Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie I Wydział Cywilnym w składzie:

Przewodniczący SSO Eliza Nowicka - Skowrońska

Protokolant: Jakub Flaga

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2016r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. T. (1)

przeciwko M. Z., L. Z. (1) i S. D. (1)

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych M. Z. oraz L. Z. (1) na rzecz powódki E. T. (1) kwotę 142.500 (sto czterdzieści dwa tysiące pięćset) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 19 maja 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie w stosunku do pozwanych M. Z. oraz L. Z. (1);

III.  oddala powództwo w stosunku do pozwanego S. D. (1) w całości;

IV.  zasądza solidarnie od pozwanych M. Z. oraz L. Z. (1) na rzecz powódki E. T. (1) kwotę 10.742 (dziesięć tysięcy siedemset czterdzieści dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

V.  zasądza od powódki E. T. (1) na rzecz pozwanego S. D. (1) kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 403/15

UZASADNIENIE

Powódka E. T. (1) pozwem z dnia 21 października 2014 r. (data stempla pocztowego – k. 32) domagała się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, aby pozwani spółka pod nazwą (...) spółka z o.o. z siedzibą w W., M. Z., L. Z. (1) i S. D. (1) - zapłacili soli­darnie na jej rzecz kwotę 142.500 zł stanowiącą niewykonaną jeszcze część zobowiązania z tytułu wzajemnych rozliczeń mających źródło w zapisach porozumienia stron z dnia 03 kwietnia 2009 r. wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę, liczonymi od dnia 01 stycznia 2010r. do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, iż roszczenie skierowane przeciwko S. D. (1) w ramach solidarnej zapłaty ogranicza się do kwoty 19.789,97 zł oraz kosztami postępowania sądowego, w tym kosztami zastępstwa proceso­wego według norm przepisanych - w terminie czternastu dni od daty doręczenia nakazu zapłaty. Ponadto wniosła w przypadku zgłoszenia przez pozwanych zarzutów w tym terminie - skierowania sprawy na drogę postępowania zwyczajnego, przeprowadzenie wnioskowane­go postępowania dowodowego w całości i orzeczenie wyrokiem o utrzymaniu wydanego nakazu zapłaty w mocy (pozew k.4 – 11)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 stycznia 2015r., tutejszy Sąd nakazał pozwanym (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., M. Z., L. Z. (1) i S. D. (1), aby zapłacili solidarnie powódce kwotę 142.500,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 01 stycznia 2014r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, iż roszczenie o solidarną zapłatę z pozostałymi pozwanymi, skierowane przeciwko S. D. (1), ograniczało się do kwoty 19.789,97 zł oraz kwotę 5.399 zł tytułem kosztów procesu (nakaz w postępowaniu upominawczym – k. 56).

Sprzeciw od tego nakazu w terminie wnieśli wszyscy pozwani. Pozwani(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., M. Z., L. Z. (1) i S. D. (1), w jednakowo brzmiących sprzeciwach wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (sprzeciw (...) k. 80 – 85, sprzeciw S. D. (1) – k. 126 – 130, sprzeciw M. Z. – k. 162 – 165, sprzeciw L. Z. – k. 197 – 201).

W uzasadnieniu wszyscy pozwani wskazywali, że dochodzona roszczeniem kwota 142.500 zł została wpłacona na rachunek Urzędu Skarbowego i stanowiła 19% podatku od kwoty 750.000zł, tj. podatku dochodowego od dywidendy, wypłacanej powódce jako wspólnikowi ratami na podstawie zawartego w dniu 3 kwietnia 2009r. porozumienia. Twierdzili, iż spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zobowiązana była ją pobrać zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, tj. art. 30a ust. 1 pkt. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd kwota ta została przelana na rachunek Urzędu Skarbowego właściwego dla siedziby ww. spółki. Nadto podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia z upływem trzech lat od daty wymagalności jako zobowiązania o charakterze gospodarczym oraz okresowego. Zdaniem pozwanych roszczenie o zapłatę dywidendy przedawniało się z upływem lat trzech, po tym jak powódka przerwała bieg przedawnienia składając pierwszy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Jednocześnie podnosili, iż ponowne wezwanie, dokonane przez powódkę w 2014r. nie wywołało już takiego skutku i nie przerwało na nowo terminu przedawnienia, bo nie było dopuszczalne. Prezentowali przy tym stanowisko, iż nie można uważać kolejnego zawezwania do próby ugodowej podjętego przez E. T. (1) za skutecznie przerywające termin przedawnienia, gdyż jako powielane w odpowiednich odstępach czasu, „w nieskończoność" nie służyło ochronie jej praw i było podejmowane jedynie celem wywołania tego skutku procesowego (odpowiedzi na pozew pozwanych – k. 80 – 85, k. 126 – 130, k. 162 – 165 i k. 197 – 201). Jednocześnie na potwierdzenie odprowadzenia przez pozwaną spółkę podatku dochodowego od wypłaty dywidendy załączyli PIT-8AR za 2011r. i PIT – 8AR za 2012r., deklaracje VAT 7 za marzec 2011r., czerwiec 2011r. i pozostałą dokumentację dotyczącą przeksięgowania przez Urząd Skarbowy należności na rzecz nie zapłaconego przez spółkę podatku od dywidendy (dokumentacja podatkowa – k. 92 – 119, k. 133 – 160, k.168 – 195, k. 204 – 231).

