Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant Łukasz Wyczawski

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy W. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania W. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 20 listopada 2015 r., znak: ENS/20/035106322

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy W. B. prawo do emerytury, począwszy od dnia 23 października 2015 r.,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawcy W. B. kwotę 180 zł (słownie złotych: sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III U 27/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 kwietnia 2016 r.

Decyzją z dnia 20 listopada 2015 r., znak: ENS/20/035106322, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy W. B. prawa do emerytury.

W podstawie prawnej decyzji organ rentowy powołał ogólnie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748).

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, że zgodnie
z art. 184 ustawy emerytalnej w związku z § 4 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów ubezpieczonemu, urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. emerytura przysługuje, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek
o wycofanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 1 stycznia 1999r., osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat dla mężczyzn,
w tym okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy, wynoszący co najmniej
15 lat.

Zakład odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony wymagany 15 letni okres pracy
w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz 25 letni okres składkowy i nieskładkowy.

Organ rentowy nie uznał wnioskodawcy jako okresu pracy
w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w (...) od 1 czerwca 1985 r. do 2 października 1988 r. i od 6 października 1988 r. do 31 grudnia 1998 r., gdyż z przedłożonych dokumentów wynika, iż był zatrudniony jako ślusarz, a nadto uznał okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców jedynie od 1 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1973 r.

W odwołaniu z dnia 10 grudnia 2015 r. wnioskodawca zakwestionował powyższą decyzję, wnosząc ostatecznie o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury w obniżonym wieku. Wskazał, iż w okresie od 23 października 1971 r. do 31 grudnia 1972 r. oraz od 1 stycznia 1974 r. do 6 września 1974 r. pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, a w okresie od 1 czerwca 1985 r. do 2 października 1988 r. i od 6 października 1988 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...), gdzie wykonywał prace w warunkach szczególnych na stanowisku spawacza i ślusarza.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Odwołał się do treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca W. B., urodzony (...), w dniu 26 października 2015 r. złożył wniosek o emeryturę, zaznaczając jednocześnie, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.
Do wniosku dołączył dokumentację potwierdzającą przebieg jego zatrudnienia w tym: zaświadczenie z dnia 10 września 2015 r. z Urzędu Gminy w S. potwierdzające, iż ojciec wnioskodawcy B. B. posiadał gospodarstwo w latach: 1970,1973, 1975-1976, oświadczenie
o pracy w indywidualnym gospodarstwie rodziców oraz zeznania świadków na wskazaną okoliczność, zaświadczenie o zatrudnieniu oraz świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 13 lipca 2015 r. potwierdzające, iż wnioskodawca był
w okresie od 7 września 1974 r. do 31 marca 1985 r. zatrudniony w Stoczni (...) S.A. w G. i w okresie od 7 września 1974 r. do 3 listopada 1975 r., od 16 listopada 1977 r. do 26 lipca 1978 r. oraz od 27 sierpnia 1978 r. do 31 marca 1985 r. wykonywał prace na stanowisku monter rurociągów okrętowych (prace wykonywane bezpośrednio przy budowie i remoncie statków na stanowiskach znajdujących się na tych statkach, pochylniach, dokach i przy nabrzeżach), świadectwo pracy z dnia 12 grudnia 2000 r. wystawione przez Zakłady (...) S.A. w P. potwierdzające zatrudnienie wnioskodawcy w okresie od 1 czerwca 1985 r. do 31 grudnia 2000 r., świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 25 kwietnia 2012 r. wystawione przez (...) zaświadczające, iż w okresie zatrudnienia od 1 czerwca 1985 r. do 2 października 1988 r. i od 6 października 1988 r. do 31 grudnia 2000 r. wnioskodawca wykonywał prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach: prace różne – bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe (..) na stanowisku ślusarz oraz prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym na stanowisku spawacz,

Ustalony przez organ rentowy wymiar okresów składkowych
i nieskładkowych wykazanych przez wnioskodawcę na dzień 1 stycznia
1999 r. wyniósł 24 lat, 11 miesięcy i 21 dni, natomiast staż w szczególnych warunkach wyniósł 8 lat, 5 miesięcy i 13 dni.

