Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 19 listopada 2014 roku, skierowanym przeciwko (...) S.A. w W., powódka G. S. wniosła o zasądzenie kwot:

- 67.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia za krzywdę wyniesioną ze zdarzenia z dnia 27 sierpnia 2013 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2014 roku do dnia zapłaty;

- 10.560 zł tytułem skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2014 roku do dnia zapłaty.

Nadto powódka wniosła o zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Swoje roszczenie powódka wywodziła w wypadku drogowego, do którego doszło w dniu 27 sierpnia 2013 roku w P., w wyniku którego doznała obrażeń ciała.

/pozew k. 3-7/

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podnosząc, iż oprócz kwot przyznanych powódce w toku postępowania likwidacyjnego, brak jest podstaw uzasadniających dalsze żądanie powódki.

/odpowiedź na pozew k. 87-91/

W piśmie z dnia 9 czerwca 2016 roku powódka rozszerzyła powództwa w zakresie zadośćuczynienia, wnosząc o zasądzenie 102.000 zł z tego tytułu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2014 roku do d 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

/pismo procesowe k. 244/

Na rozprawie w dniu 18 października 2016 roku pełnomocnik powódki popierał powództwo i wnosił o zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych w wysokości dwukrotnej stawki.

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

/protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 01:08:21, 01:13:43/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 sierpnia 2013 roku na ulicy (...) w P. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego obrażeń ciała doznała powódka G. S..

W przedmiotowym wypadku J. J. podczas wysiadania z samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), otwierając drzwi, uderzył nimi prawidłowo jadącą rowerem G. S..

Wyrokiem z dnia 4 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie o sygn. akt II K 1148/13 warunkowo umorzył postępowanie karne wobec J. J. na okres próby dwóch lat oraz orzekł środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 600 zł.

/wyrok k. 12/

Bezpośrednio z miejsca wypadku powódka została przewieziona karetką pogotowia do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Wojewódzkiego Szpitala (...) w Ł., a następnie przebywała na Oddziale Klinicznym Propedeutyki Neurologicznej. Po przeprowadzeniu badania tomografii komputerowej rozpoznano u niej krwawienie podpajęczynówkowe pourazowe, stłuczenie mózgu, niewielkie krwiaki przymózgowe w okolicy skroniowej, złamanie łuski kości potylicznej.

W dniu przyjęcia do szpitala powódka była konsultowana neurologicznie.

4 września 2013 roku G. S. została poddana badaniu TK głowy, które wykazało obszary ukrwotocznionego stłuczenia w obu płatach czołowych w prawym płacie skroniowym. W porównaniu z poprzednim badaniem stwierdzono dalszą ewolucję stłuczeń z prawie całkowitym wchłonięciem wybroczyn.

Powódka został wypisana ze szpitala 12 września 2013 roku z zaleceniem dalszego leczenia w poradni neurologicznej i psychologicznej, prowadzenia higienicznego trybu życia, zakazu dźwigania.

/karta informacyjna k. 14, wyniki badania k. 15, konsultacja neurologiczna k. 16, historia pielęgnowania k. 17-18, 30-31, 33-36, karta oceny stanu pacjenta k. 19, karta obserwacji wkłuć k. 20, 37, karta obserwacyjno – bilansowo k. 21, 32, historia choroby k. 22-23, 24-26, 27-28, indywidualna karta zleceń lekarskich k. 38-42/

28 października 2013 roku powódka podjęła leczenie w poradni zdrowia psychicznego.

/historia choroby k. 51/

Od 14 listopada 2013 roku uczęszczała do poradni neurologicznej Wojewódzkiego Szpitala (...) w Ł., natomiast od stycznia 2014 roku do poradni ortopedycznej (...) P..

/historia choroby k. 47-48, 64-66/

Od 3 stycznia do 5 stycznia 2014 roku powódka była hospitalizowana w Klinice (...) Medycznej w Ł. – (...) Szpitala (...). Podczas pobytu w szpitalu rozpoznano u niej zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, stan po stłuczeniu płatów czołowych i skroniowych mózgu oraz prawego płata móżdżku, zaburzenia ilościowe i jakościowe węchu i smaku.

/karta informacyjna k. 61/

W dacie wypadku powódka prowadziła samodzielnie gospodarstwo domowe. Jej mąż mieszkał ze swoją matką, którą się opiekował.

