Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 6 września 2016r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Y. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2016r

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) Wzajemnych Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo – Kredytowych w S.

przeciwko M. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6009,31 zł. (sześć tysięcy dziewięć złotych trzydzieści jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 sierpnia 2012r do dnia 6 września 2016r;

2.  należność opisaną w punkcie 1. wyroku rozkłada na 20 rat – 19 równych rat w kwocie po 300 zł. (trzysta złotych) każda, zaś 20 – ta rata w kwocie 309,31 zł (trzysta dziewięć złotych trzydzieści jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 6009,31 zł. od dnia 2 sierpnia 2012r do dnia 6 września 2016r; raty płatne będą miesięcznie do dnia 20 - ego każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie;

3.  umarza postępowanie w sprawie w pozostałym zakresie;

4.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu.

Sygnatura akt: I C 1576/15

UZASADNIENIE

Powód Towarzystwo (...) Wzajemnych Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo – Kredytowych z siedzibą w S. wniosło pozew przeciwko M. K., domagając się od pozwanej zapłaty kwoty 10.509,31 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 sierpnia 2012r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w dniu 28 kwietnia 2008r. zawarł ze Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo – Kredytową Rafineria umowę ubezpieczenia od strat finansowych spowodowanych nieuczciwością pracowników. Pozwana pozostawała od 1 września 2008r. ze (...) w stosunku zatrudnienia. W dniu 9 grudnia 2009r. z uwagi na szereg nieprawidłowości wynikłych podczas kontroli wewnętrznej, (...) złożyła do Prokuratury Rejonowej G. – W. zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez pozwaną. Nadto, z uwagi na przyznanie się pozwanej do ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych w dniu 1 grudnia 2009r. została rozwiązana z pozwaną umowa o pracę bez wypowiedzenia. Wyrokiem z dnia 30 września 2010r. Sąd Rejonowy w Sopocie uznał pozwaną za winną tego, że w dniu 21 maja 2009r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą doprowadziła (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 9.500 zł poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości osoby ubiegającej się o pożyczkę, posłużenie się podrobionymi dokumentami oraz podrobienie podpisu na umowie pożyczki i skazał pozwaną na karę dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres dwóch lat i zobowiązał pozwaną do naprawienia szkody. Nadto, wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 27 kwietnia 2009r. pozwana została uznana za winną tego, że w dniach 27 kwietnia 2009r. i 13 listopada 2009r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą doprowadziła (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 4.000 zł poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości osoby ubiegającej się o pożyczkę, posłużenie się podrobionymi dokumentami oraz podrobienie podpisu na umowie pożyczki i skazał pozwaną na karę łączną jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres trzech lat i zobowiązał pozwaną do naprawienia szkody. W związku z powyższym, na podstawie zawartej umowy ubezpieczenia, powód wypłacił (...) odszkodowanie w łącznej wysokości 10.509,31 zł. Na mocy art. 828 § 1 k.c. powodowi przysługuje roszczenie regresowe w stosunku do sprawcy szkody. W związku z powyższym, w dniu 11 lipca 2012r. powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty. Niemniej, mimo doręczenia wezwania w dniu 18 lipca 2012r., pozwana nie dokonała zapłaty.

(pozew k. 2-6)

Pozwana nie wniosła odpowiedzi na pozew, a na rozprawie nie kwestionowała podstawy faktycznej i prawnej roszczenia, wskazała, że częściowo naprawiła szkodę i wniosła o rozłożenie pozostałej do spłaty należności na raty.

(protokół rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. k. 51-52)

Pismem z dnia 6 maja 2016r. powód cofnął pozew co do kwoty 4.500 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