W toku postępowania na rozprawie w dniu 07 stycznia 2016r. powódka złożyła pismo (k. 324-325), w którym rozszerzyła powództwo wobec pozwanego S. D. (1) i wniosła o orzeczenie, aby pozwani spółka pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., M. Z. i L. Z. (1) zapłacili solidarnie na rzecz powódki kwotę 142.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczoną od dnia 01 stycznia 201r. do dnia zapłaty, a pozwany poręczyciel S. D. (1) zapłacił powódce solidarnie z ww. dłużnikami kwotę 91.192,03 zł, bez odsetek (pismo procesowe powódki – k. 324 – 325). Jednocześnie na tej samej rozprawie powódka cofnęła powództwo w stosunku do pozwanej spółki pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie (protokół rozprawy – k. 327).

Postanowieniem z dnia 7 stycznia 2016r. tutejszy Sąd umorzył postępowanie w stosunku po pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (postanowienie – k. 330).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 3 kwietnia 2009 roku pomiędzy powódką E. T. (1), S. F. (1), a M. Z. i L. Z. (1) zawarte zostało Porozumienie związane z rozliczeniami po sprzedaży przez S. F. (1) i E. T. (1) małżonkom M. i L. Z. (1) swoich udziałów w (...) Spółka z o. o. z siedzibą w W. i (...) Spółce z o. o w W.. Strony w § 3 Porozumienia ustaliły, iż powódka otrzyma dywidendę w kwocie 750.000 zł za okres bycia wspólnikiem Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do dnia 31 grudnia 2009r. W § 5 porozumienia ustalono, że do czasu zarejestrowania zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym, do zapłaty w imieniu spółek (...) sp. z o.o. siedzibą w W. i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. co do kwot określonych w § 2 i § 3 porozumienia, zobowiązani są L. Z. (1) i M. Z., jako kupujący. Po zarejestrowaniu zmian, zarządy w/w spółek miały podpisać akty notarialne o poddaniu się egzekucji w trybie art. 777 §1 pkt. 4 k.p.c. do wysokości kwot określonych w porozumieniu. W § 5 ust. 3 uzgodniono, iż poręczycielem wykonania zobowiązań finansowych względem E. T. (1) i S. F. (1), kwot określonych w porozumieniu będzie S. D. (1), który w celu zabezpieczenia spłat wystawi dwa weksle na kwotę 1.000.000 zł – jako poręczenie dla S. F. (1) oraz 750.000 zł – jako poręczenie dla powódki (porozumienie z dnia 3 kwietnia 2009r wraz z notarialnym poświadczeniem – k.12 – 13).

W dniu 03 kwietnia 2009r. S. D. (1) wystawił na zabezpieczenie weksel własny na kwotę 750.000 zł na zlecenie E. T. (1) oraz weksel własny na kwotę 1.000.000 zł na zlecenie S. F. (1) (weksle wraz z notarialnym poświadczeniem podpisu – k.14 – 14v.).

W dniu 22 kwietnia 2009r. Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników spółki pod formą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. podjęło uchwałę o wypłaceniu zysku netto z działalności spółki w kwocie 1.555.468,53 zł w postaci dywidendy wspólnikom wpisanym do rejestru handlowego w grudniu 2008r. (kopia protokołu Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki – k. 277).

Do dnia 31 grudnia 2009r. pozwani nie wywiązali się z zawartego przez strony porozumienia. Powódka kierowała do pozwanych wielokrotnie monity ustne i pisemne wzywając do zapłaty, powiadamiając również poręczyciela S. D. (1) o zwłoce w wykonaniu zobowiązania, lecz bez oczekiwanego rezultatu. Pozwani wprawdzie ciągle obiecywali zapłatę, jednakże wszystkie kolejno wskazywane przez nich termi­ny upływały bezskutecznie.

