Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

Sędziowie: SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2016 r.

sprawy: P. P. (1) /P./,

syna J. i L.,

ur. (...) w J.

oskarżonego o przestępstwa z art. 54 §1 kks i art. 65 §1 kks przy zast. art. 7 §1 kks w zw.

z art. 6 §2 kks przy zast. art. 37 §1 pkt 1 i 2 kks; art. 65 §1 i 3 kks w zw. z art. 6 §2 kks w zw. z art. 9 ust. 1 kks; art. 54 §3 kks w zw. z art. 6 §2 kks w zw. z art. 9 ust. 1 kks

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 9 maja 2016r. sygn. akt II K 635/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, iż obniża wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 100 (sto) złotych,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  obciąża oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za obie instancje w kwocie 16.300 (szesnaście tysięcy trzysta złotych) i zasądza od niego wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V. 2 Ka 378/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Żorach wyrokiem z dnia 9 maja 2016r., sygn. akt II K 635/14, uznał oskarżonego P. P. (1) za winnego tego, że w okresie od lutego 2012 roku do 26 sierpnia 2013 roku w Ż. i innych nieustalonych miejscach na terenie RP, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępstwach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nabywał i przechowywał wyrób akcyzowy w postaci tytoniu do palenia oraz suszu tytoniowego bez polskich znaków skarbowych akcyzy, w łącznej ilości nie mniejszej niż 6800 kg, o szacunkowej wartości nie mniejszej niż 3.224.212,00 złotych, który następnie przewoził i przesyłał, przez co naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatku akcyzowego w wielkiej wartości w kwocie nie mniejszej niż 4.124.027,00 złotych, tj. popełnienia występku z art. 65 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks przy zast. art. 37 § 1 pkt l kks i za to na podstawie art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 k.k.s. wymierza mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 800 stawek dziennych grzywny przyjmując, iż jedna stawka będzie wynosić 200 złotych.

Na podstawie art. 30 § 2 k.k.s. i art. 31 § 6 i 7 k.k.s. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci tytoniu do palenia oraz suszu tytoniowego przekazanych do dyspozycji Sądu Rejonowego w Żorach w sprawie RKS 608/2012/332000/EP oraz dowodów rzeczowych w postaci krajanki tytoniowej oraz suszu roślinnego w sprawie sygn. akt V Ds. 117/12 zarządzając ich zniszczenie, kosztami postępowania w tym zakresie obciążając oskarżonego P. P. (1).

Na podstawie art. 35 k.k.s Sąd orzekł wobec oskarżonego P. P. (1) środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie go na stronie internetowej Izby Celnej w K. www. (...).scelna.gov.pl/wiadomosci/aktualnosci w zakładce (...) przez okres 6 miesięcy.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego P. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2.919,28 zł, oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (DZ.U. nr 49 poz. 223 z 1983r. ze. zm.) opłatę w wysokości 32.400,00 zł ( trzydzieści dwa tysiące czterysta złotych).

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego który na podstawie art. 425 i art. 444 kpk zaskarżył wyrok w całości na jego korzyść i powołując się na przepis art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

-

obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 413 §2 pkt 1 kpk w zw. z art. 366 §1 kpk poprzez przyjęcie przez Sąd meriti wadliwego opisu czynu niezawierającego wszystkich znamion typu czynu za który oskarżony został skazany, co było wynikiem niepoczynienia przez Sąd Rejonowy ustaleń zarówno w zakresie zamiaru jakim kierował się oskarżony, jak i w odniesieniu do pochodzenia krajanki tytoniowej i liści tytoniu z popełnienia czynu zabronionego z art. 63 kks, art. 64 kks lub art. 73 kks, co ma kluczowe znaczenie dla możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucany czyn, czy jego prawidłowej kwalifikacji prawnej;

-

obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 366 §1 kpk w zw. z art. 410 kpk oraz art. 7 kpk poprzez niesłuszne i bezkrytyczne przyjęcie za aktem oskarżenia, bez poczynienia przez Sąd meriti własnych rzetelnych ustaleń, iż oskarżony nabył i przechowywał, a następnie przewoził i przesyłał wyrób akcyzowy w postaci tytoniu do palenia oraz suszu tytoniowego bez polskich znaków skarbowych akcyzy w ilości nie mniejszej niż 6800 kg, podczas gdy z wszechstronnej analizy całości materiału dowodowego wynika, iż ilość ta mogła być znacznie mniejsza, co obligowało Sąd do weryfikacji ustaleń oskarżyciela publicznego, gdyż okoliczność ta ma istotne znaczenie dla określenia wysokości uszczuplenia podatku akcyzowego, a w konsekwencji wymiaru orzeczonej kary;