(pismo procesowe powoda k. 54-55)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 kwietnia 2008r. Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo – Kredytowa Rafineria z siedzibą w G. zawarła z powodem Towarzystwem (...) Wzajemnych Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo – Kredytowych z siedzibą w S. umowę ubezpieczenia od strat finansowych (...) spowodowanych nieuczciwością pracowników (wariant ubezpieczenia B) na okres od 1 maja 2008r. do dnia 30 kwietnia 2009r. z sumą ubezpieczenia 350.000 zł. Następnie, w dniu 24 kwietnia 2009r. te same strony zawarły kolejną umowę na okres od 1 maja 2009r. do 30 kwietnia 2010r. Zgodnie z OWU przedmiotem ubezpieczenia były pieniądze i rzeczy ruchome, stanowiące własność (...), które zostały powierzone m.in. osobom zatrudnionym w (...) na podstawie umowy o pracę. Nadto, wedle OWU, powód ponosi odpowiedzialność ubezpieczeniową za nie komercyjne, rzeczywiste straty w majątku (...), które wynikły z umyślnych czynów wyżej wymienionych osób popełnionych w okresie objętym ochroną ubezpieczeniową: kradzieży, przywłaszczenia, oszustwa, uszkodzenia, zniszczenia lub czynienia mienia niezdatnym do użytku, nierzetelnego prowadzenia dokumentacji (...).

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o polisę ubezpieczeniową (...) nr (...) k. 14, polisę ubezpieczeniową (...) nr (...) k. 15, Ogólne Warunki Ubezpieczenia (...) od strat finansowych spowodowanych nieuczciwością pracowników k. 16-21)

Pozwana M. K. była zatrudniona w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo – Kredytowej Rafineria z siedzibą w G. na podstawie umów o pracę w okresie od 1 września 2008r. na stanowiskach dysponenta, specjalisty do spraw kredytów i doradcy kredytowego.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o umowy o pracę k. 22-24)

W dniu 1 grudnia 2009r. Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo – Kredytowa Rafineria z siedzibą w G. rozwiązała zawartą z pozwaną umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez pozwaną podstawowych obowiązków pracowniczych.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o rozwiązanie umowy o pracę k. 26)

Wyrokiem z dnia 30 września 2010r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 48/10 Sąd Rejonowy w Sopocie uznał pozwaną za winną tego, że w dniu 21 maja 2009r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, doprowadziła Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo – Kredytową Rafineria w G. do niekorzystnego rozporządzania mieniem w kwocie 9.500 zł, poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości osoby ubiegającej się o pożyczkę, posłużenie się podrobionymi dokumentami, w tym zaświadczeniem o osiąganych przez G. P. z tytułu świadczenia emerytalno – rentowego dochodach oraz poprzez podrobienia podpisu G. P. na umowie pożyczki nr (...), który to czyn zakwalifikował jako występek z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i skazał pozwaną na karę dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres dwóch lat próby, karę 20 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość pojedynczej stawki dziennej na kwotę 10 zł. Nadto, Sąd zobowiązał pozwaną do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę pokrzywdzonej (...) kwoty 9.291,58 zł. Wyrok uprawomocnił się w dniu 8 października 2010r.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wyrok Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 30 września 2010r. k. 29-30)

Wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2011r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt XI K 1196/10 Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku uznał pozwaną winną tego, że w dniu 27 kwietnia 2009r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, w celu zawarcia umowy pożyczki nr (...) przedłożyła w siedzibie firmy (...) jako autentyczne podrobione uprzednio dokumenty w postaci wniosku o pożyczkę, umowy pożyczkowej, kwestionariusza wywiadu pożyczkowego, załącznika do umowy pożyczkowej, promesy i załącznika do promesy na nazwisko J. S. tj. o czyn z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz tego, że w dniu 13 listopada 2009r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, doprowadziła Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo – Kredytową Rafineria w G. do niekorzystnego rozporządzania mieniem w kwocie 4.000 zł w ten sposób, że w celu zawarcia umowy pożyczki nr (...) przedłożyła w siedzibie firmy (...) jako autentyczne podrobione uprzednio dokumenty w postaci wniosku o pożyczkę, umowy pożyczkowej, załącznika do umowy pożyczkowej, kwestionariusza wywiadu pożyczkowego, promesy, załącznika do promesy oraz aktualnego planu spłaty pożyczki na nazwisko J. S. – z tym ustaleniem, że wprowadziła w błąd co do antyczności wymienionych dokumentów oraz zamiaru wywiązania się z zobowiązania pracowników (...) w G., czym działała na szkodę (...) tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Za popełnienie powyższych czynów Sąd wymierzył pozwanej karę łączną jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres trzech lat próby oraz karę łączną grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda. Nadto, Sąd zobowiązał pozwaną do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę pokrzywdzonej (...) kwoty 3.821,85 zł. Wyrok jest prawomocny.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 4 sierpnia 2011r. k. 31-32)

