Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Religa

Protokolant: Sylwia Grędzińska

po rozpoznaniu w dniu 27.09.2016r. sprawy J. P. syna M. i W. urodz. (...) w Ł.;

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 czerwca 2016r. w W. na ul. (...) prowadził w ruchu lądowym – na drodze publicznej, pojazd mechaniczny marki SSang Y. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości (z wynikiem I pomiar – 0,54 mg/l, II – 0,54 mg/l, III – 0,54 mg/l, IV – 0,49 mg/l, V – 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) tj. o czyn z art. 178a § 1 kk;

orzeka:

1.  Po ustaleniu daty czynu na dzień z 15 na 16 lipca 2016r. – na podst. art. 66 § 1 i 2 kk, 67 § 1 kk – postepowanie karne wobec oskarżonego J. P. warunkowo umarza na 3 (trzy) lata próby;

2.  Na podst. art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

3.  Na podst. art. 63 § 4 kk zalicza na poczet orzeczonego zakazu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 16 lipca 2016r. do dnia 27 września 2016r.;

4.  Na podst. art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

5.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych opłaty oraz kwotę 120 (sto dwadzieścia ) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt IV K 670/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 2016 roku około godziny 23:50 w W. funkcjonariusze Policji M. T. oraz M. M. pełniący tego dnia służbę patrolową radiowozem oznakowanym otrzymali drogą radiową od operatora zlecenie udania się na ul. (...) gdzie miał być załączony alarm w pojeździe o nr. rej. (...). Funkcjonariusze zbliżając się pod wskazany adres ujrzeli wyjeżdżający z dużą prędkością z ulicy (...) w kierunku ul. (...) pojazd marki S. (...) o podanych przez operatora numerach tablic tj. (...). Z uwagi na powyższą okoliczność postanowili zatrzymać spostrzeżony przez siebie samochód do kontroli drogowej. Po podejściu do tego pojazdu funkcjonariusze ujrzeli wewnątrz kierującego, oraz siedzącą obok pasażerkę. Po wylegitymowaniu kierowcą okazał się być J. P. zaś siedzącą obok na przednim siedzeniu pasażerką B. B.. Ponieważ w stosunku do kierowcy z uwagi na wyraźnie wyczuwalną od niego woń alkoholu oraz bełkotliwą mowę zachodziło podejrzenie, iż znajduje się on pod wpływem alkoholu, funkcjonariusze najpierw wykonali badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem bezkontaktowym typu AlcoBlow, a następnie wobec uzyskania wyniku pozytywnego przebadali kierującego pojazdem na zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu urządzeniem typu alcosensor. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza wyniosło u J. P. zarówno w I jak i w II próbie – 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Z uwagi na znajdowanie się J. P. w stanie nietrzeźwości w tym okoliczność, iż również pasażerka po jej przebadaniu była pod wpływem alkoholu co uniemożliwiło przekazanie jej pojazdu, przedmiotowy samochód został odholowany na parking policyjny zaś kierowca został zatrzymany i przewieziony do KP W. – B., gdzie ponownie został przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu tym razem przy użyciu alkometru z wynikiem III badanie – 0,54 mg/l, zaś IV badanie – 0,49 mg/l a następnie został osadzony w Pomieszczeniu Dla Osób Zatrzymanych w (...) W. VI.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania świadka M. T. (k. 11 – 12, 56 - 57); częściowe wyjaśnienia oskarżonego J. P. (k. 55 - 56); protokół zatrzymania (k. 2); protokół użycia alkosensora (k. 4); świadectwo wzorcowania (k. 5); protokół użycia alkometru (k. 6); świadectwo wzorcowania (k. 7); oraz protokół zatrzymania rzeczy (k. 8 - 10)

