Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Jarosław Matuszczak

Protokolant: referent stażysta Magdalena Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z odwołania B. T.

od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 1 marca 2016 r. nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość zwaloryzowanej emerytury oraz o wysokość jednorazowego dodatku pieniężnego

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 731/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 01 marca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. dokonał waloryzacji przysługującej B. T. emerytury od dnia 01 marca 2016 r. Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 29 lutego 2016 r. tj. 1543,08 zł, przez wskaźnik waloryzacji 100.24 %. Emerytura po waloryzacji od 01 marca 2016 r. wyniosła 1546,78zł. (k. 130 akt emerytalnych)

Decyzją z dnia 01 marca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o jednorazowym dodatku pieniężnym dla niektórych emerytów, rencistów i osób pobierających świadczenia przedemerytalne, zasiłki przedemerytalne, emerytury pomostowe albo nauczycielskie świadczenia kompensacyjne w 2016 r. (Dz.U 2016 poz 188) z urzędu przyznał ubezpieczonej jednorazowy dodatek pieniężny. Wysokość świadczenia ubezpieczonej na dzień 29 lutego 2016 r. wyniosła 1543,08 zł. W związku z powyższym jednorazowy dodatek pieniężny został przyznany w wysokości 50 zł. (k. 129 akt sprawy)

Odwołanie (do protokołu) z dnia 08 kwietnia 2016 r. od powyższych decyzji wniosła ubezpieczona B. T., wnosząc o ich zmianę. W ocenie skarżącej waloryzacja jest zbyt niska. (k. 2 akt sprawy)

W odpowiedzi z dnia 28 kwietnia 2016 r. na odwołanie ubezpieczonej pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu spornych decyzji. (k. 3-4 akt sprawy)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 24 marca 1999 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej B. T. prawo do emerytury od dnia 28 kwietnia 1999 r. tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 5 lat kalendarzowych tj. od 01 stycznia 1989 r. do 31 grudnia 1993 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 104,75 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową wyniosła 698, 64 zł.

Okoliczność bezsporna, nadto: decyzja pozwanego o przyznaniu prawa do emerytury z dnia 24 marca 1999 r. – k. 2-3 akt emerytalnych

Decyzją z dnia 01 marca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. dokonał waloryzacji przysługującej B. T. emerytury od dnia 01 marca 2016 r. Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 29 lutego 2016 r. tj. 1543,08 zł przez wskaźnik waloryzacji 100.24 %. Emerytura po waloryzacji od 01 marca 2016 r. wyniosła 1546,78 zł.

Decyzją z dnia 01 marca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o jednorazowym dodatku pieniężnym dla niektórych emerytów, rencistów i osób pobierających świadczenia przedemerytalne, zasiłki przedemerytalne, emerytury pomostowe albo nauczycielskie świadczenia kompensacyjne w 2016 r. (Dz.U 2016 poz 188) z urzędu przyznał ubezpieczonej jednorazowy dodatek pieniężny. Wysokość świadczenia ubezpieczonej na dzień 29 lutego 2016 r. wyniosła 1543,08 zł. W związku z powyższym jednorazowy dodatek pieniężny został przyznany w wysokości 50 zł.

Okoliczność bezsporna, nadto : decyzje z dnia 01 marca 2016 r. k. 129 i 130 akt emerytalnych

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny, zasadniczo bezsporny, Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych, których autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości sądu.

Odwołania ubezpieczonej B. T. nie jest zasadne.

W sprawie kluczowym było ustalenie, czy pozwany organ rentowy prawidłowo zwaloryzował wysokość emerytury ubezpieczonej i przyznał jednorazowy dodatek do emerytury.

Wobec stanowiska zajętego przez skarżącą na rozprawie zaznaczyć należy, że sąd w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych nie ocenia zasadności oraz trafności rozwiązań z zakresu zabezpieczenia społecznego przyjętych w Rzeczpospolitej Polskiej. Wyjaśnienia wymaga też, iż do złagodzenia rygorów prawa ubezpieczeń społecznych nie stosuje się ani art. 5 k.c., ani art. 8 k.p. Przepisy z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych mają charakter bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa publicznego nie mogą być modyfikowane lub zastępowane przez zasady współżycia społecznego.

