Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Ficek

Sędziowie SSO Marcin Schoenborn

SSO Grzegorz Kiepura (spr.)

Protokolant Aleksandra Studniarz

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2016 r.

przy udziale Kamila Rogozińskiego

Prokuratora Prokuratury Rejonowej w T.

sprawy M. R. ur. (...) w B.

córki E. i J.

oskarżonej z art. 229§3 kk i art. 18§2 kk w zw. z art. 271§3 kk w zw. z art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 16 marca 2016 r. sygnatura akt II K 1003/15

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk i art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- przyjmuje, iż czyn przypisany oskarżonej w punkcie 1 polegał na tym, że w dniu 6.02.2013 r. w T. działając wspólnie i w porozumieniu z D. B., chcąc aby uprawniony diagnosta D. P. jako inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu w postaci potwierdzenia w dowodzie rejestracyjnym przeprowadzenia badania stanu technicznego pojazdu, poświadczył w nim nieprawdę w celu osiągnięcia korzyści majątkowej co do mającej znaczenie prawne okoliczności, że tego rodzaju badanie zostało przeprowadzone odnośnie samochodu osobowego marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nakłoniła go do tego i czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 271 § 3 kk wymierza oskarżonej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- ustala, iż rozstrzygnięcie z punktu 2 odnosi się do kary pozbawienia wolności wymierzonej powyżej;

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza jej jedną opłatę za obie instancje w kwocie 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych).

Sygn. VI Ka 562/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 16.03.2016r. M. R. została uznana za winną tego, że w dniu 6.02.2016r. w T., działając wspólnie i w porozumieniu z D. B., chcąc aby osoba pełniąca funkcję publiczną – uprawniony diagnosta D. P. – dokonała czynu zabronionego polegającego na poświadczeniu nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne w dokumencie jakim jest dowód rejestracyjny samochodu osobowego marki V. (...), nr rej. (...), a to potwierdzenia przeprowadzonego badania technicznego pojazdu, pomimo nie przeprowadzenia tej czynności, udzieliła mu w zamian za naruszenie przepisów prawa korzyści majątkowej w kwocie 99 zł, tj. przestępstwa z art. 229 § 3 kk i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk i art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 229 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazana została na karę 1 roku pozbawienia wolności. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 1 rok. Na mocy art. 71 § 1 kk wymierzono oskarżonej grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych po 10 zł każda. Na mocy art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązano oskarżoną do zachowania zgodnego z obowiązującym porządkiem prawnym. Na mocy art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 230 zł tytułem opłaty, a na mocy art. 627 kpk obciążono ją pozostałymi kosztami procesu w wysokości 38,60 zł.

Apelację od tego wyroku wywiodła oskarżona, która zaskarżyła orzeczenie w całości zarzucając mu:

1)  obrazę prawa materialnego, a to art. 229 § 6 kk, poprzez niezastosowanie tej normy prawnej,

2)  obrazę prawa procesowego, a to art. 168a kpk, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania wyroku przez sąd pierwszej instancji, polegającą na dopuszczeniu dowodu z zeznań D. B., które zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego,

3)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że sąd pierwszej instancji ustaleń tych dokonał wbrew dowodom, które ocenił z naruszeniem zasad określonych w art. 7 kpk.

W oparciu o podniesione zarzuty oskarżona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie.

Apelacja okazała się zasadna jedynie częściowo. Analiza akt sprawy wskazuje, iż rację ma odwołująca się, wywodząc, że w momencie przesłuchania jej w charakterze świadka w postępowaniu przygotowawczym organy ścigania nie posiadały procesowej wiedzy na temat przyjęcia korzyści majątkowej przez D. P. w związku z pełnioną przez niego funkcją publiczną. W toku tego przesłuchania M. R. ujawniła wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, co pozwoliło przedstawić zarzuty D. P. (zeznania M. R. – k. 335-336). W tej sytuacji istniały podstawy do skorzystania przez nią z klauzuli bezkarności określonej w art. 229 § 6 kk. Późniejsza zmiana postawy procesowej przez oskarżoną nie może tej oceny zmienić (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.01.2015r., II KK 186/14, i z dnia 7.09.2006r., II KK 89/06). W zaistniałym układzie procesowym obowiązkiem sądu było zastosowanie wobec oskarżonej wymienionego przepisu w odniesieniu do czynu z art. 229 § 3 kk.

Nie ma natomiast racji oskarżona twierdząc, że zeznania D. B. stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w sprawie uzyskane zostały za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 168a kpk. Świadek ten przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym został pouczony o treści art. 183 kpk, mógł zatem uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli udzielona odpowiedź mogłaby narazić jego osobę na odpowiedzialność za przestępstwo. Przesłuchanie świadka było zatem zgodne z prawem i brak było powodów do kwestionowania przeprowadzonej z jego udziałem czynności procesowej. Nie było więc jakichkolwiek przeszkód procesowych aby w trybie art. 391 § 1 kpk wykorzystać zeznania D. B. złożone w dniu 22.11.2013r. (k. 346). Z zeznań tych tymczasem jednoznacznie wynika, że oskarżona M. R. współdziałała z nim w realizacji przestępczego zamiaru. Inicjatorką przedsięwzięcia, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, była oskarżona, która poinformowała D. B., że kończy jej się termin przeglądu technicznego samochodu. Po propozycji D. B. dotyczącej „załatwienia” przeglądu wręczyła mu dowód rejestracyjny pojazdu oraz pieniądze, które włożyła do środka. Nie przekazała mu samochodu, który pozostał w P. (k. 346). Nie może więc ulegać wątpliwości, że oskarżona miała pełną świadomość, że uprawniony diagnosta, jako osoba upoważniona do wystawienia dokumentu, poświadczy w nim nieprawdę co do faktu przeprowadzenia badań. Nie ma przy tym znaczenia, że oskarżona osobiście nie znała D. P.. Przekazując D. B. dowód rejestracyjny i pieniądze, nie udostępniając jednocześnie samochodu, współdziałała z D. B. w podżeganiu D. P. do poświadczenia nieprawdy w dowodzie rejestracyjnym. Działanie oskarżonej wyczerpało więc ustawowe znamiona występku z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk. W realiach dowodowych sprawy niedorzecznie brzmią twierdzenia oskarżonej zawarte w apelacji, że kwotę 99 zł przekazała D. B. jako należność przysługującą legalnie (...). Oskarżona miała przecież świadomość, że pieniądze przekazała nie za wykonaną usługę, tylko za poświadczenie nieprawdy.

Z tych też względów za przypisane przestępstwo na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 271 § 3 kk sąd okręgowy wymierzył oskarżonej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara jest adekwatna tak do stopnia zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sąd uznał, że rozstrzygnięcie z pkt 2 zaskarżonego wyroku dotyczące warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, odnosi się do tej kary. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku. Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł i wymierzono jej jedną opłatę za obie instancje kwocie 170 zł.