Oskarżony J. P. podczas przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że tego dnia wraz ze znajomą spożywał alkohol w restauracji w Ś.. Podczas przebywania w tym miejscu otrzymał wówczas telefon, iż w jego pojeździe załączył się alarm w związku z czym pod adres swojego zamieszkania pośpiesznie udał się taksówką. Będąc na miejscu spostrzegł, że w jego samochodzie rzeczywiście włączony był alarm, zaś obok pojazdu znajdowało się około 4 – 5 osób niezadowolonych z faktu, iż wobec późnych godzin nocnych jego pojazd od kilku godzin powodował znaczny hałas. Oskarżony oświadczył, że osoby te zaczęły go wtedy wyzywać grożąc jednocześnie, że w samochodzie tym powybijają szyby. Czując obawę przed tymi osobami postanowił wówczas zaparkować samochód po drugiej stronie osiedla. Po wejściu do pojazdu i odpaleniu silnika początkowo przejechał kilkaset metrów aż do ulicy (...). Ponieważ na stacji paliw nie mógł jednak pozostawić swojego samochodu pojechał dalej. Jak wyjaśnił wówczas został zatrzymany przez Policję. Oskarżony nadmienił, że pomimo znajdowania się w stanie nietrzeźwości czuł się wówczas dobrze i nie chwiał się. Oznajmił, że szukając miejsca parkingowego jechał wolno. Oskarżony dodał także, że tego typu sytuacja miała miejsce pierwszy raz w jego życiu. Jednocześnie powiedział, że ma bardzo chorych rodziców których często wobec ich złego stanu zdrowia i nie posiadania przez nich uprawnień do prowadzenia pojazdów zawozi do lekarzy bądź na rehabilitację.

Sąd zważył co następuje:

Zarówno wina oskarżonego J. P. jak i okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą najmniejszych wątpliwości. O popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa świadczą bowiem nie tylko wyjaśnienia samego oskarżonego ale także pokrywające się z nimi zeznania przesłuchanego w przedmiotowej sprawie świadka M. T., które w powiązaniu z nieosobowym materiałem dowodowym zawartym w aktach, w szczególności protokołami użycia alkometru i alconsenora tworzą jasny obraz zdarzenia.

Wiarygodnym dowodem są zeznania świadka M. T. (k. 11 – 12, 56 - 57) a więc funkcjonariusza Policji, który podczas pełnienia służby w patrolu zmotoryzowanym wspólnie z funkcjonariuszem M. M. dokonał zatrzymania, wylegitymowania a następnie przebadania oskarżonego na okoliczność jego znajdowała się w stanie nietrzeźwości. Z zeznań świadka bezsprzecznie wynika, że w chwili przybycia na miejsce i zbadania oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Nadto jak wynika z treści zeznań złożonych przez świadka, oskarżony od chwili zatrzymania do czasu jego wylegitymowania nigdzie się nie oddalał i przez cały ten czas pozostawał w zasięgu wzroku obydwu funkcjonariuszy. Sąd nie widzi żadnych podstaw do zakwestionowania prawdziwości przytoczonych przez świadka okoliczności, a tym samym ich niezgodności z rzeczywistością z uwagi na fakt, że zeznania te znajdują potwierdzenie w protokołach użycia alcosensora i alcometru. Co istotne, pomimo okoliczności iż zgodnie z twierdzeniem świadka oskarżony wyjechał z ulicy dość szybko, to jednak w ocenie obydwu funkcjonariuszy w jeździe tej nic nie wzbudziło ich niepokoju. Zważyć także należy, że M. T. jest osobą obcą dla oskarżonego i nie posiada jakiegokolwiek powodu, aby fałszywie go obciążać, pomawiając go o coś czego się nie dopuścił, a tym samym doprowadzając do jego celowego skazania.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. P. (k. 55 - 56) jedynie w zakresie w jakim są sprzeczne z treścią zeznań złożonych przez świadka M. T.. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i w żaden sposób nie kwestionował, że w dniu 15 czerwca 2016 roku kierował pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) znajdując się wówczas w stanie nietrzeźwości, która to okoliczność znajduje potwierdzenie w treści zeznań przesłuchanego w sprawie funkcjonariusza Policji oraz koreluje z protokołami z przebiegu badania stanu trzeźwości oskarżonego. Sąd obdarzył jednocześnie wiarygodnością powód, dla którego oskarżony udał się na miejsce zamieszkania oraz wsiadł następnie do swojego pojazdu. Nie są natomiast wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego dotyczące przebiegu jego jazdy samochodem. Oskarżony podczas składania wyjaśnień podnosił bowiem, że po zajęciu miejsca na fotelu kierowcy pojazdem jechał wolno szukając miejsca parkingowego. Tak wskazany przez niego sposób jazdy nie pokrywa się jednak z zeznaniami M. T.. Świadek ten oznajmił bowiem, że pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) kierowany przez oskarżonego spostrzegł w chwili, gdy wyjeżdżał on z dużą prędkością z ulicy. W ocenie Sądu twierdzenie oskarżonego, że wówczas poruszał się wolno miało zminimalizować popełnione przez niego przestępstwo.