W tych okolicznościach powódka w dniu 12 marca 2011 roku skierowała do Sądu Rejonowego w Woło­minie wniosek o zawezwanie pozwanych do próby ugodowej. W odpowiedzi na wezwanie przedsądowe z dnia 18 marca 2011 roku, pozwani M. i L. Z. (1) oraz poręczyciel S. D. (1), potwierdzili istnienie swoich zo­bowiązań, określonych w treści Porozumienia i po raz kolejny zapewnili o woli ich wykonania. Wówczas w ich stanowisku zawarte zostały zapisy dotyczące podatku od dywidendy, które spółka odprowadziła w 2011r. od dokonywanych na rzecz powódki wypłat. Do ugody przed Sądem jednak nie doszło, albowiem pozwani nie stawili się na termin posiedzenia wyznaczonego na dzień 18 maja 2011r. (wniosek – k. 20, odpowiedź pozwanych na wniosek – k. 21 – 22, protokół w sprawie I Co 1054/11 – k. 23).

Powódka otrzymała od spółki pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 12 stycznia 2011r. kwotę 86.700 zł, w dniu 22 marca 2011r. kwotę 100.000 zł, w dniu 29 kwietnia 2011r. kwotę 40.000 zł, w dniu 04 maja 2011r. kwotę 30.000 zł, w dniu 23 maja 2011r. kwotę 30.000 zł, w dniu 1 czerwca 2011r. kwotę 27.000,00 zł, w dniu 2 czerwca 2011r. kwotę 30.000 zł, w dniu 27 października 2011r. kwotę 100.000 zł, w dniu 7 grudnia 2011r. kwotę 50.000 zł, w dniu 6 lutego 2012r. kwotę 113.799,33 zł.

W rezultacie powódka do końca grudnia 2011r. otrzymała od pozwanych M. i L. Z. (1) należność w łącznej kwocie 607.499,33 zł, tzn. pomniejszoną o kwotę 142.500 zł (bezsporne, zestawienie wraz z potwierdzeniami wpłat k. 15 – 19).

Pismami z dnia 27 listopada 2013 roku, powódka po raz kolejny wezwała pozwaną spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz S. D. (1) do zapłaty kwoty 122.710,03 zł stanowiącej należne i wymagalne odsetki za zwłokę w zapłacie dywidendy w kwocie 750.000 zł w terminie do 15 grudnia 2013r. W piśmie z dnia 27 listopada 2013r. po raz kolejny wezwała spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. i S. D. (1) do próby ugodowej i złożyła do Sądu Rejonowego dla Warszawy P. - Pół­noc w W. wniosek o zawezwanie zobowiązanych do próby ugodowej, ale jedynie w sprawie zapłaty odsetek od nieterminowych wypłat kwot wynikających z porozumienia z dnia 3 kwietnia 2009r. Wniosek ten okazał się również bezskuteczny, bowiem do ugody nie doszło, wezwani (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. i S. D. (1) nie stawili się w Sądzie na wyznaczonym terminie rozprawy (pisma – k. 24 – 25, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – k. 26, protokół rozprawy w sprawie I Co 3497/13 – k. 27).

Pismem z dnia 29 maja 2014r. powódka wezwała S. D. (1) do zapłaty kwoty 142.500 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy poręczoną przez S. D. (1) kwotą 750.000 zł, a wypłaconą powódce kwotą 607.500 zł (wezwanie do zapłaty – k. 28).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, a także zeznań świadka S. F. (1) (k. 309-310) oraz powódki E. T. (1) (k. 328-329). Przedstawione przez strony dokumenty nie budzą wątpliwości, co do prawdziwości zawartych w nich treści. Pozwani nie podnosili jakichkolwiek zarzutów co do ważności porozumienia z dnia 03 kwietnia 2009r. Istnienie wierzytelności z powyższego porozumienia pozwani M. Z. i L. Z. (1) potwierdzili w korespondencji z powódką, w której nie tylko zapewniali, że dokonają spłaty całej kwoty, ale prosili również o wyrozumiałość w zakresie zwłoki wpłaceniu zobowiązania. Pozwani nie podważali treści tej korespondencji. Bezsporne było, że termin płatności nie został dotrzymany.