W rezultacie zaskarżoną decyzją z dnia 20 listopada 2015 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania emerytury.

Dowód:

- wniosek o emeryturę z dnia 26.10.2015r.,

- zaświadczenie z dnia 10.09.2015r.,

- oświadczenie wnioskodawcy wraz z zeznaniami świadków,

- zaświadczenie o zatrudnieniu oraz świadectwo wykonywania prac
w szczególnych warunkach z dnia 13.07.2015r. wystawione przez (...) S.A. ,

- świadectwo pracy z dnia 12.12.2000r. wystawione przez (...),

- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 25.04.2012r. wystawione przez (...),

- decyzja (...) w R. z dnia 20.11.2015r.

w aktach organu rentowego.

Sąd ustalił, iż rodzice wnioskodawcy B. i M. B. dzierżawili od 1952 r. gospodarstwo rolne od Skarbu Państwa we wsi S. o powierzchni 1,5 ha. Rodzice wnioskodawcy nabyli to gospodarstwo następnie na własność w dniu 25 maja 1976 r.

Wnioskodawca W. B. do końca 1974 r. mieszkał domu rodzinnym, skąd dojeżdżał codziennie do szkoły w latach 1970-1974.

Wnioskodawca wracał codziennie ze szkoły ok. 15:00 i pracował w gospodarstwie przez 4 godzinny dziennie, również w soboty i niedziele, a latem nawet po 10 godzin dziennie. W. B. pracował wraz z mamą
w gospodarstwie, gdyż ojciec wnioskodawcy pracował zawodowo w (...)
i jedynie doraźnie pomagał w pracach gospodarskich.

W gospodarstwie uprawiano ziemniaki, buraki cukrowe, zboże. Hodowano 2 krowy, trzodę chlewną w ilości 3-4, kury, kaczki, króliki.

Wnioskodawca zajmował się głównie karmieniem zwierząt, ale również pracami polowymi.

Sąd ustalił nadto, iż w okresie od 2 lutego 1979 r. do 21 maja 1979 r. wnioskodawca odbył kurs spawacza elektrycznego.

W okresie od 1 czerwca 1985 r. do 2 października 1988 r. oraz od 6 października 1988 r. do 31 grudnia 1998 r. wnioskodawca W. B. był zatrudniony w Zakładach (...) w P.. Pracował w dziale Głównego Mechanika jako spawacz elektryczny, a potem gazowy.

W okresie od 26 stycznia 1987 r. do 24 marca 1987 r. W. B. odbył kurs II stopnia - spawacza gazowego i ukończył go egzaminem z wynikiem bardzo dobrym, uzyskując kwalifikacje spawacza gazowego.

Do zakresu obowiązków wnioskodawcy należało spawanie elektryczne, potem gazowe, konstrukcji stalowych.

Wnioskodawca pracował jedynie w razie awarii jako ślusarz remontowy, na polecenie pracodawcy, a generalnie jako spawacz. Ślusarz remontowy zajmował się naprawą maszyn.

Jako spawacz pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W okresie od 3 do 5 października 1988 r. wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym.

W Zakładach (...) S.A. w P. istniał wykaz prac w warunkach szczególnych, gdzie ujęci byli m.in. spawacze oraz ślusarze remontowi (wykonujący konserwację agregatów i urządzeń w oddziałach produkcyjnych będących w ruchu). W przedsiębiorstwie wypłacane były dodatki szkodliwe, pracownicy dostawali posiłki regeneracyjne, mleko.