/zeznania świadków: Z. B.protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:25:21 – 00:34:41, P. S. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:36:23 – 00:51:20, zeznania powódki protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:54:31 – 01:03:05/

W trakcie pobytu w szpitalu (...) cierpiała na bóle głowy. Opiekę nad nią sparowali wówczas na zmianę syn, mąż oraz koleżanka Z. B..

/zeznania świadków: Z. B.protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:25:21 – 00:34:41, P. S. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:36:23 – 00:51:20/

Przez trzy miesiące od powrotu ze szpitala do domu Z. B. przynosiła powódce węgiel z komórki, paliła w piecu, gotowała obiady, robiła zakupy, pomagała w czynnościach higienicznych.

/zeznania świadka Z. B.protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:25:21 – 00:34:41, zeznania powódki protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:54:31 – 01:03:05/

P. S. pomagał żonie się myć, wychodził z nią na spacer. Powódka bała się przechodzić na drugą stronę ulicy, bolała ją głowa, nie mogła sobie poradzić z podniesieniem się z łóżka.

/zeznania świadka P. S. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:36:23 – 00:51:20/

Przed wypadkiem G. S. była operatywna, aktywna, często zapraszała gości do domu, jeździła długie dystanse na rowerze, odwiedzała koleżankę na działce.

/zeznania świadków: Z. B. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:25:21 – 00:34:41, P. S. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:36:23 – 00:51:20, zeznania powódki protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:54:31 – 01:03:05/

Od 1990 roku do 2012 roku prowadziła działalność gospodarczą. Przed wypadkiem otrzymała emeryturę.

/zeznania świadka P. S. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:36:23 – 00:51:20/

Po zdarzeniu powódka stała się apatyczna, z nikim nie rozmawia, nie potrzebuje towarzystwa innych osób, potrzebuje odpoczynku, ma obiekcje związane z wyjściem z domu na zakupy. Z uwagi na brak powonienia zdarzyło jej się przypalić patelnię z tłuszczem.

/zeznania świadków: Z. B. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:25:21 – 00:34:41, P. S. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:36:23 – 00:51:20, zeznania powódki protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:54:31 – 01:03:0/

W 2015 roku powódka przeprowadziła się do męża.

/zeznania świadka P. S. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:36:23 – 00:51:20, zeznania powódki protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:54:31 – 01:03:05/

Do chwili obecnej nie może położyć się na wznak, ma problemy ze wstawaniem, nie może przebywać na słońcu. Nie jeździ na rowerze. W związku z zawrotami głowy nie może korzystać z komunikacji miejskiej. Powódka częściej się denerwuje, czynności przez nią wykonywane są spowolnione, cierpi na brak zmysłu węchu i smaku.

G. S. zażywa leki przeciwdepresyjne (Citalopran), przeciw zawrotom głowy (Betaserc), na ciśnienie, przeciwbólowe (Kenatol, Deksak).

Przed wypadkiem nie przyjmowała w/w leków.

/zeznania powódki protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:54:31 – 01:03:05/

Powódka pozostaje pod opieką psychologa i psychiatry.

/zeznania świadka P. S. protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:36:23 – 00:51:20, zeznania powódki protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:54:31 – 01:03:05/

W ocenie neurologicznej u powódki rozpoznaje się stan po przebytym urazie głowy ze stłuczeniem mózgu i krwawieniem podpajęczynówkowym oraz złamaniem łuski kości potylicznej w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 27 sierpnia 2013 roku. Na skutek przedmiotowego zdarzenia rozwinęła się encefalopatia pourazowa. Zaburzenie węchu i smaku u powódki nastąpiły w związku z wypadkiem i bezpośrednio po nim, ale pozostawały uświadomione dopiero później.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii A. N. k. 112-114 wraz z ustną opinią uzupełniającą protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:02:37 – 00:12:08/

Pod względem neuropsychologicznym u G. S. stwierdza się:

- zaburzenia w funkcjonowaniu procesów poznawczych świadczące o zmianach organicznych w mózgu,

- wzmożone reakcje emocjonalne z dominacją objawów labilności i zalegania emocji, spowodowane powyższymi zmianami, a także zmianą sytuacji życiowej po wypadku.

Trudno przyjąć, że powódka ma objawy PTSD, gdyż nie pamięta wypadku, w którym uczestniczyła, a zaburzenia emocjonalne są spowodowane głównie przez uszkodzenia organiczne w mózgu.