Sąd w trybie art. 302 § 1 kpc pominął dowód z przesłuchania pozwanych wobec ich nieusprawiedliwionej nieobecności na rozprawie, co faktycznie stanowiło przeszkodę, aby dopuścić ten dowód (k. 361 – 362).

Sąd zważył , co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części, tj. co do zapłaty kwoty roszczenia głównego 142.500 zł oraz części odsetek za opóźnienie.

Z treści § 1 i 3 Porozumienia zawartego w dniu 3 kwietnia 2009 roku pomiędzy powodem E. T. (1) i S. F. (1) z jednej strony, a pozwanymi M. i L. małżonkami Z. z drugiej strony, a interpretowanych łącznie wynikało, że powódka E. T. (1) miała otrzymać całą sumę 750.000 zł z tytułu zbycia pozwanym Z. udziałów w obu ww. spółkach i jako ostateczne rozliczenie po ich sprzedaży . Mimo użycia w § 3 terminu „dywidenda”, z pozostałej treści porozumienia oraz ze wzajemnych relacji miedzy stronami w owym czasie wynikało jednoznacznie, iż kwota ta miała stanowić rodzaj odstępnego, jakie pozwani Z. – z racji objęcia udziałów w spółce (...) winny zwrócić powódce, za ich sprzedaż przez E. T. (1). Zgodnie z wolą stron wyrażoną w tej umowie zapłata miała zostać dokonana przez pozwanych M. i L. Z. (1) na warunkach opisanych w § 5 ww. umowy stron do 31 grudnia 2009r. (zgodnie z treścią § 3 in fine). W żaden sposób nie była warunkowana ustaleniem ewentualnej dywidendy w spółce, bądź zależna od wyniku spółki w roku 2009, bądź w okresie wcześniejszym. W tym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom świadka S. F. (1) oraz powódki E. T. (1), że negocjacje zakończone zawarciem w dniu 3 kwietnia 2009r. porozumienia, dotyczyły ustalenia kwoty odstępnego za sprzedaż udziałów w spółce (...) i suma tam ustalona miała zostać w całości wypłacona powódce, bez potrąceń z tytułu podatku od dywidendy, gdyż dywidendą nie była.

Dodatkowo za twierdzeniami powódki dotyczącymi charakteru i rodzaju zobowiązania pozwanych wyrażonego w przedmiotowym porozumienia przemawiała fakt, iż jako zabezpieczeniem całego roszczenia w kwocie 750.000 zł, poręczenia dokonał pozwany S. D. (1), zarówno przystępując do porozumienia (§ 5 ust. 3) oraz wypełniając na rzecz powódki weksel własny na taka kwotę płatny w dniu 31 grudnia 2009r. Zgodzić należało się z argumentacją powódki, iż gdyby suma ta miała zostać pomniejszona o wartość podatku, pozwany S. D. (1) nie poręczałby go w takiej kwocie, a w kwocie wynikającej z wartości netto – należnej dla powódki.

Bezspornym było zatem, że powódka winna otrzymać kwotę 750.000 bez potrąceń, ponadto gdyby była upoważniona do odbioru dywidendy i jej rzeczywiście dotyczyło porozumienie z 3.04.2009r., winna jej zostać wypłacona wynikająca stąd należność po uchwaleniu wysokości dywidendy (protokół zgromadzenia wspólników – k. 277), a nie z opóźnieniem niespełna dwuletnim, jak to miało miejsce w rzeczywistości.

Zdaniem Sądu przedmiotowe Porozumienie wskazuje jakie kwoty, komu i kiedy i przez kogo miały zostać wypłacone z tytułu zbycia tak przez powódkę, jak i S. F. (1) udziałów w wymienionych spółkach.

Podstawy faktyczne i źródła finansowania wskazywanych wyżej obu należności powoda określone zostały precyzyjnie w treści § 1 i § 3 przedmiotowego Porozumienia. Wynikało z niego zatem, że powódka winna otrzymać od pozwanych całą kwotę wskazaną w porozumieniu, a zatem wobec jej wypłacenia w części, pozostała kwota winna jej zostać dopłacona.

W ocenie Sądu pozwani L. i M. małżonkowie Z. działali w imieniu własnym jak i w imieniu obu wymienio­nych w porozumieniu spółek tj. pozwanej (...) sp. z o. o i (...) sp. z o.o. (§ 2 i § 5 oraz §3 i § 5).