-

obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 366 §1 kpk w zw. z art. 410 kpk oraz art. 7 kpk, przejawiającą się całkowitym pominięciem podczas ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia, okoliczności wynikających z zeznań świadków A. B. (1), S. P., J. B., Z. H., J. R., B. K. (1), A. B. (2), R. U. czy E. N., którzy to zeznawali, iż albo w ogóle nie zamawiali wyrobów tytoniowych albo, że otrzymali zamiast zamówionego tytoniu ziemię, trociny czy używane ubrania, co w konsekwencji prowadzić powinno do weryfikacji ustaleń co do ilości przesyłanego przez oskarżonego tytoniu;

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na niesłusznym przyjęciu, iż oskarżony w okresie od lutego 2012r. do czerwca 2013r. przywoził do E. P. (1) 2 razy w miesiącu po 20 worków z krajanką tytoniową, każdy o wadze 10 kg, podczas gdy z wyjaśnień E. P. (1) i |E. P. (2) wynika, iż oskarżony przywoził mniejsze ilości krajanki tytoniowej (o blisko 100 kg/miesiąc), w rzadszych odstępach czasu, a także pominięciu w wyliczeniach ilości wyrobów akcyzowych okoliczności, że oskarżony przywoził liście tytoniu które do stycznia 2013r. mogły być legalnym przedmiotem obrotu handlowego.

Nadto, z ostrożności procesowej, na zasadzie art. 438 pkt 4 kpk skarżący zarzucił rażącą niewspółmierność kary przejawiającą się orzeczenie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania kary, mimo iż okoliczności spray oraz ocena stopnia zawinienia sprawcy, społecznej szkodliwości czynu i celów kary przemawiały za orzeczeniem kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Stawiając te zarzuty, na podstawie art. 437 §2 kpk, skarżący wniósł o:

⚫

uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Żorach do ponownego rozpoznania,

ewentualnie z ostrożności procesowej:

⚫

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie iż oskarżony zachowaniem swym wypełnił znamiona czynu z art. 65 §2 kks w zw. z art. 6 §2 kks i wymierzenie mu z to kary samoistnej grzywny,

⚫

zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przypisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała. Tak zarzuty obrazy przepisów postępowania, jak i błędu w ustaleniach faktycznych były całkowicie nietrafne, zwłaszcza ten ostatni z zarzutów całkowicie pozbawiony był słuszności.

Powyższy zarzut byłby słuszny tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł swoje ustalenia faktyczne, a jednocześnie wskazał przesłanki którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Należy jednoznacznie podnieść, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest w miarę jednorodny. Również oskarżony w swoich wyjaśnieniach przyznał się do stawianych mu zarzutów. Jakkolwiek skarżący nie kwestionuje samego faktu popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, tym niemniej poddaje w wątpliwość zakres przestępczej działalności. W tym zakresie Sąd dysponował konsekwentnymi zeznaniami współoskarżonych, a zarazem świadkami E. P. (1), E. P. (2) i R. M.. Jakkolwiek zeznania tych dwóch pierwszych w toku rozprawy nie były już tak precyzyjne jak wcześniejsze, tym niemniej podtrzymali oni swoje wcześniejsze oświadczenia co do zakresu przestępczej działalności tak swojej, jak i oskarżonego. Oczywistym i naturalnym jest iż w miarę upływu czasu zeznania dotyczące szczegółów tej przestępczej działalności stają się coraz mniej precyzyjne, co nie może dziwić.