Nie budzą również żadnej wątpliwości co do swej autentyczności, a także prawdziwości stwierdzonych nim okoliczności zaliczone do materiału dowodowego protokoły użycia alconsenora (k. 4) i alkometru (k. 6), z których wynika niezbicie, iż bezpośrednio po zatrzymaniu oskarżonego zawartość alkoholu wydychanym przez niego powietrzu wyniosła: w I badaniu o godz. 00:28 - 0,54 mg/l, oraz w II badaniu o godz. 00:47 - 0,54 mg/l zaś już po przewiezieniu do KP B. w kolejnych próbach tj. w III badaniu o godz. 00:52 – 0,54 mg/l, zaś w IV badaniu o godz. 00:55 – 0,49 mg/l. Załączone zatem do materiału dowodowego protokoły użycia posiadających aktualną legalizację (świadectwa wzorcowania k. 5, 7) urządzeń kontrolno – pomiarowych służących do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu są kolejnym przekonującym dowodem potwierdzającym, że oskarżony J. P. w dniu 15 czerwca 2016r. kierował pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Protokół zatrzymania (k. 2), wywiad środowiskowy (k. 22), dokumenty złożone przez obrońcę w dniu 27 września 2016r., dane o karalności (k. 21, 36), oraz dane o karalności za wykroczenia (k. 35) miały charakter uzupełniający w sprawie.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał oskarżonego J. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. Zarówno sprawstwo, wina jak i wszystkie okoliczności zdarzenia w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzą najmniejszych nawet wątpliwości.

Bezspornym jest bowiem, że oskarżony naruszył umyślnie zasady w ruchu lądowym określone w art. 45 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy zawartości alkoholu w 4 kolejnych badaniach tj.: w I badaniu – 0,54 mg/l, w II badaniu - 0,54 mg/l, w III badaniu – 0,54 mg/l, w IV badaniu - 0,49 mg/l w wydychanym powietrzu, kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, jadąc ul. (...), gdy w jego organizmie znajdował się alkohol. Powyższe zachowanie oskarżonego wypełnia zatem znamiona występku z art. 178a § 1 k.k. albowiem zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu przekraczała granicę stanu nietrzeźwości, która określona jest w art. 115 § 16 k.k. i wynosi 0,25 mg/1dm ³. Nie budzi przy tym jakichkolwiek wątpliwości, że badania sprawnymi, posiadającymi aktualną legalizację urządzeniami kontrolno – pomiarowymi do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzone zostały w sposób prawidłowy, a uzyskane wyniki jednoznacznie wskazały, że badany kierowca tj. oskarżony J. P. był nietrzeźwy.