Z punktu widzenia neuropsychologa istotne są uszkodzenia w obrębie struktur mózgowych, zwłaszcza ich lokalizacja. W badaniu TK wykonanym w trakcie hospitalizacji w Szpitalu im. (...) (4.09.2013 r.) stwierdzono: "Obszar ukrwotocznionego stłuczenia w obu płatach czołowych i w prawym płacie skroniowym. W porównaniu z badaniem poprzednim ewolucja stłuczeń w stronę malacji, z częściowym wchłonięciem wybroczyn. Wchłaniający się SAH pourazowy. Rezerwa podpajęczynówkowa nieznacznie zmniejszona - obrzęk mniejszy niż poprzednio. Hypodensyjne obszary w prawym płacie móżdżku... Złamanie kości potylicznej po prawej stronie". Wskazuje to jednoznacznie, że na skutek urazu powódka doznała uszkodzenia mózgu. Konsekwencją tego są zaburzenia w funkcjonowaniu procesów poznawczych, wzmożona labilność emocjonalna oraz utrata zmysłu węchu i smaku.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neuropsychologii L. S. k. 149-151/

Na skutek wypadku powódka doznała uszkodzenia mózgu, czego wyrazem są objawy pourazowego zespołu mózgowego (dawna encefalopatia).

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii K. W. k. 172-176/

Z punktu widzenia laryngologicznego u powódki rozpoznaje się stan po przebytym urazie głowy ze stłuczeniem mózgu i krwawieniem podpajęczynówkowym oraz złamaniem łuski kości potylicznej w następstwie przedmiotowego zdarzenia. W następstwie doznanych urazów u powódki stwierdza się pourazowe zaburzenia węchu i smaku oraz pourazowe zawroty głowy i zaburzenia równowagi.

W zakresie laryngologicznym powódka praktycznie nie doznała żadnych obrażeń.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu laryngologii S. K. k. 211-217/

W ocenie psychiatrycznej trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 50%.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii K. W. k. 172-176 wraz z ustną opinią uzupełniającą protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:19:46 – 00:20:23/

Z punktu widzenia neurologa powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 35% (30% - zaburzenia równowagi, węchu, smaku oraz 5% - złamanie kości potylicznej). Przyznany uszczerbek 30% pochłonięty jest przez uszczerbek ustalony pod względem psychiatrycznym w wysokości 50%.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii A. N. k. 112-114 wraz z ustną opinią uzupełniającą protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:02:37 – 00:12:08/

Trwały uszczerbek na zdrowiu związany z przebytym złamaniem kości wynosi 5%.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii J. F. k. 190-191/

Pod względem laryngologicznym długotrwały uszczerbek na zdrowiu wynosi 7%. Przyznany uszczerbek z punktu widzenia psychiatrycznego pochłania przyznany uszczerbek przez biegłego laryngologa.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu laryngologii S. K. k. 211-217 wraz z ustną opinią uzupełniającą protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:15:53 – 00:16:59/

Cierpienia fizyczne związane ze skutkami urazu głowy i krwawienia podpajeczynówkowego mogły być znaczne przez okres 1 miesiąca, później miały charakter malejący, ale utrzymują się do dziś.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii A. N. k. 112-114/

Cierpienia fizyczne powódki był znaczne w okresie 1 miesiąca po wypadku. Spowodowane były bólem związanym ze złamaniem kości potylicznej.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii J. F. k. 190-191/

Z punktu widzenia neurologa G. S. wymagała w okresie hospitalizacji bezwzględnego reżimu łóżkowego, następnie wymagała pomocy osób trzecich przez okres miesiąca w zakresie pomocy pielęgnacyjnej i prac wymagających wysiłku przez około 3 godziny dziennie. Uraz głowy powodował, że musiała pozostawać bez ruchu przez dwa tygodnie. Obecnie powódka nie wymaga pomocy osób trzecich.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii A. N. k. 112-114 wraz z ustną opinią uzupełniającą protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:02:37 – 00:12:08/

Ze względów psychologicznych i psychiatrycznych nie ma konieczności opieki ze strony osób trzecich. Powódka z uwagi na doznane uszkodzenia w strukturach mózgu ma osłabioną koncentrację uwagi, pamięć, jest labilna emocjonalnie, co wpływa istotnie na jej codzienne funkcjonowanie. Ma zmniejszone tempo uczenia się nowych czynności, przyswajania informacji, co może wiązać się z potrzebą kontroli jej zachowania przez inne osoby.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neuropsychologii L. S. k. 149-151, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii K. W. k. 172-176 wraz z ustną opinią uzupełniającą protokół rozprawy z 18.10.2016 r. – adnotacja 00:19:46 – 00:20:23/

