Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił G. W. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 16 września 2015 roku ustaliła, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy, wobec czego nie spełnia określonych w art. 57 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przesłanek do przyznania wnioskowanego świadczenia. (decyzja – k 69/70 pliku akt ZUS zainicjowanego zaświadczeniem z dnia 15.01.2014)

W odwołaniu z dnia 16 października 2015 roku wnioskodawca zaskarżył powyższą decyzję wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, powołując się na ustalony wobec niego umiarkowany stopień niepełnosprawności. (odwołanie – k. 2-6)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 28 października 2015 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie - k. 7).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. W. urodził się w dniu (...). Z wykształcenia jest technikiem ekonomistą. Pracował jako monter, sprzątacz, portier. (niesporne).

Decyzją z dnia 23 października 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – I Oddział w Ł. ustalił wnioskodawcy prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 września 2014 roku do 31 października 2015 roku. (decyzja k 33/34-35/36 pliku akt ZUS zainicjowanego zaświadczeniem z dnia 15.01.2014)

W dniu 14 sierpnia 2015 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( wniosek– k. 51/52 -53/54 pliku akt ZUS zainicjowanego zaświadczeniem z dnia 15.01.2014)

Orzeczeniem z dnia 1 września 2015 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika k. 57/58 pliku akt ZUS zainicjowanego zaświadczeniem z dnia 15.01.2014)

Od orzeczenia lekarza orzecznika wnioskodawca złożył sprzeciw (bezsporne).

Orzeczeniem z dnia 16 września 2015 roku Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy. (orzeczenie – k. 59/60 pliku akt ZUS zainicjowanego zaświadczeniem z dnia 15.01.2014)

Decyzją z dnia 22 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – I Oddział w Ł. ustalił wnioskodawcy od dnia 1 listopada 2015 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. (decyzja k.61/62 pliku akt ZUS zainicjowanego zaświadczeniem z dnia 15.01.2014)

Wnioskodawca w dzieciństwie przebył zapalenie wielonerwowe z niedowładem kończyn dolnych. Stwierdzone objawy uszkodzenia układu nerwowego mają charakter trwały i nie powodują całkowitej niezdolności do pracy. (pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii J. B. k. 12)

Z powodu tego zapalenia ma zaniki mięśniowe i osłabienie siły mięśniowej kończyn dolnych. Cierpi także na nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane lekami. Schorzenia te łącznie z przebytym złamaniem szyjki kości udowej (w 1989 roku), obojczyka lewego (w 2003 roku) i po endoprotezoplastyce lewego stawu biodrowego (w czerwcu 2014 roku) z internistycznego punktu widzenia nie powodują całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawcy. (pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu interny L. P. k. 16)

Stan naruszenia sprawności narządu ruchu wnioskodawcy, z umiarkowanie ograniczoną zdolnością chodzenia, okresowo wymaga kuli łokciowej z powodu niedowładu kończyn dolnych. Z tego powodu jest on częściowo niezdolny do pracy. (pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu rehabilitacji K. K. k. 20)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty oraz w oparciu o wydane w sprawie opinie biegłych lekarzy: neurologa, internisty i rehabilitanta, a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawcy.

Opinie te nie zostały zakwestionowane w toku procesu przez żadną ze stron. Stanowiły zatem jedyne decydujące źródło dowodowe w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. 2015 poz. 748, ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Z kolei, przepis art. 58 ust. l pkt 5, ust.2 powołanej ustawy warunkuje posiadanie wymagane okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art.57 ust. l pkt 2, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat i okres taki powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 przywołanej już ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem, przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy ( wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że wnioskodawca nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art.12 cytowanej ustawy.

Wynika to w sposób jednoznaczny z treści opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u G. W..

Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia wnioskodawcy i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, opisali stan jego zdrowia.

Opinie biegłych są jasne i obiektywne, opisują stan zdrowia ubezpieczonego oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, będąc tym samym wiarygodnym źródłem dowodowym.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał zatem w pełni wartość dowodową wszystkich opinii biegłych wydanych w przedmiotowej sprawie oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści.

W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają istotnych braków, biegli w sposób dostatecznie wyczerpujący określili jednostki chorobowe, które występują u wnioskodawczyni i ocenili ich znaczenie dla zdolności do pracy, odnosząc swoją ocenę do kwalifikacji zawodowych skarżącej. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Brak było przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności jego organizmu i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy.

Stwierdzony zaś wobec G. W. umiarkowany stopień niepełnosprawności z powodu naruszenia sprawności narządu ruchu nie jest jednoznaczny ze stwierdzeniem długotrwałej niezdolności do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy, odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.

Gdyby ustawodawca chciał utożsamiać niezdolność do pracy i niepełnosprawność to po pierwsze nie ustanowiłby dwóch odrębnych trybów ustalania tych kwestii, a w sytuacji istnienia dwóch trybów, wprowadziłby ewentualną zależność obu ustaleń. Tymczasem zależność taka wynika z art.5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zmn.) i dotyczy wyłącznie orzeczeń lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ZUS ustalających niezdolność do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie uznając je za niezasadne.