Bezspornym było również, iż L. Z. (1) był w czasie sporządzania porozu­mienia prezesem Zarządu obu spółek, uprawnionym do ich jednoosobowego re­prezentowania - a nadto po nabyciu udziałów od S. F. (1) i E. T. (1), małżonkowie Z. stali się jedynymi wspólnikami obu spółek. Poza sporem było, że powódka wprawdzie z opóźnieniem, ale otrzymała swoją należność, lecz pomniejszoną o kwotę 142.500 zł, która nie została jej zapłacona do chwili zamknięcia rozprawy.

Niezasadne było twierdzenie pozwanych, iż powódce miała być rzekomo wypłacona dywidenda ze spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w kwocie 750.000 zł brutto. Na dzień wypłaty dywidendy powódka nie była już wspólnikiem pozwanej spółki. W przedmiotowym porozumieniu stron z dnia 03 kwietnia 2009r., w opinii Sądu precyzyjnie wyznaczono datę zapłaty tej kwoty na dzień 31 grudnia 2009 r. przez L. Z. (1) i M. Z. (§ 3 zd. 1 i 2).

Zdaniem Sądu wskazanie w tym Porozumieniu źródła finansowania przedmiotowej sumy – tu użyte sformułowanie „dywidenda” - nie było istotne, w każdym razie bez wpływu, ani na ustaloną podstawę zobowiązania (§ 1 - rozliczenie po sprzedaży udziałów), ani też na ustalony termin płatności. Na akceptację zasługiwały argumenty powódki, podkreślające, że dokonując rozliczeń nie ustalono, że wypłacona będzie jej dywidenda, lecz umówiono się że otrzyma od pozwanych konkretną kwotę, jako rodzaj odstępnego, ze wskazaniem z jakich środków wypłata miałaby nastąpić. Kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała istotna zasada, iż prawo do dywidendy jest związane z udziałem, nie zaś z osobą wspólnika. Zgodnie z art. 193 § 1 k.s.h. uprawnionymi do dywidendy będą wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu podjęcia uchwały o dywidendzie . Zgodnie z art. 193 § 4 k.s.h. zgromadzenie wspólników miało kompetencje do ustalenia terminu wymagalności roszczenia o wypłatę dywidendy.

Sąd ocenił, iż kwoty podatku dochodowego wskazanego w PIT 8 AR za rok 2011 i 2012 nie stanowiły potwierdzenia, iż podatek ten był odprowadzony od dywidendy należnej powódce, w szczególności, iż z załączonej dokumentacji podatkowej wynikało, iż kwoty pobranego podatku nie zostały przekazane na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Zatem starania pozwanych, aby nadać swoje­mu zobowiązaniu kształt umowy o wypłatę dywidendy w spółce pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. nie znalazły żadnego uzasadnienia w materiale dowodowym sprawy.

Sąd wziął pod rozwagę również okoliczność, że blisko współpracujący z pozwanymi S. D. (1) udzielił poręczenia wekslowego w pełnej kwocie zobowiązania wobec powódki (750.000 zł) - co zapewne nie nastąpiłoby w przypadku, gdyby zobowiązanie miało zostać pomniej­szone o podatek od dywidendy. W takim przypadku bowiem poręczenie to ograniczałoby się do kwoty netto roszczenia.

W opinii Sądu zarzut przedawnienia roszczenia głównego (bez odsetek) objętego pozwem wobec pozwanej M. Z. i L. Z. (1) okazał się bezzasadny. Jak wyżej wskazano, roszczenie powódki nie było żądaniem o wypłatę dywidendy, a tym samym nie miało charakteru gospodarczego, ani nie było świadczeniem okresowym. Nie wywodziło się bowiem z działalności go­spodarczej powódki, lecz z ulokowanego przez powódkę jako osoby fizycznej kapitału (udziały w spółce), który sprzedała innym osobom fizycznym – tu pozwanym małżonkom Z.. Żądanie powódki nie uległo przedawnieniu, gdyż do stosunków między powódką a pozwanymi jako osobami fizycznymi miał zastosowanie 10 letni termin przedawnienia zgodnie z art. 118 k.c. Zatem szerokie dywagacje pozwanych zawarte w sprzeciwach od nakazu zapłaty na temat dopuszczalności przerwania biegu przedawnienia przez powódkę składanymi przez nią wnioskami o zawezwanie do próby ugodowej pozostawało bez znaczenia i zdaniem Sądu nie było potrzeby szerokiego ich analizowania.

Powódka wezwała pozwanych M. i L. Z. (1) oraz S. D. (1) do zapłaty kwoty 750.000 zł wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 12 marca 2011r. (akta sprawy I Co 1054/11). Posiedzenie w sprawie o zawezwanie do próby ugodowej odbyło się w dniu 18 maja 2011r.