Reasumując, w niniejszej sprawie Sąd uznając, iż zdarzenie z udziałem oskarżonego miało jednorazowy, incydentalny wręcz charakter i w związku z powyższym nie zachodzi potrzeba ze względu na cele kary jej wymierzania i doprowadzenia do wyroku skazującego, ponieważ byłoby to niewspółmierne do wagi i charakteru czynu oskarżonego, postanowił skorzystać w stosunku do oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego, którego przesłanki określa art. 66 i 67 k.k. Oskarżony J. P. dopuścił się przestępstwa, które jest zagrożone karą do dwóch lat pozbawienia wolności. Stopień winy oskarżonego jak i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu nie są znaczne. O ile oskarżony w największym stężeniu posiadał 0,54 mg/l to jednak późniejsze badania pokazują, że stężenie alkoholu w jego organizmie już nie wzrastało a spadało. Należy przy tym również zaznaczyć, że oskarżony J. P. kierował pojazdem podczas późnych godzin wieczornych tj. około godz. 23:50, kiedy na odcinku drogi, którym się poruszał nie tylko nie było dużego natężenia ruchu ale także nie występowała na nim z pewnością duża ilość pieszych. Co więcej oskarżony został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji w związku z posiadaniem pojazdu o tablicach wskazanych im drogą radiową przez dyspozytora a więc pojazdu, co do którego nastąpiło zgłoszenie w związku z załączeniem się w nim alarmu. Pokazuje to, że sam sposób jazdy oskarżonego nie wzbudził tym samym żadnych podejrzeń dla przeprowadzających interwencje funkcjonariuszy Policji, co zresztą przyznał świadek M. T. i co dowodzi, że kierowany przez niego pojazd poruszał się swoim pasem ruchu w sposób naturalny, a tym samym nie wpływał w znacznym stopniu na bezpieczeństwo innych uczestników ruchu. Nadto o ile zachowanie oskarżonego niewątpliwie było naganne to jednak nie spowodował on także żadnej kolizji drogowej. Ponadto także okoliczności popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. Fakt kierowania przez oskarżonego samochodem w czasie znajdowania się przez niego w stanie nietrzeźwości ustalony został bowiem w sposób bezsporny. Wynika to już bowiem z wyjaśnień samego oskarżonego, który nie tylko w żaden sposób nie kwestionował tej okoliczności ale także przyznał się do winy. Sąd wziął także pod uwagę motyw oskarżonego. Zasiadł on bowiem za kierownicą swojego pojazdu wobec powodowania załączonym alarmem znacznego hałasu w tym zachowania agresywnie nastawionych w związku z tą sytuacją na niego osób, tj. z obawy o swoje życie i zdrowie, jak i z obawy przed możliwym zniszczeniem jego samochodu przez te osoby. Wreszcie zaś dotychczasowa postawa oskarżonego, który do dnia dzisiejszego nie był karany za jakiekolwiek przestępstwa była nienaganna (dane o karalności - k. 21, 36), jego właściwości i warunki osobiste, w tym wykazanie przez niego skruchy z powodu swojego zachowania, oraz dotychczasowy sposób życia wskazuje na uzasadnione przypuszczenie Sądu, że oskarżony pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie nadal w dalszym ciągu przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego już po popełnionym występku oraz toczące się postępowanie z nim związane uzmysłowi nadto oskarżonemu w przyszłości konsekwencję jego lekkomyślnego zachowania. Te szczegółowe przesłanki dotyczące osoby oskarżonego uzasadniają w związku z powyższym dodatnią prognozę kryminologiczną wobec niego.

Zdaniem Sądu wyznaczony okres próby w maksymalnym wymiarze 3 lat pozwoli w pełni zweryfikować trafność postawionej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Na mocy art. 67 § 3 k.k. orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat mając na uwadze przekroczenie przez oskarżonego granicy stanu nietrzeźwości określonej w art. 115 § 16 k.k. W ocenie Sądu okres 2 lat w przeciwieństwie do okresu 1 roku jest w realiach niniejszej sprawy absolutnie adekwatny do wagi czynu, ilości stwierdzonego w jego organizmie alkoholu i postawy oskarżonego. Tak orzeczony środek karny stanowić będzie istotną dolegliwość dla oskarżonego uświadamiając mu wagę i znaczenie naruszonych przez niego przepisów i w efekcie zapobiegnie popełnieniu ich w przyszłości.

Zgodnie z treścią art. 63 § 4 k.k. Sąd na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 16 lipca 2016 roku do dnia 27 września 2016 roku.

W myśl art. 67 § 3 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 2 000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd orzekając świadczenie pieniężne, wziął pod uwagę charakter czynu przypisanego sprawcy, jego sytuację materialną i rodzinną. Sąd orzekając wysokość świadczenia pieniężnego na podstawie art. 67 § 3 k.k. miał także na uwadze, że nie ma w tym przypadku zastosowania dolna granica świadczenia pieniężnego orzekanego na podstawie art. 43a § 2 k.k., gdyż przepis ten mówi jedynie o skazaniu, nie zaś o warunkowym umorzeniu postępowania, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 627 k.p.k. Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania w sprawie w tym opłatą albowiem w ocenie Sądu sytuacja materialna pozwala oskarżonemu na ich uiszczenie.