W związku z przebytym wypadkiem pod względem ortopedycznym powódka wymagała pomocy innych osób w czynnościach życia codziennego w wymiarze około 3 godzin dziennie w trakcie pierwszego miesiąca. Po tym czasie powódka nie wymagała już pomocy w czynnościach życia codziennego.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii J. F. k. 190-191/

Część objawów neurologicznych występujących u powódki (zniesienie węchu i smaku) ma charakter utrwalony. Wykonywanie przez powódkę podstawowych czynności życia codziennego, prowadzenia aktywnego wypoczynku oraz korzystania z innych rozrywek, normalnego wypełniania funkcji społecznych i rodzinnych są dobre.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii A. N. k. 112-114/

Rokowania na przyszłość co do stanu zdrowia powódki w świetle następstw zdarzenia z dnia 27 sierpnia 2013 roku są wątpliwe. Powódka osiągnęła bardzo dużą poprawę sprawności zaburzonych funkcji psychicznych od czasu wypadku. Jednak uszkodzenia organiczne doznane w tym wieku są trudne do rehabilitacji i dalsza poprawa jest wątpliwa. Na stwierdzone zaburzenia nałożą się zmiany spowodowane procesem starzenia się i raczej stan sprawności psychicznej będzie ulegał pogorszeniu.

Powódka nie ma skłonności do "hipochondrii i depresji" z przyczyn innych niż przebyty wypadek. Po przejściu na emeryturę funkcjonowała bardzo dobrze, miała określone plany na przyszłość. W przeszłości nie chorowała. Dopiero po przebytym wypadku jej stan psychiczny i sytuacja życiowa uległy radykalnym zmianom. Prawdopodobnie gdyby nie zaistniałe zdarzenie, zwłaszcza doznane uszkodzenia mózgu oraz długotrwałe leczenie i zmiana sytuacji życiowej to do tej pory powódka funkcjonowałaby bardzo dobrze.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neuropsychologii L. S. k. 149-151/

Rokowania na przyszłość co do stanu zdrowia psychicznego powódki w świetle następstw przedmiotowego zdarzenia są niepomyślne. Zmiany organiczne, które wystąpiły u niej w wyniku wypadku, są na ogół nieodwracalne. U powódki nie stwierdza się skłonności do hipochondrii i depresji. Przejście G. S. na emeryturę nie miało wpływu na jej stan psychiczny.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii K. W. k. 172-176/

Aktualny stan zdrowia powódki z oceny ortopedycznej jest dobry. Rokowanie na przyszłość w związku z przebytym złamaniem złamania łuski kości potylicznej jest dobre. Brak jest przeciwwskazań do prowadzenia aktywnego trybu życia przez powódkę, wykonywania podstawowych czynności życia codziennego, prowadzenia aktywnego wypoczynku, korzystania z rozrywek, wypełniania ról społecznych i rodzinnych.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii J. F. k. 190-191/

Z punktu widzenia laryngologicznego rokowania co do stanu zdrowia powódki są dobre. Jednym z utrudnień w życiu codziennym stanowią zaburzenia węchu i smaku (które mogą z czasem ustąpić), ponieważ odbierają przyjemność z przyrządzania i spożywania posiłków. Brak węchu może stanowić ograniczenie w szybkiej identyfikacji zapachu substancji stałych lub gazowych w otoczeniu stanowiących zagrożenie dla bezpieczeństwa (np. zapach gazu, dymu, spalenizny). Natomiast utrzymujące się zawroty głowy i zaburzenia równowagi stanowią przeciwwskazanie do wykonywania prac domowych na wysokości np. mycie okien, wieszanie firanek, co może grozić upadkiem i wypadkiem urazowym. Ograniczenia aktywności powódki wynikają również z braku możliwości bezpiecznej jazdy na rowerze, jak również z przeciwwskazań do prowadzenia samochodu osobowego z uwagi na odczuwane zawroty głowy.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu laryngologii S. K. k. 211-217/

Stawka pełnej odpłatności za usługi opiekuńcze w dni robocze na terenie miasta Ł. od lipca 2009 roku do czerwca 2013 roku wyniosła 9,50 zł, natomiast od lipca 2013 roku wynosi 11 zł.

/pismo (...) Komitetu Pomocy (...) k. 548/

W chwili przedmiotowego zdarzenia samochód marki V. (...) o nr rej. (...) ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

/załączone akta szkody/

W listopadzie 2013 roku powódka zgłosiła szkodę pozwanemu.