Zdaniem Sądu ponowny wniosek o zawezwanie do próby ugodowej złożony przez powódkę wobec S. D. (1) nie wywołał skutku przewidzianego w art. 123 k.c., nie sposób bowiem było uznać takiej czynności za działanie podjęte bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia o zapłatę kwot wynikających z porozumienia z dnia 3.04.2009r., a dotychczas nie wypłaconych powódce. Strona powodowa, nie inicjując procesu o zapłatę, a występując z kolejną próbą ugodową i to tylko w przedmiocie zapłaty odsetek od dokonanych wypłat — w sytuacji, gdy już przy pierwszej próbie ugodowej pozwani odmawiali zapłaty — swoim działaniem doprowadziła do przedawnienia roszczenia wobec pozwanego S. D. (1). Nie sposób bowiem uznać, że jej działania miały na celu rzeczywiste dochodzenie roszczenia, a jedynie miały na celu wywołać efekt w postaci przerwania biegu przedawnienia.

W ocenie Sądu niewątpliwie zasadny był zarzut przedawnienia roszczenia wobec S. D. (1). Powódka wobec S. D. (1) dochodziła roszczeń z weksla.

Zgodnie z treścią art. 32 ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.) poręczyciel odpowiada tak samo jak ten za kogo poręczył. Przedawnienie w prawie wekslowym określa przepis art. 70 i 71. Początek biegu terminu przedawnienia roszczenia z weksla własnego skierowanego przeciwko wystawcy weksla własnego, zgodnie z art. 70 w związku z art. 103 i 104 prawa wekslowego , liczy się od dnia płatności weksla. Płatność zaś może być w myśl art. 33 prawa wekslowego określona między innymi „ w oznaczonym dniu” – tak jak się stało w przypadku przedmiotowego weksla, w którym określono datę płatności weksla. Od tej daty biegnie więc termin przedawnienia. W omawianym przypadku datą płatności weksla był dzień 31 grudnia 2009r.

W związku z powyższą argumentacją oraz skutecznym przerwaniem biegu przedawnienia wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej, w której odbyło się posiedzenie w dniu 18 maja 2011r., Sąd uznał, że termin przedawnienia dochodzonego roszczenia wobec S. D. (1) upłynął natomiast skutecznie z dniem 18 maja 2014 r. Wobec wniesienia niniejszego powództwa w dniu 21 października 2014 r., dochodzone przez powódkę roszczenie wobec S. D. (1) Sąd uznał za przedawnione i na tej podstawie oddalił wobec niego powództwo (pkt III wyroku).

Nadto wobec pozostałych pozwanych nastąpiło w części przedawnienie roszczeń o odsetki za opóźnienie w zapłacie należnej kwoty (do dnia 18 maja 2014r.).

W przedmiotowej sprawie termin przedawnienia dochodzonych pozwem roszczeń został przerwany wraz z pierwszym wnioskiem powódki o zawezwanie do próby ugodowej i rozpoczął bieg na nowo z chwilą zakończenia postępowania wywołanego tym wnioskiem, a więc w dniu 18 maja 2011 r. Z uwagi na powyższe w ocenie Sądu dopiero dzień następny po tej dacie należało traktować jako termin, od którego rozpoczął bieg przedawnienia roszczeń odsetkowych.

Roszczenia o odsetki uległy częściowo przedawnieniu z upływem trzyletniego terminu, tj. do dnia 18 maja 2014r., ze względu na 3 letni okres przedawnienie jako świadczenia okresowego (art. 118 k.c.).

Zatem dopiero od dnia następnego po tej dacie należało zasądzić odsetki za opóźnienie, tj. od 19 maja 2014r. do dnia zapłaty. W związku z powyższym powództwo w części dotyczącej odsetek od dochodzonej kwoty (za okres poprzedzający dzień 19 maja 2014r.) podlegało oddaleniu jako bezzasadne (pkt II wyroku).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. z uwagi na wynik postępowania i obciążając nimi pozwanych w stosunku do powódki.

Na należne powódce koszty procesu w kwocie ogólnej 10.742 zł składała się opłata od pozwu w wysokości 7.125 zł i kwota 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa (pkt IV).

Na rzecz pozwanego S. D. (1) Sąd zasądził od powódki kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, gdyż wobec niego powództwo zostało oddalone (pkt V).

Z tych wszystkich względów Sąd , na mocy powołanych przepisów, orzekł jak w sentencji.