Dowód:

- zaświadczenie z UG w S. z dnia 11.07.1990r. – k.33,

- akt notarialny Rep. A nr (...) – k. 34-35,

- książeczka spawacza nr (...) M. (...) – k. 36,

- akta osobowe wnioskodawcy z okresu jego zatrudnienia w (...),

- zarządzenie nr 31/87 w sprawie wykazu prac wykonywanych
w szczególnych warunkach w (...) – k. 5-9,

- zeznania świadków: - S. S. (1) – k. 37,

- J. K. – k. 38,

- J. P. – k. 38,

- M. P. – k. 56,

- S. W. – k. 56,

- S. S. (2) – k. 56-57,

- przesłuchanie wnioskodawcy W. B. – k. 38.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych oraz w ramach toczącego się w sprawie sądowego postępowania dowodowego, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a nadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał dowody z zeznań świadków S. S. (1), J. K., J. P., którzy pracowali wraz z wnioskodawcą w Zakładach (...) S.A. w P., dlatego też znali zakres obowiązków wnioskodawcy, jak i rzeczywisty rodzaj jego pracy oraz jej warunki.

Za wiarygodny Sąd uznał również dowód z przesłuchania wnioskodawcy. Zeznania te precyzują m.in. przedłożone świadectwa pracy poprzez uściślenie, jakiego rodzaju prace i na jakim stanowisku wykonywał wnioskodawca w okresie będącym przedmiotem badania.

Za polegające na prawdzie Sąd uznał dowody z zeznań świadków M. P., S. W. i S. S. (2), którzy mieszkali w spornym okresie w pobliżu gospodarstwa rolnego prowadzonego przez rodziców wnioskodawcy w miejscowości S., dlatego też wiedzieli jakie czynności i w jakim okresie wnioskodawca wykonywał w gospodarstwie rolnym rodziców.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. na dzień 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat
- dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl przepisu art. 184 ust. 2 cyt. Ustawy emerytura, o której mowa powyżej, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3 zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym, niż określony w art. 27 pkt. 1 ustawy (co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2 cyt. ustawy).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk
oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32 cyt. ustawy).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z przepisem § 4 ust. 1 tego rozporządzenia, pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny (który dla mężczyzn wynosi 60 lat), ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (25 lat dla mężczyzn), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była kwestia ustalenia, czy wnioskodawca posiada ogólny staż ubezpieczeniowy wynoszący co najmniej 25 lat oraz czy przepracował co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, a okres ten przypadał przed dniem
1 stycznia 1999 r.

Wnioskodawca podnosił, iż w okresie od 23 października 1971 r. do 31 grudnia 1972 r. oraz od 1 stycznia 1974 r. do 6 września 1974 r. pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, natomiast organ rentowy zaliczył mu do stażu pracy jedynie okres od 1 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1973 r. wskazując, iż brak jest jakichkolwiek dowodów by rodzice wnioskodawcy w latach 1970-1974 posiadali gospodarstwo rolne, a wnioskodawca w tym czasie tam pracował.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również przypadające przed dniem 1 stycznia 1983r. okresy pracy
w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, traktując je,
z zastrzeżeniem art. 56, jak okresy składkowe, jeżeli okresy składkowe
i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. Dodatkowo, wskazać należy, iż przy ustalaniu prawa do emerytury uwzględnia się okresy pracy w gospodarstwie rolnym, wykonywanej także w okresie wakacji szkolnych (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 19 grudnia 2000 r., II UKN 155/00, OSNP 2002/16/394, OSNP-wkł. 2001/9/6).