Decyzją z dnia 13 stycznia 2011r. powód przyznał Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo – Kredytowej Rafineria z siedzibą w G. odszkodowanie w wysokości 4.645,79 zł, zaś decyzjami z dnia 27 lutego 2012r. dodatkowo odszkodowanie w kwotach 1.910,93 zł oraz 3.952,59 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o decyzje powoda z dnia 13 stycznia 2011r. k. 33, potwierdzenie przelewu k. 35, decyzja pozwanego z dnia 27 lutego 2012r. k. 36, decyzję z dnia 27 lutego 2012r. k. 38, potwierdzenie przelewu k. 40)

Pismem z dnia 11 lipca 2012r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 10.509,31 zł w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Wezwanie zostało doręczone pozwanej w dniu 18 lipca 2012r.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wezwanie do zapłaty z dnia 11 lipca 2012r. k. 41, dowód doręczenia k. 43)

W okresie od lipca 2012r. do listopada 2014r. pozwana uiściła na rzecz powoda w ratach po 300 zł łącznie kwotę 4.500 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o przesłuchanie pozwanej płyta CD k. 53)

Pozwana jest zatrudniona na część etatu za wynagrodzeniem w wysokości około 1.000 zł miesięcznie. Pozwana ma na utrzymaniu 18 – letniego syna, który leczy się psychiatrycznie na depresję. Z uwagi na stan zdrowia syn pozwanej miał indywidulany tok nauczania, obecnie jednak wrócił do szkoły. Pozwana otrzymuje od byłego męża alimenty na syna w wysokości 700 zł. Pozwana mieszka w lokalu stanowiącym własność jej rodziców i ponosi częściowe koszty utrzymania tego mieszkania w postaci opłat za prąd (200 zł co dwa miesiące), opłat za gaz (50 zł dwa razy w roku), połowy bądź 1/3 czynszu wynoszącego w okresie letnim 500 zł, a okresie zimowym 700 zł miesięcznie. Nadto, pozwana ponosi wydatki na wyżywienie w kwocie 600 zł miesięcznie, na zakup środków czystości oraz okresowo na zakup leków dla syna (około 50 zł miesięcznie).

(dowód: przesłuchanie pozwanej płyta CD k. 53)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda oraz na podstawie dowodu z przesłuchania pozwanej.

W ocenie Sądu za wiarygodne należało uznać wymienione powyżej dokumenty prywatne w postaci umowy ubezpieczenia, umów o pracę czy korespondencji stron, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Brak było także podstaw do kwestionowania wiarygodności i autentyczności dokumentów w postaci odpisów wyroków karnych, które zostały należycie poświadczone za zgodność z oryginałem przez fachowego pełnomocnika powoda i mają walor dokumentów urzędowych.

Nadto, Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej na okoliczność jej sytuacji osobistej i majątkowej, albowiem w ocenie Sądu zeznania te są szczere, spójne i logiczne, a także nie budzą wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego.

Przechodząc do szczegółowych rozważań należy wskazać, że podstawę prawną roszczenia powoda stanowił przepis art. 828 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.