/potwierdzenie przyjęcia szkody k. 73/

Pismo powódki, precyzujące zgłoszoną szkodę, strona pozwana otrzymała 2 czerwca 2014 roku. G. S. wniosła o zapłatę kwot:

- 102.000 zł tytuł dalszego zadośćuczynienia,

- 10.560 zł tytułem skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb,

- 535 zł tytułem odszkodowania za zniszczone rzeczy,

- 14,23 zł tytułem zwrotu pozostałych kosztów leczenia.

/zgłoszenie szkody k. 77-81, potwierdzenie odbioru k. 82/

W ramach postępowania likwidacyjnego strona pozowana przyznała powódce :

- 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia,

- 534,52 zł tytułem kosztów leczenia,

- 535 zł tytułem kosztów uszkodzenia mienia.

/decyzje k. 76, 345/

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na powołanych dowodach z dokumentów, nie budzących wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy oraz z przesłuchania powódki, świadków, a także opinii biegłych sądowych.

Biegli z zakresu neurologii, psychiatrii, ortopedii, neuropsychologii, laryngologii ocenili i opisali zakres doznanych przez powódkę podczas wypadku urazów, wielkość uszczerbku na zdrowiu i rozmiar doznanych przez nią cierpień fizycznych i psychicznych, zakresu pomocy osób trzecich. Wydane przez biegłych lekarzy opinie Sąd uznał za rzetelne i wyjaśniające wszystkie konieczne do rozstrzygnięcia kwestie. Zostały one wykonane zgodnie z tezami dowodowymi w oparciu o analizę akt sprawy i badaniu powódki. Biegli w swoich opiniach w sposób jasny i logiczny wyjaśnili wszystkie wątpliwości, uzasadnili wywiedzione wnioski oraz w sposób jednoznaczny odnieśli się do pytań i zarzutów zgłaszanych przez strony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu.

Podstawą odpowiedzialności sprawcy wypadku jest art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 k.c. W oparciu o powołane przepisy samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka komunikacji, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Źródłem odpowiedzialności strony pozwanej jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone ich ruchem. Umowa taka podlega przepisom art. 805 - 828 Kodeksu cywilnego oraz ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych /tekst jedn. Dz. U. 2013 r., poz. 392 ze zm./.

Podstawę przypisania pozwanemu odpowiedzialności stanowi w szczególności art. 822 k.c. W § 1 przepis ten stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z § 2 jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. W myśl zaś § 4 uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013 r., poz. 392 ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie do art. 35 ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W analizowanym stanie faktycznym spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności, przewidziane przepisem art. 436 § 1 k.c., tj. wystąpienie szkody i istnienie związku przyczynowego pomiędzy ruchem pojazdu a szkodą, jakiej doznała powódka. Strona pozwana w niniejszej sprawie nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności za skutki wypadku, jakiemu uległa powódka w dniu 27 sierpnia 2013 roku.

Wobec tego zgłoszone przez powódkę roszczenia są usprawiedliwione co do zasady i podlegają badaniu jedynie co do wysokości.

Przechodząc do analizy poszczególnych żądań pozwu, jeśli chodzi o żądanie zadośćuczynienia należy wskazać, iż zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Podstawą żądania zadośćuczynienia mogą być cierpienia fizyczne i psychiczne występujące oddzielnie bądź łącznie.

Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych doznaniach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi i następstwami, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Przy czym w pojęciu krzywdy mieszczą się nie tylko cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, ale również te, które mogą powstać w przyszłości (na tym polega całościowy charakter zadośćuczynienia). W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że ocena rozmiarów krzywdy wymaga uwzględnienia nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiaru kalectwa, trwałości następstw zdarzenia oraz konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego (por. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, opubl. OSNAP 16/00, poz. 626).

Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny. Wobec tego jego wysokość nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie zadośćuczynienie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach. Wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności sprawy, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, trwałości, czy nieodwracalnego charakteru. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień i ujemnych doznań psychicznych powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, jednakże w relacji do indywidualnych okoliczności danego przypadku. Od osoby odpowiedzialnej za szkodę poszkodowany winien otrzymać sumę pieniężną, o tyle w danych okolicznościach odpowiednią, by mógł za jej pomocą zatrzeć lub złagodzić poczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną. Nie ma natomiast podstaw do uwzględnienia żądania w takiej wysokości, by przyznana kwota stanowiła ponadto, ze względu na swoją wysokość, represję majątkową (por. uchwała SN z dnia 8 grudnia 1973 roku, OSNCP 10/74 poz. 145).