W judykaturze utrwalony jest pogląd, że osoba, która ubiega się o zaliczenie okresu pracy w gospodarstwie rolnym do stażu winna spełniać kryteria domownika z art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (teks jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 277). Domownikiem jest zaś osoba bliska rolnikowi, która ukończyła 16 lat, pozostaje z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub zamieszkuje na terenie jego gospodarstwa albo w bliskim sąsiedztwie oraz stale pracuje w tym gospodarstwie rolnym i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy. Nadto osoba taka winna wykonywać pracę
w gospodarstwie rolnym w wymiarze nie niższym, niż połowa ustawowego czasu pracy pracowników, tj. minimum 4 godziny dziennie.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe (zeznania świadków, wnioskodawcy oraz dokumentów przedłożonych do akt sprawy) jednoznacznie wykazało, że rodzice wnioskodawcy posiadali gospodarstwo rolne w miejscowości S., a skarżący pracował w tym gospodarstwie rolnym w wymiarze, co najmniej 4 godziny dziennie. Praca wykonywana była stale i w pełnym zakresie czasu pracy w okresie od
23 października 1971 r. tj. od ukończenia 16 lat życia do dnia 6 września 1974 r., zatem Sąd zaliczył wnioskodawcy okres od 23 października 1971 r. do 31 grudnia 1972r. oraz od 1 stycznia 1974 r. do 6 września 1974 r. do stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy. Po uwzględnieniu ww. okresu przeliczony staż pracy wnioskodawcy na dzień 31 grudnia 1998 r. wynosi ponad 25 lat.

Jednocześnie, przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca W. B. od 1 czerwca 1985 r. do 2 października 1988 r. oraz od 6 października 1988 r. do 31 grudnia 1998 r. był zatrudniony w Zakładach (...) S.A. w P., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku ślusarza remontowego.

Charakter pracy wnioskodawcy wykonywanej we wskazanych okresach w pełni odpowiadał pracom w szczególnych warunkach wymienionym
w wykazie A, dział XIV (prace rożne), poz. 12 (prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym). W spornym okresie wnioskodawca pracował głównie jako spawacz stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, zajmując stanowisko ślusarza remontowego, choć czasami wykonywał obowiązki wymienione w wykazie A, dział XIV, poz. 25 (bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe i budowlano – remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione wykazie) stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) tj. na Oddziale P. przy stanowiskach: przygotowywacz mieszanek chemicznych, przygotowywacz farb, zagęstników i impregnatów, pomoc w oddziale: na Oddziale P. przy stanowiskach: maszynista urządzeń powlekających, pomoc na oddziale, robotnik transportu, na Oddziale Końcowym przy stanowiskach: maszynista urządzeń powlekających, drukarz, robotnik transportu wewnętrznego, na Oddziale Nośników przy stanowiskach: dziewiarz osnowarek płaskich, barwiarz, przygotowywacz farb, zagęstników i impregnatów, pracz, suszarz – wirówkarz, operator ciągu pralniczo – suszącego.

Dla porządku przypomnieć należy, iż zarządzenia resortowe utraciły moc i nie są już źródłem prawa. O szczególnym charakterze zatrudnienia decyduje w pierwszej kolejności rodzaj wykonywanych przez ubezpieczonego prac, wymienienie ich w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. i znaczna szkodliwość prac dla zdrowia oraz znaczny stopień ich uciążliwości. Te warunki prace wykonywane przez wnioskodawcę w spornym okresie spełniają.

Informacyjnie można jednak wskazać, że ww. prace wykonywane przez wnioskodawcę i stanowiska pracy wymienione są również w wykazie A, dział XIV, poz. 12 pkt 1 – spawacz oraz poz. 25 pkt 1 zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987r.

Tym samym Sąd uznał, iż wnioskodawca wykazał ponad 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach przypadających na dzień 1 stycznia 1999 r. i spełnia wszelkie pozostałe przesłanki do nabycia prawa do emerytury przewidziane w przepisie art. 32 w związku z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z powołanych względów Sąd orzekł o przyznaniu wnioskodawcy prawa do emerytury począwszy od 23 października 2015 r.

Mając powyższe na uwadze, zaskarżoną decyzję należało zmienić,
o czym orzeczono w pkt I sentencji wyroku, w oparciu o powyżej przytoczone przepisy i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania z pkt II wyroku znajduje swoje uzasadnienie w przepisach art. 98 i art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1079).