Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

21 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

przy udziale A. M. Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Turku

po rozpoznaniu 21.10.2016 r.

sprawy K. K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 222§1 kk, art.224§2 kk, art. 226§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Turku z 31.05.2016 r., sygn. akt II K 114/14

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża orzeczoną wobec oskarżonego K. K. karę pozbawienia wolności do 6 (sześciu) miesięcy oraz eliminuje z podstawy skazania art. 4 § 1 kk

2.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy pozostałej części.

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze wydatki w kwocie 50 zł i opłatę za obie instancje w kwocie 170 zł.

Waldemar Cytrowski

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 31 maja 2016r. w sprawie o sygn. akt II K 114/14 Sąd Rejonowy w Turku uznał oskarżonego K. K. za winnego tego, że 16 lutego 2014 roku w miejscowości T. w woj. (...) naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji M. S. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że uderzył go butelką w okolice prawego przedramienia oraz kopnął nogą w twarz, a także groził zabiciem funkcjonariuszowi Policji M. S., w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej legitymowania i zatrzymania, a także znieważył funkcjonariuszy Policji M. S. i K. W. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych kierując pod ich adresem słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe, tj. przestępstwa z art. 222 § l k.k., art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art.224 § 2 k.k. w zw. z art.l1 § 3 k.k. przy zastosowaniu art.4 § l k.k. skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby.

Na podstawie art.71 § l k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w liczbie 50 stawek dziennych po 10 złotych każda.

Na podstawie art. 73 § l k.k. w okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego.

Apelację wniósł obrońca, który zarzucił:

-

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 224 § 2 k.k. poprzez niewłaściwe zastosowanie,

-

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k.,

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia,

-

rażącą niewspółmierność kary.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Z ostrożności procesowej obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części orzeczenia o karze i wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby.

Apelacja okazała się zasadna jedynie w zakresie orzeczenia o karze.

W przypadku kwestionowania przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej czynu zarzut obrazy prawa materialnego można postawić tylko wtedy, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna. Dlatego w takiej sytuacji skarżący powinien zarzucić błąd w ustaleniach faktycznych i wykazać, że mógł mieć on wpływ na treść wyroku co do kwalifikacji prawnej czynu. W istocie zatem skarżący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych. Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 k.p.k. kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny prawidłowy wniosek, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część uzasadnienia. Zarzut stanowi natomiast typową, dowolną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu. W szczególności oskarżony w postępowaniu przygotowawczym dwukrotnie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, a nawet podpisał wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Wyjaśnił wówczas, iż z powodu nietrzeźwości nie pamięta dokładnie przebiegu zdarzenia. Dlatego wyjaśnienia złożone na rozprawie Sąd prawidłowo ocenił jako całkowicie niewiarygodne. Policjanci natomiast, których zeznania były zbieżne, nie mieli żadnych powodów ażeby składać fałszywe zeznania.

Niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym i z powodu niedookreśloności kryteriów „współmierności” występuje często, przy czym zmiana w tym zakresie jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy kara jest tak rażąco wysoka lub niska, że nie może zostać utrzymana, a więc kiedy kara w powszechnym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Dlatego, aby orzekane kary były odbierane jako sprawiedliwe sąd powinien kierować się wskazaniami zawartymi w art. 53 kk, w szczególności w § 2 tego przepisu.

Kara orzeczona wobec oskarżonego jest rażąco wysoka. Nie można bowiem abstrahować od tego, że oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, wyraził wówczas skruchę, jego zachowanie nie było szczególnie drastyczne i nie był wcześniej karany(k. 360). Dlatego skazanie go na karę pozbawienia wolności równą połowie ustawowego zagrożenia za przypisane mu przestępstwo było rażąco surowe. Karą sprawiedliwą, tj. adekwatną do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz uwzględniającą wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary będzie kara 6 miesięcy pozbawienia wolności.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636§1 k.p.k. i art. 2 ust. 2 oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.).

Waldemar Cytrowski