kolejnego wnioskowanego dowodu zmierzałoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

Podnoszona przez wnioskodawcę okoliczność, że wcześniej miał orzeczoną okresową niezdolność do pracy i tą okoliczność biegli winni uwzględnić, nie ma znaczenia, gdyż przedmiotem rozpoznania jest konkretna decyzja organu rentowego, wydana w określonej sytuacji faktycznej i decyduje stan zdrowia wnioskodawcy na dzień badania przez komisję lekarską i następnie na dzień wydania decyzji. Należy zauważyć, że stan zdrowia jest procesem dynamicznym i ulega zmianie, z czym mamy do czynienia w niniejszym postępowaniu.

Fakt, że wydane w sprawie opinie biegłych nie mają treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

Wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie zgłosił zastrzeżeń w trybie art. 162 kpc w zakresie oddalonego wniosku dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art.57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2016 r., 887) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

a)  jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

b)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

c)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57

ww. ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 przywołanej już ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 10.06.1999 r., 11 UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ww. ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z treści opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawcy. Ubezpieczony może wykonywać pracę zgodną z posiadanymi kwalifikacjami.

W konsekwencji, wobec stwierdzenia, iż ubezpieczony nie spełnia ww. koniecznej przesłanki warunkującej, w myśl przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznanie uprawnienia do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy, zaskarżoną decyzję organu rentowego uznać należy za prawidłową.

Na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje, że w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, dotyczącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie chodzi o skutki jakie mogą powstać u ubezpieczonego w przyszłości z uwagi na istniejące schorzenia, ale o stan jego zdrowia z chwili wydania decyzji przez organ rentowy. Sąd w niniejszym postępowaniu nie ocenia ryzyka wystąpienia określonych zaburzeń organizmu ubezpieczonego w przyszłości. Z opinii wydanych w sprawie przez biegłych wynika bezsprzecznie, że wszystkie zdiagnozowane u ubezpieczonego schorzenia w obecnym stadium zawansowania nie stanowią przeszkody do wykonywania przez ubezpieczonego pracy zgodnie z posiadanymi przez niego kwalifikacjami. Wobec treści wyżej wskazanych opinii biegłych Sąd nie znalazł okoliczności uzasadniających zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W przypadku nasilenia się zaburzeń organizmu ubezpieczonego ma on prawo złożenia ponownego wniosku o rentę.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie uznając je za niezasadne.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.