Regulacja prawna, stanowiąca podstawę wydania zaskarżonej decyzji waloryzującej zawarta jest w art. 88-89 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 887; dalej przywoływana jako ustawa emerytalna)

I tak, zgodnie z treścią art. 88 ust. 1 ustawy emerytalnej emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca roku kalendarzowego. Sposób waloryzacji został określony w ust. 2 i 3 cytowanego przepisu, które stanowią, iż waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację.

Z kolei przepis art. 89 ww. ustawy stanowi, że wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Ustęp 2 cytowanego przepisu stanowi, że wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, o którym mowa w ust. 1, jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów.

W ocenie Sądu Okręgowego, Zakład Ubezpieczeń prawidłowo dokonał waloryzacji przysługującego wnioskodawczyni świadczenia. Wysokość zwaloryzowanej emerytury została ustalona według obowiązujących przepisów prawa, na podstawie prawidłowego wskaźnika waloryzacji. Jak wynika bowiem z komunikatu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2016 r. (M. P. z 2016r., poz. 149) wynosi 100,24 % i taki też wskaźnik został zastosowany przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji.

Nadto, wskaźnik ten, stosownie do powołanych wyżej przepisów, został pomnożony przez kwotę świadczenia ustalonego na ostatni dzień lutego 2016 roku tj. 1.543,08 zł.

Tym samym stwierdzić należy, że organ rentowy w sposób prawidłowy dokonał waloryzacji emerytury wnioskodawczyni, a co za tym idzie, odwołanie od decyzji waloryzacyjnej w świetle treści art. 88-89 ustawy emerytalnej należało uznać za bezzasadne.

Zgodnie art. 2 ust. 1pkt. 6 i ust. 2 ustawy z 15 stycznia 2016 r. o jednorazowym dodatku pieniężnym dla niektórych emerytów , rencistów i osób pobierających świadczenie przedemerytalne, zasiłki przedemerytalne, emerytury pomostowe albo nauczycielskie świadczenie kompensacyjne w 2016r. (Dz.U. z 2016 r., poz. 188) – zgodnie z którym, prawo do jednorazowego dodatku pieniężnego przysługuje emerytom, przy czym przy ustalaniu wysokości świadczenia uwzględnia się kwotę świadczenia łącznie z dodatkiem pielęgnacyjnym, dodatkiem dla sierot zupełnych oraz innymi dodatkami lub świadczeniami pieniężnymi przysługującymi na podstawie odrębnych przepisów, które są wypłacane przez organy emerytalno-rentowe - w wysokości ustalonej przed dokonaniem potrąceń i egzekucji oraz zmniejszenia na zasadach określonych w ustawach, o których mowa w ust. 1 pkt 4-6 i 11, a także zawieszenia na zasadach określonych w ustawie, o której mowa w ust. 1 pkt 2.

Zgodnie z powyższymi przepisami odwołująca jako osoba uprawniona do świadczeń emerytalnych jest osobą uprawnioną do jednorazowego dodatku pieniężnego. Wbrew jednak jej twierdzeniom nie przysługuje jej dodatek wyższy niż przyznany.

Z art. 5 pkt.4 powołanej ustawy wynika , że dodatek przysługuje w wysokości 50,00 zł - jeżeli świadczenie lub suma świadczeń przysługujących osobie uprawnionej wynosi powyżej 1500,00 zł nie więcej jednak niż 2000,00 zł.

Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę której wysokość brutto na dzień ustalenia wysokości dodatku (29 lutego 2016 r. – art. 2 ust. 1 ustawy, zdanie ostatnie) przekroczyła 1500 zł miesięcznie, ale nie przekroczyła 2000 zł miesięcznie (wyniosła 1543,08 zł).

Organ rentowy prawidłowo zatem zastosował przepisy ustawy o jednorazowym dodatku pieniężnym, przyznając kwotę tegoż dodatku w myśl. art. 5 pkt 4 wskazanej ustawy. W zaskarżonej decyzji organ rentowy prawidłowo uwzględnił wysokość emerytury brutto, a zatem – zgodnie z powołanym przepisem – przed potrąceniem zaliczki na poczet podatku dochodowego i składki na ubezpieczenia zdrowotne .

W konsekwencji powyższego sąd uznał ,iż ZUS prawidłowo przyznał ubezpieczonej jednorazowy dodatek pieniężny w kwocie 50 zł.

Mając powyższe na uwadze, na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z przywołanymi wyżej przepisami, Sąd Okręgowy oddalił odwołanie ubezpieczonej od obu decyzji.