Podkreślić należy, iż pozwana nie kwestionowała podstawy faktycznej powództwa. Dodatkowo – zgodnie z przepisem art. 11 k.p.c. – co do faktu popełnienia przestępstwa Sąd był związany prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 30 września 2010r. w sprawie o sygnaturze akt II K 48/10 oraz Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 4 sierpnia 2011r. w sprawie o sygnaturze XI K 1196/10, skazującymi pozwaną za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Zważyć należy, iż sąd cywilny związany jest tylko ustaleniami dotyczącymi popełnienia przestępstwa – a więc okolicznościami składającymi się na jego stan faktyczny, czyli osobą sprawcy, przedmiotem przestępstwa oraz czynem przypisanym oskarżonemu – które znajdują się w sentencji wyroku. Oznacza to, że sąd – rozpoznając sprawę cywilną – musi przyjąć, że skazany popełnił przestępstwo przypisane mu wyrokiem karnym (por. wyrok SN z dnia 14 kwietnia 1977 r., IV PR 63/77, LEX nr 7928). Zważyć również należy, iż skoro do istoty przestępstwa należy wina przypisywana sprawcy, to i w tym zakresie skazujący wyrok wiąże sąd w postępowaniu cywilnym. Sąd wziął pod rozwagę, że pozostające w zbiegu przestępstwa za które pozwana została prawomocnie skazana tj. przestępstwo oszustwa określone w przepisie art. 286 § 1 k.k. oraz przestępstwo tzw. oszustwa gospodarczego czy kredytowego określone w przepisie art. 297 § 1 k.k. są przestępstwami umyślnymi o charakterze kierunkowym. P., fałszerstwo dokumentu określone w art. 270 § 1 k.k. wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym (por.: Andrzej Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX 2010). Wobec powyższych okoliczności, będąc związanym prawomocnymi wyrokami skazującymi, Sąd przyjął, iż działanie pozwanej było bezprawne i zawinione. Podkreślić należy, iż w obu wyrokach Sąd karny zobowiązał pozwaną do naprawienia szkody wyrządzonej byłemu pracodawcy poprzez zapłatę łącznie kwoty 13.113,43 zł.

Bezsporny w niniejszej sprawie był również fakt dokonania przez powoda zapłaty na rzecz poszkodowanej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej Rafineria w G. odszkodowania w związku z zawartą umową ubezpieczenia od strat finansowych (...) spowodowanych nieuczciwością pracowników. Z przedłożonych dokumentów w postaci decyzji ubezpieczyciela oraz potwierdzeń przelewu wynika, że powód zapłacił poszkodowanej kwotę 10.509,31 zł. Zgodnie z treścią art. 828 § 1 k.c. z chwilą dokonania zapłaty z mocy prawa przeszło na powoda roszczenie o zapłatę powyższej kwoty od przeciwko pozwanej.

Wobec treści zeznań pozwanej kwestią sporną była wysokość wierzytelności powoda. M. K. zeznała, że począwszy od lipca 2012r. dokonywała na rzecz powoda comiesięcznych wpłat w wysokości po 300 zł. Ostatecznie, powód przyznał, że pozwana w okresie od lipca 2012r. do listopada 2014r. uiściła na jego rzecz łącznie kwotę 4.500 zł. W konsekwencji w tym zakresie powód cofnął pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd zważył, iż w niniejszej sprawie wnioskodawca cofnął pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, toteż zatem zgoda pozwanej nie była potrzebna. Nadto, oceniając czynność procesową powoda w myśl przepisu art. 203 § 4 k.p.c. sąd nie dopatrzył się okoliczności wskazujących na to, aby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzała do obejścia prawa. W tym stanie sprawy, uznając cofnięcie pozwu za dopuszczalne i prawnie skuteczne w świetle art. 203 § 1 i § 4 k.p.c. na mocy art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 4.500 zł, o czym orzekł w trzecim sentencji wyroku.