Określając wysokość zadośćuczynienia w rozpoznawanej sprawie, Sąd wziął pod uwagę zakres cierpień fizycznych i psychicznych powódki odczuwanych w związku z obrażeniami narządów ruchu, a także, będące ich konsekwencją, ograniczenia w zakresie życia codziennego. Sąd wziął też pod uwagę fakt, iż w wyniku wypadku powódka doznała uszczerbku na zdrowiu, który łącznie, przy uwzględnieniu następstw psychiatrycznych neurologicznych, laryngologicznych /50%/ i ortopedycznych /5%/ wynosi 55%.

Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń, w związku z doznanymi obrażeniami, powódka odczuwała dolegliwości bólowe i dyskomfort psychiczny. Cierpienia fizyczne i psychiczne powódki związane były ze skutkami urazu głowy i krwawieniem podpajeczynówkowym. Uraz głowy powodował, że musiała pozostawać bez ruchu przez dwa tygodnie. Na skutek przedmiotowego zdarzenia i doznane uszkodzenia w strukturach mózgu G. S. cierpi na osłabioną koncentrację uwagi, pamięć, labilność emocjonalną, co wpływa istotnie na jej codzienne funkcjonowanie. Wskutek wypadku życie powódki uległo diametralnej zmianie. Utrudnienia w jej życiu codziennym stanowią zaburzenia węchu i smaku. Przed wypadkiem była osobą aktywną, towarzyską, jeździła na rowerze. Po zdarzeniu stała się apatyczna, wyjście z domu stanowi dla niej problem, nie udziela się towarzysko.

Wszystkie te okoliczności, a także wysoki stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu, uzasadniają w ocenie sądu zasądzenie na rzecz powódki zadośćuczynienia w dochłodzonej wysokości. Mając na uwadze dotychczas wypłaconą powódce kwotę, sąd uznał, że łączna kwota zadośćuczynienia będzie adekwatna do cierpień powódki, rodzaju doznanych obrażeń i skutków wypadku na przyszłość.

Powódka w niniejszym postępowaniu dochodziła także kwot skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb za okres dnia 11 września 2013r. do dnia 11 maja 2014r. Żądanie zasądzenia renty (również skapitalizowanej) na zwiększone potrzeby znajduje podstawę prawną w przepisie art. 444 § 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli zwiększyły się potrzeby poszkodowanego może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Dokonane na podstawie opinii biegłych ustalenia wskazywały na potrzebę zachowania przez powódkę reżimu łóżkowego w okresie przebywania w szpitalu, następnie przez okres jednego miesiąca powódka potrzebowała pomocy osób trzecich w wymiarze trzech godzin dziennie. Jednakże faktyczny powrót do zdrowia powódki przebiegał w wolniejszym tempie niż zwykle to następuje. Powódka korzystała z pomocy najbliższych w znacznie dłuższym okresie. W ocenie sądu należało w tej sytuacji uwzględnić okres trzech miesięcy jako czas niezbędnego powrotu do samodzielności. Z tych względów na rzecz powódki zasądzono kwotę 990zł(30dni x 3 miesiące x 11zł) tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby.

W zakresie żądania zasądzenia odsetek istotne jest ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Zobowiązania z czynów niedozwolonych są bezterminowe, to znaczy termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 455 k.c., świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Stan opóźnienia pojawia się zatem wtedy, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie sprecyzowanie roszczeń i bezpośrednie wezwanie pozwanego do zapłaty nastąpiło w wezwaniu zgłoszonym w postępowaniu likwidacyjnym. W związku z powyższym pozwany pozostaje w opóźnieniu od dnia 3 lipca 2014r. i są na podstawie art. 481 k.c. zasądził odsetki ustawowe od wymienionej daty.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo pomiędzy stronami, uznając, że powód wygrał sprawę w 91,50%. Sąd zasądził zatem od pozwanego na rzecz powódki 7.380zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania stawki podwyższonej wynagrodzenia pełnomocnika powódki, mając na uwadze typowy charakter sprawy oraz to, że merytoryczne rozstrzygniecie zapadło po przeprowadzeniu jednej rozprawy.

O nieuiszczonych kosztach sąd orzekł na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2010.90.594 j.t. ze zm.) z zastosowaniem w/w art. 100 k.p.c., nakazując pobrać od pozwanego kwotę 2.378,30 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, jednocześnie ściągnąć z zasądzonego w punkcie 1 wyroku na rzecz powódki roszczenia na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 254,38 zł.