Przechodząc do kolejnego zarzutu obrazy prawa procesowego a to art. 366 1 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 7 kpk, a mający przejawiać się całkowitym pominięciem zeznań A. B. (1), S. P., J. B., Z. H., J. R., B. K. (2) i innych ujętych w apelacji to godzi się tylko wskazać, iż treść ich zeznań była całkowicie nieprzydatna dla ustalenia zakresu przestępczej działalności oskarżonego. To, że część osób zamawiających tytoń nie otrzymywała go, bądź też przesyłki z tytoniem kierowane były do osób które tego nie zamawiały nie zmienia w żadnym stopniu zakresu działalności oskarżonego. W tym bowiem zakresie Sąd Rejonowy czynił ustalenia zasadniczo w oparciu o zeznania współoskarżonych E. i E. P. (1) i są to ustalenia całkowicie niezależne od treści zeznań wskazanych w apelacji świadków.

Jako kolejny skarżący podniósł zarzut obrazy prawa procesowego, a to art. 413 par 2 pkt 1 kpk.

Należy wyłącznie przypomnieć skarżącemu, że wskazywane przez niego analogie pomiędzy art. 65 par 1 kks i 291 par 1 kk nie mają ścisłego związku. Na wstępie wskazać jedynie należy, iż warunkiem odpowiedzialności za przestępstwo z art. 291 par 1 kk jest nie tyle świadomość pochodzenia danej rzeczy z konkretnego przestępstwa, co wiedza iż przedmiot ten jako taki pochodzi z czynu zabronionego. Nie jest zatem wymagane aby sprawca posiadał wiedzę na temat tego z jakiego konkretnego przestępstwa dana rzecz pochodzi, lecz wystarczającym jest sam fakt wiedzy że dany przedmiot został uzyskany w wyniku jakiegokolwiek przestępstwa. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze szczególną sytuacją kiedy przedmiotem działalności oskarżonego jest towar bez znaku akcyzy. W tego typu sytuacji oczywistym jest dla każdej osoby iż towar ten musi pochodzić z przestępstwa. Wiedza co do tego z jakiego konkretnie przestępstwa ten towar pochodzi nie jest potrzebna (jak błędnie sugeruje to skarżący) dla przypisania sprawcy paserstwa karno – skarbowego. Ten akurat zarzut jest o tyle trudny do zrozumienia gdyż trudno sobie wyobrazić sytuację aby istniała osoba która specjalnie usuwałaby znaki akcyzy aby następnie wprowadzać te towary już jako nieposiadające akcyzy. Tylko bowiem taką abberacyjną sytuacją można by ewentualnie uzasadnić wątpliwości skarżącego w zakresie ujętego apelacją zarzutu.

Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadziły się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Odnosząc się do alternatywnego zarzutu rażącej niewspółmierności kary, to stwierdzić należy iż tylko w jednym aspekcie, a mianowicie w wymiarze kary grzywny Sąd Okręgowy uznał iż nie uwzględnia ona zasadniczych parametrów jej wymiaru. Kara ta bowiem winna w sobie zawierać nie tylko prawno – karną reakcję ale również winna uwzględniać możliwości majątkowe i zarobkowe oskarżonego. W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu odwoławczego orzeczona kara grzywny tego parametru nie uwzględniała, stąd też Sąd odwoławczy stosowanie obniżył wysokość zastosowanej stawki dziennej do kwoty 100 złotych. Tylko tak ukształtowana kara grzywny uwzględni możliwości płatnicze skazanego i nie przekroczy stopnia zawinienia. Pominięcie tych aspektów powodowałoby iż kara grzywny w rozmiarze przekraczającym realne możliwości płatnicze oskarżonego de facto stawałaby się zakamuflowaną zastępczą karą pozbawienia wolności.

Nie uwzględnił natomiast Sąd odwoławczy zasadniczego postulatu ujętego w tym zarzucie aby karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesić. Biorąc pod uwagę rozmiar i skalę a także zorganizowany charakter i natężenie złej woli oskarżonego stopień społecznej szkodliwości czynu jest znaczny. Tymczasem jako okoliczność łagodzącą można co najwyżej przyjąć fakt przyznania się oskarżonego do winy. W zespole tych okoliczności kara pozbawienia wolności w wymiarze bezwzględnym nie może być zatem postrzegana jako kara niewspółmierna poprzez swą surowość. Wręcz odwrotnie kara ta jest karą wyważoną, uwzględniającą całe spektrum determinantów wymiaru kary.

Z tych powodów Sąd odwoławczy w zasadniczych zrębach nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego.

SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

SSO Katarzyna Gozdawa – Grajewska SSO Sławomir Klekocki