Natomiast na mocy art. 828 § 1 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda pozostałą część należności w kwocie 6.009,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 2 sierpnia 2012r. do dnia 6 września 2016r. Jednakże, z uwagi na szczególną sytuację pozwanej, należność zasądzoną w punkcie pierwszym, na podstawie przepisu art. 320 k.p.c., Sąd rozłożył na dwadzieścia rat, w tym dziewiętnaście rat po 300 zł oraz jedną ratę w wysokości 309,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami zasądzonymi w punkcie pierwszym wyroku. Sąd orzekający miał na względzie, iż pozwana już po wezwaniu jej do zapłaty pismem z dnia 11 lipca 2012r. podjęła się spłaty należności na rzecz powoda i regularnie dokonywała wpłat po 300 zł miesięcznie. Zważyć należy, iż jeszcze przed wniesieniem pozwu pozwana spłaciła w sumie kwotę 4.500 zł. Nadto, już w toku niniejszego postępowania pozwana nie kwestionowała ani podstawy faktycznej ani też prawnej roszczenie i nie uchylała się od obowiązku zapłaty. Poza postawą pozwanej Sąd uwzględnił także jej ciężką sytuację materialną i osobistą. Zważyć bowiem należy, iż pozwana osiąga dochody w łącznej kwocie 1.700 zł miesięcznie z tytułu wynagrodzenia za pracę oraz alimentów od byłego męża. Za tę kwotę pozwana zmuszona jest utrzymać siebie i chorego syna, w tym dokonać części opłat za mieszkanie, opłat za media, zakupić żywność, leki czy niezbędne środki czystości. Ponadto, syn pozwanej jest chory na depresję, leczy się psychiatrycznie i przez dłuższy czas nie mógł uczęszczać do szkoły, miał indywidualny tok nauczania. Z uwagi na chorobę syna pozwana nie może podjąć zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu, co przekłada się na wysokość uzyskiwanego dochodu i możliwości spłaty zadłużenia wobec powoda. W tych okolicznościach, z uwagi trudną sytuację finansową i osobistą pozwanej, niezwłoczne i jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwaną byłoby niemożliwe i nierealne. Jednocześnie Sąd przyjął – zgodnie z oświadczeniem pozwanej – iż pozwana jest w stanie uiścić ratę w wysokości 300 zł miesięcznie. Nadto, Sąd orzekający miał na względzie pogląd prawny mający charakter zasady prawnej wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61, że rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, sąd nie może - na podstawie tego przepisu - odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W związku z tym Sąd zasądził odsetki ustawowe od kwoty 6009,31 zł od dnia 2 sierpnia 2012r. do dnia wyrokowania tj. do dnia 6 września 2016r. Ustalając datę wymagalności roszczenia, Sąd miał na uwadze, że pismem z dnia 11 lipca 2012r. powód wezwał pozwaną do zapłaty dochodzonej w niniejszym postępowaniu należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Bezspornie wezwanie zostało pozwanej doręczone w dniu 18 lipca 2012r., co wynika z załączonego dowodu doręczenia. W związku z powyższym roszczenie stało się wymagalne z dniem 2 sierpnia 2012r.

Wobec cofnięcia pozwu z uwagi na częściowe zaspokojenie roszczenia przed wniesieniem pozwu przyjąć należało, że pozwana uległa jedynie co do kwoty 6.009,31 zł, zaś powód co do kwoty 4.500 zł. Niemniej, Sąd odstąpił od obciążania pozwanej kosztami postępowania z uwagi na jej postawę przed wniesieniem pozwu, jak też w toku niniejszego postępowania oraz z uwagi na jej trudną sytuację osobistą oraz materialną, o czym szczegółowo mowa była powyżej. Jednocześnie zauważyć należy, że przepis art. 102 k.p.c. urzeczywistnia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Zważyć jednak należy, iż nieskonkretyzowanie w tym przepisie „wypadków szczególnie uzasadnionych” oznacza, że to sądowi rozstrzygającemu sprawę została pozostawiona ocena, czy całokształt okoliczności pozwala na uznanie, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, przemawiający za nieobciążaniem strony przegrywającej spór kosztami procesu w całości lub w części. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie. W wyroku z dnia 2 października 2015 r. I ACa 2058/14 LEX nr 1820933 Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził, że sposób skorzystania z przepisu art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu orzekającego i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór. Ustalenie, czy w danych okolicznościach zachodzą "wypadki szczególnie uzasadnione", ustawodawca pozostawia swobodnej ocenie sądu, która następuje niezależnie od przyznanego zwolnienia od kosztów sądowych. Zgodnie natomiast ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w postanowieniu z dnia 22 lutego 2011r. II PZ 1/11 trudna sytuacja życiowa, majątkowa, zdrowotna, osobista, która uniemożliwia pokrycie przez stronę kosztów procesu należnych przeciwnikowi, należy do okoliczności uzasadniających odstąpienie od zasady wyrażonej w art. 98 § 1 KPC. Dokonując tej oceny sąd orzekający winien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości, a podważenie oceny tego sądu wymaga wykazania że jest ona wadliwa. Nadto, należy zwrócić uwagę, że zastosowanie przepisu art. 102 k.p.c. nie wymaga osobnego wniosku od strony przegrywającej. Powinno ono być ocenione w całokształcie okoliczności konkretnego przypadku, z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego do kręgu tych okoliczności zalicza się między innymi ciężką sytuację strony przegrywającej (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1972 r., I PR 423/72, OSNC 1973, Nr 7-8, poz. 138).